ဒႆနသမား ဆိုေတာ့လည္း ဓားေတြ ေသနတ္ေတြေတာ့ ဘယ္ရွိပါ့မလဲလို႔ စိတ္နာနာနဲ႔ ေတြးပစ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္၊ အေတြးဆိုတာ အစရွိဖို႔ပဲ လိုတာမဟုတ္လား။ က်န္တာ သူ႔ဟာသူ ဆက္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ ဇီ၀႐ုပ္ေတြလိုပဲေပါ့။ အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ ဒႆနသမားလို႔ ဆိုလိုက္မိမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဒႆနသမားလို႔ သံုးႏႈန္းႏိုင္ ပါ့မလားဆိုတဲ့ ျပႆနာက ၀င္လာတယ္။ ဒႆနသမားဆိုတာ ဘယ္လိုသတၱ၀ါမ်ဳိးလဲလို႔ ဆက္ေတြးရေတာ့တယ္။ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို မသိဘူး။ လမ္းေပၚမွာ လွတပတေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕လို႔ ခ်စ္လိုက္မိတဲ့သူလည္း အခ်စ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ စာအုပ္ေတြထဲ ဘယ္လိုသတ္မွတ္ခ်က္ရွိမယ္ဆိုတာ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ အနည္းဆံုး ပရိုတာဂိုးရပ္စ္ကေတာ့ “ခ်သာခ်ငါ့ေကာင္။ မင္းေျပာတာမွန္တယ္။ မင္းမွားတယ္လို႔ ငါ့စိတ္ထဲထင္ေနတာလည္း အမွန္ပဲ” လို႔ ေျမွာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဒႆနသမားဆိုတာ ဖွေလာ္ေဆာ္ဖွာကိုးဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ဟိုေယာင္ေယာင္ဒီေယာင္ေယာင္၊ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး၊ လက္ေၾကာမတင္း၊ ေဂါက္ေၾကာင္၊ ဒီလို သမား႐ိုးက် ႐ုပ္ပံု (Connotation) ေတြကိုေတာ့ ကိုယ္လည္း သိၿပီးသားပဲေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ၀ါက်က မဆံုးေသးဘူး။ ဓါးေသနတ္ေတြကိစၥ ဆက္ရဦးမယ္။ ဒႆနသမားမ်ားမွာ ဓါးေသနတ္ေတြ ဘာလို႔ မရွိရတာလဲ။ စာေရးဆရာတစ္ဦးသာဆိုရင္ေတာ့ “ဒႆနသမားတို႔၏ လက္နက္မွာ ဓါး၊ ေသနတ္မ်ားထက္ အဆေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ အစြမ္းထက္သည့္ အေတြးအေခၚဟူေသာ လက္နက္ပင္ ျဖစ္ေပသည္” လို႔ ခန္႔ခန္႔ႀကီး ေရးႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကားမာ့က္စ္တို႔၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္တို႔ စတဲ့ၾကားဖူးနား၀ေတြနဲ႔ ေ၀ေ၀ဆာဆာ အေရာင္ခ်ယ္လိုက္ရင္ အပ်င္းေျပဖတ္စရာ စာတစ္ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္လာမွာပဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ကိုယ္က အမ်ားသူငါဖတ္ခ်င္တဲ့စာေတြ ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာမွမဟုတ္တာ။ ေတြးဖို႔က အဓိကကိုး။ ဒီေတာ့လည္း ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ ဆက္လုပ္ရေတာ့မွာပဲ။ ဒႆနသမားအမ်ားစုဟာ ပ်င္းရိေငးငိုင္ေနတဲ့ ပံုရိပ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေတာ့ကာ ဓားေတြေသနတ္ေတြလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း အရာေတြကို ကိုင္ခ်င္စိတ္ရွိၾကမယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုလက္နက္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ လူေတြကိုေတာ့ တစ္ခုခုျပဳလုပ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေမာင္းႏွင္ႏိုင္တယ္။ အရမ္းလွပတဲ့ အေတြးအေခၚ၊ ဒႆနတစ္ရပ္ဟာ “ကလီယိုပက္ထရာ” လိုပဲ၊ လူမ်ားစြာ ေသေၾကပ်က္စီးေအာင္လုပ္ႏိုင္သလို အျခားတစ္ဖက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းလြတ္ေျမာက္မႈရေအာင္လည္း စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ကလီယိုပက္ထရာနဲ႔ ႏႈိင္းလိုက္ေပမဲ့လည္း သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔က ေက်ာင္းေနဘက္ေတြလို သိကၽြမ္းၾကတာမ်ဳိးေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူ႔ကို ျမင္ေတာင္မျမင္ဖူးပါဘူး။ သူ႔အေၾကာင္း ႐ုပ္ရွင္ျပန္႐ိုက္ခဲ့တဲ့ “အဲလိဇဘတ္ေတလာ” ကိုပဲ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေခါင္းထဲမွာ ကလီယိုပက္ထရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေတြး (ဒီေနရာမွာ Connotation ကို ဆိုလိုပါတယ္) အခ်ဳိ႕ ရွိေနသလို အမ်ားသူငါမွာလည္း ရွိေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုႏႈိင္းလိုက္တဲ့အတြက္ ျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ ဖတ္႐ႈနားလည္ႏိုင္ေနတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို႔ရဲ႕စိတ္မွာ ကလီယိုပက္ထရာဟာ ယေန႔ထိ အလွမျပယ္ႏိုင္ေသးဘူး မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒႆနတစ္ရပ္ဟာ အပ်ဳိေဖာ္၀င္ၿပီးရင္၊ အရာေျမာက္ၿပီးရင္ (အျခားလူလုပ္အရာေတြထက္) အလွျပယ္ဖို႔ ခက္ခဲတယ္။ ကလီယိုပက္ထရာအတြက္ေတာင္ စစ္ျဖစ္ၾကေသးရင္ ဒႆနအတြက္ ဘာေၾကာင့္ စစ္မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ။ (ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အလမ္းရွိတယ္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ၾကံဳး၀ါးသံ မဟုတ္ပါ) ဓါးေတြေသနတ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့စစ္တပ္ေတြကို အခ်င္းခ်င္းျပန္လည္ ခုတ္ထစ္ပစ္ခတ္ေနေအာင္ ဒႆနဟာ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ေနရာက ယူထားတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒီေတာ့လည္း ဒႆနဆရာကိုယ္တိုင္ရဲ႕ လက္ထဲ ဓါးေသနတ္ေတြမရွိ ျဖစ္ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဒႆနတစ္ရပ္ဟာ ကလီယိုပက္ထရာလို ေန႔ခ်င္းညခ်င္း လူလားေျမာက္၊ အရာ၀င္လာတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ အထက္ကဆိုခဲ့သလို လူေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္လာႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ဳိးေရာက္ဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေပးဆပ္ရတာမ်ဳိးပဲ။ သာဓကအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒႆနရွင္ကိုယ္တိုင္ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ေနာက္မွသာ ဒႆနေတြဟာ ပိုမိုအားေကာင္းခိုင္မာလာၿပီး လူမ်ားစုပါ၀င္တဲ့ လႈပ္ရွားေတာ္လွန္မႈတစ္ရပ္ကို လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး ျဖစ္လာပါတယ္။ အေျခပ်ဳိးေပးခဲ့သူတစ္ဦးရဲ႕ ေနာက္ပါေတြကေနၿပီး ထပ္ဆင့္မြမ္းမံဖန္တီးၿပီး၊ ခိုင္မာေတာင့္တင္းတဲ့ ဒႆနစနစ္တစ္ရပ္အျဖစ္ အစဥ္အဆက္ လက္ဆင့္ကမ္း အားျဖည့္ရတဲ့ သေဘာပါ။ အခ်ဳိ႕ကိစၥေတြမွာ မူရင္းဒႆနမွ ေဘးေခ်ာ္သြားတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါက (ကိုယ့္အျမင္အရ) အေရးမႀကီးလွပါဘူး။ အေစာကေျပာခဲ့သလို အေတြးဆိုတာ အစရွိဖို႔ပဲ လိုတာမဟုတ္လား။ ဒီလို စဥ္ဆက္မျပတ္ ၀ိုင္း၀န္းတည္ေဆာက္ၾကရတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာ လူ႔သက္တမ္းရဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဳပ္သေဘာဆန္မႈေၾကာင့္ မလံုမေလာက္ ျဖစ္တတ္ၾကတယ္။ အၾကမ္းမဖက္ေရး ဒႆနပိုင္ရွင္ (ဒီေနရာမွာ ဒႆနစနစ္တစ္ရပ္ကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ဘဲ အေတြးအေခၚဟူေသာ အနက္ကို ယူပါ) ဂႏၵီႀကီးဟာ အၾကမ္းဖက္သမားတစ္ဦးရဲ႕ က်ည္ဆန္ေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ခဲ့ရတယ္။ ဂႏၵီႀကီးကြယ္လြန္ခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ အၾကမ္းမဖက္ေရး ဒႆနကေတာ့ လူအမ်ားစုႀကီးဆီမွာ ခိုင္မာစြာစိမ့္၀င္ခဲ့ၿပီး ဆက္လက္ရွင္သန္ေနဆဲပဲ။ ဂႏၵီႀကီးရဲ႕ တိုေတာင္းတဲ့ဘ၀နိဂံုးဟာ သူ႔ဒႆနရဲ႕ အစပ်ဳိးနိဒါန္းပဲ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ (ဘယ္အခ်ိန္ထိ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနဦးမယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ အတပ္မေျပာႏိုင္ေသးဘူး) ဒါေပမဲ့ အေျခခိုင္မာလာေအာင္ ေနာက္ပါေတြက ဆက္လက္သယ္ယူ တည္ေထာင္ၾကရတယ္။ အၾကမ္းမဖက္ေရးဒႆနက်ေတာ့ ဓါးေသနတ္ေတြနဲ႔ ျပန္လည္ထိပ္တိုက္တိုးေနတဲ့အတြက္ ေပးဆပ္ရမႈပိုႀကီးၿပီး လူထုထဲ က်ယ္ျပန္႔နက္႐ႈိင္းစြာ အျမစ္တြယ္ေနမွ အရာေျမာက္ႏိုင္တဲ့ သေဘာကိုေဆာင္ပါတယ္။
အခုလည္း ကိုယ္တို႔မွာ၊ ဒႆနသမားေတြနဲ႔ ဓါးေသနတ္သမားေတြ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ေနၾကရတယ္။ လူ႔သက္တမ္းနဲ႔ ဒႆနတစ္ရပ္ရဲ႕ သက္တမ္းဟာ ေယဘုယ်အားျဖင့္ စေကးခ်င္းမညီတဲ့အတြက္ မေတာ္တဆမ်ား ဒႆနေခါင္းေဆာင္ဟာ ဓါးေသနတ္ေတြေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့ရသည္ရွိေသာ္ စိတ္အားမငယ္ၾကပါနဲ႔။ ဒႆနဆိုတာ လူသားမ်ဳိးဆက္နဲ႔ခ်ီကာ ဆက္လက္သယ္ေဆာင္ရမယ့္အရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အမွန္တရားသာ ေအာင္ပြဲခံရမယ္လို႔ အာေခါင္ျခစ္ေအာ္ေနရင္ေတာ့ အားလံုးကို ပ႐ိုတာဂိုးရပ္စ္ႀကီးက ဟားလိမ့္မယ္။ သူ႔အျမင္မွာ လူသားတိုင္းဟာ ကိုယ္ပိုင္အမွန္တရားေတြနဲ႔ ခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ အားလံုးေအာင္ပြဲခံရမယ့္ကိန္း ဆိုက္ေနမယ္။ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ေနတဲ့ အမွန္တရားႏွစ္ခုက်ေတာ့ ပူးတြဲသေရေပးရမယ့္အေျခအေန ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ ဓါးေသနတ္သမားေတြ အဖို႔မွာလည္း ဓါးသြားေတြ က်ည္ဆန္ေတြဆိုတာ အမွန္တရားပဲလို႔ ပရိုတာဂိုးရပ္စ္က ရိႏိုင္တာေၾကာင့္ ဒီလိုမ်ဳိးေတြ မေၾကြးေၾကာ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြ တစ္ေန႔တစ္ခ်ိန္မွာ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မယ္ဆုိတာ မဆန္းလွဘူးေလ။ သူတို႔အေနနဲ႔လည္း ယခုအခ်ိန္မွာ ေအာင္ပြဲခံေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။
ခ်ဳပ္ရရင္ ဒႆနသမားဟာ ဓါးေသနတ္သမားေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အၾကမ္းမဖက္ေရး ဒႆနက်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒႆနသမား (တစ္ဦး) က ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဒႆနလူသားေတြအားလံုးကို အသိဉာဏ္ (ဒႆန) မရွိတဲ့ ဓါးေသနတ္ေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ခိုင္းရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးသာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဓါးေသနတ္သမားဆိုတာ လူသားသာျဖစ္ေပမဲ့ ယခု ကိုယ္တို႔ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့လူမ်ားဟာ အသိဉာဏ္ဒႆနမရွိတဲ့အတြက္ ဓါးေသနတ္ (အရာ၀တၳဳ) ေတြကိုယ္တိုင္နဲ႔ ျခားနားမေနပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ ကပ္ရပ္ေပါက္ရတဲ့ အပင္လိုပဲ အေတာ္ ကုပ္တီးကုပ္ဖဲ့ႏိုင္မွ ရွင္က်န္ၿပီး ေက်ာက္ေဆာင္ႀကီးတစ္ခုလံုးကို ၀ါးမ်ဳိပစ္ႏိုင္ေပလိမ့္မယ္။ မူရင္းအေျခစိုက္ခဲ့ရာ အျမစ္ဟာ သက္တမ္းကုန္သြားခဲ့ရင္လည္း စိတ္မရွိၾကပါနဲ႔။ ႏြယ္ပင္ေတြလို ေနာက္ပါ အျမစ္အသစ္ေတြက ရရာေနရာကို ဆက္လက္ကုပ္တြယ္ထားရမွာပါပဲ။ ဒႆနသမားမွာ ဓါးရယ္ေသနတ္ရယ္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စကားရယ္ ပါးစပ္ရယ္ေတာ့ ရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ စကား (တရား) ကို လူအမ်ားႀကီးၾကားႏိုင္ေအာင္ ေအာ္ေျပာႏိုင္မွသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီလိုမ်ဳိး လူအမ်ားႀကီးက ၾကားၿပီး အလိုတူအလိုပါ သံၿပိဳင္ဟစ္ၾကပါမွ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ နီးစပ္လိမ့္မယ္။ ဒႆနသမားမွာ ဓါးေတြေသနတ္ေတြရွိဖို႔ မလိုပါဘူး။ ဟုတ္တယ္၊ ဒႆန (အေတြး) ဆိုတာ အစရွိဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ က်န္တာ သူ႔ဟာသူ ဆက္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ အခုပဲ ဘာလိုလိုနဲ႔ နိဂံုးေရာက္လာၿပီ မဟုတ္လား။ သက္ရွိဇီ၀႐ုပ္ေတြလို မိမိဘာသာ ဓာတ္ျပဳတည္ေဆာက္ၿပီး ႐ုပ္လံုးေပၚခဲ့ေပလိမ့္မယ္။ ဒႆနသမားဆိုတာ ဆြံ႔အနားမၾကား ျဖစ္မေနဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ဓါးေတြေသနတ္ေတြကို စကားေတြ ပါးစပ္ေတြနဲ႔ အႏိုင္ယူၾကပါစို႔လို႔ ေနာက္ဆံုး၀ါက်အျဖစ္ ထည္ထည္၀ါ၀ါနိဂံုးခ်ဳပ္ဖို႔ လုပ္ေပမဲ့ ပ႐ိုတာဂိုးရပ္စ္ကို ကြက္ခနဲျမင္မိျပန္လို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ေတြးျဖစ္ၾကဖို႔သာ အဓိကပဲကိုး။
◄ ေတဇာ ►
ေမာင္ရင္ငေတ
ReplyDeleteတခါေလေလးမ်ား လူနားလည္ေအာင္ေရးပါလား
ဘတ္၍နားလည္ေနေသာလူမ်ားကို လူမဟုတ္ဟုမဆိုလို
မိမိကဲ့သို႔ အသိဥာဏ္ နံူနည္း ေသာသူကိုသာ မိမိဘာသာဆိုလိုသည္
လာလာဘတ္တယ္
ၾကေတာ့ မလာဘတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ေက်ာင္းတက္ဖို႔ စာမက်က္ရေသးေတာ့ စိတ္မပါေတာ့သလိုပဲ
ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိ
ဒႆနသည္ မျမင္ရေသာ ဓားမ်ား ေသနတ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ခုိက္တတ္သည္...။ အလြတ္မေပးၾကပါကုန္ႏွင့္....။ း)
ReplyDelete