ေပ်ာက္ေသာသူအား ရွာေဖြျခင္း

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွာေဖြတယ္၊ ငါ့ကိုယ္ငါေတာင္ ရွာမေတြ႕ေသးဘူး စတဲ့့ အေျပာမ်ဳိးကို ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြထဲမွာ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ခပ္ညံ့ညံ့ ရုပ္ရွင္ထဲက ခပ္ခ်ာခ်ာ သရုပ္ေဆာင္တစ္ဦး ေျပာတဲ့ ဒိုင္ယာေလာ့ အျဖစ္လည္း ၾကားရႏိုင္တယ္။ ဒီလုိပဲ ဂမၻီရ၀တၳဳေတြထဲက ဘိုးေတာ္ႀကီးတစ္ဦး မိန္႔ၾကားတဲ့ နက္နဲလွတဲ့ စကားတစ္ခြန္းလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ ဟုတ္ၿပီ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွာေဖြတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ားလဲ။ ေတြ႕ေရာ ေတြ႕ၾကရဲ႕လား။ ဘယ္လိုေတြ႕ႏိုင္သလဲ။ ကိုယ့္ဓာတ္ပံုေတြ ကိုယ္ျပန္ ထုတ္ၾကည့္ရမွာလား။ မွန္ၾကည့္ရမွာလား။ ရွာမယ္ဆိုရင္ေရာ ဘယ္ေနရာမွာ သြားရွာမလဲ။ ဟိမ၀ႏၱာေတာထဲက ေမ်ာက္အုပ္ထဲ လိုက္ရွာမလား။ အႏၱာတိတ္က ပင္ဂြင္းငွက္အုပ္ထဲ သြားရွာမလား။ လူေတြမေသၾကေတာ့လို႔ (ေသခဲလာလို႔) အစာရွားပါးငတ္မြတ္ၿပီး မ်ဳိးတံုးရေတာ့မယ့္ လက္က်န္ လဒမ်ဳိးစိတ္ထဲမွာ သြားရွာမလား။ ေနာက္ဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွာမေတြ႕တဲ့အဆံုး၊ မိမိဘာသာ မရွာေတာ့ဘဲ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို ရွာခိုင္းလိုက္ရင္ေရာ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူးလား။ တျခားလူေတာင္ ကိုယ္နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လူကို ရွာခိုင္းလိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းမေတြ႕ႏိုင္ေပဘူးလား။ ဒီလိုေတြ ေတြးမိျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွာတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမးခြန္းေတြမ်ားလာတယ္။ စဥ္းစားစရာေတြ ထပ္ပြားလာတယ္။ အေသအခ်ာ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းရေတာ့မယ့္ ျပႆနာ ျဖစ္လာတယ္။

စဥ္းစားရင္းနဲ႔ လိုခ်င္တဲ့အေျဖမရဘဲ ေမးခြန္းေတြသာ နင္းၾကမ္းျဖစ္လာေတာ့ အသာေလး ရပ္လိုက္ရတယ္။ ဒီလို စဥ္းစားေနလို႔ မျဖစ္ေသးဘူး။ အေျဖာင့္ေတြးနည္း၊ အေကာက္ေတြးနည္း (Straight & Crooked Thinking) ထဲက အေျဖာင့္ေတြးလို႔ ေနရာမက်ေတာ့ အေကာက္ေတြးၾကည့္ဖို႔ ၾကံစည္ရျပန္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာတယ္ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာသူက ရိုးရိုးသားသား ေျပာလိုက္တာမ်ဳိးမွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ စကား၀ွက္နဲ႔ ေျပာလိုက္တာ ျဖစ္ေနမလား။ ေလးနက္ၿပီး ပညာသားပါပါ ေျပာလိုက္တဲ့၊ Figurative အသံုးကို ကိုယ္က ခပ္တံုးတံုးစဥ္းစားေနလို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ စကားရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို ထိမ္၀ွက္ထားတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ မိမိရဲ႕ `အတၱ´ (Self) ကို ရွာေစခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ဘာမ်ားဆန္းလို႔လဲ။ ေဒးကားေတာင္ ေတြ႕ၿပီးမွ ကိုယ္က အခုမွ ဘာလို႔ အသစ္လုပ္ၿပီး ရွာေနေတာ့မလဲ။ ျဖစ္,ပ်က္ကို ႐ႈခုိင္းတာမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ ကိုယ့္မွာက ပါရမီအေတာ္ေလး အားနည္းတယ္။ တက္က်မ္းေတြ၊ ျဖတ္လမ္းေတြထဲကလို ကိုယ့္ရဲ႕ `ဇ´ ကို သိေအာင္လုပ္ခုိင္းတာလား။ သူမ်ားထက္ပိုၿပီး အရက္အမူးဒဏ္ ခံႏိုင္တာကလြဲလို႔ ေျပာပေလာက္စရာ ဇ,က မရွိဘူး။ ဒီလိုဆိုရင္လည္း ကိုယ့္ဇ,ကို ကိုယ္ရွာေတြ႕၊ တစ္နည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာေတြ႕ၿပီဆုိရင္ အရက္ထိုင္ေသာက္ေနဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေရွ႕ဆက္ ယစ္ထုပ္လုပ္ဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္အရက္သမား ဆိုရင္လည္း သိပ္ၿပီး နားေထာင္မေကာင္းလွဘူး။ ဒါ လက္ခေမာင္းခတ္စရာ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ဒါလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ၀ါသနာတို႔ ပါရမီတို႔ ဆိုတာေတြေရာ။ ၿပီးေတာ့ ဘ၀မွာ လိုခ်င္တဲ့အရာ။

မိန္းမ,ရခ်င္တာ၊ အရပ္ရွည္ခ်င္တာ၊ Mark Dacascos လို ကိုယ္ခႏၶာမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ခ်င္တာ.. ခ်င္တာ… ေတြကေတာ့ ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေတြက ဆႏၵေတြပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘ၀ရည္ရြယ္ခ်က္ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဘ၀ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတာက ဘာလဲ။ ေနလာခဲ့တာ သံုးပံုတစ္ပံုက်ဳိးတဲ့အထိ ဘာအတြက္ေနေနလဲဆိုတာကို မသိေသးဘူး။ သိလာမယ့္ အလားအလာလည္း မျမင္ဘူး။ ဆရာသမားေတြ ေမးခုိင္းတဲ့ေမးခြန္းမ်ဳိး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကည့္တယ္။ ငတ္ဖုိ႔ ေနေနတာလား၊ ေနဖို႔ ငတ္ေနတာလား။ အေျဖမေပၚဘူး။ ေဘာလံုးစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဂိုးေပါက္ေပ်ာက္ေနတယ္ပဲ ဆိုရမယ္။ ကြင္းထဲ မေယာင္မလည္သာ လုပ္ေနတယ္ ေဘာလံုးကိုလည္း လိုက္မလု၊ မေတာ္တဆ ကိုယ့္ဆီ ေဘာလံုးေရာက္လာရင္လည္း ဘယ္ကို ဆြဲေျပးရမွန္းမသိဘူး။ ဒါကို မေက်နပ္ဘူးလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ အသားက်ေနၿပီလို႔ေတာင္ ဆိုရမယ္။ ဒီတိုင္းပဲ ေနခ်င္ေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာဆိုတာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ကို ရွာခိုင္းတာ ဆိုရင္ေတာ့ မရွာေတာ့ဘူး။ ရွာခိုင္းတဲ့လူလည္း အေတာ္ တံုးလို႔ပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ လူေတြအားလံုးမွာ မိန္းမ(ေယာက္်ား) ရခ်င္တာ၊ အရပ္ရွည္ခ်င္တာလိုမ်ဳိး ဆႏၵေတြသာ ရွိၾကတာ၊ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာမ်ဳိးက ေရရာလွတာမဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ ငါ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ဂတ္စ္မီးျခစ္ ဂတ္စ္ျဖည့္တဲ့ပညာမွာ ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ေစရမယ္လို႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ဖိနပ္ခ်ဳပ္သင္ခဲ့ရင္ေကာင္းသား ဆိုတာမ်ဳိးေတြးမိတတ္ျပန္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ထီးျပင္တဲ့ပညာကို တတ္ခ်င္လာျပန္တယ္။ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကား ေလွ်ာက္ၿပီး ဂတ္စ္ျဖည့္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာမိလာတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း သူလိုကိုယ္လို ဂတ္စ္မီးျခစ္ကၽြမ္းက်င္ေတြ အမ်ားႀကီးဆိုတာ သိလာရတယ္။ ကိုယ္ဟာ Special One မဟုတ္ဘူး။ ဆႏၵျပည့္ျခင္းလိုမ်ဳိး အရပ္ေျခာက္ေပျပည့္သြားလို႔ ေက်နပ္မႈရရင္ရမယ္၊ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာက ျပည့္ႏိုင္တာမ်ဳိး (Fulfill) မဟုတ္ဘူး။ မျပည့္ႏိုင္တာကို ျဖည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားၿပီး ရည္မွန္းခ်က္ရဲ႕ `ကၽြန္´ အျဖစ္ခံမေနသင့္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ဆိုတာမ်ဳိးက ခ်မွတ္သင့္တဲ့ အရာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အေညွာင့္ကေလး ထြက္လာရင္ေတာင္ ေစာေစာထဲကႀကိဳ ႐ိုက္သတ္ထားသင့္တာမ်ဳိးပဲ။ ဆႏၵရွိတာ၊ ေမွ်ာ္လင့္တာေလာက္ပဲ ေကာင္းတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာခိုင္းတာဟာ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္ဆိုရင္ေတာ့ ေခ်ာက္တြန္းတာ သက္သက္ပဲလို႔ ေတြးမိတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွာေဖြတဲ့အေၾကာင္းကို အေျဖာင့္ေတြးနည္းနဲ႔ အဆင္မေျပလို႔၊ အေကာက္ေတြးနည္းေျပာင္း စဥ္းစားျပန္ေတာ့လည္း ရြာလည္ေနဆဲပဲ။ ျဖန္႔ထြက္ေတြးနည္း၊ ကန္႔သတ္ေတြးနည္း၊ ခေမာက္ေျခာက္လံုး စဥ္းစားနည္း၊ ဒါေတြကုန္သြားတဲ့အထိ ေတြးေပမဲ့ ေက်နပ္စရာ အေျဖတစ္ခုကို မရခဲ့ဘူး။ ခံုဖိနပ္ေျခာက္စံု လုပ္ေဆာင္ပံုအထိကို မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္နက္နဲတဲ့ ပညာရွိစကားေပပဲ။ ေတြးရလြန္းလို႔ ဦးေႏွာက္ဟာ အေတာ္ေလး ေညာင္းသြားတယ္။ သူ႔ကို အနားေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ မ်က္စိေတြကို မွိတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တစ္စံုတရာကို အလန္႔တၾကား ျမင္လိုက္ရတယ္။ ပထမ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၀မ္းသာသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္။ မ်က္စိမွိတ္လိုက္ ခ်ိန္က်မွ ျမင္လာရတာ။ မ်က္လံုးႀကီး ျပဴးေနတဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး လံုး၀ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ တူတူပုန္းတမ္းကစားေနတဲ့ `ကၽြန္ေတာ္´ (သို႔မဟုတ္ `ငါ´) ဟာ လတ္စသတ္ေတာ့ မ်က္ခြံေနာက္မွာ ပုန္းေနတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီေကာင့္ကို မေတာ္တဆ လက္ရဖမ္းမိၿပီးမွ ဆင္ျခင္တံုတရားက သူ႔ေၾကာင့္ ရွာေတြ႕တာလိုလို ဟိုဟိုဒီဒီ ဆင္ေျခေတြ ေလွ်ာက္ေပးေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာတယ္ဆိုတာက ျပင္ပမွာ ရွာရမွာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ အတြင္းမွာပဲ ရွာရမယ္ဆိုတာ ရွင္းတယ္။ အတြင္းမွာဆိုရင္ ေျခဖ်ားမွာ မရွိႏိုင္ဘူး။ ဒူးေခါင္းခၽြန္ခၽြန္မွာ မရွိႏိုင္ဘူး။ လက္ဖ၀ါးျပားျပားမွာ မရွိႏိုင္ဘူး။ ေျခသည္းလက္သည္းေတြမွာဆို ေ၀းေရာ။ ဆံပင္က်ဲက်ဲမွာ မရွိတာ ေသခ်ာတယ္။ ႏွလံုးသားဆိုတာကလည္း ပရမ္းပတာႏိုင္လွတဲ့ ကိရိယာႀကီးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရွာခ်င္ရင္ ကိုယ့္အေတြး၊ ဒါမွမဟုတ္ အေတြးေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ ဦးေႏွာက္မွာပဲ ရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မ်က္ခြံေနာက္မွာ ရွာေတြ႕လိုက္ရတာေပါ့။ ဒီလိုေတြေျပာၿပီး ဆင္ျခင္တံုတရားဆိုတဲ့အေကာင္က ပဏာ၀င္ယူေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ရွာေဖြေတြ႕ရွိခဲ့တာ မေတာ္တဆမွ်သာပဲ။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ဒီမွာ အျမဲရွိေနခဲ့တာကိုး။

မ်က္စိမွိတ္လိုက္လို႔ ဖ်ပ္ခနဲ ေမွာင္သြားတဲ့ခဏတိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘြားခနဲေပၚလာတယ္။ ဗဟိဒၶေလာကႀကီးအား ကန္႔လန္ကာခ်ထားတဲ့ခဏမွာသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္။ မ်က္ခြံရဲ႕ ေနာက္ကြယ္က အေမွာင္မဲ အနက္႐ႈိင္းဆံုး တစ္ေနရာမွာ လံုျခံဳစြာ ပုန္းကြယ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ဖမ္းမိခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတြ႕သြားရင္ လူေပါင္းမွားၿပီဆိုတာကိုေတာ့ ထည့္မေတြးျဖစ္လိုက္ေတာ့ဘူး။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

စက္တင္ဘာ (၃) ၂၀၁၀