Skip to main content

အလွတရား သ႐ုပ္ခြဲ

အေ၀းဆံုးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ပါ.. လွပတဲ့တစ္ရံတစ္ခါမွာ..။
~ထူးအယ္လင္း~

နင္က အရမ္းလွတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ လွတယ္ဆိုတာေတြဟာ ခဏပါပဲဟာ၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဒါပါပဲ၊ အိုေဟာင္းသြားရတာပဲမဟုတ္လားလို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္မို႔ တျခားမိန္းကေလးေတြလို သူ ရွက္ျပံဳး မျပံဳးရပါသလဲ။ တကယ္လားဟင္လို႔ ေက်နပ္တဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္မေမးရပါသလဲ။ ေျမွာက္ေနျပန္ၿပီလို႔ ကႏြဲ႕ကလ် ျပန္မေျပာရပါသလဲ။ ဘာေၾကာင့္ တိုးတိုးညွင္းညွင္း မရယ္ေနရပါသလဲ။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီက ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ အေျဖမ်ဳိးလို႔ သူယူဆတဲ့အရာကို ေရြးၿပီး ျပန္ေျပာခဲ့တာလား၊ သူ႔ရင့္က်က္မႈကို ျပခ်င္တာလား ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပံုက ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျဖလိုက္ပံုရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ အဲဒီလို ျပန္ေျဖပံုေလးကကို ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္မွာ လွေနတယ္။
§ § § § § § §

အလွအပဆိုတာ ခဏပဲဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒီလိုပဲ နင္တို႔ ငါတို႔ဟာလည္း ခဏပဲ မဟုတ္လား။ နင္တို႔ ငါတို႔တင္ မဟုတ္ဘူး ရွိသမွ်အရာအားလံုးဟာ ကန္႔သတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားအတြင္းမွာ ခဏသာ တည္ရွိခြင့္ ရၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္လား။ နင္တို႔ငါတို႔ေတာင္ ခဏပဲဆိုရင္ ငါတို႔ရဲ႕ အလွအပေတြဟာလည္း ခဏပဲဆိုတာ ေသခ်ာေနၿပီပဲ။ ဟုတ္တယ္။ တကယ့္ကို ခဏေလးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါေတြဟာ ဘာအေရးလဲ။ အရာအားလံုးရဲ႕ မတည္ျမဲမႈကို သိႏွင့္ၿပီးမွေတာ့ အလွတရားရဲ႕ မတည္ျမဲမႈကိုပဲ ကြက္ၿပီး သံေ၀ဂရေနဖို႔ မသင့္ေတာ့ဘူးထင္တယ္။ ဒါက ငါတို႔ေတြ လက္ခံထားၿပီးသား ကိစၥပဲ။ တကယ္ဆုိရင္ ငါတို႔ေတြ လက္ခံခံ၊ မခံခံ မျဖစ္မေနၾကံဳေတြ႕ရမယ့္ ကိစၥပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ နင္ အိုမင္းသြားမွာ အမွန္ပဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ နင္က လွေနတယ္။ နင္လွေနတာကို ငါျမင္ေနရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါက နင့္ကို လွတယ္လို႔ အခု ေျပာေနတာေပါ့။ ငါက အနာဂတ္ကေန လွမ္းေျပာေနတာမွမဟုတ္တာ။ တကယ္လို႔ နင္ အိုမင္းလာတဲ့တစ္ေန႔မွာ တစ္ခ်ိန္က ငါက နင့္ကို လွတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း နင့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္က တည္ရွိခဲ့တဲ့ နင့္ရဲ႕ အလွအပကို ရင့္က်က္တဲ့အျပံဳးတစ္ခုနဲ႔ သက္ေသထူႏိုင္တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ အလွအပဆိုတာ သဘာ၀က ေပးထားတဲ့ လက္ေဆာင္ပဲ။ အလိုအေလ်ာက္ အသာရျခင္း တစ္မ်ဳိးပဲ။ လူသားေတြအတြက္ဆို ပိုၿပီးေတာ့ သိသာတယ္။ လွတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ေတာ္မယ္၊ စိတ္ေကာင္းရွိမယ္၊ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္လို႔ ခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းရင္း မရွိပါဘဲနဲ႔ ငါတို႔ အလိုအေလ်ာက္ ႀကိဳတင္ယူဆလိုက္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါဟာ ငါတို႔ လူသားေတြရဲ႕ ဘက္လိုက္ျခင္းေပါင္း မ်ားစြာထဲက တစ္ခုေပါ့။ ဒီေတာ့ လူေတြၾကားမွာ၊ လူေတြရဲ႕ အျမင္ေတြၾကားမွာပဲ ရွင္သန္ေနၾကရတဲ့ ငါတို႔အတြက္ လွပမႈဟာ ေက်နပ္စရာ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္ခုပဲ။ ဒါထက္ကို မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလွအပဟာ ပိုၿပီးတာသြားတယ္။ မလွတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို တန္ဖိုးမရွိဘူးလို႔ ငါေျပာေနတာမဟုတ္ပါဘူးဆိုတာ နင္သိပါတယ္။ လွတဲ့မိန္းကေလးေတြဟာ သဘာ၀ရဲ႕ ဘက္လိုက္မႈကို ရထားတာပဲလို႔ ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ အက်ည္းတန္ျခင္းဟာ မေကာင္းဘူးလို႔ ငါမေျပာႏိုင္ေပမဲ့ အလွအပဟာ ေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ငါေျပာႏိုင္တယ္။ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ အလွအပဟာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ ေက်နပ္စရာ ဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္ပဲ။

အလွတရား၊ လူေတြရဲ႕ အလွတရားကေန ပိုၿပီးက်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ေခါင္းစဥ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အလွတရားဆိုတာကို ငါ တစ္ခါတေလ ေတြးမိတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက အခုအခါမွာ အလွအပကို ဖန္တီးယူလို႔ရေနတာပဲ။ အလွအပကို ဖန္တီးယူႏိုင္တယ္၊ တိုးပြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ျပဳျပင္ယူလို႔ရတယ္။ အလွအပဟာ သဘာ၀ရဲ႕ သီးသန္႔ပစၥည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမြးရာပါဂုဏ္ရည္သက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူက လုပ္ႏိုင္တဲ့အရာ ျဖစ္လာတယ္။ အလွတရားကို လူက ခ်ယ္လွယ္လာႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ အလွတရားဟာ ေဖာင္းပြလာရတယ္။ အလွတရားရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ဟာ အရင္ကထက္စာရင္ ေသးသိမ္သြားရတယ္။ အလွဖန္တီးရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ေနရတဲ့ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕အလွကို ငါ မစြဲမက္ႏိုင္ဘူး။ ခြဲစိတ္ျပဳျပင္မႈလုပ္ထားတဲ့ မယ္စၾက၀ဠာရဲ႕ အျပံဳးမ်ဳိးမွာ ငါ မယစ္မူးႏိုင္ဘူး။ ဒါဟာ သဘာ၀အလွကိုမွ ႏွစ္သက္လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ေမြးရာပါ သဘာ၀အလွအျဖစ္ျဖစ္၊ ျပဳျပင္စီမံထားတဲ့အလွျဖစ္ျဖစ္ အလွဟာ အလွပဲဆိုတာ ငါလက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပဳျပင္စီမံထားတဲ့ အလွပိုင္ရွင္ေတြဟာ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အသာစီးရထားၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ လူမ်ားစုႀကီးရဲ႕ ပင္ကိုယ္အလွအပကို တန္ဖိုးထား ေလးစားေသာအားျဖင့္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္လို႔ လွေနႏိုင္သူေတြရဲ႕ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ အျပံဳးေတြမွာ ငါ မသာယာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အလွအပကို ဒီလိုလက္၀ါးႀကီးအုပ္ ခ်ယ္လွယ္တာမ်ဳိးကို ငါမႀကိဳက္ဘူး။ ဒါကေတာ့ အလွတရားအေပၚမွာ လက္၀ဲဆန္ဆန္ျမင္တဲ့ ငါ့ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ရည္ အစြဲအလန္းကို ေျပာတာပါ။

တကယ္ေတာ့ လွတယ္၊ မလွဘူးဆိုတာေတြဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ပုဂိၢဳလ္ေရးအျမင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့အတြက္ နင္က လွေနေပမဲ့ တျခားလူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ လွခ်င္မွလွမယ္။ ဒါ့အျပင္ ကမၻာ့မ်က္မျမင္ထုႀကီး အေနနဲ႔ဆိုရင္ နင္လွတာကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ တညီတညြတ္တည္း လက္ခံႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အလွဆိုတာကလည္း အာရံုခံစားသိျမင္ႏိုင္တဲ့ သတၱ၀ါ (Sentient) ေတြရွိမွ တည္ရွိရတာမ်ဳိးကိုး။ ပကတိဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ ရုပ္အလွတစ္ခု တည္ရွိဖို႔ဆိုရင္ မ်က္လံုးတစ္လံုးေတာ့ အနည္းဆံုး လိုအပ္မွာပဲ။ ဒီ႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ရင္ အခု နင္ လွေနတာဟာ ငါတည္ရွိေနလို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ နင့္အလွအေပၚမွာ ငါ့မ်က္လံုးေတြရဲ႕ ဘက္လိုက္မႈတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ နင္က လွတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ ေယဘုယ်အမွန္တရားတစ္ခု မဟုတ္တဲ့ နင္နဲ႔ ငါရဲ႕ၾကားထဲက ဆက္သြယ္ခ်က္ တစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ တကယ္လို႔ နင္ အိုမင္းလာတဲ့တစ္ေန႔မွာ တစ္ခ်ိန္က ငါက နင့္ကို လွတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးေၾကာင္း နင့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္က တည္ရွိခဲ့တဲ့ နင့္ရဲ႕ အလွအပနဲ႔ အဲဒီအလွအပကိုမွ ေရြးခ်ယ္ဘက္လိုက္ခဲ့တဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို နင္ အမွတ္ရေနႏိုင္တာေပါ့။

အဲဒီေန႔က…
ကၽြန္ေတာ့္စကား ဆံုးတဲ့အထိ သူက လွပစြာျပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးတဲ့အထိ သူက လွပစြာျပံဳးၿပီး နားေထာင္ေနခဲ့တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ျမင္ေနခဲ့ရတယ္လို႔ေျပာမွ ပိုတိက်မယ္ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေန႔က သူက လွေနခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အလွတရားကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြက ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေလး ကိုယ္တိုင္ဟာ အလွအပတစ္ရပ္အျဖစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ၾကားက ဆက္သြယ္ခ်က္ တစ္ရပ္အျဖစ္ အခုအခ်ိန္ထိ အိုေဟာင္းမသြားဘဲ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ဉာဏ္မွာ သစ္လြင္လတ္ဆတ္စြာ ထင္ျမင္ေနရဆဲပဲ။
                                                                          
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ၾသဂုတ္ (၂၀) ၂၀၁၀

Comments

  1. တေလာကလံုး လွၾကပါေစဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔လည္း တေလာကလံုးကုိ ခ်စ္ေသာမ်က္ေစ့နဲ႔ ၾကည့္ရတာေပါ့။ ဟဲဟဲ :D

    ReplyDelete
  2. အေရာင္တလက္လက္ မ်က္လံုးေတြနဲ႔လား.. ဟီးး :P

    ReplyDelete
  3. အလွတရားဆုိတာ ႏႈိင္းရတရား ပါဆုိေနမွဗ်ာ.... း)

    ReplyDelete
  4. Tazar,,

    Good and insightful thought.

    Seems very matured despite you are young.

    ATY

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

ဂမၻီရၾကက္ေျခ

ဤကမၻာေျမကို ေနာက္သို႔လွည့္ခိုင္းၿပီး အရာရာအသစ္ကျပန္စခြင့္ရွိရင္ အရင္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရွင္သန္အားေမြးလိုက္ခ်င္… ။ (ေက်ာ္ဟိန္း) အ၀တ္အထည္ ကိုယ္တစ္ခုဟူေသာ စကားမွ (ေသးေသးေကြးေကြး) ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုသာ အက်ဳံး၀င္ၿပီး အ၀တ္အစားမွ်ပင္ မကပ္ဘဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္ မိမိ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈစစ္စစ္တစ္ခုအျဖစ္ ဤကမၻာေျမႀကီးတြင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာဟူ၍ လက္သီးဆုပ္လိုက္သည့္အခါတိုင္း လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္မိေနေသာ ဂမၻီရၾကက္ေျခတစ္ခုသာ သူ႔ တြင္ရွိသည္။ လက္ဖ၀ါးျပင္တြင္ နက္႐ႈိင္းထင္ရွားစြာ ေနရာယူထားေသာ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခု။ လက္သီးဆုပ္လိုက္ခ်ိန္တိုင္း ထိုအရာအား ဆုပ္ကိုင္ေနမိေၾကာင္း သူ အစဥ္အျမဲ သတိျပဳေနခဲ့မိသည္။ ထိုအရာသည္ သူ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈစစ္စစ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေမြးရာပါ ဥစၥာဓန ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ သူက ေရြးခ်ယ္ ရယူထားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အလိုလိုရရွိခဲ့ေသာ စြမ္းအင္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၎သည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေရးျခစ္ထားေသာ သာမန္ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုမွ် မဟုတ္ဘဲ စြမ္းအင္တစ္မ်ဳိး ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ေမွာ္ဆန္ဆန္အမွတ္အသားတစ္ခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေကာင္းစြာ သိရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုစြမ္းအင္သည္ သူကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မသိရသည့္ အရပ္တစ္ခ

အ႐ူးေရာဂါႏွင့္ မ႐ူးတ႐ူးျပႆနာ

အဂၤလိပ္စကားတြင္ “ရူး” သည့္အေၾကာင္း ရည္ညႊန္းလိုသည့္အခါ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္ခါျပန္ မစဥ္းစားဘဲ ပါးစပ္သင့္ရာ အလြယ္တကူ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းတတ္သည့္ စကားလံုး ႏွစ္လံုးရွိပါသည္။ Psychotic ႏွင့္ Neurotic တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျမန္မာစကားတြင္မူ ႐ူးသည္၊ စိတ္မႏွံ႔ျဖစ္သည္၊ က်ပ္မျပည့္ျဖစ္သည္၊ ေဂါက္သည္ မွအစ အခုေနာက္ပိုင္းတြင္ လူငယ္ အသံုးအျဖစ္ ဆိုက္ကို၀င္သည္ ဟုပါ ကျပားအသံုးအႏႈန္းမ်ား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သံုးစြဲလာၾကသည္။ Psychotic ကို “အျပင္းစား စိတ္ေရာဂါ”၊ Neurosis ကို “အႏုစား စိတ္ေရာဂါ” ဟု ေက်ာင္းတုန္းက အလြယ္ မွတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ “ကုမရသည့္ အရူး“ ႏွင့္ “ကု၍ရသည့္ အရူး” ဟုလည္း မွတ္သားဖူးသည္။ စိတ္ပညာအရ “အရူးေရာဂါ” Psychosis ႏွင့္ “မရူးတရူး ျပႆနာ” Neurosis  တို႔၏ ကြဲျပားပံုကို ေလ့လာၾကည့္ပါမည္။ Psychosis (အ႐ူးေရာဂါ) စိတ္ပညာရပ္ ေဘာင္အတြင္း အက်ံဳး၀င္သည့္ ေ၀ါဟာရတစ္ခုျဖစ္ေသာ Psychosis သည္ ပံုမွန္ လူမႈေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္လာေစသည့္ အရွိတရားႏွင့္ ဆက္သြယ္ခ်က္ ဆံုး႐ႈံးသြားေသာ စိတ္အေျခအေနကို ေခၚညႊန္းသည့္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ စကားလံုးကို Ernst Von Reuchtersleben   ဆိုသူက “ရူးသြပ္မႈ”

“တပင္ေရႊထီး၏ အပ္စိုက္စမ္းသပ္မႈ”

“လက္သည္းၾကားတြင္ အပ္စိုက္၍ တူႏွင့္ရိုက္ကာ စမ္းသပ္၏။ ေနာက္မတြန္႔သူကိုသာ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္၏” ငယ္စဥ္ဘ၀က ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဒီလို သင္ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါကို ျမန္မာ့ရာဇ၀င္သူရဲေကာင္း ဘုရင့္ေနာင္...လို႔ ကာလအေတာ္ၾကာကထဲက ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မွားေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္မယ္လုပ္ေတာ့ မေသခ်ာတာနဲ႔ ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း အေျဖမွန္မရခဲ့ဘူး။ ျမန္မာ၀ီကီကိုလည္း ေမ့ေနခဲ့တယ္။ အမွန္က ဒီလိုစမ္းသပ္တဲ့ ျမန္မာဘုရင္ဟာ “တပင္ေရႊထီး” ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို ျမန္မာ၀ီကီမွ တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ နန္းတက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ၊ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္လွ်င္ တပင္ေရႊထီးမွာ နားထြင္းျခင္း၊ေသွ်ာင္ထံုးျခင္း အမႈတို႕ကို ျပဳခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ထိုသို႕ေသာအခ်ိန္တြင္ တပင္ေရႊထီးမွာ ထူးဆန္းေသာ အၾကံတို႕ျဖစ္လာသည္။ အျခားမဟုတ္၊ ရန္သူဟံသာဝတီ မင္း သုရွင္တကာရြတ္ပိ၏ ပိုင္နတ္ေနျပည္ေတာ္အနီးတြင္ရွိသည့္ ေရႊေမာေဓာ ဘုရားရင္ျပင္တြင္ ထိုနားထြင္းျခင္း၊ ေသွ်ာင္ထံုးျခင္း တို႕ကို ျပဳလုပ္လိုျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာမွဴးမတ္တို႕က အလြန္ရန္မ်ားလွသည္ေၾကာင့္ မလိုအပ္ပဲ မစြန္႕စားရန္ ေလွ်ာက္တင္ေသာ္လည္း၊ ေယာက္ဖေတာ္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာက ဆႏၵရွိလွ်င္ သြ