အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အရပ္ပိုျမင့္ေနခဲ့တယ္

ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အရပ္ပိုျမင့္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း အျမင္ကပ္တတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး။ သူတို႔နား မတ္တပ္ရပ္မိရင္၊ မႀကီးလွတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ပိုေသးသြားသလို ခံစားရတယ္။ ရူးဆိုးနဲ႔အတူ ေက်ာက္ေခတ္ကိုလွည့္ျပန္ဖုိ႔ စိတ္ကူးမရွိေပမဲ့ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားသာခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သေဘာက်မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ လူသားေတြရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုး စြမ္းရည္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ခ်က္က်လက္က် ျငင္းခုန္လို႔မွ မရရင္ နားရင္းေလးဘာေလး တီးေပးလိုက္တာက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေခါင္းကို ျမန္ျမန္ညိတ္ေစတယ္မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့လည္း ကိုယ့္ထက္ အရပ္ျမင့္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး နားရင္းရိုက္ဖို႔ဆိုတာက မသင့္ျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ထက္အရပ္ျမင့္ရင္ အျမင္ကပ္မိတယ္။ ကိုရင္၀တ္တုန္းက ဆြမ္းစားခ်ိန္ဆိုရင္ အရပ္ အနိမ့္အျမင့္အလိုက္ တန္းစီၾကရတယ္။ အသက္ငယ္ၿပီး အရပ္ျမင့္တဲ့ကိုရင္က ေရွ႕ေရာက္ၿပီး ကိုယ့္ထက္အရင္ ဆြမ္းစားေက်ာင္းထဲ၀င္ခြင့္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ခဲ့ဘူး။ ခ်စ္တတ္ႀကိဳက္တတ္တဲ့ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္က ေမာ္ၾကည့္ရတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ အျမင္ကပ္မိတာ အမွန္ပဲ။ အျမင္အရကို ကၽြန္ေတာ္က တစ္ပန္း႐ႈံးေနသလိုလို၊ လိုက္ဖက္မညီသလိုလို၊ မမွီတဲ့ပန္းလို ျဖစ္ေနတာကိုး။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းခုန္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ယန္းေပါဆာ့ထ္ကို အရုပ္ဆိုးဆိုး၊ ဂ်ပုလို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေလး မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဆာ့ထ္ဟာ မ်က္လံုးက ေတာင္တစ္လံုး ေျမာက္တစ္လံုးနဲ႔၊ ရုပ္ဆိုးတယ္ ဆိုတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဂ်ပုမဟုတ္ဘူး၊ အရပ္ျမင့္တယ္။ ျမင့္တာမွ အေတာ့္ကို ျမင့္တယ္။ ေျခာက္ေပေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္ထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ရယ္ရင္း၊ ဆာ့ထ္ဟာ မဒမ္ဒီဘိုးဗြားထက္ အရပ္ပုတယ္လို႔ ထပ္ေျပာျပန္တယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ Google က ရွာထားတဲ့ ပံုေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပတယ္။ ထိုင္ေနပံုျဖစ္ျဖစ္၊ မတ္တပ္ရပ္ပံုျဖစ္ျဖစ္ ဆာ့ထ္နဲ႔ ဒီဘိုးဗြား ႏွစ္ေယာက္တြဲ ပံုေတြမွာ ဆာ့ထ္က ပုေနတာခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္ေသးဘူး။ ဆာ့ထ္က သိသိသာသာႀကီး အရပ္ပိုရွည္တဲ့ ပံုတစ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ၾကာၾကာထဲက ျမင္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီပံုထဲမွာက ကာယကံရွင္ႏွစ္ဦးလံုး ေက်ာခိုင္းထားၾကတယ္။ ဖတ္ဖူးခဲ့သမွ် စာေတြထဲမွာလည္း ဆာ့ထ္ဟာ အရပ္ျမင့္တယ္လို႔ ညႊန္းတာကိုပဲ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီပံုကို သူ႔ကို ျပခ်င္တယ္။

ဖွေလာ္ေဆာ္ဖာ စံုတြဲႏွစ္ဦးရဲ႕ အရပ္အေမာင္းအေၾကာင္း ျငင္းခုန္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးက သူတို႔ရဲ႕ အခ်စ္ေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အေတြးတစ္ခုကို သူ႔ကို ေျပာျပခ်င္တာနဲ႔ ဒီဘိုးဗြားထက္ အရပ္ရွည္တဲ့ ယန္းေပါဆာ့ထ္ရဲ႕ ပံုကို တပူတျပင္း ရွာေဖြေနတာကို ခဏရပ္ၿပီး စကားစလိုက္တယ္။ ဆာ့ထ္နဲ႔ ဒီဘိုးဗြားဟာ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ပထမနဲ႔ ဒုတိယ အျမဲ ရခဲ့ၾကတယ္။ ဆာ့ထ္က အျမဲ ပထမခ်ိတ္သလို၊ ဘိုးဗြားကလည္း အျမဲ ဒုတိယပဲ။ ေထာက္ျပစရာ အခ်က္တစ္ခုက ဒုတိယအျမဲ ခ်ိတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထက္ျမက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ ပထမေရာ တစ္ခါတေလ မရႏိုင္ဘူးလား ဆိုတာပဲ။ ရွည္လ်ားတဲ့ စာေမးပြဲေတြ တစ္ေလွ်ာက္မွာ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဒီဘိုးဗြားက ပထမ ရခဲ့သင့္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဒီဘိုးဗြားဟာ ဆာ့ထ္ကို ခ်စ္လို႔၊ ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းသိမ္းေပးတဲ့အေနနဲ႔ အျမဲ အေလွ်ာ့ေပးခဲ့တာမ်ားလားလို႔ ေတြးစရာ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီယူဆခ်က္ဟာ အမ်ားႀကီး အလားအလာရွိတယ္လို႔ ငါထင္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ နားေထာင္ေနတယ္။ ဒီထက္ပို စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးပဲ။ `၀ိဉာဥ္ေဖာ္´ (Soulmate) ေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတို႔ဟာ အေတြးေတြ `အားလံုး´ ကို အခ်င္းခ်င္း ဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္။ အက်ဳိးဆက္အားျဖင့္ သူတို႔အေတြးေတြဟာ ေရာေႏွာသြားတယ္။ ဆာ့ထ္ရဲ႕အေတြးဟာ ဒီဘိုးဗြားအေတြး၊ ဒီဘိုးဗြားအေတြးဟာ ဆာ့ထ္ရဲ႕အေတြး ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီဘိုးဗြားရဲ႕ The Second Sex စာအုပ္ကို ဆာ့ထ္ကိုယ္တိုင္ တည္းျဖတ္ေပးသလို၊ ဆာ့ထ္ရဲ႕ ဒႆနက်မ္းေတြအားလံုးဟာလည္း ဒီဘိုးဗြားရဲ႕ လက္ရာနဲ႔ မကင္းဘူး။ လက္ရာနဲ႔ မကင္းဘူးဆိုတာထက္ ဆာ့ထ္ရဲ႕ အယူအဆေတြမွာ၊ ဒီဘိုးဗြားရဲ႕ အေတြးေတြပါ ပါေနတယ္လို႔ကို ဆိုႏိုင္မလား မသိဘူး။ ျခံဳငံုေျပာရရင္ ယန္းေပါဆာ့ထ္ဟာ ၂၀ ရာစုရဲ႕ ဒႆနသူရဲေကာင္းႀကီးအျဖစ္ ထည္၀ါခဲ့ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕အေဖာ္ ဒီဘိုးဗြားဟာ သူ႔ထက္ ပိုထက္ျမက္တဲ့ ဉာဏ္ရည္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သလား မဆိုႏိုင္ဘူး။ အဲဒီ ေတြးေထာင့္ေလးကို ငါ သေဘာက်တယ္လို႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။

သူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို စိတ္၀င္တစားနားေထာင္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ စိတ္၀င္တစားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္၀င္စားခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ထားတာလားဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆာ့ထ္ရဲ႕ အလိုအရဆုိ စိတ္၀င္စားျခင္းနဲ႔ စိတ္၀င္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျခင္းဟာ ဘာမွ မကြဲဘူး။ ဂရုစိုက္ျခင္းနဲ႔၊ ဂရုစိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့ အားထုတ္မႈတစ္ခုဟာ အတူတူပဲ။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က စိတ္၀င္စားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးေနရင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္ရာ ဆက္ေျပာဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ၿပီ။ ဒီေတာ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္နဲ႔၊ ေယာက္်ားေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္ကို ငါ ႏႈိင္းယွဥ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ေယာက္်ားေလးေတြဟာ အတၱႀကီးတာကေတာ့ အမွန္ပဲလို႔ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ႏႈိင္းၿပီး သိခဲ့တာပဲ။ ငါတို႔ရဲ႕ အေျခခံစိတ္ထားမွာကို ရယူမယ္၊ သိမ္းပိုက္မယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာရွိေနတာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အခ်စ္ဟာ ဘယ္လိုဟာမ်ဳိးလဲဆိုတာ ငါ မသိဘူး။ ဒီဘိုးဗြားဟာ ဆာ့ထ္ကို ခ်စ္လို႔ အေလွ်ာ့ေပးခဲ့တာလားဆိုတာ ငါ သိခ်င္ေနတယ္။ မိန္းကေလးေတြမွာ မိခင္စိတ္ရွိတယ္။ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ခံစားမႈဟာ ေယာက္်ားေလးေတြထက္စာရင္ အမ်ားႀကီး ပိုက်ယ္ျပန္႔တယ္လို႔ ဆာ့ထ္ကလည္း ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ သူတို႔မွာ ရွိတဲ့ သဘာ၀ မိခင္စိတ္က ေယာက္်ားေလးေတြကို ကေလးေလးေတြလို ျပဳစုပံ့ပိုးေပးဖို႔ ေစစားခဲ့သလား မသိဘူး။ ဒီဘိုးဗြားဟာ အဲဒီေခတ္က ျပင္သစ္အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာေတာ့ အထက္ျမက္ဆံုး မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲဆိုတာ အားလံုး လက္ခံထားၾကၿပီးသားပဲ။ ဒါေပမဲ့ ယန္းေပါဆာ့ထ္ထက္ေတာင္ ပိုထက္ျမက္ေကာင္း၊ ထက္ျမက္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ငါေတြးေနမိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေနတဲ့ ပံုကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ယန္းေပါဆာ့ထ္နဲ႔ ဒီဘိုးဗြား တံခါးေပါက္တစ္ခုဆီကို ေက်ာခိုင္းေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့ ပံု။ အဲဒီပံုထဲမွာ ဆာ့ထ္ဟာ မဒမ္ဒီဘိုးဗြားထက္ ေခါင္းတစ္လံုးမက ပိုျမင့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီပံုကို သူ႔ကို ၀မ္းသာအားရ ျပလိုက္တယ္။ ေက်ာခိုင္းထားၾကေပမဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ဆာ့ထ္နဲ႔ ဒီဘိုးဗြား အစစ္ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုတယ္။ နင္ျပခဲ့တဲ့ ပံုေတြအရေတာ့ အဲဒီေခတ္က ျပင္သစ္အမ်ဳိးသမီးေတြ ေလးလက္မေဒါက္ကို အျမဲစီးတတ္ၾကတာ ျဖစ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ဆာ့ထ္ဟာ အျမဲ အနိမ့္ပိုင္းမွာ ရပ္ေနခဲ့တာပဲ။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္လည္း ဒီဘိုးဗြားဟာ အရပ္ေျခာက္ေပေက်ာ္ျမင့္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးျဖစ္မွာပဲ။ ဆာ့ထ္က အရပ္ေျခာက္ေပျမင့္တာကေတာ့ ေသခ်ာတယ္လို႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဆံုးသတ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္မွာပါလို႔ သူ ၀န္ခံလိုက္တဲ့အသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတယ္။ ျပံဳးၿပီးသူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမာ့ၾကည့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္လိုက္ရတယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလးမွ အျမင္မကပ္မိပါဘူး။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
စက္တင္ဘာ (၂၂) ၂၀၁၀