႐ံုးေတာ္၏ ေရွ႕တြင္ တံခါးေစာင့္တစ္ဦး ထိုင္ေနသည္။ ထုိတံခါးေစာင့္ဆီသို႔ နယ္ေ၀းမွလူတစ္ဦး ေရာက္လာကာ ႐ံုးေတာ္အတြင္းသို႔ ၀င္ခြင့္ေတာင္းခံသည္။ သို႔ေသာ္ တံခါးေစာင့္က သူ႔အေနျဖင့္ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ ၎အား ၀င္ခြင့္မျပဳႏိုင္ေသးဟု ေျပာဆိုသည္။ ထိုသူက စဥ္းစားလိုက္ၿပီး ေနာက္ခဏအၾကာတြင္ေရာ သူ၀င္ခြင့္ရႏိုင္ပါမည္လားဟု ဆက္လက္ေမးျမန္း လိုက္သည္။ `ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့မဟုတ္ဘူး´ ဟု တံခါးေစာင့္က ေျပာသည္။ ႐ံုးေတာ္၏ တံခါး၀သည္ အစဥ္အျမဲရွိခဲ့သလိုပင္ ပြင့္လ်က္သား တည္ရွိေနၿပီး တံခါးေစာင့္က ေဘးတစ္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုသူက ဂိတ္ေပါက္၀ကိုျဖတ္ကာ အတြင္းသို႔ ျမင္လိုျမင္ႏိုင္ျငား ကိုယ္ကိုကိုင္းညြတ္၍ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအျဖစ္အား တံခါးေစာင့္က ျမင္ေသာ္ ဤသို႔ ရယ္ေမာ ေျပာဆိုလိုက္သည္။ `တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ား အရမ္း၀င္ခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ ၀င္သြားၾကည့္ပါလား။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့လည္း မွတ္သြားဦး။ ကၽြန္ေတာ္က သန္မာတယ္။ ဒါေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တံခါးေစာင့္ေတြထဲမွာ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္မွ်ပဲ။ အခန္းတိုင္း အခန္းတိုင္းမွာ တံခါးေစာင့္ေတြ ရွိၿပီး တစ္ေယာက္ဟာ အျခားတစ္ေယာက္ထက္ ပိုမိုသန္မာသြားၾကတယ္။ တတိယလူကိုဆို က...
လရောင်ဖြန့်ကြက်ထားသော လမ်းထက်က ခြေလှမ်းငယ်များ။