ေကာင္မေလးတြင္ ခ်စ္သူရွိသည္။ စင္စစ္ သူ႔မိဘမ်ားပင္ သေဘာတူၿပီးသား ေစ့စပ္ထားသူ ရွိသည္ဟု သိရေသာညက သူ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ အရက္ဆိုင္သို႔ ေရာက္သြားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ အရက္ဆိုင္သို႔ ေရာက္သြားၿပီးမွသာ သူ၏ အားကိုးရေသာ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ထိုအခ်က္မ်ားအား သူ သိရွိခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ထိုသူမွာ သူတို႔ၿမိဳ႕နယ္၏ သံုးဦးတည္းေသာ အထူးရဲမ်ားထဲမွ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းကိုပါ ဘံုဆိုင္မွ သတင္းအတိက် ရရွိခဲ့သည္။ ထိုသတင္းသည္ သူ႔အား တစ္ခြက္တစ္ဖလား ပိုေသာက္မိေစရန္ အားေပးသင့္ေသာ္လည္း ထူးဆန္းစြာပင္ ထိုညက သူ ပိုမေသာက္မိခဲ့။ ပံုမွန္မဟုတ္သည့္ ယံုၾကည္တက္ၾကြျခင္း တစ္မ်ဳိးကိုသာ အေျခအေနႏွင့္ မေလ်ာ္ညီစြာ သူခံစားေနခဲ့ရသည္။ အေပါင္းအသင္းတစ္ခ်ဳိ႕က လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရန္တားၿပီး တခ်ဳိ႕က ယမကာတန္ခိုးျဖင့္ မိုးေကာင္းကင္ဒူးနဲ႔တုိက္ရန္ အၾကံမ်ားကို အာေလးလွ်ာေလးေျပာကာ ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္ လုပ္ၾက၏။ အေပါစားမွတ္ခ်က္မ်ား၏ သက္ေရာက္မႈ တစ္စံုတစ္ရာမပါေသာ သူ၏ သီးသန္႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္မွာ ေနာက္တစ္ေန႔ပါ ႐ံုးပ်က္ရဦးမည္ ဟူ၍သာ ျဖစ္သည္။ ေဆးလိပ္ေငြ႕မ်ားကို မႈတ္ထုတ္ရင္း ေကာင္မေလး၏ ျပံဳးေနေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို သူယံုသည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္ေစရန္ အားထုတ္ေနမိသည္။
တိုေတာင္းေသာ ကာလတစ္ခုအတြင္း ေကာင္မေလးႏွင့္သူ သိကၽြမ္းသည့္အဆင့္သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုမွ ေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ သူ၏ ပံုမွန္႐ံုးတက္ခ်ိန္မွာ သိသာစြာ ေနာက္ေရြ႕သြားခဲ့သည္။ ကားဂိတ္တြင္ မိနစ္ပိုင္းမွ် ဆံုခြင့္ရရန္ သူ အစီအစဥ္တက် ေနာက္က်ခဲ့သည္။ သူ႔နာမည္ပါသည့္ လိပ္စာကတ္ေလးတစ္ခုကို သူက ေကာင္မေလးကို ေပးထားခဲ့သည္။ ေကာင္မေလး၏ သူငယ္ခ်င္းမကလည္း သူ႔အေပၚ အထူးလိုက္ေလွ်ာစြာ ဆက္ဆံသျဖင့္ သူ ေက်နပ္မိသည္။ ထိုရက္မ်ားအထိ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ ေကာင္မေလး၏ ခ်စ္သူ (ေခၚ) ေစ့စပ္ထားသူႏွင့္ ပတ္သက္၍ စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္ျခင္း၊ ထည့္သြင္းစဥ္းစားျခင္းမ်ား လံုး၀ မရွိေသးခဲ့ျခင္းမွာ သူ စနစ္တက် ျပဳလုပ္ေနခဲ့သည့္ အရာရာသည္ အမွန္တကယ္တြင္ တာ၀န္တစ္ရပ္အား ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့မိသည့္ ကိစၥမ်ဳိးသာျဖစ္သည္ဟု ယူဆစရာရွိေၾကာင္း ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွ ျပန္ၾကည့္ခဲ့ပါလွ်င္ သူ ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိႏိုင္ေပသည္။ မိမိအတြက္ ေရးထားသည့္ ဇာတ္ညႊန္းတစ္ပုဒ္ကို လိုက္ပါသရုပ္ေဆာင္ ေနရသလို သူ အဆံုးစြန္ ရဲရင့္ေနခဲ့သည္။ ရဲရင့္ျခင္းထက္ပင္ ပိုလြန္စြာ ရွိႏိုင္ေကာင္းသည့္၊ သို႔မဟုတ္ သူ၏ စနစ္တက် အစီအစဥ္မ်ားအရ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ထည့္တြက္ထားသင့္သည့္၊ အေႏွာင့္အယွက္ သို႔မဟုတ္ အႏၱရာယ္တစ္စံုတစ္ရာ၏ တည္ရွိမႈသည္ သူ၏ သိမႈနယ္ပယ္အတြင္း လံုး၀ ရွိမေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
§ § § § §
ထိုေန႔က သူ ႐ံုးမွ အနည္းငယ္ေစာဆင္းခြင့္ရခဲ့ၿပီး အိမ္သို႔ တန္းမျပန္ေသးဘဲ ေကာင္မေလး႐ံုးဆင္းမည့္ ကားမွတ္တိုင္ေဘးမွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ေစာင့္ ေနခဲ့သည္။ ထူးျခားစြာပင္ ထိုေန႔က သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ မပါဘဲ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ အေတာ္ေလး ေပ်ာ္သြားသည္။ ဒီလိုေန႔မ်ဳိးကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး သူ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနခဲ့ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနလို႔လားမသိ ေကာင္မေလး၏ အမူအရာက ရွက္သလိုလို၊ တစ္ခုခုကို ရြံ႕ေနသလို ျဖစ္ေနသည္ဟု သူ သတိထားမိသည္။ ကားတစ္စီး ထိုးဆိုက္လာခ်ိန္တြင္ ကားေပၚသို႔ ကမန္းကတန္း ေျပးတက္သြားသည္။ သူလည္း ေနာက္က လိုက္တက္သည္။ ႏွစ္မွတ္တိုင္ခန္႔ အေရာက္တြင္ပင္ ေကာင္မေလးက သူ႔အား မေျပာမဆိုႏွင့္ ကားေပၚမွ ရုတ္ခနဲ ဆင္းသြားသည္။ သူလည္း အခ်ိန္မီ လိုက္ဆင္းလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲတြင္ ဘာမွန္းမသိသည့္ တစ္စံုတစ္ခုကို သူ ခံစားေနရသည္။ ေနာက္သို႔ လိုက္သြားၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာမ်ား ရွိသလားဟု သူက ေမးလိုက္သည္။ ဟုတ္၊ ဘဲဘဲေစာင့္ေနလို႔ဟု ျပန္ေျဖသံၾကားလိုက္ရသည္။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ဆိုက္ကယ္ေပၚခြထိုင္ေနေသာ လူတစ္ဦး သူတို႔ကို သမင္လည္ျပန္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေကာင္မေလးက ထိုသူ႔နားသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။ လွည့္ျပန္ရန္ အခ်ိန္ရွိေသာ္လည္း သူ႔ေျခလွမ္းမ်ားက သူကိုယ္တိုင္ဘာမွန္းမသိသည့္ ရည္ရြယ္ရင္း တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ထိုသူ႔ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ထိုစံုတြဲႏွစ္ေယာက္၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေနသည္ကို မိမိကိုယ္ကိုယ္ သိလိုက္ရသည္။
ညီေလး မင္းက သူနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္လဲဟု တည္ၿငိမ္သည့္၊ သို႔မဟုတ္ ေဒါသသံမပါေအာင္ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းထားသည့္ အသံျဖင့္ ေမးခြန္းတစ္ခု သူ႔နားထဲသို႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။ ထိုသူသည္ သူ႔ထက္ အေတာ္အတန္ ႀကီးလိမ့္မည္။ အရပ္၀တ္ႏွင့္ျဖစ္ပါလွ်က္ သူ၏ ပံုစံက ရဲဟု နဖူးတြင္ တံဆိပ္႐ိုက္ထားသည့္ပမာ ထင္ရွားေနသည္။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းပါဟု၊ သူက ထိုသူအား ခပ္ရဲရဲၾကည့္ၿပီး အထစ္အေငါ့မရွိ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ဟုတ္လားဟု ေကာင္မေလးဘက္သို႔ ေခါင္းငဲ့ၿပီး ထိုသူက ေမးလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ စင္စစ္ အနည္းငယ္ ရယ္စရာေကာင္းေနသည့္ ကိစၥသာျဖစ္ေၾကာင္း သူ သတိထားမိခဲ့ေသးသည္။ လူႏွစ္ဦးၾကားတြင္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဟူေသာ ဆက္သြယ္ခ်က္တစ္ရပ္ ရွိေၾကာင္း ေျပာသူကေျပာ၊ လက္ခံသူက လက္ခံခဲ့ျခင္းမွာ ယခုလို သတၱိမနည္းေၾကာင္း ျပလိုသူႏွင့္ သေဘာထားႀကီးေၾကာင္း ျပလုိသူ ႏွစ္ဦး ထိပ္တိုက္ ဆံုေတြ႕ခ်ိန္က်မွသာ ျဖစ္ႏိုင္မည္ဟု သူ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ေတြးျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ အမွန္တကယ္လည္း ေကာင္မေလးႏွင့္သူသည္ ထိုအခ်ိန္အထိ သူငယ္ခ်င္း၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာင္မေလးက သူ ႏွစ္သက္ခဲ့မိသည့္ အရင္ကအျပံဳးမ်ားအတိုင္းပင္ လွပစြာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး သြားေတာ့မယ္ဟု သူ႔ကို ခပ္တိုးတိုးႏႈတ္ဆက္လိုက္ကာ ဆိုင္ကယ္ေနာက္သို႔ တက္ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔ႏွာေခါင္းမွ ေညွာ္နံ႔အခ်ဳိ႕ ႐ွဴ႐ႈိက္မိၿပီးေနာက္ မ်က္လံုးမွျမင္ေနရသည့္ ဆိုင္ကယ္မီးခိုးေငြ႕အခ်ဳိ႕သာ သူ႔အနီးနား ပ်ံ႕လြင့္က်န္ရစ္ခဲ့ေၾကာင္း သူ သတိထားလိုက္မိသည္။
§ § § § §
ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ ကားမွတ္တိုင္တြင္ ေတြ႕ရတိုင္း ေကာင္မေလး၏ အမူအရာသည္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနဟန္ကို အျပည့္ေဆာင္ေနသည္။ ေကာင္မေလး၏ သူငယ္ခ်င္းမကေတာ့ အရင္လို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ပင္ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေကာင္မေလးက သမီးေၾကာက္လို႔၊ သမီးကို ဆူလိမ့္မယ္ဟု သူ႔ကို ခပ္တိုးတိုးေျပာခဲ့သည္။ ဟိုတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ဆူမွာ စိုးလို႔တဲ့ဟု ေကာင္မေလး၏ သူငယ္ခ်င္းမက ၀င္ေျပာသည္။ ထိုသူသည္ ရဲက်င့္ရဲၾကံျဖင့္ သူတို႔ကို တစ္ေနရာရာမွ ခိုးေခ်ာင္ခိုး၀ွက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္ဟု သူ ခံစားရသည္။ ကိုယ္တိုင္မဟုတ္ေသာ္မွ တပည့္တပန္းမ်ားျဖင့္ ေစာင့္ၾကည့္ခိုင္းထားႏိုင္သည္။ အေျခအေနကို သူေကာင္းစြာ သံုးသပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု မၾကာခင္ ခ်ျဖစ္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ကိုယ္သူ သိေနသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ေကာင္မေလးအား စာနာေသာအားျဖင့္၊ သို႔မဟုတ္လွ်င္ သူကိုယ္တိုင္၏ ထက္သန္မႈ ကင္းမဲ့သြားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ တိုက္ဆိုင္ေအာင္ သူ အားမထုတ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့ေပ။
တစ္ေန႔တြင္ အမွန္တကယ္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ေကာင္မေလးႏွင့္ သူ၏ ခ်စ္သူဆိုသူတို႔ကို ကားဂိတ္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ထိုသူ႔ေရွ႕တြင္ပင္ ေကာင္မေလးႏွင့္ အျပံဳးခ်င္းဖလွယ္ကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိၾကသည္။ စကားတစ္ခြန္းမွ်ေတာ့ မေျပာျဖစ္ၾက။ ထို႔ေနာက္ သူက အၾကည့္ကို လႊဲဖယ္ကာ စီးရမည့္ကားကိုသာ ဆက္ေစာင့္ေနမိသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ညီေလး မင္း စံပယ္လမ္း၊ အိမ္နံပါတ္ (၇၇) မွာ ေနတာမဟုတ္လားဟု ထိုသူ႔ထံမွ အသံထြက္ေပၚလာသည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ သူက လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး သိလွခ်ည္လားဟု အံ့အားသင့္သြားဟန္ တမင္လုပ္ယူ၍ ျပန္ေမးလိုက္သည္။ သိတာေပ့ါကြာ၊ ဒီနယ္ေျမမွာ ငါမသိတာ တစ္ခုမွမရွိဘူးဟု ျခိမ္းေျခာက္သည္ဟု ယူဆခ်င္ ယူဆႏိုင္ေသာ စကားတစ္ခြန္းကို ထိုသူက ဆက္ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အရင္က အမႈတြဲေတြေတာ့ မေဖာ္နဲ႔ေနာ္ဟု သူက သေရာ္ျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ ေလွာင္သံပါပါ တုန္႔ျပန္လိုက္သည္။ သေရာ္ခ်င္ရံုသက္သက္ျဖင့္ ဤသို႔ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း စက္တင္ဘာ အံုၾကြမႈကာလအတြင္းက အရက္မူးမူးျဖင့္ ဤလမ္းဆံုတြင္ တစ္ကိုယ္ေတာ္ ဒို႔အေရးေအာ္ခဲ့မိျခင္းကိစၥကို ျပန္ေတြးမိၿပီး သူ စိတ္တြင္းက ႀကိတ္ျပံဳးမိေသးသည္။ ထိုသူ႔ထံမွ ဆက္ေျပာသံ ထြက္မလာေတာ့။
§ § § § §
တစ္ေန႔၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ သူ႔ထက္အတန္ငယ္ အသက္ႀကီးသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးမွ သူ႔အား အေရးႀကီးသည္ဟုဆိုကာ ခပ္တိုးတိုး လာေျပာျပခဲ့သည္။ ထိုသူ႔အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ ထိုသူသည္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ၿပီး ယခု ထိုသူမွာ အထူးရဲ (SB) ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သူ႔ရည္းစားကို မင္းကလိုက္ေနတယ္လို႔ သူက ငါ့ကိုေျပာတယ္ဟု သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကို ေျပာသည္။ ေကာင္မေလးႏွင့္ ထိုသူသည္ တရား၀င္လက္ထပ္ထားျခင္း မရွိေသးျခင္းသာျဖစ္ၿပီး အတူေနၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ထိုအေၾကာင္းကို ေကာင္မေလး၏မိဘမ်ားကလည္း သိရွိေၾကာင္း အစံုအလင္ေျပာျပသည္။ ထိုအခ်က္မ်ား အားလံုးမွာ ထိုသူက သူ႔သူငယ္ခ်င္းအား သူ႔ကို အသိေပးရန္ ေျပာျပလိုက္ေသာ အခ်က္မ်ားသာျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေတြးယူၾကည့္၍ ရသည္။ မွန္မမွန္ကိစၥကိုမူ သူ႔အေနျဖင့္ အေထြအထူး ေတြးရန္ အေၾကာင္းမရွိေတာ့။ သြားမလုပ္ပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းလည္း အႏၱရာယ္မကင္းဘူးဟု သူ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေစတနာေကာင္းျဖင့္ သူ႔ကို သတိေပးသည္။ သူ႔အတြက္ခက္ေနသည္မွာ သူ အႏၱရာယ္မကင္းရသည့္ အခ်က္အလက္တစ္ခုခုကို သူဘာသူ ရွာမရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ေနတာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္သလိုလို ရွိခဲ့လို႔ လိုက္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့လည္း သိပ္မႀကိဳက္ေတာ့သလိုရွိလို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးဟု မုသားမပါသည့္ အေျဖမ်ဳိးကိုသာ သူ ျပန္ေပးခဲ့လိုက္သည္။ ေလာေလာဆယ္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ စိုးမိုးေနသည္မွာ ႏွလံုးသားေရးရာကိစၥ မဟုတ္ဘဲ ဥပေဒအား ေဖာက္ဖ်က္မႈ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိပါဘဲႏွင့္ ရဲတစ္ဦးက ျပည္သူတစ္ဦးအား အေခ်ာက္တိုက္ အႏၱရာယ္ျပဳႏိုင္စြမ္း ရွိပါသလားဟူေသာ ေမးခြန္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
◄ ေတဇာ ►
Comments
Post a Comment