ကၽြန္ေတာ္သည္ အခ်ဳပ္ခန္းက်ဥ္းေလးအတြင္း ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္၏။ အခန္းမွာ က်ဥ္းလြန္းသျဖင့္ ေျခလွမ္းမ်ားမ်ား ေလွ်ာက္မရ။ တစ္လွမ္း၊ ႏွစ္လွမ္း၊ သံုးလွမ္း၊ ေလးလွမ္း၊ ငါးလွမ္း။ နံရံေရာက္ၿပီ။ ေနာက္ျပန္လွည့္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မပ်က္ပါ။ ငါးလွမ္းလွမ္းၿပီး တစ္ႀကိမ္ ေနာက္ျပန္လွည့္၍ မရပ္မနားလြတ္လပ္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ခရီးရွည္သြား ေနရသကဲ့သို႔ လမ္းေလွ်ာက္၏။ ေမာလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မရပ္။ (၁၆) နာရီျပည့္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္၏။
လမ္းေလွ်ာက္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္မွ ၾကြက္သားမ်ားမွာ ပိုၾကံ့ခိုင္လာ၏။ ေမာလြန္းသျဖင့္ ေခါင္းခ်လိုက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ စိတ္ေလလြင့္ခ်ိန္၊ ေတြေ၀ခ်ိန္မ်ား မရေတာ့။ မွန္သည္။ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးတို႔သည္ လူ႔ ေခါင္းေပၚ ေရတစ္စက္ခ်င္းခ်ေပး၍ ညွဥ္းဆဲေသာနည္းကို ကမၻာတြင္ ပထမဆံုး စေတြ႕သကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပင္သစ္လူမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း လူကို ဆိတ္ၿငိမ္ေသာအခန္းတြင္းသြင္း၍ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းျဖင့္ ညွဥ္းဆဲေသာနည္းကို ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့သူ၊ နားလည္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္၏။ အက်ဥ္းသားကို ျပင္ပပတ္၀န္းက်င္မွ ဘာသံမွ်မၾကားႏိုင္ေသာ အလံုပိတ္အခန္းတြင္ ထား၏။ မည္သည့္အက်ဥ္းသားႏွင့္မွ် စကားမေျပာရ။ မည္သည့္၀ါဒါမွ်လည္း လာစကားမေျပာ။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ အက်ဥ္းသားမွာ ဆိတ္ၿငိမ္မႈကို ဆက္မခံႏိုင္။ တ႐ုတ္ညွဥ္းပန္းနည္း၌ ေရေပါက္ေလး ေခါင္းေပၚက်သည္ကို အခ်ိန္ၾကာလာေသာအခါ၌ လူမွာ တူႏွင့္အထုခံေနရသကဲ့သို႔ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာသကဲ့သို႔ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းမွာလည္း လူကို မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ အခ်ဳိ႕ ေၾကာက္လန္႔စြာ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ၿပီး ႐ူးသြား၏။ အခ်ဳိ႕မွာ ၀ါဒါမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခယၿပီး အခန္းျပင္သို႔ထုတ္ေပးရန္ ခယေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဤညွဥ္းပန္းမႈအေၾကာင္းကို ႀကိဳသိထားသူျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေအာင္ မိမိကိုယ္မိမိ အျမဲျပင္ဆင္ထား၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာ၏။ တစ္ခန္းလံုးကို ကၽြန္ေတာ့္အသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနေစ၏။ (စာ- ၂၆, ၂၇)
လမ္းေလွ်ာက္ေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္မွ ၾကြက္သားမ်ားမွာ ပိုၾကံ့ခိုင္လာ၏။ ေမာလြန္းသျဖင့္ ေခါင္းခ်လိုက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္သြား၏။ စိတ္ေလလြင့္ခ်ိန္၊ ေတြေ၀ခ်ိန္မ်ား မရေတာ့။ မွန္သည္။ တ႐ုတ္လူမ်ဳိးတို႔သည္ လူ႔ ေခါင္းေပၚ ေရတစ္စက္ခ်င္းခ်ေပး၍ ညွဥ္းဆဲေသာနည္းကို ကမၻာတြင္ ပထမဆံုး စေတြ႕သကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပင္သစ္လူမ်ဳိးမ်ားသည္လည္း လူကို ဆိတ္ၿငိမ္ေသာအခန္းတြင္းသြင္း၍ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းျဖင့္ ညွဥ္းဆဲေသာနည္းကို ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့သူ၊ နားလည္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္၏။ အက်ဥ္းသားကို ျပင္ပပတ္၀န္းက်င္မွ ဘာသံမွ်မၾကားႏိုင္ေသာ အလံုပိတ္အခန္းတြင္ ထား၏။ မည္သည့္အက်ဥ္းသားႏွင့္မွ် စကားမေျပာရ။ မည္သည့္၀ါဒါမွ်လည္း လာစကားမေျပာ။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာလွ်င္ အက်ဥ္းသားမွာ ဆိတ္ၿငိမ္မႈကို ဆက္မခံႏိုင္။ တ႐ုတ္ညွဥ္းပန္းနည္း၌ ေရေပါက္ေလး ေခါင္းေပၚက်သည္ကို အခ်ိန္ၾကာလာေသာအခါ၌ လူမွာ တူႏွင့္အထုခံေနရသကဲ့သို႔ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာသကဲ့သို႔ ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းမွာလည္း လူကို မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာ၏။ အခ်ဳိ႕ ေၾကာက္လန္႔စြာ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ၿပီး ႐ူးသြား၏။ အခ်ဳိ႕မွာ ၀ါဒါမ်ားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ခယၿပီး အခန္းျပင္သို႔ထုတ္ေပးရန္ ခယေနရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဤညွဥ္းပန္းမႈအေၾကာင္းကို ႀကိဳသိထားသူျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေအာင္ မိမိကိုယ္မိမိ အျမဲျပင္ဆင္ထား၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကၽြန္ေတာ္သည္ တစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာ၏။ တစ္ခန္းလံုးကို ကၽြန္ေတာ့္အသံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနေစ၏။ (စာ- ၂၆, ၂၇)
§ § § § §
ဤအေရးအသားမ်ားကို ဦးလွ၀င္း (ေလသူရဲတစ္ဦး) ဘာသာျပန္သည့္ “ပါပီလြန္ႏွင့္ ဗင္ကို” ၀တၳဳမွ သင့္ရာဆြဲထုတ္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းစာအုပ္မွာ Henri Charriere ၏ Papillon & Banco ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းစာအုပ္မွာ ျပင္သစ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဘာသာျပန္သူက အဂၤလိပ္မူမွ ျပန္ဆိုထားသည္ဟု ဆိုသည္။ စာအုပ္အျဖစ္ႏွင့္ေရာ ရုပ္ရွင္အေနျဖင့္ပါ အလြန္ေအာင္ျမင္ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့သည့္ စာအုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ အဓိကညႊန္းလိုသည့္ အခ်က္မွာ ဤစာအုပ္ပါျဖစ္ရပ္မ်ားသည့္ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္မ်ားျဖစ္ၿပီး၊ “ပါပီလြန္” သည္ ျပင္ပကမၻာမွ လူသားစစ္စစ္တစ္ဦး ျဖစ္ေနသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳ (Fiction) တစ္ခု ဆိုလွ်င္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ျပန္လည္တင္ျပျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ စိတ္၀င္စားသူမ်ားအား အခ်ိန္ကုန္ခံ ဖတ္႐ႈၾကည့္ထိုက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပုဂိၢဳလ္ေရးအျမင္အရမူ ျဖစ္ရပ္မွန္ဟု ဆိုေသာ္လည္း အလြန္ရုပ္ရွင္ဆန္သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားဟု ထင္ျမင္မိသည္။ ေလသူရဲတစ္ဦး၏ ျမန္မာျပန္ အေရးအသားမွာ “အလြန္” ေခ်ာေမြ႕သည္။ [ျပန္လည္တင္ျပသူ]
§ § § § §
တစ္ကၽြန္းပို႔ရန္ (၁၂) ရက္သာ လိုေတာ့သည္။ သေဘၤာထြက္မည့္ရက္ကို ေထာင္ထဲမွေစာင့္ေနရသည္မွာ အလြန္ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္းလွဘိ၏။ ရန္ပြဲမ်ားလည္း မၾကာခဏ ျဖစ္ေန၏။ “ေဘးလက္” ညီအစ္ကို၏ ရန္ပြဲမွာ ေၾကာက္စရာရန္ပြဲျဖစ္၏။ သူတို႔ညီအစ္ကို ၿပိဳင္သတ္ေနၾကသည္မွာ တိရစၦာန္ႏွစ္ေကာင္၏ ရန္ပြဲႏွင့္တူ၏။ သူတို႔ရန္ပြဲၿပီးသည့္ေနာက္ တစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အခန္းသို႔ ခြဲပို႔လိုက္၏။ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက ဤရန္ပြဲျဖစ္ရသည္မွာ ေထာင္၀ါဒါမ်ား ေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ဟု ယူဆ၏။ ေထာင္မွဴးႀကီးက ဤညီအစ္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေတြ႕လွ်င္ သတ္ၾကမည္ဟု သိ၏။ လံုး၀အေတြ႕ေပးမခံရန္ အေသအခ်ာ မွာထား၏။ ေထာင္၀ါဒါမ်ား ေပါ့ေလ်ာ့မႈေၾကာင့္ ေရခ်ဳိးခန္း၌ သူတို႔ညီအစ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕၏ သတ္ၾက၏။
ဘာေၾကာင့္ “ေဘးလက္” ညီအစ္ကို တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ သတ္ခ်င္ေနၾကပါသနည္း။ သူတို႔ဇာတ္လမ္းမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အလြန္နာက်ည္းစရာပင္ျဖစ္၏။
ေဘးလက္ညီအစ္ကိုမွ ညီျဖစ္သူမွာ အင္ဒရီ ျဖစ္၏။ တစ္ေန႔ အင္ဒရီက အဘြားအိုသူေဌးမတစ္ေယာက္ကို သတ္ၿပီး ေငြမ်ားကို လုခဲ့၏။ အစ္ကိုျဖစ္သူ အီဗီးက အင္ဒရီလုလာေသာေငြမ်ားကို တာ၀န္ယူ၀ွက္ထားေပး၏။ အီဗီးမွာ မၾကာခင္ ခိုးမႈတစ္ခုျဖင့္ ေထာင္သံုးႏွစ္က်သြား၏။ အီဗီးေထာင္ထဲေရာက္၍ လအတန္ၾကာသည္အထိ ညီျဖစ္သူ အင္ဒရီက သြားမေတြ႕ပါ။ အီဗီးမွာ လာၾကည့္မည့္သူမရွိသျဖင့္ ေထာင္ထဲ၌ အေနရအလြန္ဆင္းရဲ၏။ တျဖည္းျဖည္း သူ႔အား ပစ္ထားေသာ ညီျဖစ္သူ အင္ဒရီကို ေဒါသျဖစ္လာ၏။ သူႏွင့္အတူေနေသာ အျခားအက်ဥ္းသားမ်ားကို ညီျဖစ္သူအေပၚ၌ အလြန္စိတ္နာေၾကာင္း၊ သူ႔တြင္ ညီျဖစ္သူ အင္ဒရီ လူသတ္ၿပီးတိုက္လာသည့္ ေငြမ်ားကို ၀ွက္ထားသည္မ်ားရွိေၾကာင္း၊ ေထာင္မွထြက္လွ်င္ ညီျဖစ္သူ အင္ဒရီကို ထိုေငြထဲမွ တစ္ျပားမွေပးေတာ့မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း ေဒါသျဖင့္ မဆင္မျခင္ေျပာ၏။ ေထာင္က်ထဲမွ ေထာင္မွဴးသူလွ်ိဳတစ္ေယာက္က ေထာင္မွဴးကို သြားေျပာျပ၏။ ေထာင္မွဴးက ရဲကို အေၾကာင္းၾကားသျဖင့္ ရဲက ထိုျမွဳပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အမႈကို ျပန္ဖြင့္၏။ အင္ဒရီကို ရွာဖမ္း၏။ အမႈလုပ္၏။ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္လုးကို ေသဒဏ္ခ်လိုက္၏။ ကံေကာင္းသည္မွာ ေသဒဏ္မစီရင္မီ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ၏ သမၼတႀကီး “ေတာမာ” အသတ္ခံရ၏။ သမၼတသစ္ လဲ၏။ သမၼတသစ္က ေဘးလက္ညီအစ္ကို၏ ေသဒဏ္ကို တစ္သက္တစ္ကၽြန္းဒဏ္သို႔ ေျပာင္းခ်ေပး၏။ ေဘးလက္ညီအစ္ကိုသည္ ေထာင္ထဲ၌ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေတြ႕တိုင္း သတ္ၾက၏။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အလစ္တြင္ အေသသတ္ရန္လည္း အျမဲၾကံ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အီဗီးအသတ္ခံရ၏။ သတ္သူကို မေဖာ္ႏိုင္ပါ။ အင္ဒရီသတ္ျခင္း ျဖစ္သည္ကို တစ္ေထာင္လံုးသိ၏။ (စာ- ၃၆, ၃၇)
§ § § § §
ေထာင္မွေျပးရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိေသာ အက်ဥ္းသားသည္ ပင္လယ္တြင္းမွ ကၽြန္းမ်ားသို႔ အပို႔ခံထားရၿပီဟုဆိုလွ်င္ ေျပးရန္မလြယ္ေတာ့ပါ။ ေျပးရန္ အလြယ္ဆံုးမွာ မာလိုနီျမစ္ကမ္းေဘးတြင္ရွိေသာ ေထာင္မႀကီးမွ ျဖစ္၏။ အႏၱရာယ္ရွိေသာ အက်ဥ္းသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရသူမ်ားမွာ ယခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ကၽြန္းသေဘၤာဆိုက္သည္ႏွင့္ ေထာင္မႀကီးရွိ အလံုပိတ္ သီးသန္႔အထူး အက်ဥ္းခန္းမ်ားသို႔ အပို႔ခံရမည္ျဖစ္၏။ ထိုအလံုပိတ္အခန္းသို႔ ေရာက္သြားၿပီဆိုလွ်င္လည္း ေျပးရန္မလြယ္ေတာ့ပါ။ ဂ်ဴေလာ့မွာ တစ္ကၽြန္းမွေျပးလာသူ ျဖစ္သျဖင့္ အႏၱရာယ္ရွိေသာအက်ဥ္းသား စာရင္း၀င္ေနသူျဖစ္၏။ သေဘၤာဆိုက္သည္ႏွင့္ အလံုပိတ္သီးသန္႔ အထူးအက်ဥ္းခန္းသို႔ ျမန္းရေပမည္။ ဂ်ဴေလာ့မွာ တစ္ကၽြန္းမွ ဒုတိယအႀကိမ္ ေဖာက္ေျပးရန္ ဆံုးျဖတ္ထားသူျဖစ္၏။ အလံုပိတ္အထူးအက်ဥ္းခန္းသို႔ မျမန္းႏိုင္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔တြင္ အသင့္၀ွက္ေဆာင္လာေသာ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓားတစ္ေခ်ာင္း ရွိ၏။ ဤဓားျဖင့္ သေဘၤာဆိုက္ခါနီးတြင္ သူ႔ဒူးမွ အေရျပားကို ေျခာက္လက္မခန္႔ လွီးျဖတ္မည္။ ေနာက္ သေဘၤာမွအဆင္းတြင္ ေလွကားမွလဲက်၍ ဒူးတြင္ ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာရဟန္ေဆာင္မည္။ အထူးအက်ဥ္းခန္းသို႔ ေရာက္ရမည့္အစား ေဆး႐ံုေရာက္သြားေအာင္ ၾကံမည္။ ေဆး႐ံုမွ ကၽြန္းေဖာက္ေျပးမည္ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ ဂ်ဴေလာ့၏ စိတ္ကူးျဖစ္၏။ သူ႔ကုသိုလ္ကံမွာ ထူးလွပါသည္။ သူ ၾကံစည္စိတ္ကူးထားသည့္အတိုင္းလည္း အံ့စရာ လက္ေတြ႕ေအာင္ျမင္သြားခဲ့ပါသည္။ (စာ-၄၆)
§ § § § §
ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထိပ္ခတ္လိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းမ်ားကို ရွာ၏။ အိတ္ထဲမွာ ဂ်ာတိုလက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေသာ ပီဆိုေရႊျပားအားလံုးကို အရာရွိလုပ္သူကသိမ္းယူၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္တြင္းသို႔ ထည့္လိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သီလရွင္ေက်ာင္းအျပင္သို႔ ထုတ္လာ၏။ အသင့္ေစာင့္ေနေသာကားေပၚ တက္ေစ၏။ ကားသမားမွာ လူမည္းတစ္ဦးျဖစ္၏။ ကားေပၚေရာက္မွပင္ အငိုက္မိခံရ၍ တုန္လႈပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မ်ားကို ျပန္လည္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၏။ အဖမ္းခံရျပန္ၿပီ။ အေရးမႀကီး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မကုန္ေသး။ ၾကံႏိုင္လွ်င္ လြတ္ကိုလြတ္ရဦးမည္။ ခုခ်ိန္၌ ဘယ္သူ႔ကိုမွ် အသနားခံ၍ ရႏိုင္ေသာအခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့။ မိမိကိုယ္ကိုသာမိမိ အားထားရမည္။ ပထမဆံုး အေရးႀကီးသည္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဖမ္းခံရၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းအားေလွ်ာ့ၿပီး ၾကြက္စုတ္ေလးတစ္ေကာင္အျဖစ္ ေရာက္မသြားေစဘဲ ျဖစ္သမွ် ရင္ဆိုင္မည္။ အခက္အခဲအားလံုးကို ျပန္ေက်ာ္လႊားဦးမည္ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္ကိုေမြးေရး ျဖစ္၏။ (စာ- ၁၃၁, ၁၃၂)
§ § § § §
အေမွာင္တိုက္အတြင္းမွ အက်ဥ္းသားမ်ားမွာ စီးကရက္ကိုယ္စီျဖင့္ မဂၤလာယူေနၾက၏။ လူအားလံုး ဆယ့္ရွစ္ေယာက္တိတိ ရွိပါသည္။ ဘယ္သူမွ် တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားမေျပာၾက။
ဒီတက္လာခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းျမဳပ္သည္အထိ အခ်ဳပ္ခန္းတြင္းသို႔ ေရ၀င္လာ၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေမွာင္ထဲတြင္ ေရမြမ္းၿပီးမေသေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးမ်ားတြင္ သီလရွင္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးကို ႐ုတ္တရက္သတိရလိုက္ၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးထူပူသြားေအာင္ ေဒါသမီးပြားမိ၏။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပါ။ သီလရွင္မ်ားကို အဘယ္ေၾကာင့္ ယံုၾကည္မိလိုက္သနည္း။ လွည္းေပၚတြင္လည္း တစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း ျပင္သစ္လိုေျပာလိုက္မိသျဖင့္ လွည္းေမာင္းသမားက ရိပ္မိသြားၿပီး ေခ်ာက္က်ေလသလား။ ဒီေရ တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္တက္၏။ ဒီတက္ခ်ိန္တြင္ ေရကူးေနရၿပီး က်န္အခ်ိန္တြင္ အေမွာင္ခန္းမွာ အလြန္ပူလွ၏။ ပထမ ဖိနပ္ႏွင့္ေျခအိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ခၽြတ္သည္။ ေနာက္အက်ႌ၊ ေနာက္ ေဘာင္းဘီ၊ ေနာက္ တစ္ကိုယ္လံုးရွိအ၀တ္အစားမ်ားခၽြတ္ၿပီး သံတန္းမ်ားအေပၚ တင္ထားလိုက္ေတာ့၏။
တစ္ကၽြန္းမွေျပးခဲ့ေသာ မိုင္ေပါင္း တစ္ေထာင့္ငါးရာေပါက္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ဘုရားဘုရား၊ ဒီခရီးေရာက္ေအာင္ ေျပးႏိုင္ခဲ့ၿပီးမွ ဒီအေမွာင္ခန္းအတြင္းတြင္ ကိုယ့္ဘ၀ကို အဆံုးသတ္ရေတာ့ေခ်မည္လား။ မသတ္ခ်င္ပါ။ ဘုရားကယ္,မလို႔ ဒီလို မသတ္ရပါေစနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ရမည္။ အားလံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိုက္ျပစ္မ်ားျဖစ္၏။ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ဂိုအာခ်ီလာလူ႐ိုင္းမ်ားကို ႐ူးမိုက္စြာ စြန္႔ထြက္လာမိသည္။ တစ္သက္လံုး သူတို႔ႏွင့္အတူ ေနလိုက္မိလွ်င္ ေကာင္းေပစြ။ ဟိုမွာ ရဲမရွိ။ ေထာင္မရွိ။ ကိုယ့္ကိုမုန္းတဲ့လူမရွိ။ ေငြဆိုတာ ဘာမွ် ရွာေနစရာမလို။ ေၾသာ္… ငါ မွားေလစြ။ ငါ ျပန္အဖမ္းခံရတဲ့သတင္းကိုၾကားရင္ ျပင္သစ္မွာရွိတဲ့ ငါ့ကို မတရားအျပစ္ဒဏ္ေပးတဲ့ မသူေတာ္ တရားသူႀကီး၊ ဂ်ဴရီလူႀကီးနဲ႔ ရဲဆဲြခ်ေတြကေတာ့ ၀မ္းသာလြန္းလို႔ ဟားတိုက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ရယ္ေနၾကမလဲ။ ငါ့မိသားစုနဲ႔ ငါခ်စ္တဲ့လူေတြေရာ ဘယ္လိုေနၾကေလမလဲ။ ငါလြတ္သြားၿပီဆိုတဲ့ သတင္းၾကားတုန္းကေတာ့ သူတို႔ အလြန္၀မ္းသာၾကမယ္။ ခု ငါ့ကို ဖမ္းမိၿပီဆိုတဲ့သတင္း ၾကားရရင္ေတာ့ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ပူေဆြးေသာကေရာက္ၾကမလဲ။ ဘုရားတပည့္ေတာ္ လူမိုက္ကို လူယဥ္ေက်းတို႔ေလာကမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျပန္ေနႏိုင္တဲ့ဘ၀ေရာက္တဲ့အထိ ျပန္ပို႔ေပးေတာ္မူပါ။ တပည့္ေတာ္ဟာ အျပစ္ရွိသူ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပစ္မဲ့သူအမွန္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို လက္ခံသည္အထိ တရားေသာသက္ေသထူခြင့္ ေပးေတာ္မူပါ။ (စာ- ၁၃၆)
§ § § § §
“ခင္ဗ်ားတို႔က တကယ္ ေသဒဏ္က်ႏိုင္တဲ့အေျခအေန ရွိလို႔လား”
“ရွိ႐ံုတင္မကဘူး။ က်ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ပဲ”
“ဒါျဖင့္ ဘာျပဳလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သီးသန္႔မခြဲထားဘဲ ဒီအခန္းထဲ တျခားလူေတြနဲ႔ လာစုထားရတာလဲ”
“သီးျခား ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုခြဲထားရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတ္ေသလိုက္မွာ သူတို႔ေၾကာက္လို႔”
“အင္း… ဒါလဲ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ျပႆနာက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အာရပ္အေစာင့္တစ္ေယာက္ကို အရွင္လတ္လတ္ ပုရြက္ဆိတ္စာေကၽြးၿပီး သတ္ပစ္ခဲ့ၾကလို႔”
“ပုရြက္ဆိတ္စာေကၽြးၿပီး သတ္တယ္” “ဟုတ္တယ္” “ဘယ္လိုေကၽြးတာလဲ”
“ေျပာရမွာေတာ့ အရွည္ႀကီးပဲဗ်ာ။ တိုတိုေျပာရရင္ ျဖစ္တာက ဒီလို။ ကီလိုမီတာ (၄၂) စခန္းဆိုတာ ခင္ဗ်ားၾကားဖူးလား။ ဒီစခန္းက သစ္ခုတ္ရတဲ့စခန္းဗ်ာ။ စိန္႔ေလာရင့္ဆိုတဲ့ကၽြန္းက မိုင္ေလးဆယ္အကြာမွာ ရွိတဲ့စခန္း၊ အဲဒီစခန္းမွာ အက်ဥ္းသားတစ္ေယာက္ဟာ သံုးကုဗေပရွိတဲ့သစ္တံုးတစ္တံုးရေအာင္ ေန႔တိုင္းခုတ္ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ တစ္ေန႔ သံုးကုဗေပရွိတဲ့ သစ္တံုးတစ္တံုးရေအာင္ခုတ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး။ အင္မတန္ခက္တာ”
“ခုတ္ၿပီးတဲ့ သစ္တံုးကို သူတို႔ ဘာလုပ္သလဲ”
“ဘာမွမလုပ္ဘူး။ ေဆးအနီနဲ႔လာမွတ္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ အသစ္ဆက္ခုတ္ခိုင္းတယ္။ မေသေသေအာင္ အလုပ္ၾကမ္းခိုင္းတဲ့ သေဘာေပါ့။ တစ္ေယာက္တည္းခုတ္ဖို႔ဆိုတာလဲ မလြယ္ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကူညီး၊ ညွိၿပီး ခုတ္မွရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အျမဲညွိၿပီး ခုတ္ေနက်ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သံုးကုဗေပျပည့္ေအာင္ မရဘူး။ ညေန ၀ါဒါလာစစ္လို႔ ျပည့္ေအာင္ခုတ္ႏိုင္တာ မေတြ႕တာနဲ႔ အဲဒီည ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အျပစ္ဒဏ္ခတ္တဲ့အခန္းထဲပိတ္ၿပီး ထမင္းမေကၽြးဘူး။ ေရမတုိက္ဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီေန႔အတြက္ ကိုတာ သစ္သာမဟုတ္ဘူး။ မေန႔ကမျပည့္တဲ့ သစ္ ကိုတာကိုပါရေအာင္ ဆက္ခုတ္ခိုင္းတယ္။ ထမင္းမေကၽြး ေရမတိုက္ဘဲ ႏွစ္ရက္စာကိုတာပါျပည့္ေအာင္ ဘယ္ခုတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ။ အဲ.. အဲဒီေန႔မွာလဲ မရဘူးဆိုျပန္ေတာ့ အဲဒီေန႔ညလဲ ထမင္းမေကၽြး၊ ေရမတိုက္ဘဲ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပထမေန႔အတြက္ေရာ၊ ဒုတိယေန႔အတြက္ေရာ လိုေနတဲ့သစ္ကိုတာကိုပါ ျပည့္ေအာင္ ဆက္ခုတ္ခိုင္းျပန္တယ္။ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ။ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းၿပီး ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲမလဲဆိုတာ၊ ဒီလိုအျပစ္ဒဏ္ခံေနရတဲ့ အက်ဥ္းသားကို သူတို႔က လႊတ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။ အေသအခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး မၾကာခဏလည္း ေခၚေခၚ႐ိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဗ်ာ ပိုၿပီးအခံရခက္ေအာင္ ႐ိုး႐ိုး၀ါဒါေတာင္ အေစာင့္မခ်ေတာ့ဘူး။ အာရပ္အေစာင့္တစ္ေယာက္ကိုေခၚၿပီး ေစာင့္ခိုင္းတယ္။ ညွဥ္းဆဲခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာအေစာင့္ထားတဲ့အာရပ္ကလဲ ရက္စက္လိုက္တဲ့ဆီမွာ ကမ္းကုန္ပဲ။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေနာက္က ႀကိမ္နဲ႔႐ိုက္၊ အစာမစားရ၊ ေရမေသာက္ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အနားမွာလာၿပီး အစာစားျပ၊ ေရေသာက္ျပနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး မခံခ်င္ေအာင္လုပ္တယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေနာက္ဆံုး မခံႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ ဘယ္လိုၾကံၾကလဲဆိုေတာ့ သူ႔ကို လာဘ္ထိုးရေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ထဲမွာ ၀ွက္ထားတာက ဖရန္႔ေငြ သံုးေထာင္စီရွိတယ္။ အဲဒီေငြထဲက တစ္ေန႔စာကိုတာ သစ္ကို ဖရန္႔ေငြငါးဆယ္ေပးၿပီး သူ႔ဆီက ၀ယ္တယ္။ သူက ၀ါဒါေတြဆီအပ္ၿပီးသား သစ္ေတြထဲက ခိုးၿပီးျဖည့္ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဖရန္႔ေငြ ႏွစ္ေထာင္ကုန္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုေနတဲ့ ကိုတာသစ္ေတြအားလံုးလည္း ျပည့္သြားေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အဲ.. ကိုတာျပည့္လို႔ အဆင္ေျပသြားတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ဘယ္လိုလုပ္လဲဆိုေတာ့ သစ္ကိုတာမျပည့္တဲ့အခါတိုင္း အာရပ္ခိုးေပးထားတဲ့ေနရာကိုသြားၿပီး လိုေနတဲ့သစ္ ခိုးၿပီး ျဖည့္ၾကတယ္။ လူေတြကလဲ ၾကာလာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အားေတြကလဲ ယုတ္လာကုန္ၿပီ။ အဲဒီမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ျပန္လဲဆိုေတာ့ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုေနတဲ့သစ္ေတြကို သြားခိုးၾကတုန္း အာရပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနာက္က လိုက္ေခ်ာင္းၿပီး ေနာက္မိေရာဆိုပါေတာ့။ သူက ဖရန္႔ေငြ ငါးရာေတာင္းတယ္။ မေပးရင္ ၀ါဒါေတြကို တိုင္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း သူခိုးခ်င္းအတူတူမို႔ သူတကယ္တိုင္ရဲလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မေပးမိဘူး။ မေပးဘူးဆိုရင္ဘဲ ညေနက်ေတာ့ အာရပ္က ၀ါဒါေတြေခၚၿပီးေရာက္လာေရာ။ ၀ါဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ညွဥ္းဆဲပံုက ျပန္ေျပာျပဖို႔ေတာင္ မေကာင္းဘူး။ လူကို တံုးလံုးခၽြတ္ခိုင္း၊ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခိုးလာတဲ့သစ္ေတြကို ခိုးတဲ့ေနရာက သစ္ခုတ္တဲ့ေနရာေရာက္တဲ့အထိ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္သယ္ခိုင္းတယ္။ အာရပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနာက္ကလိုက္ၿပီး သြားတာလာတာေႏွးသြားတာနဲ႔ ၾကာပြတ္နဲ႔ေနာက္က ႐ိုက္ခိုင္းတယ္။ အစာနဲ႔ေရလံုး၀မေပးဘဲ ႏွစ္ရက္တိတိ အဲဒီလို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္သယ္ခိုင္းေနေတာ့ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္ ေျမပံုေပၚလဲေရာ၊ လဲေတာ့ အာရပ္က ၾကာပြတ္နဲ႔ဆက္႐ိုက္၊ ေနာက္ဆံုး သူဘာလုပ္လဲဆိုရင္ လူသားစားတဲ့ ပုရြတ္ဆိတ္အနီအံုႀကီးတစ္ခု သြားရွာခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ႏွာေပၚ ကိုယ္ေပၚ လိုက္ခ်ေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အခံရခက္မလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္စမ္းဗ်ာ။ ဒီပုရြက္ဆိတ္ေတြက ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚက်ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ ႐ိုး႐ိုးခါပစ္လို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ ပြတ္သတ္ပစ္ၿပီး ေသသြားမွ ဖယ္လို႔ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း အေမာဆို႔ၿပီး မလႈပ္ႏိုင္မယွက္ႏိုင္၊ ၀ါဒါေတြက ပုရြတ္ဆိတ္ေတြနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုးျပည့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေျခေထာက္က တရြတ္တိုက္ဆြဲၿပီး အေမွာင္ခန္းထဲမွာ ဆယ္ရက္ေလာက္ သြားပစ္ထားတယ္။ သံုးရက္ၾကာရင္ပဲ အသားစားပုရြတ္ဆိတ္ ကိုက္တဲ့ဒဏ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးတစ္ဖက္ လံုးလံုးကန္းေရာ”
“ဆယ္ရက္ျပည့္လို႔ အေမွာင္ခန္းထဲကထုတ္ၿပီး သစ္ျပန္ခုတ္ခိုင္းတဲ့အခါက်ေတာ့ တျခားအက်ဥ္းသားေတြက ညဘက္ သူတို႔ဟာသူတို႔ေဆြးေႏြးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အကူအညီေပးဖို႔ ဖံုးျဖတ္ၾကတယ္။ ေန႔တုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္က်န္းမာလာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုတာသစ္ေတြကို ကူခုတ္ေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုး မေသဘဲ ျပန္က်န္းမာလာေရာ၊ ျပန္က်န္းမာလာတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ထဲမွာ အျပတ္ဆံုးျဖတ္ထားတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ အမ်ဳိးမ်ဳိးရက္စက္ထားတဲ့ အာရပ္ကို ကလဲ့စားေခ်ဖို႔ပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေတာနက္နက္ထဲမွာ လူသားစားပုရြတ္ဆိတ္အံုႀကီးတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွာေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီ ပုရြက္ဆိတ္အံုရွိတဲ့ေနရာကို အေသအခ်ာမွတ္ထားၿပီး အာရပ္ကိုေခ်ာင္းၿပီး ေမ့ေနေအာင္ ေနာက္ကရိုက္၊ ပုရြက္ဆိတ္အံုရွိတဲ့အထိ သယ္သြား၊ ေနာက္ က်ဳပ္တို႔ခံရတုန္းကလိုပဲ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး အ၀တ္ခၽြတ္၊ သစ္ပင္ေဇာက္ထိုးဆြဲ၊ ေနာက္ ေပါက္ဆိန္ဖ်ားနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုး ဓားရာေလးေတြေပးၿပီး ပုရြက္ဆိတ္အံုကို သူ႔အေပၚ ခ်ေပးလိုက္ေတာ့တာပဲ။ အာရပ္ခံရပံုကေတာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔ခံရတုန္းကထက္ေတာင္ ဆိုးေသးတယ္။ ႏွစ္ရက္နဲ႔တစ္မနက္တိတိ အလူးအလဲ၀ဋ္ခံၿပီးမွ ေသသြားတယ္။ ျပႆနာက ဒီအတိုင္းပစ္ထားလိုက္ရင္ ေကာင္းသား၊ က်ဳပ္တို႔သတ္ထားတဲ့ေနရာက ေတာနက္ထဲမွာဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွလည္း ရွာေတြ႕ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔က သတ္ထားတဲ့လက္ရာကို ပိုၿပီး အစေပ်ာက္ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး အာရပ္အေလာင္းကို ေျမျမွဳပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ စီစဥ္ၾကတယ္။ ၀ါဒါေတြကလည္း အာရပ္ေပ်ာက္သြားကတည္းက က်ဳပ္တို႔လက္ခ်က္ပဲလို႔ အျပတ္ယူဆၿပီး က်ဳပ္တို႔ေနာက္က မသိမသာ လိုက္ေခ်ာင္းေနၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း မသိဘူး။ ပထမ အေလာင္းျမ်ပ္ဖို႔ ေခ်ာင္ေကာင္းေကာင္းမွာ တြင္းတူး၊ ေနာက္ အာရပ္အေလာင္းကို သြားယူတယ္။ အေလာင္းက က်ဳပ္တို႔သြားယူေတာ့ အသားက ပုရြက္ဆိတ္ေတြစားပစ္လိုက္လို႔ အရိုးပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အဲဒီအ႐ိုးစုႀကီးကို သစ္ပင္က က်ဳပ္တို႔ ျပန္ျဖဳတ္၊ ေနာက္ အသင့္တူးထားတဲ့တြင္းမွာ ျမွဳပ္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း လိုက္ေခ်ာင္းေနတဲ့၀ါဒါေတြ က်ဳပ္တို႔ကို မိေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္ေစာေစာကေျပာတာ၊ အေလာင္းနဲ႔ကို လက္ပူးလက္ၾကပ္မိထားတာမို႔ ေသဒဏ္ခံရဖို႔ပဲ မ်ားတယ္ဆိုတာ”
(စာ- ၁၇၄-၁၇၆)
§ § § § §
“ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ႀကီးဗ်ာ။ ျဖစ္ၾကပံုက ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ နာမည္ေက်ာ္ ကီလိုမီတာ (၄၂) စခန္းမွာ အညွဥ္းမခံႏိုင္လို႔ ေနာက္ဆံုး ထြက္ေျပးၾကတယ္။ ေျပးတဲ့အဖြဲ႕က အားလံုးေျခာက္ေယာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္၊ ဒီတီ၊ ဂ်င္း၊ ဂဂီဆီပီနဲ႔ ေနာက္ ေျခတစ္ဖက္ျပတ္ေနတဲ့ လူလိမ္တစ္ေကာင္နဲ႔ အသက္ (၂၃) ႏွစ္ရွိတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဗ်ာ။ ဒီတီနဲ႔ဂ်င္းက ညီအစ္ကိုအရင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စခန္းက လစ္ထြက္လာၾကတုန္းကေတာ့ အားလံုး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ပင္လယ္ခရီးကို ဘယ္သူမွ ကၽြမ္းက်င္တာမဟုတ္ေတာ့ ထြက္ၿပီး ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကတယ္ဆိုရင္ပဲ ဒတ္ခ်္ပိုင္ နယူးဂီနီကမ္းဘက္မွာ ေသာင္တင္ကုန္ေရာ။ ေလွက ကမ္းေရာက္ခါနီးမွ ေမွာက္သြားၿပီး ေလွေပၚကရိကၡာတို႔၊ အ၀တ္တို႔ ဘာမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မယူလိုက္ႏိုင္ၾကဘူး။ အသက္လုၿပီး ကမ္းေရာက္ေအာင္ပဲ မနည္းသြားၾကရတယ္။
“ကမ္းေရာက္ေတာ့လဲ ကုန္းတြင္းပိုင္းက ေတာနက္ႀကီးဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ဘယ္သြားလို႔ ဘယ္လာရမွန္းလဲ မသိဘူး။ လမ္းလဲ ဘယ္လိုစရွာရမွန္း မသိဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္ပင္ၿပီး လူသံုးစုခြဲၿပီး လမ္းရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီတီနဲ႔ဂ်င္းတို႔ ညီအစ္ကိုက တစ္ဖြဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဂဂီဆီပီက တစ္ဖြဲ႕၊ ေနာက္ ေျချပတ္လူလိမ္နဲ႔ ေကာင္ေလးက တစ္ဖြဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းရွာထြက္တာ ဆယ့္ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ၾကာတယ္။ ဘာမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။ ေတာကလဲ နက္လိုက္တာ၊ သြားရလဲ ခက္လိုက္တာ၊ အစာေရစာကလဲ ဘာမွကိုမရွိဘူး။ ေနာက္ဆယ့္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ ဘယ္ကေန လမ္းေပ်ာက္သြားၾကတာလဲ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမဆံုး လူစုခြဲခဲ့တဲ့ေနရာမွာပဲ ေနာက္ဆံုး အားလံုးျပန္ဆံုမိၾကတယ္။ ပထမဆံုးဆံုမိတဲ့အဖြဲ႕က ဒီတီတို႔ ညီအစ္ကိုအဖြဲ႕နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕၊ လူေတြကလဲ ဆယ့္ႏွစ္ရက္လံုးလံုး အစာျပတ္ေရျပတ္ထားတာမို႔ အားျပတ္ၿပီး မလဲ႐ံုတမည္ပဲ ရွိၾကေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္သင့္တယ္ဆိုတာ ၀ိုင္းတိုင္ပင္ၾကတယ္။ ေလးေယာက္စလံုးပဲ ဒီအတိုင္းဆက္ေနၾကလို႔ေတာ့ ေသၾကရံုပဲရွိမယ္။ ဒီေတာ့ အေသခံမယ့္အစား ဒတ္ခ်္အာဏာပိုင္ေတြဆီမွာပဲ သြားအဖမ္းခံလိုက္ေတာ့မယ္။ ဒတ္ခ်္အာဏာပိုင္ေတြဆီ သြားအဖမ္းခံရဖို႔ကေတာ့ အလြယ္ေလး၊ ကမ္းစပ္ျပန္သြားၿပီး သစ္ပင္ထိပ္ေပၚမွာ အ၀တ္ျဖဴတစ္ခု ေထာင္ျပထားရင္ ကင္းလွည့္ေနတဲ့သေဘၤာတစ္စီးစီးေတာ့ မၾကာခင္ေရာက္လာမွာပဲ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာက္ေနတဲ့ေျချပတ္နဲ႔ သူ႔ေကာင္ေလးအဖြဲ႕ကို လိုက္ရွာဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုဆံုးျဖတ္ၿပီး စရွာမယ္လုပ္တုန္းပဲ ေျချပတ္က သူ႔သစ္သားေျခတုႀကီးတစ္ဖက္နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာေရာဗ်ာ။ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ အံ့ၾသစရာ၊ ဘာမွလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ပင္ပန္းပံု၊ အားျပတ္ေနပံုမရဘူး။ ဒီတီက သိပ္ပါးတဲ့အေကာင္၊ ေျချပတ္လူလိမ္ကို ျမင္တာနဲ႔ ဒီေကာင္ ဘာလုပ္ခဲ့ၿပီဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းရိပ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ေမးတယ္”
“ဟိုေကာင္ေလးေရာ”
“ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တယ္။ ဒီေကာင္ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္”
“မင္းမညာနဲ႔။ မွန္မွန္ေျပာ၊ ဒီေကာင္ေလး ဘယ္မွာလဲ”
“ငါ မညာပါဘူး။ ေနာက္မွာရွိပါတယ္။ မင္းတို႔ဆီအကူအညီေတာင္းဖို႔ ျပန္သြားပါဆိုလို႔ ငါျပန္လာတာ”
“မင္းေျခေထာက္မွာစြပ္ထားတာ ဟိုေကာင္ေလးဖိနပ္မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္။ သူက ၀တ္ပါဆိုလို႔ ငါ၀တ္ထားတာ”
“မင္းကိုၾကည့္ရတာ ငါတို႔လို ဘာမွလဲ ေမာလာပံု၊ ပင္ပန္းလာပံုမရဘူး။ ျပစမ္း.. မင္းအိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိလဲ”
“ဒီတီက ေျချပတ္လူလိမ္ရဲ႕ပုခံုးမွာ လြယ္ထားတဲ့အိတ္ကို ဆြဲလုၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘာေတြလဲသိလား။ အသားေျခာက္ေတြ။ ဒီတီက ဘာမွ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းဆက္ေမးမေနေတာ့ဘူး။ သူ႔ခါးၾကားက ဓားကိုထုတ္ၿပီး ေျချပတ္လူလိမ္ကို ထိုးသတ္လိုက္ေတာ့တာပဲ”
“သတ္ၿပီးေတာ့” ကၽြန္ေတာ္က ျဖတ္ေမးလိုက္၏။
“သတ္ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ သူ႔ေကာင္ေလးကိုလုပ္ခဲ့သလိုပဲ သူ႔အသားကိုလဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွီးၿပီး ကင္စားၾကရေတာ့တာေပါ့။ လူေတြကလဲ အာဟာရျပတ္ၿပီး ေသၾကရေတာ့မယ္မဟုတ္လား”
“မင္းတို႔ အားလံုး စားၾကတာပဲလား”
“မစားဘူး။ ကမ္းစပ္သြားၿပီး ဂဏန္းတို႔၊ ခရုတို႔ပဲ သူရွာစားတယ္။ အငတ္ခံတယ္”
“ေနာက္ေတာ့…”
“ေနာက္ေတာ့ ဒတ္ခ်္ကင္းသမားစစ္သားေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဖမ္း။ ျပင္သစ္အာဏာပိုင္ေတြလက္ထဲ ျပန္လႊဲေပးလိုက္တာေပါ့”
“လူသတ္စားခဲ့ၾကတဲ့ ကိစၥက”
“ဒီကိစၥက အစကေတာ့ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဂဂီဆီပီက ႏႈတ္မလံုဘူး။ ေထာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ တျခား အက်ဥ္းသားေတြကို ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ခုေတာ့ ဒီသတင္းက တစ္ေယာက္နားကတစ္ေယာက္ တစ္ဆင့္ၾကားၿပီး ေထာင္၀ါဒါတခ်ဳိ႕ေတာင္ သိေနၾကပါၿပီ။ ပဏာမစစ္ေဆးတဲ့ ခံုရံုးမွာေတာ့ လူသတ္စားၾကတဲ့အေၾကာင္းကို အကုန္၀ိုင္းျငင္းတယ္။ ဂဂီဆီပီကလဲ ၀န္မခံဘူး။ ျငင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင့္ပါးစပ္က လံုတာမဟုတ္ေတာ့ ဒီေကာင့္ကိုပဲ စိတ္ပူေနၾကရတယ္”
ေၾကာက္စရာဇာတ္လမ္းျဖစ္၏။ ေနာက္တစ္ပတ္ခန္႔အၾကာ အေမွာင္ထုထဲတြင္ ဂဂီဆီပီ ဓားႏွင့္အထိုးသတ္ခံရ၏။ မည္သူသတ္ျခင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး မွန္းဆၾကည့္၍ ရ၏။ သို႔ေသာ္ လူသတ္စားခဲ့ၾကသည့္ကိစၥကိုမူ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ား မည္သို႔မွ် ခံုရံုးတြင္ေပၚေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္။ (စာ- ၁၇၈-၁၇၉)
§ § § § §
Comments
Post a Comment