သူမ၌ေတြ႕ရွိရေသာ ငါ၏ ခ်စ္ျခင္း

[တစ္]

ထည္လဲမဟုတ္တတ္ေသာ အပ်ဳိမ၏ အျပံဳးမ်ဳိးကို ထြက္ျပဴစလေရာင္ေအာက္၌ ေတြ႕ရလိမ့္မည္လားဟု ကၽြန္ေတာ္က ေတြးလိုက္မိသည့္တိုင္ ထိုအျပံဳး၏ ေနာက္နားဆီမွ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါလာသည့္  မေတြ႕ရေတာ့ဘူးဟူေသာ တင္ကူးသိရွိထားမႈတစ္ရပ္အား သိသိခ်ည္းျဖင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေနလိုက္မိသည္မွာ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္၏ အရင္းခံက်က် ႐ိုးသားမႈတစ္ရပ္သာ ျဖစ္မည္ထင္ေသာ္လည္း လေရာင္ကိုမူ လဆန္းတြင္ျဖစ္ေစ၊ လဆုတ္တြင္ျဖစ္ေစ တစ္ခါမွ် ႐ိုးသားသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မျမင္မိေသးေသာေၾကာင့္ အကယ္၌ လေရာင္က ဒီေရျမင့္တက္ေစသည္ ဟူေသာ အဆိုမွာ တကယ္ပင္ခိုင္မာခဲ့သည္ဟု ဆိုၾကလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ထိုအဆိုမ်ဳိးကို လက္ခံရင္း လမ၀င္သြားေစရန္လည္းေကာင္း၊ လကြယ္ေန႔ညမ်ား ရွိမလာေစရန္လည္းေကာင္း ႀကိဳးစားၾကည့္ခ်င္စိတ္ ရွိပင္ရွိခဲ့ေစကာမူ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုအတြက္ အခ်ိန္ကုန္ခံေနမည့္အစား ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုခုကို ႀကိဳးစားခ်င္သည္ဟု ေတြးၾကည့္မိလိုက္ျခင္းမွာ အခ်ိန္ကုန္သြားေစရန္ ျဖဳန္းတီးပစ္မည္ဆိုေသာ အားထုတ္မႈမ်ဳိး မဟုတ္သည္ကဲ့သို႔ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ အခ်ိန္ကာလမ်ားအတြင္း လေရာင္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ လေရာင္မပါဘဲလ်က္ျဖစ္ေစ ေျပာင္းလဲမည္မဟုတ္ဟု ထင္ရေသာ တင္ကူးလက္ခံတြက္ဆထားေသာ သိမႈတစ္ခုအေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖတစ္စံုတစ္ရာ ၾကားခ်င္ သိခ်င္ေနေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပမည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ခန္႔က ယေန႔ညေနခင္းကဲ့သို႔ တစ္ခုေသာလျပည့္ေက်ာ္၏ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ ဤေနရာ ဤကန္ေဘာင္႐ိုး၌ထိုင္ရင္း အင္နာတဲလ္အားစကားတစ္ခြန္း ေမးခဲ့ဖူးရာ ဘာသာစကားအေျခခံ ဆက္သြယ္မႈအရ တည္ေဆာက္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀အတြင္းမွ လူမႈဆက္ဆံေရးပုံစံတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေမးေသာစကားတစ္ခြန္းအေပၚ သူမအေနျဖင့္ ဟုတ္တယ္,မဟုတ္ဘူး၊ သေဘာတူတယ္,မတူဘူးကိုသာ ေျဖရန္ရွိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူမ၏အၾကားတြင္ အျပန္အလွန္ဖလွယ္ရန္ စကားလံုးေျမာက္ျမားစြာ ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ထင္မိခဲ့ေသာ္လည္း ထိုတစ္ညေနခင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးသားမွာ စကားလံုးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကို ၿငိမ္သက္ေသာညေနခင္း၏ လေရာင္ေအာက္၌ သိမႈမ်ားႏွင့္ အစြမ္းၿပိဳင္ရင္း အေျဖမေပးႏိုင္ေသာ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ကာလတရားကို သံုးစြဲပစ္ခဲ့မိၾကသည္။

သူမသည္ ကၽြန္ေတာ္မဟုတ္သျဖင့္ သူမစိတ္ထဲကအေၾကာင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက အေၾကာင္းမ်ားကိုမူ လြယ္လြယ္ကူကူ ေျပာျပႏိုင္သည္ျဖစ္ရာ ယေန႔ညေနဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနပံုမ်ဳိးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ကျဖစ္ခဲ့ေသာ စိတ္လႈပ္ရွားခဲ့ပံုမ်ဳိးႏွင့္ တစ္သားတည္းဟု အပ္က်မတ္ပ် မဆိုႏိုင္သည့္တိုင္ မကြာလွဟုဆိုရလွ်င္ တရားလက္လြတ္မွားလိမ့္မည္ဟု မထင္ရသည္ကဲ့သို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမပါေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္ရပ္သာျဖစ္ၿပီး အေႏွာင္အတဲကင္းပ၍ ေပါ့ပါးေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈတစ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္ပါသည္ဟူ၍ပင္ ေျပာႏိုင္သည့္နည္းတူ ေရကန္ေပါင္ေပၚမွ ခုံတန္းလ်ားကို ျမင္သည္ႏွင့္ သူ လာပါ့မလားဟု ဟိုစဥ္ကေတြးေသာ အေတြးမ်ဳိး ေပၚလာျပန္ၿပီး သူ တကယ္လာလိမ့္မည္ဆိုေသာအသိက မထိတထိေျခာက္လွန္႔ေနသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရစဥ္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္တမ္းသိလိုေသာအေၾကာင္းတစ္ခုမွာ သူမအေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းခ်ည္းသာမက ေရကန္ေပါင္ေပၚမွ ခုံတန္းလ်ားကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္အတြင္း၊ မည္သူက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ကာ ေဆးမွန္မွန္သုတ္ေပးသလဲဟူေသာ အေၾကာင္းလည္း ပါေနသည္။

ေရကန္ေပါင္ေပၚမွ ခံုတန္းလ်ားကို ေဆးအျပာေရာင္သုတ္ထားသျဖင့္ လေရာင္ေအာက္တြင္ စိမ္းတိမ္းတိမ္းျဖစ္ေနသည္မွာ ဟိုးအရင္ကအတိုင္း ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကန္ေရျပင္တြင္မူ ၾကာပင္မ်ား အထိုက္အေလ်ာက္ပြားေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလိုက္သကဲ့သို႔ ၾကာပန္းအခ်ဳိ႕တို႔မွာ ေနေရာင္ျခည္ရသည္ႏွင့္ ပြင့္လာတတ္ၿပီး ေန၀င္ေသာအခါ ျပန္လည္ ငံုသြားတတ္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာလိုက္ေသာ ပန္းတစ္မ်ဳိးဟု ကၽြန္ေတာ္ကသတ္မွတ္ရင္း အျမဲလို မုန္းတီးေနခဲ့မိသည့္တိုင္ လ၏အေရာင္က ဒီေရကိုတက္ႏိုင္ေစတယ္ဆိုေပသည့္ လရဲ႕အေရာင္ လရဲ႕ဆြဲငင္အားက ၾကာပန္းေတြကိုေတာ့ မပြင့္ေစႏိုင္ပဲကိုးဟု ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးရင္းေမးရင္း အေျဖလိုလို ရလဒ္တစ္ခု ရမိေသာအခါ ၾကာပန္းမ်ား၏မာနကို သေဘာက်မိသလိုလိုျဖစ္ၿပီး လေရာင္ကိုပင္ သနားစိတ္ေပၚမိလိုက္စဥ္မွာပင္ လ၏ အလင္းေရာင္ကို လက္ေ၀ခံရယူထားသည့္ ကန္ေရမ်က္ႏွာျပင္သည္ ခံစားခ်က္တစ္စံုတစ္ရာမရွိဘဲ လ၏အလင္းေရာင္ကို တန္ျပန္ထုတ္လႊတ္ေပးေနပံုကို သတိထားလိုက္စဥ္မွာပင္ ေရကန္ေပါင္ေပၚမွ ခံုတန္းေပၚတြင္ အသာထိုင္ခ်လိုက္မိရင္း မ်က္စိတစ္ဆံုးတြင္ျမင္ရေသာ ေရကန္၏ အျခားတစ္ဖက္မွ ခင္တန္းကေလးအား ၾကည့္ေနရာမွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကမ္းစပ္ဆီသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ၾကည့္လိုက္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနရာမွ မလွမ္းမကမ္းေရစပ္တြင္ ျပန္လည္ငံုသြားၿပီျဖစ္ေသာ ၾကာငံုတခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

[ႏွစ္]

-    ေဟး… နင္ေရာက္ေနတာ ၾကာသြားၿပီလား။
-    သိပ္မၾကာေသးဘူး။
-    မာမီကေျပာတယ္။ သူနဲ႔ ေရွးျဖစ္ေဟာင္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ေတြ အေတာ္ၾကာေအာင္ေျပာၿပီး နင္ကန္ေစာင္းဘက္ဆင္းသြားတယ္။ အဲဒီမွာ ရွိမယ္လို႔ မွာခဲ့တယ္ဆို။
-    ေအး။
-    နင္က ႀကီးမွ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းနဲ႔ ၾကည့္လို႔ေတာင္ ပိုေကာင္းေနတယ္လို႔ မာမီကေျပာတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ နင့္မွာ အရင္ကလို အသက္႐ွဴက်ပ္တာေတြဘာေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။
-    ငါ နင့္ကိုလာေတြ႕တာ ေဆးကုသခံဖို႔လာတယ္လို႔ နင္ထင္လို႔လား။ ဒီအခ်ိန္က လူနာၾကည့္ခ်ိန္လား။
-    မသိဘူးေလ။ နင့္မွာ တျခားကိစၥရွိလို႔လား။
-    မရွိပါဘူး။ ဒီေရာက္တုန္း နင္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး စကားေလးဘာေလး ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီဇင္ဘာလဆိုေတာ့လည္း ဒီအနားကေလး လာခ်င္တာေပါ့။
-    ဘာလို႔တံုး။
-    မသိဘူး။ ဟိုဘက္နားဆီမွာ တို႔ကြန္ဖရင့္ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ငါ ကန္ရဲ႕ဒီဘက္ကိုလာၿပီး နင္တို႔အိမ္ေရွ႕ လာၾကည့္မိတယ္။ ဒီခံုတန္းလ်ားေကာ ရွိေသးလားလို႔ လာၾကည့္တာ။ ေနပါဦး။ ဒီခံုတန္းလ်ားကို ဘယ္သူက ေဆးေတြဘာေတြသုတ္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနသလဲ။
-    ဒယ္ဒီရွိတုန္းကေတာ့ ဒယ္ဒီေပါ့။ ခုေတာ့ ငါေပါ့ဟာ။ ဘာလို႔လဲ။
-    ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ငါက ဒီေနရာကေလးကို သတိရတတ္လို႔ပါ။
-    နင္က ဒီလိုကိုး။ ထိုင္ခံုကိုသတိရလို႔လာတာ။ ငါ့ကို ေတြ႕ခ်င္လို႔မွမဟုတ္ဘဲ။
-    နင့္ကိုလည္းေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ။ စကားေလးဘာေလးေတြလည္း ေျပာခ်င္လို႔ေပါ့ဟာ။
-    ဘာလဲ.. နင္နဲ႔ငါ ယူၾကရင္ေကာင္းမလား။ နင္ ငါ့ကိုယူမလားလို႔ ေမးဦးမလို႔လား။
-    အဲဒီလိုေမးရတဲ့အရြယ္မ်ဳိးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။
-    နင့္ကို ဘယ္သူက ေျပာလဲ။
-    မသိဘူးေလ။ ငါထင္တာပဲ။ ေနပါဦး။ အဲဒီကိစၥက ဘယ္လိုကေန စလိုက္တာလဲ။ နင္မွတ္မိေသးလား။
-    အက္ဒရစ္တို႔မဂၤလာေဆာင္မွာ အန္ကယ္က ဒယ္ဒီ့ကို ခင္ဗ်ားသမီးနဲ႔က်ဳပ္သား ေပးစားၾကစို႔လားဆိုၿပီး ေနာက္တာက စ, သြားတာပဲမဟုတ္လား။ ေနာက္ ေမၿမိဳ႕ေဂါက္ကြင္းထိပ္က အိမ္၀ယ္ၾကေတာ့ ပိုၿပီး အကဲပိုကုန္ၾကတာေပါ့။
-    ေမၿမိဳ႕အိမ္နဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔တံုး။
-    ဒယ္ဒီနဲ႔အန္ကယ္ ေႏြက်ရင္ ေမၿမိဳ႕ဘက္တက္ၿပီး ေဂါက္သီးရိုက္ရင္ေနဖို႔ဆိုၿပီး အိမ္တစ္လံုး၀ယ္တာ နင္မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား
-    ေရးေတးေတးပဲ။
-    ေဂါက္ကြင္းထိပ္နားက ဟို ကျပားမေတြ အိမ္အနားဆီမွာပဲေလ။ အန္ကယ္နဲ႔ဒယ္ဒီ စပ္ၿပီး၀ယ္ၾကတယ္ေလ။ အဲဒါ၀ယ္ေတာ့ နင့္ေမေမက ဘာလုပ္ရေအာင္လဲလို႔ ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒယ္ဒီက ခင္ဗ်ားသားနဲ႔က်ဳပ္သမီး လက္ထပ္ၿပီး ဟန္းနီးမြန္းသြားရေအာင္လို႔ ေနာက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အပ်က္အပ်က္ကေန ႏွာေခါင္းေသြးထြက္တယ္ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္။
-    ေအး… ဟိုလိုလိုဒီလိုလိုနဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြၾကားထဲမွာ နင္နဲ႔ငါပဲ ႀကိဳက္ေနၾကသလိုလို၊ ေစ့စပ္ထားသလိုလို ျဖစ္ကုန္ၾကေရာ။
-    အဲဒီတုန္းက နင္က ဟိုတစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်ိတ္တိတ္တိတ္မဟုတ္ဘူးလား။ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔မဟုတ္လား။ ငါကေတာ့ နင့္ကို ဆူဇားနားနဲ႔ႀကိဳက္ေနတယ္ ထင္တာ။
-    ငါနဲ႔မႀကိဳက္ရပါဘူးဟာ။ သူတို႔က ငါ့ကိုႀကိဳက္တာပါ။
-    နင့္အေၾကာင္းကို ဆူဇားနားအေမက မာမီ့ကိုေျပာေတာ့ မာမီက ဒယ္ဒီ့ကိုတိုင္ပါေလေရာ။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကိုေခၚၿပီးေျပာၾကတယ္။ သမီးတို႔ဟာက ဘယ္လိုလဲ။ ဘယ္ရယ္၊ ညာရယ္ေျပာၿပီး စာေမးပြဲႀကီးၿပီးတာနဲ႔ စီစဥ္လိုက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားတဲ့။
-    ဟား…ဟား…ဟား…။
-    နင္ကေတာ့ ရယ္ႏိုင္တာေပါ့။ ဘာကို ရယ္တာလဲ။
-    ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုတုန္းကအေၾကာင္းေတြ ျပန္စဥ္းစားရင္ ရယ္စရာေကာင္းတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။
-    နင္ကေတာ့ ရယ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိဘူး။ သမီးတို႔ခ်င္း ခ်စ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ေျပာေပတဲ့လည္း လက္မခံၾကဘူး။ ဒယ္ဒီကေတာ့ သမီးကိုယ္သမီး ညာေနတာပါလို႔ေတာင္ ေျပာတယ္။ နင္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ လာရွင္းျပေသးတယ္ မဟုတ္လား။
-    ေအး … ေဖေဖက မင္းသြားေတာ့ရွင္းလိုက္ဦးဆုိတာနဲ႔ ငါလာရွင္းျပတာ။ ဒါေပတဲ့ ငါ အမွန္ေျပာေနတာပဲလို႔ ဘယ္သူကမွ လက္မခံဘူး။ ေဖေဖကေတာင္ ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ညာေနတာလား။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ညာေနၾကတာလား မသိဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္တစ္ေန႔ နင္နဲ႔ေတြ႕ေတာ့ မထူးပါဘူးဟာ နင္နဲ႔ငါ ယူၾကရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ ေမးမိတာပဲ။
-    နင္ အျဖစ္မွန္တစ္ခု သိခ်င္လား။
-    ဘာအေၾကာင္းလဲ။
-    အဲဒီတုန္းက နင္က နင္နဲ႔ငါ ယူၾကရင္ ေကာင္းမလားလို႔ေမးတုန္းက အေၾကာင္းေလ။
-    ေအ… ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ အဲဒီတုန္းက နင္လည္းပဲ ရယ္ေနခဲ့တာပဲ။
- ဟုတ္တယ္။ ငါက နင့္ကိုေမးတယ္ေလ။ နင့္ကိုႀကိဳက္တဲ့မိန္းမေတြကို နင္ဘာလို႔ ျပန္မႀကိဳက္ႏိုင္တာလဲလို႔ဆိုေတာ့ နင္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ ငါ့ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ ရပ္တန္႔သြားမယ္။ ခ်စ္ျခင္းဟာ ၿပီးဆံုးသြားလိမ့္မယ္ ထင္လို႔ ငါ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခ်စ္တယ္လို႔ မေျပာခဲ့ဘူးလို႔ နင္ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။
-    ဟုတ္တယ္။ ငါ အဲဒီလိုပဲ ယံုတယ္။
-    ငါ နင့္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ နင္ဟာ ခ်စ္ျခင္းကို သိမ္းထားခ်င္တဲ့လူမ်ဳိး။ အခ်စ္ခံရတာကိုပဲ တန္ဖိုးထားေနခ်င္တဲ့လူမ်ဳိး။ သူမ်ားေတြေျပာသလို ပိုင္ဆိုင္ျခင္းတို႔ဘာတို႔ကို အေလးထားတာမဟုတ္ဘူး။ နင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ နင္ေျပာေနက်စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ခ်စ္ေနရျခင္းဟာ ဘ၀ပဲ။ စဥ္ဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနျခင္းတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။
-    ဒီေတာ့…
- ဒီေတာ့ အဲဒီတုန္းက ငါက နင့္ကို နင္နဲ႔ငါယူၾကရင္ေကာင္းမလားလို႔ေျပာေတာ့ ငါ ေခါင္းခါရင္း ရယ္ခဲ့မိတယ္ေလ။
-    ဟုတ္တယ္။ နင္က ရယ္ေနခဲ့တယ္။ နင္က ခုနေျပာမယ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မွန္တစ္ခုဆိုတာက ဘာလဲ။
-    နင္ကသာ နင္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘူးလို႔ ငါ့ကို ဖြင့္မေျပာျပခဲ့ဘူးဆိုရင္ …
-    ဘာျဖစ္သလဲ။
-    ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး…။ ဒါေပတဲ့ အဲဒီညက တစ္ညလံုး ငါ ငိုခဲ့ရတယ္။

[သံုး]

လေရာင္သည္ ဒီေရကို ဆြဲငင္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္ဟု ဆိုၾကေစကာမူ ၾကာပန္းမ်ားကို ပြင့္လာေစႏိုင္မည္ဟု မထင္။        ။

◄ ျမင့္သန္း ► ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ၊ ျမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း