ခဏေလး

ေတြးရင္းေငးရင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္း…။
-လင္းလင္း-

ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ အထက္လမ္းကေနၿပီး ညာဘက္ကို ခ်ဳိးလိုက္မယ္။ ကဲ.. အခု ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ အေနာ္ရထာလမ္းအတိုင္း စုန္ဆင္းၾကည့္မယ္။ ခဏတျဖဳတ္၊ အပ်င္းေျပသေဘာေပါ့။ အခ်ိန္က ညေန႐ံုးဆင္းခ်ိန္ပဲ ဆိုပါစို႔။ လမ္း (၄၀) ကားမွတ္တိုင္မွာ လူတခ်ဳိ႕ ထံုးစံအတိုင္းရပ္ေနၾကမယ္။ ႏႈတ္ခမ္းနီ ရဲတြတ္ေနေအာင္ဆိုးထားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ထံုးစံအတိုင္းေတြ႕ရမယ္။ သတိထားရွာေဖြတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ျမင္ကြင္းမွာ တျခားလူေတြနဲ႔ သက္သက္စီျဖစ္ေနလို႔ပဲ။ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး၊ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိဘူး။ ဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္လည္း သူတို႔ လံုး၀ မျပၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ကို ျမင္ေနေပမယ့္ မျမင္သလိုပဲ။ သူတို႔ရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိသိနဲ႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားမယ္။ ဒီလမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ညေနတိုင္းေလွ်ာက္ျပန္ခဲ့တာ ႏွစ္တခ်ဳိ႕ၾကာခဲ့ၿပီ။ သူတို႔လည္း ဒီမွာ အျမဲရွိေနခဲ့ၾကတာပဲ။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မသိေပမဲ့ သိေနၾကၿပီ။ သူတို႔အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမသိေပမဲ့ အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ရမယ့္ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္မွန္း မသိစိတ္က သိေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ရဲ႕ တည္ရွိေနမႈကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရွ႕က ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း Tokyo Donut ဘက္ကို တစ္ခ်က္ေငးမယ္။ ကပ္ရပ္က မန္းသီရိမွာ ထြဏ္းခမ္သီခ်င္းစာအုပ္ ရွိလား သြားၾကည့္ဖို႔ ေမ့သြားတာကို သတိရလာမယ္။ ကားလမ္းမကူးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ရက္မွေပါ့။

ဆိပ္ကမ္းသာလမ္းေက်ာ္လိုက္တာနဲ႔ ငါးညွီနံ႔ေတြ နားေခါင္းထဲ၀င္လာမယ္။ သားစိမ္းငါးစိမ္းနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းတယ္။ ေစ်းသည္ေတြက ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ေရာက္ေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းမလယ္ေခါင္ နီးပါးအထိ ေရွာင္ၿပီး ေလွ်ာက္လာမယ္။ ကတၱရာလမ္းေပၚက ေစ်းဗန္းတစ္ခုေပၚမွာ ငါးျမစ္ခ်င္းေတြ၊ ပုစြန္ထုပ္ေတြ တံုးလံုးလွဲေနတာကို ေတြ႕ရတာ Performance အႏုပညာဆန္တယ္လို႔ ေလွ်ာက္ေတြးလိုက္ဦးမယ္။ ေရထဲက ငါးတစ္ေကာင္ဟာ ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ လူသူအထူထပ္ဆံုး လမ္းမလယ္ေခါင္မွာ ေရာက္ေနတာ ၀ိေရာဓိ ျမင္ကြင္းတစ္ခုပဲ။ ကားတာယာေတြနဲ႔ တစ္ထြာေလာက္အကြာမွာ ငါးခူအရွင္ေတြ ကူးခတ္ေနမယ္။ အဲဒီငါးခူဗန္းေပၚကပဲ ကၽြန္ေတာ္က ခြေက်ာ္လိုက္မယ္။ (၃၇) လမ္းေရာက္ေတာ့ ညာဘက္ေကြ႕ၿပီး ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ ၀င္စားရင္ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိလိုက္ဦးမယ္။ ဒီေန႔ မစားေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တျခားအေတြးတစ္ခု ရွိေနတယ္။ ပန္းဆိုးတန္းအေရာက္မွာ ေျခလွမ္းေတြ အလိုလိုရပ္သြားမယ္။ ဦးေခါင္းဟာ ခါတိုင္းေန႔ေတြကလိုပဲ ဘယ္ဘက္ကို အလိုလိုလည္သြားမယ္။ ကုန္းတံတားဘက္တက္မယ့္ ေကြ႕ကားရွိမရွိၾကည့္မိမယ္။ ၿပီး၊ ခပ္သြက္သြက္ျဖတ္ကူးလိုက္မယ္။ ထြန္းစတိုးက မယ္နကင္အရုပ္ေတြမွာ ၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌေတြကို ဖ်ပ္ခနဲၾကည့္မယ္။ အရုပ္ေတြမွာ နမူနာ၀တ္ျပထားတဲ့ ဒီဇိုင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တတ္တယ္။ မၾကာခဏ  ၀ယ္ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္၀တ္လိုက္ရင္ အရုပ္မွာ ၀တ္ထားသေလာက္ စမတ္မက်ေတာ့သလိုပဲလို႔ အျမဲ ခံစားရတယ္။ ထားပါေတာ့ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။

(၃၆) လမ္းအေရာက္မွာ အေၾကာ္နံ႔က စူးခနဲ၀င္လာမယ္။ ေျပာင္းဖူးေစ့ေတြ ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ အေၾကာ္၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးကို ငံု႔ၾကည့္မယ္။ စားခ်င္ေပမဲ့ ၀ယ္ရမွာ ရွက္လို႔ အသာဆက္ေလွ်ာက္သြားမယ္။ ဂစ္တာကမၻာတူရိယာ အျပင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ဂစ္တာေသးေသးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးမယ္။ အဲဒီဂစ္တာေသးေသးေလးတစ္လက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အရမ္းလိုခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကို ဘယ္သူမွ မသိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျပခဲ့ဖူးဘူး။ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္မရွိမယ့္၊ ျငင္းပယ္ခံရမယ့္ ေတာင္းဆိုခ်က္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ထားပါေတာ့။ (၃၅) လမ္း အမိုးႀကီးေအာက္ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္မယ္။ ေရွ႕က ပိတ္ေနတဲ့ လူတန္းႀကီးကို ေစာင့္ရင္း လမ္းေဘးမွာေရာင္းတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတြ၊ မိန္းမပံုေတြပါတဲ့ ေဆးထုပ္ေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ဦးမယ္။ လမ္းၾကားထဲမွာ လူသိပ္ၾကပ္ေနရင္ လမ္းမေပၚ တက္ေလွ်ာက္မယ္။ ဒီနားမွာ နည္းနည္းေတာ့ သတိထားရမယ္။ (၁၀၅) ဒိုင္နာေတြ အရွိန္နဲ႔ ၀င္လာတတ္တယ္။ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မယ္။ ၿပီးရင္ ဘားလမ္းမ်ဥ္းၾကားကေန လူအုပ္ထဲေရာၿပီး တစ္ဘက္ကမ္းကို ကူးလိုက္မယ္။ ဒီဘက္ေရာက္ရင္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္းေပၚက မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူး လမ္းေပၚကပဲ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္လာမယ္။ မီးပိြဳင့္မိလို႔ရပ္ေနတဲ့ကားေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေက်ာ္ျဖတ္သြားမယ္။ (၃၄) လမ္းေရာက္ရင္ ဘယ္ဘက္နည္းနည္း ေကြ႕လိုက္မယ္။ မြန္မြန္မုန္႔ဟင္းခါး စားမယ္။

ေသခ်ာတယ္။ ဒီဆိုင္မွာ ထိုင္စရာ မရွိတတ္ဘူး။ ကိစၥမရွိဘူး။ အရင္လိုပဲ ထိုင္ခံုအပုေလးတစ္လံုး ကံအားေလ်ာ္စြာရလိမ့္မယ္။ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနတဲ့ ခံုေဘးမွာ ကပ္ထိုင္လိုက္မယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ကို ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ သူတို႔စားလက္စ မုန္႔ဟင္းခါးကို ဆက္စားေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ညွပ္ဖတ္၊ ငါးဖယ္ ငွက္ေပ်ာဖတ္မ်ားမ်ားလို႔ ေျပာလိုက္မယ္။ မိန္းကေလးေတြနား ထိုင္ေနရလို႔ ကသိကေအာက္ခံစားေနရမယ္။ ဟုတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ အစားအေသာက္ စားေနခ်ိန္မွာ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ရွိေနရတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေနလို႔မထိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မုန္႔ဟင္းခါးကို ငရုတ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ စားခ်င္တယ္။ အစပ္ကိုလည္း လံုး၀ မခံႏိုင္ျပန္ဘူး။ စားေနရင္း မ်က္ရည္ေတြက်၊ ႏွာရည္ေတြက်လာတတ္တယ္။ မိန္းကေလးေတြေရွ႕မွာ ဒီလို ဣေျႏၵပ်က္မေနခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ကို မရွိသလိုပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားလိုက္မယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးကို ခပ္သြက္သြက္စားၿပီး ေရွ႕က Mother Land ထဲက Mp4 ေတြကို တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေငးမယ္။ ဟင္းရည္အဆစ္ကို ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီးရင္ အစ္ကိုေရ ဘယ္ေလာက္က်လဲ သိသိနဲ႔ေမးလိုက္ဦးမယ္။

ကဲ အေနာ္ရထာလမ္းအတိုင္း ဆက္စုန္ဆင္းမယ္။ ဗိုက္ျပည့္သြားေတာ့ ေျခလွမ္းေတြနည္းနည္းေႏွးသြားမယ္။ ညာဘက္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး K-Z 13 ကဖိနပ္နဲ႔ Pacific ေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဖိနပ္ဘာကြာလဲလို႔ ေတြးမယ္။ ေခါင္းကို ေမာ့လိုက္မယ္။ Billboard ေပၚက ကိုေလးျဖဴက စီအန္စီရွပ္အက်ႌကြက္က်ဲႀကီး ၀တ္ၿပီး မခို႔တရို႕ျပံဳးၾကည့္ေနတာ ျမင္ရမယ္။ ေအာက္က စာတန္းကို သိသိႀကီးနဲ႔ ဖတ္လိုက္ဦးမယ္။ ခဏေလးမ်ား…။ ခဏေလးမ်ားဟာ အမ်ားကိန္းျဖစ္ေနတာကို ထူးျခားမႈတစ္ခုလို႔ ထပ္ေတြးၾကည့္ လိုက္မယ္။ ခဏေလးေတြ အမ်ားႀကီးဆိုေတာ့ အၾကာႀကီးတစ္ခု ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးလား။ ခဏေလးေတြက ခဏခဏပဲ မဟုတ္လား။ ေတြးေနရင္းတန္းလန္း အဲဒီ Billboard ႀကီးက ေနာက္မွာက်န္ခဲ့မယ္။ ေနျပည္ေတာ္ရံုထဲက ထြက္လာပံုရတဲ့ စံုတြဲတစ္တြဲဆီ ေကာင္မေလးတစ္ဦးတည္းကိုပဲ သီးသန္႔ျမင္တဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္လိုက္မယ္။ ဟုတ္တယ္၊ တစိမ္းေယာက္်ားေလးနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းဆံုတာက သိပ္ေကာင္းတဲ့ အေလ့အထ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဆူးေလဘုရားလမ္းေပၚ ေရာက္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ပါလာတုန္းလား။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ နာရီ ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္။ ေစာပါေသးတယ္… အခုမွ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ကဲ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္သြားၿပီး၊ ဘာလုပ္ၾကမလဲ…။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)