ေရခဲလူကို ကၽြန္မ လက္ထပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္မ ပထမဆံုးေတြ႕ခဲ့စဥ္တုန္းက ႏွင္းေလွ်ာစီး အပန္းေျဖစခန္းက ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ ဆိုေတာ့ ေရခဲလူနဲ႔ ေတြ႕ဆံုဖို႔ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေနရာတစ္ခုလို႔ပဲ ဆိုရမွာေပါ့။ ငယ္ရြယ္သူေတြနဲ႔ လႈပ္ရွားျပည့္က်ပ္ေနတဲ့ ဟိုတယ္ရဲ႕ နားေနခန္းထဲမွာ ေရခဲလူကေတာ့ မီးလင္းဖိုရဲ႕ အေ၀းဆံုးေထာင့္ တစ္ေနရာက ခံုတစ္ခုမွာ သူ႔ဘာသာ ထိုင္ေနၿပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပဲ ဖတ္ေနခဲ့တယ္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္နီးနီး ျဖစ္ေနေပမဲ့ ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္းရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့ ေအးစက္စက္ အလင္းေရာင္တစ္ခု သူ႔၀န္းက်င္မွာ ရစ္သိုင္းေနသလိုပဲ။
`ၾကည့္ပါဦး။ အဲဒါ ေရခဲလူ´ လို႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တီးတိုးေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေရခဲလူဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ ကၽြန္မ လံုးလံုးမသိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းလည္း ဒီလိုပဲ။
`သူ႔ကို ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားတာ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ေရခဲလူလို႔ေခၚတာေပါ့´
သူ ကၽြန္မကို အဲဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့ပံုစံက တေစၧသရဲေၾကာင္း ေျပာေနသလိုမ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ ကူးစက္ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာေနသလိုမ်ဳိး တကယ့္ အတည္ေပါက္ပါပဲ။
`ၾကည့္ပါဦး။ အဲဒါ ေရခဲလူ´ လို႔ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တီးတိုးေျပာလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေရခဲလူဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ ကၽြန္မ လံုးလံုးမသိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းလည္း ဒီလိုပဲ။
`သူ႔ကို ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားတာ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ေရခဲလူလို႔ေခၚတာေပါ့´
သူ ကၽြန္မကို အဲဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့ပံုစံက တေစၧသရဲေၾကာင္း ေျပာေနသလိုမ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ ကူးစက္ေရာဂါသည္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာေနသလိုမ်ဳိး တကယ့္ အတည္ေပါက္ပါပဲ။
§ § § § § § §
ေရခဲလူဟာ အရပ္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ငယ္ရြယ္ပံုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ ခပ္တိုတို ၀ါယာႀကိဳးလို ဆံပင္ေတြမွာ အျဖဴေရာင္ ေဖာက္ေနတာ ျမင္ရတာ အရည္မေပ်ာ္တဲ့ ႏွင္းအိတ္ေလးေတြလိုပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ပါးရိုးဟာ ခဲေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးလို ခၽြန္ထြက္ေနၿပီး၊ လက္ေခ်ာင္းေတြက်ေတာ့ ႏွင္းေတြဖံုးေနတာ ဘယ္ေတာ့မွ အရည္မေပ်ာ္မယ့္ ပံုပဲ။ ဒါေတြကလြဲလို႔ ေရခဲလူဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္လို႔ပဲ ျမင္ရပါတယ္။ ေခ်ာေမာတယ္ဆိုတဲ့ အစားမ်ဳိးမဟုတ္ေပမဲ့ ဘယ္လိုၾကည့္တယ္ဆိုတဲ့အေပၚ မူတည္ၿပီး အလြန္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ လူမ်ဳိးလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တစ္စံုတစ္ရာဟာ ကၽြန္မႏွလံုးသားထဲထိ ထိုးေဖာက္ၿပီး၊ တျခားေနရာထက္စာရင္ သူ႔မ်က္လံုးေတြမွာ အဲဒါကို ကၽြန္မ ခံစားေနရတယ္။ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတစ္ခုက ေရခဲပန္းဆြဲေတြကို ျဖတ္သန္းသြားတဲ့ အလင္းစူးစူးတစ္ခုလိုပဲ သူ႔ရဲ႕အၾကည့္က ၿငိမ္သက္ ထြင္းေဖာက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါဟာ ကိုယ္ခႏၶာအတုတစ္ခုေပၚမွာ အသက္ဓာတ္ေလးတစ္ခု လွ်ပ္ျပက္လိုက္သလိုပါပဲ။
ကၽြန္မ အဲဒီေနရာမွာ ခဏထိုင္ေနၿပီး ေရခဲလူကို အေ၀းက ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက ျပန္မၾကည့္ပါဘူး။ သူက မလႈပ္မရွားထိုင္ၿပီး သူ႔နားမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိသလို သူ႔စာအုပ္ကို ဖတ္ေနရံုပဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့လည္း ေရခဲလူဟာ အဲဒီေနရာမွာပဲ တစ္ေသြမတိမ္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနတာပါပဲ။ ေန႔လည္စာအတြက္ စားေသာက္ခန္းကို ကၽြန္မသြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီညေနက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႏွင္းေလွ်ာစီးၿပီး ကၽြန္မျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ အဲဒီေနရာမွာ ရွိေနဆဲပဲ။ သူဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္က စာရြက္ေတြကိုပဲ အရင္အတိုင္း ၾကည့္လို႔။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာလည္း ဒီတိုင္းပါပဲ။ ေန၀င္ခါနီး အေတာ္ေနာက္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ သူဟာ သူ႔ထိုင္ခံုမွာပဲ ထိုင္လို႔ ျပတင္းေပါက္အျပင္က ေဆာင္းရာသီျပကြက္လိုပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္။
စတုတၳေန႔ရဲ႕ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ အျပင္မထြက္ရဖုိ႔ ကၽြန္မ ရမယ္ရွာလိုက္တယ္။ ဟိုတယ္မွာပဲ ကၽြန္မ ေနခဲ့ၿပီး သူရဲေျခာက္မွာ ေၾကာက္ရေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ နားေနခန္းထဲမွာ ခဏတျဖဳတ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္ပါတယ္။ ဒီထဲက ေလက ေႏြးေထြးစိုစြတ္ေနၿပီး အခန္းဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ စိတ္ပ်က္စရာ အနံ႔တစ္မ်ဳိးထြက္ေနတယ္။ လူေတြရဲ႕ ႐ွဴးဖိနပ္ေတြမွာ ကပ္ပါလာတဲ့ ႏွင္းေတြက မီးလင္းဖိုရဲ႕ ေရွ႕မွာ အရည္ေပ်ာ္ေနရာက ထြက္လာတဲ့ အနံ႔ပါ။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို ကၽြန္မ ၾကည့္လိုက္ၿပီး သတင္းစာ တစ္ေစာင္ႏွစ္ေစာင္ကို ခ်ဳိးခ်ဳိးခၽြတ္ခၽြတ္ျမည္ေအာင္ လုပ္ေနမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ကို တင္းလိုက္ၿပီး ေရခဲလူဆီ ေလွ်ာက္လာကာ စကားေျပာလိုက္ပါတယ္။
အေၾကာင္းအေထြအထူးမရွိရင္ သူစိမ္းေတြကို စကားေျပာဖို႔ ကၽြန္မ ရွက္တတ္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔ မသိတဲ့လူကို မ်ားေသာအားျဖင့္ စကားေျပာေလ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခဲလူကိုေတာ့ ကၽြန္မ စကားေျပာခ်င္ေနမိတယ္။ ဒီညဟာ ဟိုတယ္မွာ ေနရမယ့္ ေနာက္ဆံုးညျဖစ္လို႔ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေရခဲလူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စကားေျပာခြင့္မရေတာ့မွာကို ကၽြန္မ စိုးရိမ္တယ္။
`ရွင္ ႏွင္းေလွ်ာမစီးဘူးလား´ လို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပံုမွန္အသံျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကၽြန္မ ေမးလိုက္တယ္။
အေ၀းတစ္ေနရာက ဆူညံသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသလို သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္မဆီ ျဖည္းညင္းစြာ လွည့္လာၿပီး အဲဒီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး ခါယမ္းလိုက္တယ္။
`ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္းေလွ်ာမစီးဘူး။ ဒီနားမွာထိုင္ စာဖတ္ၿပီး ႏွင္းေတြကိုၾကည့္ရတာပဲ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္´ လို႔ သူက ေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားလံုးေတြက အျဖဴေရာင္အေငြ႕အျဖစ္ သူ႔အေပၚမွာ ေပၚထြက္လာတာ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြထဲက အတိုင္းပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ႏွင္းျဖဴးထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ မဖ်က္လိုက္ခင္အထိ ေလထဲမွာ ေပၚေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ကၽြန္မ တပ္အပ္ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ဘာဆက္ေျပာရမလဲ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရေတာ့ဘူး။ ရွက္ေသြးျဖာၿပီး အဲဒီနားမွာပဲ ဆက္ရပ္ေနမိေတာ့တယ္။ ေရခဲလူက ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြထဲကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ခပ္သဲ့သဲ့ျပံဳးလိုက္ပံုရတယ္။
`ထိုင္ပါဦးလား´ လို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။
`ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားေနတယ္မဟုတ္လား။ ေရခဲလူဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ခင္ဗ်ားသိခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား´ ၿပီးေတာ့ သူက ရယ္တယ္။
`သက္ေတာင့္သက္သာေနပါ။ စိုးရိမ္စရာ တစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ ခင္ဗ်ား အေအးမမိႏိုင္ပါဘူး´
နားေနခန္းရဲ႕ေထာင့္ေလးက ဆိုဖွာေပၚမွာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ယွဥ္ရက္သားထိုင္ၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္မွာ ကခုန္ေနတဲ့ ႏွင္းရြက္ေတြကို ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ကၽြန္မက ေခ်ာကလက္အပူတစ္ခြက္ မွာလိုက္ၿပီး ေရခဲလူကေတာ့ ဘာမွ မေသာက္ဘူး။ သူလည္း ကၽြန္မထက္ပိုၿပီးေတာ့ကို စကားေျပာတတ္ပံု မေပၚဘူး။ ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကၽြန္မတို႔မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူေျပာရမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို ရွိပံုမေပၚဘူး။ ပထမေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရာသီဥတုအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတယ္အေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
`ရွင့္ဘာသာရွင္ ဒီကိုလာတာလား´ လို႔ ကၽြန္မက ေရခဲလူကို ေမးလိုက္တယ္။
`ဟုတ္ကဲ့´ လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ႏွင္းေလွ်ာစီးရတာ သေဘာက်လားလို႔ သူက ကၽြန္မကို ေမးတယ္။
`ဒီေလာက္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတင္းေခၚလို႔ လိုက္လာတာ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ႏွင္းေလွ်ာစီးခဲပါတယ္´
ကၽြန္မ သိခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူ႔ ကိုယ္ခႏၶာဟာ တကယ္ပဲ ေရခဲနဲ႔ လုပ္ထားတာလား။ သူ ဘာစားသလဲ။ ေႏြရာသီက်ရင္ သူဘယ္မွာ ေနသလဲ။ သူ႔မွာ မိသားစု ရွိသလား။ ဒီလို အရာေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေရခဲလူက သူ႔အေၾကာင္းသူ မေျပာဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ပုဂိၢဳလ္ေရး ေမးခြန္းေတြကို မေမးဘဲ ထားလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ေရခဲလူက ကၽြန္မအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာတယ္။ ယံုရခက္ခက္ျဖစ္ေနမွန္း သိေပမဲ့ သူက တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြအကုန္ သိေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြအေၾကာင္းလည္း သူသိတယ္။ ကၽြန္မ အသက္၊ ႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြ မႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြ၊ ကၽြန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေန၊ ကၽြန္မ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အေတာ္ၾကာလို႔ ကၽြန္မ ေမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း အတိတ္က ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြကိုေတာင္ သူက သိေနျပန္တယ္။
`ကၽြန္မေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ဘူး´ လို႔ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ အ၀တ္အစားမပါဘဲ ေနေနရသလို ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ `ကၽြန္မအေၾကာင္း ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး ရွင္ဘယ္လိုလုပ္ သိေနတာလဲ။ လူ႔စိတ္ကို ရွင္ ဖတ္တတ္တာလား´
`မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လည္းမဖတ္တတ္ဘူး။ အဲလို အရာေတြ ဘာတစ္ခုမွ မတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိေနရံုပဲ´ လို႔ ေရခဲလူက ေျပာတယ္။
`ကၽြန္ေတာ္ သိေနရံုေလးပဲ။ အဲဒါက ေရခဲကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ၾကည့္လိုက္သလိုမ်ဳိးပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အဲလိုနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏိုင္လာတယ္´
ကၽြန္မက သူ႔ကို ေမးလိုက္တယ္။
`အနာဂတ္ကိုေရာ ရွင္ ျမင္ႏိုင္လား´
`ကၽြန္ေတာ္ အနာဂတ္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူး´ လို႔ သူက ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာတယ္။
`အနာဂတ္အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားလို႔ လံုး၀ မရဘူး။ အတိအက် ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို မရွိဘူး။ အဲဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေရခဲမွာ အနာဂတ္ မရွိလို႔ပဲ။ သူ႔မွာရွိတာက အတြင္းမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ အတိတ္ပဲ။ အရမ္း ရွင္းလင္းထင္ရွားၿပီး၊ အသက္ရွင္သန္ေနဆဲလိုမ်ဳိး ေပၚလြင္ေနတဲ့ နည္းနဲ႔ပဲ ေရခဲဟာ အရာေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ဒါဟာ ေရခဲရဲ႕ အႏွစ္သာရပဲ´
`ေကာင္းပါတယ္ရွင္။ ဒီလိုၾကားရတာ ကၽြန္မ ၀မ္းသာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို တကယ္ မသိခ်င္ပါဘူး´ လို႔ ကၽြန္မက ေျပာၿပီး ျပံဳးလိုက္တယ္။
ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မတို႔ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မတို႔ ရုပ္ရွင္သြားမၾကည့္သလို ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြကိုလည္း မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကိုေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ ေရခဲလူဟာ ဘာမွ မစားသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါေတြအစား ကၽြန္မတို႔ဟာ ပန္းျခံထဲက ခံုေလးတစ္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရခဲလူအေၾကာင္းက လြဲလို႔ေပါ့။
ကၽြန္မကို အေတာ္ၾကာေအာင္ ၾကည့္ေနၿပီး ေရခဲလူက သူ႔ေခါင္းကို ရမ္းလိုက္တယ္။
`ကိုယ္ မသိဘူး။ အျခားအရာေတြအားလံုးရဲ႕ အတိတ္ကို ကိုယ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မွာ အတိတ္မရွိဘူး။ ကိုယ့္ကို ဘယ္ေနရာေမြးလဲဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္မိဘေတြဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုတာလည္း ကိုယ္မသိဘူး။ ကိုယ့္မွာ မိဘေတြမွ ရွိၾကရဲ႕လားဆိုတာေတာင္ ကိုယ္မသိဘူး။ ကိုယ့္အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုတာလည္း မေတြးတတ္ဘူး။ ကိုယ့္မွာ အသက္အရြယ္ဆိုတာေတာင္ ရွိရဲ႕လား မသိဘူး´ လို႔သူက ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၿပီး ေလထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ စကားလံုးေတြကို မႈတ္ထုတ္ေနတယ္။
ေရခဲလူဟာ ညအေမွာင္ထုထဲက ေရခဲေတာင္တစ္ခုလိုပဲ အထီးက်န္လွတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေရခဲလူကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ခ်စ္မိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္သေလာက္ ေရခဲလူကလည္း ျပန္ခ်စ္တယ္။ အနာဂတ္မပါတဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာပဲေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း သူခ်စ္သလိုပဲ ေရခဲလူကို ျပန္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ အတိတ္မပါတဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥကို စတင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မဟာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္ၿပီးခါစပဲ ရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲလူဟာ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး လူပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေရခဲလူကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာဟာ ဘာလဲလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ကူးေတြးဆၾကည့္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သာမန္ေယာက်္ားတစ္ဦးကို ခ်စ္မိခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိပါ့မလားလို႔ သံသယရွိတာ အမွန္ပဲ။
ကၽြန္မ အေမနဲ႔ အစ္မက ကၽြန္မ ေရခဲလူကို လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။
`နင္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ အရမ္းေစာပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းကိုလည္း နင္ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။ သူ ဘယ္တုန္းက၊ ဘယ္မွာ ေမြးတယ္ဆိုတာေတာင္ နင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ နင္ အဲဒီလိုလူတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္လိုက္တယ္လို႔ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းကို ငါတို႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ဒါေတြအျပင္ကို ငါတို႔ အခုေျပာေနတဲ့ သူဟာ ေရခဲလူပဲ။ သူ ရုတ္တရက္ အရည္ေပ်ာ္က်သြားပါၿပီတဲ့ နင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ တကယ့္ ေပးဆပ္မႈေတြ လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို နင္ နားလည္ပံုမရေသးပါဘူး´ လို႔ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ပူပန္မႈေတြက အေျခအျမစ္ မရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေရခဲလူဟာ တကယ္ ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူေႏြးလာပါေစ သူ အရည္ေပ်ာ္သြားမွာ မဟုုတ္ဘူး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေရခဲလို ေအးေနလို႔သာ သူ႔ကို ေရခဲလူလို႔ေခၚၾကတာ။ သူ႔ကို လုပ္ထားတဲ့အရာက ေရခဲမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အေအးဓာတ္မ်ဳိးကလည္း တျခားလူေတြရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာအပူခ်ိန္ကို ဖယ္ရွားလိုက္တဲ့ အေအးဓာတ္မ်ဳိးမဟုုတ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ မဂၤလာပြဲမွာ ဘယ္သူမွ ေကာင္းခ်ီးမေပးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္မတို႔အတြက္ မေပ်ာ္ၾကဘူး။ ကၽြန္မတို႔ အခမ္းအနားေတြဘာေတြ မလုပ္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ နာမည္ကို မိသားစု မွတ္ပံုတင္ထဲ ထည့္သြင္းေတာ့ ေရခဲလူမွာ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္မွ မရွိတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ၊ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိတ္မုန္႔ေလးတစ္လံုး ၀ယ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အတူူတကြ စားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါပဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဳံး လက္ထပ္ပြဲေလးေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခန္းကို ငွားခဲ့ၾကတယ္။ ေရခဲလူက အေအးခန္း အသားသိုေလွာင္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူက ဘယ္ေလာက္ေအးေအး ေနႏိုင္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္သည္ျဖစ္ေစ ဘယ္ေတာ့မွ ေမာပန္းတတ္သူမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္ရွင္က သူ႔ကို အရမ္းသေဘာက်ၿပီး အျခားအလုပ္သမားေတြထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ လစာ ေပးထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္သူကမွ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္မရွိေစဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေရခဲလူက ကၽြန္မကို ခ်စ္တင္းေႏွာတဲ့အခ်ိန္မွာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ တစ္ေနရာရာမွာ အေသအခ်ာ တည္ရွိေနတယ္လို႔ ကၽြန္မေသခ်ာတဲ့ ေရခဲစေလးတစ္စကို စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီ ေရခဲစေလးဟာ ဘယ္ေနရာမွာ တည္ရွိတယ္ဆိုတာကို ေရခဲလူ သိႏိုင္ေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါဟာ ေအးခဲမာေက်ာေနတယ္။ ဘယ္အရာမွ အဲဒီထက္ ပိုမမာႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို မာေက်ာတယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ အဲဒါဟာ ကမၻာမွာ အႀကီးမားဆံုး ေရခဲစပဲ။ အဲဒါဟာ အေ၀းတစ္ေနရာမွာ ရွိၿပီး ေရခဲလူဟာ အဲဒီေရခဲရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ေတြကို ကၽြန္မနဲ႔ ကမၻာေျမႀကီးအေပၚကို ပက္ျဖန္းေနသလိုပါပဲ။ အစပိုင္းမွာ ေရခဲလူ ကၽြန္မကို ခ်စ္တင္းေႏွာရင္ ကၽြန္မ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္မ က်င့္သားရသြားခဲ့တယ္။ ေရခဲလူနဲ႔ ခ်စ္ပြဲ၀င္ရတာကို ကၽြန္မ ႏွစ္သက္လာတယ္လို႔ကို ေျပာႏိုင္တယ္။ ညအခါေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ ႀကီးမားလွတဲ့ ေရခဲတံုးႀကီးကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေ၀မွ်ခံစားေနၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ႏွစ္သန္းေပါင္း ရာခ်ီ။ ကၽြန္မတို႔ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အတိတ္ေတြ အားလံုးေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေျပာပေလာက္စရာ ျပႆနာရယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ခ်စ္ၾကၿပီး ဘာတစ္ခုမွ ကၽြန္မတို႔ၾကားထဲ ၀င္မလာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ရင္ေသြးလိုခ်င္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အဲဒါက ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ပံု မေပၚဘူး။ လူသားမ်ဳိးရိုးဗီဇနဲ႔ ေရခဲလူသား မ်ဳိးရိုးဗီဇ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပါင္းစပ္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ ရင္ေသြးမရွိတဲ့အတြက္ ကၽြန္မဟာ အခ်ိန္အေျမာက္အမ်ား ပိုလွ်ံေနတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြ႕ခဲ့ရလို႔ပါပဲ။ အိမ္မႈကိစၥေတြအားလံုးကို မနက္မွာတင္ ကၽြန္မ လက္စသတ္ၿပီး အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဘာမွ လုပ္စရာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မမွာ စကားေျပာစရာ အျပင္အတူထြက္စရာ သူငယ္ခ်င္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ဖာသိဖာသာပဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေမနဲ႔ အစ္မဟာ ေရခဲလူကို လက္ထပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မအေပၚ စိတ္မေျပၾကေသးဘဲ ကၽြန္မကို ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ျပန္ျမင္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ မျပၾကေသးဘူး။ လေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ကၽြန္မတို႔ ၀န္းက်င္က လူေတြဟာ အျမဲမျပတ္ ဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနၾကၿပီး ေရခဲလူေရာ၊ သူ႔ကိုလက္ထပ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကိုပါ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကကို လက္မခံႏိုင္ၾကေသးေၾကာင္း ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ ျခားနားေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၾကားက အဟကို တံတားဖို႔ အခ်ိန္မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ေရခဲလူ အလုပ္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မဟာ အိမ္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ ေနခဲ့ရတယ္။ စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရင္းေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မွာေနရတာကို ကၽြန္မ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတာကို အေထြအထူး စိတ္မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဟာ ငယ္ေသးတယ္။ တူညီတဲ့အလုပ္ေတြကိုခ်ည္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ လုပ္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္စ ျပဳလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ထိခိုက္ေစတာက ၿငီးေငြ႕မႈ မဟုတ္ပါဘူး။ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတဲ့အရာကသာ ထိခိုက္ေစခဲ့တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။
`အေျပာင္းအလဲေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေနရာရာကို ခရီးထြက္ၾကရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ´
`ခရီးလား´ လို႔ ေရခဲလူက ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက က်ဥ္းေျမာင္းသြားၿပီး ကၽြန္မကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။
`ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ကိုယ္တို႔ ခရီးထြက္ၾကရမွာလဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလား´
`အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ပ်င္းတယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာရာကို ခရီးထြက္၊ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့အရာေတြကို ၾကည့္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိလို႔။ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ႐ွဴရတာမ်ဳိးကို ကၽြန္မ လိုခ်င္တယ္။ နားလည္လားမသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးလည္း မထြက္ရေသးဘူးေလ။ စုထားတဲ့ ေငြတခ်ဳိ႕လည္းရွိတယ္ ၿပီးေတာ့ ကိုလည္း မၾကာခင္ ရက္ရွည္ အားလပ္ရက္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ အေ၀း တစ္ေနရာရာ သြားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနရမယ့္ အခ်ိန္ပဲလို႔ မထင္ဘူးလား´ လို႔ ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။
ေရခဲလူက ေအးစက္ေနတဲ့ သက္ျပင္းေလးေလးတစ္ခုကို ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒါက အသံျမည္ၿပီး ေလထဲမွာ ပံုေဆာင္ခဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းရွည္ရွည္ေတြကို ဒူးေခါင္းမွာ ကပ္လိုက္တယ္။
`အင္းေလ။ သိပ္သြားခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း သြားၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္မွာ ကန္႔ကြက္စရာ မရွိပါဘူး။ မင္းေပ်ာ္မယ္ဆို ဘယ္ေနရာကိုမဆို ကိုယ္သြားမွာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာေရာ သိၿပီလား…´
`ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို သြားလည္ၾကရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ´ လို႔ ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။
ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို ကၽြန္မ ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ေရခဲလူဟာ ေအးတဲ့ တစ္ေနရာရာကို သြားရရင္ စိတ္၀င္စားမွာပဲလို႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေသခ်ာလို႔။ ၿပီးေတာ့ တကယ္လည္း အဲဒီေနရာကို ကၽြန္မ အျမဲသြားခ်င္ခဲ့တာ။ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ သားေမႊးအက်ႌကို ကၽြန္မ ၀တ္ခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္၀င္ရိုး အာရံုခ်ိန္နဲ႔ ပင္ဂြင္းငွက္အုပ္ေတြကိုလည္း ကၽြန္မ ၾကည့္ခ်င္တယ္။
ကၽြန္မ ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ပြန္းသည္ဟာ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းေတြထဲကို တည့္တည့္ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္ေတာင္ လံုး၀မခတ္ဘူး။ ေရခဲပန္းဆြဲတစ္ခုဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေခါင္းကိုေဖာက္ထြင္းၿပီးသြားသလိုပဲ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ခဏေလာက္ သူ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ တိုးလ်တဲ့အသံနဲ႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။
`ေကာင္းၿပီေလ။ မင္းသြားခ်င္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို သြားၾကတာေပါ့။ တကယ္သြားခ်င္တာေရာ ေသခ်ာရဲ႕လား..´
ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္လိုက္ဘူး။ ေရခဲလူရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာ ေရာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာလို႔ ကၽြန္မဦးေခါင္းက ထံုထိုင္းေနသလို ခံစားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကိုသြားဖို႔ စိတ္ကူးရခဲ့တာကို ကၽြန္မ ေနာင္တရလာမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ `ေတာင္၀င္ရိုးစြန္း´ ဆိုတဲ့ စကားကို ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တဲ့ ခဏမွာ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းဆီမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပံုေပၚတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ပိုၿပီး စူးရွလာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထြက္သက္ေတြက ပိုၿပီး ျဖဴလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက ပိုၿပီးစိုစြတ္လာတယ္။ သူ ကၽြန္မကို ထပ္ၿပီး စကားမေျပာေတာ့သေလာက္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ အစာလည္း လံုးလံုး မစားေတာ့ဘူး။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္မကို မလံုမျခံဳ ခံစားရေစပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ မထြက္ခြာခင္ ငါးရက္အလိုမွာေတာ့ ရဲေဆးတင္ၿပီး ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တယ္။
`ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းသြားမယ့္ကိစၥကို ေမ့လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အခုမွ ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီမွာ အရမ္းေအးမွာပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း မသင့္ဘူးထင္တယ္။ အျခား အဆင္ေျပမယ့္ တစ္ေနရာရာကို ေျပာင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္မ ေတြးေနတယ္။ ဥေရာပဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ။ စပိန္သြားၿပီး တကယ့္ အပန္းေျဖမႈယူရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ကၽြန္မတို႔ ၀ိုင္ေသာက္ႏိုင္တယ္။ ပင္လယ္စာထမင္း စားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားရိုင္းသတ္ပြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခု ၾကည့္ႏိုင္တာေပါ့´
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေျပာတာကို ခင္ပြန္းက ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ေလထဲကို သူက မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ ေငးေနၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ `ကိုယ္ေတာ့ စပိန္ကို မသြားခ်င္ဘူး။ စပိန္က ကိုယ့္အတြက္ ပူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရမ္းဖုန္ထူတယ္။ အစားအေသာက္ေတြကလည္း စပ္လြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းအတြက္ လက္မွတ္၀ယ္ထားၿပီးၿပီ။ ကိုယ္တို႔မွာ သားေမႊးအက်ႌေတြ ဖိနပ္ေတြလည္း မင္းအတြက္ ရွိေနၿပီေလ။ ဒါေတြအားလံုးကို အလဟႆအျဖစ္ခံလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒီေလာက္အထိ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ မသြားဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး´
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မ ေၾကာက္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို သြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ျပန္မျပင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုခု ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ နမိတ္ဖတ္ေနမိပါတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ မက္ေနမိေတာ့တယ္။ အျမဲတမ္း တစ္ပံုစံတည္းပဲ။ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္စဥ္မွာ ေျမေပၚမွာ ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ နက္႐ႈိင္းတဲ့ ဂလိုင္ေပါက္ႀကီးထဲ ကၽြန္မ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္မကို ရွာမေတြ႕ဘူး။ အဲဒီထဲမွ ကၽြန္မ ေအးခဲသြားတယ္။ ေရခဲေတြနဲ႔ အထဲမွာ ပိတ္မိေနၿပီး ကၽြန္မ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မ အသိစိတ္ရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ လႈပ္ရွားလို႔ မရဘူး။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတာင္မွ လႈပ္လို႔မရဘူး။ အဲဒီ ခဏခ်င္း ခဏခ်င္းမွာပဲ ကၽြန္မဟာ အတိတ္ျဖစ္သြားေနခဲ့တယ္။ လူေတြက ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ျဖစ္ေနတဲ့အရာကိုၾကည့္ေနတယ္။ သူတို႔ဟာ အတိတ္ကို ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတာပဲ။ သူတို႔ဆီကေန ေနာက္ျပန္ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ျပကြက္တစ္ခုဟာ ကၽြန္မျဖစ္ေနပါလား။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ လန္႔ႏိုးလာၿပီး ေရခဲလူကို ကၽြန္မေဘးမွာ အိပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူအိပ္ရင္ အျမဲတမ္း အသက္မ႐ွဴဘဲ လူေသေကာင္ႀကီးလိုပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ေရခဲလူကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ ပါးေပၚက်သြားလို႔ သူႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္မကို သူ႔လက္ေမာင္းေတြနဲ႔ ေပြ႕ဖက္လိုက္တယ္။
`ကၽြန္မ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတယ္´ လို႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။
`အိပ္မက္ပဲဟာကိုကြယ္။ အိပ္မက္ေတြဟာ အတိတ္ကပဲ လာတတ္တယ္။ အနာဂတ္က မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းကို အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္မထားဘူး။ အိပ္မက္ေတြကိုသာ မင္းက ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာ။ ကိုယ္ေျပာတာ နားလည္ရဲ႕လား…´
`ဟုတ္ကဲ့´ လုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေပမဲ့ အမွန္လို႔ေတာ့ မထင္ပါဘူး။
ခရီးစဥ္ကုိဖ်က္သိမ္းဖို႔ ဆင္ေျခေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ကၽြန္မ ရွာမေတြ႕ႏိုင္တာနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို ပ်ံသန္းမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေတြကလည္း အကုန္ ေမးထူးေခၚေျပာ မရွိၾကဘူး။ ျပတင္းေပါက္ကေန ကၽြန္မ အျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့ ေရခဲလႊာေတြနဲ႔ ဖံုးသြားခဲ့ၿပီ။ ခင္ပြန္းကေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနတယ္။ အပန္းေျဖခရီးမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ဘာတစ္ခုမွမရွိဘူးလို႔ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတဲ့ အရာမို႔လို႔ အလိုက္သင့္ ေရြ႕လ်ားလုပ္ေဆာင္ေနရံုမွ်ပဲ။
ေလယာဥ္ဆင္းသက္လို႔ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို ေျခခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အလိုလိုေရြ႕လ်ားေနတယ္လို႔ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ အဲဒါဟာ စကၠန္႔၀က္ခန္႔ မ်က္စိတစ္မွိတ္စာ ေလာက္ေလးပဲ ၾကာၿပီး သူ႔ အသြင္အျပင္က မေျပာင္းလဲေပမယ့္ အဲလိုျဖစ္သြားတာကို ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေရခဲလူရဲ႕ အတြင္းထဲက တစ္စံုတစ္ရာဟာ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းထန္စြာ လႈပ္ရွားေနခဲ့ၿပီ။ သူက ရပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔သြားေတြေပၚေအာင္ ျပံဳးလိုက္တယ္။
`ဒါ မင္းလည္ပတ္ခ်င္တဲ့ ေနရာလား´ လို႔ သူက ကၽြန္မကို ေမးတယ္။
`ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေနရာပဲ´ လို႔ ကၽြန္မ ေျဖလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သလို မဟုတ္ဘဲ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းဟာ အထီးက်န္ ေနရာပဲ။ ေနထိုင္သူ မရွိသေလာက္ နီးနီးပဲ။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလး တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာလဲ ဟိုတယ္ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ေသးေသးလးပဲေပါ့။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းဟာ လည္ပတ္စရာ ေနရာတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ ပင္ဂြင္းငွက္ တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ မရွိဘူး။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းအာရံုဦးကိုေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။ သစ္ပင္ပန္းမန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ဘာမွကို မရွိဘူး။ ကၽြန္မ ေရာက္သမွ် ေနရာတိုင္းမွာ ေရခဲတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္မ ျမင္ႏိုင္သမွ် ေနရာတိုင္းဟာ ေရခဲေတြသာ အဆံုးမရွိ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ တစျပင္ႀကီးပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ့ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ထက္ထက္သန္သန္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္။ ေလွ်ာက္လို႔ကို မ၀ေသးသလိုပဲ။ သူက အဲဒီအရပ္သံုးဘာသာစကားကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ သင္ယူတတ္ေျမာက္သြားၿပီး ၿမိဳ႕သားေတြကို ေရခဲဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ အေလးအနက္ဟန္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စကားေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြ ဘာအေၾကာင္း ေျပာေနသလဲ ကၽြန္မကေတာ့ တစ္လံုးမွ နားမလည္ဘူး။ ခင္ပြန္းသည္ဟာ ကၽြန္မကို သစၥာေဖာက္ၿပီး ကၽြန္မကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနရေအာင္ ပစ္ထားလိုက္ၿပီလို႔ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။
ေရခဲထုႀကီး ၀န္းရံထားတဲ့ အဲဒီ စကားလံုးမဲ့ကမၻာမွာ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ ခြန္အားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ တစ္စစ၊ တစ္စစစ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မဟာ မေက်မလည္ခံစားဖို႔ေတာင္ စြမ္းအားမရွိျဖစ္သြားခဲ့ရၿပီ။ ဘယ္လိုေျပာမလဲဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ အတိုင္းအတာဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သလိုပဲ။ ကၽြန္မ ဘယ္ကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာကို မွန္းဆလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မဟာ အခ်ိန္ကာလကို မွန္းဆလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အတၱကို သိတဲ့အာရံုေတြအားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စခဲ့ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆံုးမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အသိျပန္၀င္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ တစ္ေယာက္ထဲပိတ္မိေနၿပီး၊ ထာ၀ရေဆာင္းရာသီကပဲ အရာအားလံုးကို အေရာင္ခ်ယ္ထားတဲ့ ေရခဲကမၻာတစ္ခုမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္မရဲ႕ အာရံုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေပမဲ့ အဲဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး သိေနေသးတယ္။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းက ကၽြန္မ ခင္ပြန္းဟာ အရင္တုန္းကတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းကလိုပဲ သူက ကၽြန္မကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ စကားဆိုပါတယ္။ သူ ကၽြန္မကို ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ သူ တကယ္ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ တစ္ခါတုန္းက ႏွင္းေလွ်ာစီးအပန္းေျဖစခန္းမွာ ကၽြန္မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေရခဲလူသားဆိုသူ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္မ သိေနခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမဲ့လည္း ဒါေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္ သတိျပဳမိသြားေအာင္ ကၽြန္မ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းက လူတိုင္းဟာ သူ႔ကို သေဘာက်ၾကတယ္။ ကၽြန္မေျပာတဲ့ စကားတစ္လံုးကိုမွ သူတို႔ နားမလည္ၾကဘူး။ ကၽြန္မတို႔ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္မ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ၿပီး လာမယ့္လေတြအထိ ၾကည္လင္သြားမယ့္ပံု မရတဲ့ မီးခိုးေရာင္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနစဥ္မွာ သူတို႔ကေတာ့ ႏွင္းေငြ႕ေတြ ႐ွဴထုတ္ၿပီး သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ဟာသေတြေျပာ၊ ျငင္းခုန္ သီခ်င္းဆိုေနၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ကို ဒီကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံဟာလည္း အေတာ္ၾကာထဲက ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၿပီး ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေတာင္ မာေက်ာတဲ့ ေရခဲလႊာႀကီးနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့တာ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားလိုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
`ေဆာင္းရာသီေရာက္ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမယ့္ ေဆာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေလယာဥ္ေတြ၊ သေဘၤာေတြ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အားလံုး ေအးခဲေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ေဆာင္းဦးအထိ ကိုယ္တို႔ ဒီမွာ ေနရမယ့္ပံုပဲ´ လို႔ ခင္ပြန္းက ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။
ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကိုေရာက္လို႔ သံုးလအၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီဆိုတာ ကၽြန္မ သိခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမြးဖြားရမယ့္ ကေလးငယ္ဟာ ေရခဲလူအေသးစားေလးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သိေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ သားအိမ္ဟာ ေအးခဲေနၿပီး တစ္၀က္တစ္ျပတ္ အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ႏွင္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေအးစိမ့္ေနတာကို ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ကၽြန္မကေလးဟာ သူ႔အေဖလိုပဲျဖစ္မွာပဲ။ ေရခဲပန္းဆြဲ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ႏွင္းဖံုးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မိသားစုအသစ္စက္စက္ကေလးဟာ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကေန ေျခတစ္ဖ၀ါးမွ ခြာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သိနားလည္ႏိုင္မႈျပင္ပက ေလးလံလွတဲ့ အဆံုးမဲ့ အတိတ္ဟာ သူ႔အတြင္းထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ကို သိမ္းထုပ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဒါကို ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ခါခ်ပစ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ကၽြန္မဆီမွာ အသည္းႏွလံုး မရွိေတာ့သေလာက္ နီးနီးပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈေတြဟာ အေ၀းကို ထြက္ေျပးသြားခဲ့ပါၿပီ။ အျမဲတည္ရွိခဲ့တဲ့ အဲဒီ ေႏြးေထြးမႈကို တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကၽြန္မ ေမ့ေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကမၻာက မည္သည့္လူထက္မဆို ပိုအထီးက်န္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ပဲ။ ကၽြန္မ ငိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရခဲလူဟာ ကၽြန္မပါးျပင္ကို နမ္း႐ႈိက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို ေရခဲအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေစပါလိမ့္မယ္။ သူက ေအးခဲသြားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေလးေတြကိုု လက္နဲ႔ယူၿပီး သူ႔လွ်ာေပၚ တင္ျပပါလိမ့္မယ္။ `ကိုယ္မင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုတာ ေတြ႕လား´ လို႔ သူက ေျပာမယ္။ သူ အမွန္ကို ေျပာေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဆီကမွလာတာ မဟုတ္တဲ့ ေလက တိုက္ခတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ စကားလံုးျဖဴျဖဴေတြကို ဖ်က္ခ် ဖ်က္ခ်ကာ အတိတ္ဆီသို႔သာ ေဆာင္ယူသြားေစပါေတာ့တယ္။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ကၽြန္မ အဲဒီေနရာမွာ ခဏထိုင္ေနၿပီး ေရခဲလူကို အေ၀းက ၾကည့္ေနမိတယ္။ သူက ျပန္မၾကည့္ပါဘူး။ သူက မလႈပ္မရွားထိုင္ၿပီး သူ႔နားမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိသလို သူ႔စာအုပ္ကို ဖတ္ေနရံုပဲ။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့လည္း ေရခဲလူဟာ အဲဒီေနရာမွာပဲ တစ္ေသြမတိမ္း စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ေနတာပါပဲ။ ေန႔လည္စာအတြက္ စားေသာက္ခန္းကို ကၽြန္မသြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီညေနက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ႏွင္းေလွ်ာစီးၿပီး ကၽြန္မျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဟာ အဲဒီေနရာမွာ ရွိေနဆဲပဲ။ သူဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္က စာရြက္ေတြကိုပဲ အရင္အတိုင္း ၾကည့္လို႔။ အဲဒါၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔မွာလည္း ဒီတိုင္းပါပဲ။ ေန၀င္ခါနီး အေတာ္ေနာက္က်ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ သူဟာ သူ႔ထိုင္ခံုမွာပဲ ထိုင္လို႔ ျပတင္းေပါက္အျပင္က ေဆာင္းရာသီျပကြက္လိုပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္။
စတုတၳေန႔ရဲ႕ ေန႔လည္ခင္းမွာေတာ့ အျပင္မထြက္ရဖုိ႔ ကၽြန္မ ရမယ္ရွာလိုက္တယ္။ ဟိုတယ္မွာပဲ ကၽြန္မ ေနခဲ့ၿပီး သူရဲေျခာက္မွာ ေၾကာက္ရေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ နားေနခန္းထဲမွာ ခဏတျဖဳတ္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္ပါတယ္။ ဒီထဲက ေလက ေႏြးေထြးစိုစြတ္ေနၿပီး အခန္းဟာ ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ စိတ္ပ်က္စရာ အနံ႔တစ္မ်ဳိးထြက္ေနတယ္။ လူေတြရဲ႕ ႐ွဴးဖိနပ္ေတြမွာ ကပ္ပါလာတဲ့ ႏွင္းေတြက မီးလင္းဖိုရဲ႕ ေရွ႕မွာ အရည္ေပ်ာ္ေနရာက ထြက္လာတဲ့ အနံ႔ပါ။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကို ကၽြန္မ ၾကည့္လိုက္ၿပီး သတင္းစာ တစ္ေစာင္ႏွစ္ေစာင္ကို ခ်ဳိးခ်ဳိးခၽြတ္ခၽြတ္ျမည္ေအာင္ လုပ္ေနမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ကို တင္းလိုက္ၿပီး ေရခဲလူဆီ ေလွ်ာက္လာကာ စကားေျပာလိုက္ပါတယ္။
အေၾကာင္းအေထြအထူးမရွိရင္ သူစိမ္းေတြကို စကားေျပာဖို႔ ကၽြန္မ ရွက္တတ္ၿပီး ကိုယ္နဲ႔ မသိတဲ့လူကို မ်ားေသာအားျဖင့္ စကားေျပာေလ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရခဲလူကိုေတာ့ ကၽြန္မ စကားေျပာခ်င္ေနမိတယ္။ ဒီညဟာ ဟိုတယ္မွာ ေနရမယ့္ ေနာက္ဆံုးညျဖစ္လို႔ အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ေရခဲလူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စကားေျပာခြင့္မရေတာ့မွာကို ကၽြန္မ စိုးရိမ္တယ္။
`ရွင္ ႏွင္းေလွ်ာမစီးဘူးလား´ လို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပံုမွန္အသံျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကၽြန္မ ေမးလိုက္တယ္။
အေ၀းတစ္ေနရာက ဆူညံသံတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသလို သူ႔မ်က္ႏွာက ကၽြန္မဆီ ျဖည္းညင္းစြာ လွည့္လာၿပီး အဲဒီမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ကၽြန္မကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းကို ေအးေအးေဆးေဆး ခါယမ္းလိုက္တယ္။
`ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္းေလွ်ာမစီးဘူး။ ဒီနားမွာထိုင္ စာဖတ္ၿပီး ႏွင္းေတြကိုၾကည့္ရတာပဲ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္´ လို႔ သူက ေျပာတယ္။ သူေျပာတဲ့စကားလံုးေတြက အျဖဴေရာင္အေငြ႕အျဖစ္ သူ႔အေပၚမွာ ေပၚထြက္လာတာ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြထဲက အတိုင္းပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ႏွင္းျဖဴးထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ မဖ်က္လိုက္ခင္အထိ ေလထဲမွာ ေပၚေနတဲ့ စကားလံုးေတြကို ကၽြန္မ တပ္အပ္ျမင္လိုက္ရပါတယ္။
ဘာဆက္ေျပာရမလဲ ကၽြန္မ စဥ္းစားမရေတာ့ဘူး။ ရွက္ေသြးျဖာၿပီး အဲဒီနားမွာပဲ ဆက္ရပ္ေနမိေတာ့တယ္။ ေရခဲလူက ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြထဲကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ခပ္သဲ့သဲ့ျပံဳးလိုက္ပံုရတယ္။
`ထိုင္ပါဦးလား´ လို႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။
`ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားေနတယ္မဟုတ္လား။ ေရခဲလူဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ခင္ဗ်ားသိခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား´ ၿပီးေတာ့ သူက ရယ္တယ္။
`သက္ေတာင့္သက္သာေနပါ။ စိုးရိမ္စရာ တစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာရံုေလာက္နဲ႔ေတာ့ ခင္ဗ်ား အေအးမမိႏိုင္ပါဘူး´
နားေနခန္းရဲ႕ေထာင့္ေလးက ဆိုဖွာေပၚမွာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ယွဥ္ရက္သားထိုင္ၿပီး ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္မွာ ကခုန္ေနတဲ့ ႏွင္းရြက္ေတြကို ၾကည့္ေနမိၾကတယ္။ ကၽြန္မက ေခ်ာကလက္အပူတစ္ခြက္ မွာလိုက္ၿပီး ေရခဲလူကေတာ့ ဘာမွ မေသာက္ဘူး။ သူလည္း ကၽြန္မထက္ပိုၿပီးေတာ့ကို စကားေျပာတတ္ပံု မေပၚဘူး။ ဒါတင္မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကၽြန္မတို႔မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူေျပာရမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို ရွိပံုမေပၚဘူး။ ပထမေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ရာသီဥတုအေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဟိုတယ္အေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။
`ရွင့္ဘာသာရွင္ ဒီကိုလာတာလား´ လို႔ ကၽြန္မက ေရခဲလူကို ေမးလိုက္တယ္။
`ဟုတ္ကဲ့´ လို႔ သူက ေျဖတယ္။ ႏွင္းေလွ်ာစီးရတာ သေဘာက်လားလို႔ သူက ကၽြန္မကို ေမးတယ္။
`ဒီေလာက္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အတင္းေခၚလို႔ လိုက္လာတာ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ႏွင္းေလွ်ာစီးခဲပါတယ္´
ကၽြန္မ သိခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ သူ႔ ကိုယ္ခႏၶာဟာ တကယ္ပဲ ေရခဲနဲ႔ လုပ္ထားတာလား။ သူ ဘာစားသလဲ။ ေႏြရာသီက်ရင္ သူဘယ္မွာ ေနသလဲ။ သူ႔မွာ မိသားစု ရွိသလား။ ဒီလို အရာေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေရခဲလူက သူ႔အေၾကာင္းသူ မေျပာဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မလည္း ပုဂိၢဳလ္ေရး ေမးခြန္းေတြကို မေမးဘဲ ထားလိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ ေရခဲလူက ကၽြန္မအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေျပာတယ္။ ယံုရခက္ခက္ျဖစ္ေနမွန္း သိေပမဲ့ သူက တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြအကုန္ သိေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြအေၾကာင္းလည္း သူသိတယ္။ ကၽြန္မ အသက္၊ ႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြ မႏွစ္သက္တဲ့အရာေတြ၊ ကၽြန္မရဲ႕ က်န္းမာေရး အေျခအေန၊ ကၽြန္မ တက္ေနတဲ့ ေက်ာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ အေတာ္ၾကာလို႔ ကၽြန္မ ေမ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း အတိတ္က ကၽြန္မအေၾကာင္းေတြကိုေတာင္ သူက သိေနျပန္တယ္။
`ကၽြန္မေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ဘူး´ လို႔ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရွ႕မွာ အ၀တ္အစားမပါဘဲ ေနေနရသလို ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ `ကၽြန္မအေၾကာင္း ဒီေလာက္အမ်ားႀကီး ရွင္ဘယ္လိုလုပ္ သိေနတာလဲ။ လူ႔စိတ္ကို ရွင္ ဖတ္တတ္တာလား´
`မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္လည္းမဖတ္တတ္ဘူး။ အဲလို အရာေတြ ဘာတစ္ခုမွ မတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သိေနရံုပဲ´ လို႔ ေရခဲလူက ေျပာတယ္။
`ကၽြန္ေတာ္ သိေနရံုေလးပဲ။ အဲဒါက ေရခဲကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ၾကည့္လိုက္သလိုမ်ဳိးပဲ။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကို အဲလိုနည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏိုင္လာတယ္´
ကၽြန္မက သူ႔ကို ေမးလိုက္တယ္။
`အနာဂတ္ကိုေရာ ရွင္ ျမင္ႏိုင္လား´
`ကၽြန္ေတာ္ အနာဂတ္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူး´ လို႔ သူက ျဖည္းညင္းစြာ ေျပာတယ္။
`အနာဂတ္အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားလို႔ လံုး၀ မရဘူး။ အတိအက် ေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ သေဘာကို မရွိဘူး။ အဲဒါဟာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေရခဲမွာ အနာဂတ္ မရွိလို႔ပဲ။ သူ႔မွာရွိတာက အတြင္းမွာ ပိတ္မိေနတဲ့ အတိတ္ပဲ။ အရမ္း ရွင္းလင္းထင္ရွားၿပီး၊ အသက္ရွင္သန္ေနဆဲလိုမ်ဳိး ေပၚလြင္ေနတဲ့ နည္းနဲ႔ပဲ ေရခဲဟာ အရာေတြကို ထိန္းသိမ္းထားတယ္။ ဒါဟာ ေရခဲရဲ႕ အႏွစ္သာရပဲ´
`ေကာင္းပါတယ္ရွင္။ ဒီလိုၾကားရတာ ကၽြန္မ ၀မ္းသာပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာကို တကယ္ မသိခ်င္ပါဘူး´ လို႔ ကၽြန္မက ေျပာၿပီး ျပံဳးလိုက္တယ္။
ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မတို႔ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ကၽြန္မတို႔ ရုပ္ရွင္သြားမၾကည့္သလို ေကာ္ဖီဆိုင္ေတြကိုလည္း မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြကိုေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ ေရခဲလူဟာ ဘာမွ မစားသေလာက္ပါပဲ။ အဲဒါေတြအစား ကၽြန္မတို႔ဟာ ပန္းျခံထဲက ခံုေလးတစ္ခံုမွာ ထိုင္ၿပီး ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေရခဲလူအေၾကာင္းက လြဲလို႔ေပါ့။
ကၽြန္မကို အေတာ္ၾကာေအာင္ ၾကည့္ေနၿပီး ေရခဲလူက သူ႔ေခါင္းကို ရမ္းလိုက္တယ္။
`ကိုယ္ မသိဘူး။ အျခားအရာေတြအားလံုးရဲ႕ အတိတ္ကို ကိုယ္သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မွာ အတိတ္မရွိဘူး။ ကိုယ့္ကို ဘယ္ေနရာေမြးလဲဆိုတာနဲ႔ ကိုယ့္မိဘေတြဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုတာလည္း ကိုယ္မသိဘူး။ ကိုယ့္မွာ မိဘေတြမွ ရွိၾကရဲ႕လားဆိုတာေတာင္ ကိုယ္မသိဘူး။ ကိုယ့္အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုတာလည္း မေတြးတတ္ဘူး။ ကိုယ့္မွာ အသက္အရြယ္ဆိုတာေတာင္ ရွိရဲ႕လား မသိဘူး´ လို႔သူက ေအးေအးေဆးေဆးေျပာၿပီး ေလထဲမွာ ေပၚလာတဲ့ စကားလံုးေတြကို မႈတ္ထုတ္ေနတယ္။
ေရခဲလူဟာ ညအေမွာင္ထုထဲက ေရခဲေတာင္တစ္ခုလိုပဲ အထီးက်န္လွတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေရခဲလူကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ခ်စ္မိခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မခ်စ္သေလာက္ ေရခဲလူကလည္း ျပန္ခ်စ္တယ္။ အနာဂတ္မပါတဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာပဲေပါ့။ ကၽြန္မကလည္း သူခ်စ္သလိုပဲ ေရခဲလူကို ျပန္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။ အတိတ္မပါတဲ့ ပစၥဳပၸန္မွာေပါ့။ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥကို စတင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မဟာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္ၿပီးခါစပဲ ရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲလူဟာ ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့တဲ့ ပထမဆံုး လူပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေရခဲလူကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာဟာ ဘာလဲလို႔ ကၽြန္မ စိတ္ကူးေတြးဆၾကည့္လို႔ မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သာမန္ေယာက်္ားတစ္ဦးကို ခ်စ္မိခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိပါ့မလားလို႔ သံသယရွိတာ အမွန္ပဲ။
ကၽြန္မ အေမနဲ႔ အစ္မက ကၽြန္မ ေရခဲလူကို လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကတယ္။
`နင္ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ အရမ္းေစာပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းကိုလည္း နင္ ဘာမွ သိတာမဟုတ္ဘူး။ သူ ဘယ္တုန္းက၊ ဘယ္မွာ ေမြးတယ္ဆိုတာေတာင္ နင္ သိတာမဟုတ္ဘူး။ နင္ အဲဒီလိုလူတစ္ေယာက္ကို လက္ထပ္လိုက္တယ္လို႔ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းကို ငါတို႔ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ ဒါေတြအျပင္ကို ငါတို႔ အခုေျပာေနတဲ့ သူဟာ ေရခဲလူပဲ။ သူ ရုတ္တရက္ အရည္ေပ်ာ္က်သြားပါၿပီတဲ့ နင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ တကယ့္ ေပးဆပ္မႈေတြ လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို နင္ နားလည္ပံုမရေသးပါဘူး´ လို႔ သူတို႔က ေျပာၾကတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ပူပန္မႈေတြက အေျခအျမစ္ မရွိပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေရခဲလူဟာ တကယ္ ေရခဲနဲ႔လုပ္ထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူေႏြးလာပါေစ သူ အရည္ေပ်ာ္သြားမွာ မဟုုတ္ဘူး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ေရခဲလို ေအးေနလို႔သာ သူ႔ကို ေရခဲလူလို႔ေခၚၾကတာ။ သူ႔ကို လုပ္ထားတဲ့အရာက ေရခဲမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အေအးဓာတ္မ်ဳိးကလည္း တျခားလူေတြရဲ႕ ကိုယ္ခႏၶာအပူခ်ိန္ကို ဖယ္ရွားလိုက္တဲ့ အေအးဓာတ္မ်ဳိးမဟုုတ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ မဂၤလာပြဲမွာ ဘယ္သူမွ ေကာင္းခ်ီးမေပးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးေတြ တစ္ေယာက္မွ ကၽြန္မတို႔အတြက္ မေပ်ာ္ၾကဘူး။ ကၽြန္မတို႔ အခမ္းအနားေတြဘာေတြ မလုပ္ၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ နာမည္ကို မိသားစု မွတ္ပံုတင္ထဲ ထည့္သြင္းေတာ့ ေရခဲလူမွာ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္မွ မရွိတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္ထဲ၊ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိတ္မုန္႔ေလးတစ္လံုး ၀ယ္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ အတူူတကြ စားခဲ့ၾကတယ္။ ဒါပဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဳံး လက္ထပ္ပြဲေလးေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခန္းကို ငွားခဲ့ၾကတယ္။ ေရခဲလူက အေအးခန္း အသားသိုေလွာင္ရံုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ သူက ဘယ္ေလာက္ေအးေအး ေနႏိုင္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္သည္ျဖစ္ေစ ဘယ္ေတာ့မွ ေမာပန္းတတ္သူမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္ရွင္က သူ႔ကို အရမ္းသေဘာက်ၿပီး အျခားအလုပ္သမားေတြထက္ ပိုေကာင္းတဲ့ လစာ ေပးထားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဘယ္သူကမွ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေႏွာင့္အယွက္မရွိေစဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ေရခဲလူက ကၽြန္မကို ခ်စ္တင္းေႏွာတဲ့အခ်ိန္မွာ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ဟင္းလင္းျပင္ တစ္ေနရာရာမွာ အေသအခ်ာ တည္ရွိေနတယ္လို႔ ကၽြန္မေသခ်ာတဲ့ ေရခဲစေလးတစ္စကို စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္ေနရတယ္။ အဲဒီ ေရခဲစေလးဟာ ဘယ္ေနရာမွာ တည္ရွိတယ္ဆိုတာကို ေရခဲလူ သိႏိုင္ေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မ စဥ္းစားမိတယ္။ အဲဒါဟာ ေအးခဲမာေက်ာေနတယ္။ ဘယ္အရာမွ အဲဒီထက္ ပိုမမာႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို မာေက်ာတယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ အဲဒါဟာ ကမၻာမွာ အႀကီးမားဆံုး ေရခဲစပဲ။ အဲဒါဟာ အေ၀းတစ္ေနရာမွာ ရွိၿပီး ေရခဲလူဟာ အဲဒီေရခဲရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ေတြကို ကၽြန္မနဲ႔ ကမၻာေျမႀကီးအေပၚကို ပက္ျဖန္းေနသလိုပါပဲ။ အစပိုင္းမွာ ေရခဲလူ ကၽြန္မကို ခ်စ္တင္းေႏွာရင္ ကၽြန္မ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသြားတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကၽြန္မ က်င့္သားရသြားခဲ့တယ္။ ေရခဲလူနဲ႔ ခ်စ္ပြဲ၀င္ရတာကို ကၽြန္မ ႏွစ္သက္လာတယ္လို႔ကို ေျပာႏိုင္တယ္။ ညအခါေတြမွာ ကၽြန္မတို႔ဟာ ႀကီးမားလွတဲ့ ေရခဲတံုးႀကီးကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေ၀မွ်ခံစားေနၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ႏွစ္သန္းေပါင္း ရာခ်ီ။ ကၽြန္မတို႔ သိမ္းဆည္းထားခဲ့တဲ့ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အတိတ္ေတြ အားလံုးေပါ့။
ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေျပာပေလာက္စရာ ျပႆနာရယ္လို႔ မရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ခ်စ္ၾကၿပီး ဘာတစ္ခုမွ ကၽြန္မတို႔ၾကားထဲ ၀င္မလာႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ရင္ေသြးလိုခ်င္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အဲဒါက ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ပံု မေပၚဘူး။ လူသားမ်ဳိးရိုးဗီဇနဲ႔ ေရခဲလူသား မ်ဳိးရိုးဗီဇ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပါင္းစပ္လိမ့္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါဟာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မတို႔မွာ ရင္ေသြးမရွိတဲ့အတြက္ ကၽြန္မဟာ အခ်ိန္အေျမာက္အမ်ား ပိုလွ်ံေနတဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတြ႕ခဲ့ရလို႔ပါပဲ။ အိမ္မႈကိစၥေတြအားလံုးကို မနက္မွာတင္ ကၽြန္မ လက္စသတ္ၿပီး အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဘာမွ လုပ္စရာ မက်န္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မမွာ စကားေျပာစရာ အျပင္အတူထြက္စရာ သူငယ္ခ်င္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ဖာသိဖာသာပဲ ေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အေမနဲ႔ အစ္မဟာ ေရခဲလူကို လက္ထပ္လိုက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မအေပၚ စိတ္မေျပၾကေသးဘဲ ကၽြန္မကို ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ျပန္ျမင္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္ မျပၾကေသးဘူး။ လေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ ကၽြန္မတို႔ ၀န္းက်င္က လူေတြဟာ အျမဲမျပတ္ ဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာေနၾကၿပီး ေရခဲလူေရာ၊ သူ႔ကိုလက္ထပ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မကိုပါ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကကို လက္မခံႏိုင္ၾကေသးေၾကာင္း ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ ျခားနားေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔ၾကားက အဟကို တံတားဖို႔ အခ်ိန္မလံုေလာက္ေသးပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ေရခဲလူ အလုပ္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မဟာ အိမ္မွာ ကိုယ့္ဘာသာ ေနခဲ့ရတယ္။ စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ရင္းေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မွာေနရတာကို ကၽြန္မ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ေနတာကို အေထြအထူး စိတ္မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မဟာ ငယ္ေသးတယ္။ တူညီတဲ့အလုပ္ေတြကိုခ်ည္း တစ္ေန႔ၿပီးတစ္ေန႔ လုပ္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္စ ျပဳလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ထိခိုက္ေစတာက ၿငီးေငြ႕မႈ မဟုတ္ပါဘူး။ ထပ္ျပန္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတဲ့အရာကသာ ထိခိုက္ေစခဲ့တာပဲ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းကို ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။
`အေျပာင္းအလဲေလး ျဖစ္သြားေအာင္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေနရာရာကို ခရီးထြက္ၾကရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ´
`ခရီးလား´ လို႔ ေရခဲလူက ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက က်ဥ္းေျမာင္းသြားၿပီး ကၽြန္မကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။
`ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ကိုယ္တို႔ ခရီးထြက္ၾကရမွာလဲ။ ကိုယ္နဲ႔ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလား´
`အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ပ်င္းတယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀း တစ္ေနရာရာကို ခရီးထြက္၊ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့အရာေတြကို ၾကည့္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတြးမိလို႔။ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ႐ွဴရတာမ်ဳိးကို ကၽြန္မ လိုခ်င္တယ္။ နားလည္လားမသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးလည္း မထြက္ရေသးဘူးေလ။ စုထားတဲ့ ေငြတခ်ဳိ႕လည္းရွိတယ္ ၿပီးေတာ့ ကိုလည္း မၾကာခင္ ရက္ရွည္ အားလပ္ရက္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္လား။ အေ၀း တစ္ေနရာရာ သြားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနရမယ့္ အခ်ိန္ပဲလို႔ မထင္ဘူးလား´ လို႔ ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။
ေရခဲလူက ေအးစက္ေနတဲ့ သက္ျပင္းေလးေလးတစ္ခုကို ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒါက အသံျမည္ၿပီး ေလထဲမွာ ပံုေဆာင္ခဲ ျဖစ္သြားတယ္။ သူက သူ႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းရွည္ရွည္ေတြကို ဒူးေခါင္းမွာ ကပ္လိုက္တယ္။
`အင္းေလ။ သိပ္သြားခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း သြားၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္မွာ ကန္႔ကြက္စရာ မရွိပါဘူး။ မင္းေပ်ာ္မယ္ဆို ဘယ္ေနရာကိုမဆို ကိုယ္သြားမွာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဘယ္သြားခ်င္တယ္ဆိုတာေရာ သိၿပီလား…´
`ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို သြားလည္ၾကရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ´ လို႔ ကၽြန္မက ေျပာလိုက္တယ္။
ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို ကၽြန္မ ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ေရခဲလူဟာ ေအးတဲ့ တစ္ေနရာရာကို သြားရရင္ စိတ္၀င္စားမွာပဲလို႔ ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေသခ်ာလို႔။ ၿပီးေတာ့ တကယ္လည္း အဲဒီေနရာကို ကၽြန္မ အျမဲသြားခ်င္ခဲ့တာ။ ေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ သားေမႊးအက်ႌကို ကၽြန္မ ၀တ္ခ်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္၀င္ရိုး အာရံုခ်ိန္နဲ႔ ပင္ဂြင္းငွက္အုပ္ေတြကိုလည္း ကၽြန္မ ၾကည့္ခ်င္တယ္။
ကၽြန္မ ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ပြန္းသည္ဟာ ကၽြန္မ မ်က္၀န္းေတြထဲကို တည့္တည့္ၾကည့္ေနတယ္။ မ်က္ေတာင္ လံုး၀မခတ္ဘူး။ ေရခဲပန္းဆြဲတစ္ခုဟာ ကၽြန္မရဲ႕ ဦးေခါင္းကိုေဖာက္ထြင္းၿပီးသြားသလိုပဲ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ခဏေလာက္ သူ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ တိုးလ်တဲ့အသံနဲ႔ သူက ေျပာလိုက္တယ္။
`ေကာင္းၿပီေလ။ မင္းသြားခ်င္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို သြားၾကတာေပါ့။ တကယ္သြားခ်င္တာေရာ ေသခ်ာရဲ႕လား..´
ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖႏိုင္လိုက္ဘူး။ ေရခဲလူရဲ႕ အၾကည့္ဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာ ေရာက္ေနတာ အေတာ္ၾကာလို႔ ကၽြန္မဦးေခါင္းက ထံုထိုင္းေနသလို ခံစားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
အခ်ိန္ေတြ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကိုသြားဖို႔ စိတ္ကူးရခဲ့တာကို ကၽြန္မ ေနာင္တရလာမိတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ `ေတာင္၀င္ရိုးစြန္း´ ဆိုတဲ့ စကားကို ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တဲ့ ခဏမွာ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းဆီမွာ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ပံုေပၚတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ပိုၿပီး စူးရွလာတယ္။ သူ႔ရဲ႕ ထြက္သက္ေတြက ပိုၿပီး ျဖဴလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြက ပိုၿပီးစိုစြတ္လာတယ္။ သူ ကၽြန္မကို ထပ္ၿပီး စကားမေျပာေတာ့သေလာက္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ အစာလည္း လံုးလံုး မစားေတာ့ဘူး။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ကၽြန္မကို မလံုမျခံဳ ခံစားရေစပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔ မထြက္ခြာခင္ ငါးရက္အလိုမွာေတာ့ ရဲေဆးတင္ၿပီး ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တယ္။
`ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းသြားမယ့္ကိစၥကို ေမ့လိုက္ရင္ မေကာင္းဘူးလား။ အခုမွ ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီမွာ အရမ္းေအးမွာပဲလို႔ ေတြးမိေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ က်န္းမာေရးအတြက္လည္း မသင့္ဘူးထင္တယ္။ အျခား အဆင္ေျပမယ့္ တစ္ေနရာရာကို ေျပာင္းလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္မ ေတြးေနတယ္။ ဥေရာပဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ။ စပိန္သြားၿပီး တကယ့္ အပန္းေျဖမႈယူရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ကၽြန္မတို႔ ၀ိုင္ေသာက္ႏိုင္တယ္။ ပင္လယ္စာထမင္း စားႏိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏြားရိုင္းသတ္ပြဲ၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခု ၾကည့္ႏိုင္တာေပါ့´
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေျပာတာကို ခင္ပြန္းက ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ေလထဲကို သူက မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ ေငးေနၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ `ကိုယ္ေတာ့ စပိန္ကို မသြားခ်င္ဘူး။ စပိန္က ကိုယ့္အတြက္ ပူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရမ္းဖုန္ထူတယ္။ အစားအေသာက္ေတြကလည္း စပ္လြန္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းအတြက္ လက္မွတ္၀ယ္ထားၿပီးၿပီ။ ကိုယ္တို႔မွာ သားေမႊးအက်ႌေတြ ဖိနပ္ေတြလည္း မင္းအတြက္ ရွိေနၿပီေလ။ ဒါေတြအားလံုးကို အလဟႆအျဖစ္ခံလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ဒီေလာက္အထိ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ မသြားဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး´
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္မ ေၾကာက္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို သြားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ျပန္မျပင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုခု ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ နမိတ္ဖတ္ေနမိပါတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးကိုပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္အထပ္ထပ္ မက္ေနမိေတာ့တယ္။ အျမဲတမ္း တစ္ပံုစံတည္းပဲ။ ကၽြန္မ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္စဥ္မွာ ေျမေပၚမွာ ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ နက္႐ႈိင္းတဲ့ ဂလိုင္ေပါက္ႀကီးထဲ ကၽြန္မ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ဘယ္သူမွ ကၽြန္မကို ရွာမေတြ႕ဘူး။ အဲဒီထဲမွ ကၽြန္မ ေအးခဲသြားတယ္။ ေရခဲေတြနဲ႔ အထဲမွာ ပိတ္မိေနၿပီး ကၽြန္မ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မ အသိစိတ္ရွိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ လႈပ္ရွားလို႔ မရဘူး။ လက္ေခ်ာင္းေလးေတာင္မွ လႈပ္လို႔မရဘူး။ အဲဒီ ခဏခ်င္း ခဏခ်င္းမွာပဲ ကၽြန္မဟာ အတိတ္ျဖစ္သြားေနခဲ့တယ္။ လူေတြက ကၽြန္မကို ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ျဖစ္ေနတဲ့အရာကိုၾကည့္ေနတယ္။ သူတို႔ဟာ အတိတ္ကို ၾကည့္ေနခဲ့ၾကတာပဲ။ သူတို႔ဆီကေန ေနာက္ျပန္ေရြ႕လ်ားေနတဲ့ ျပကြက္တစ္ခုဟာ ကၽြန္မျဖစ္ေနပါလား။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ လန္႔ႏိုးလာၿပီး ေရခဲလူကို ကၽြန္မေဘးမွာ အိပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူအိပ္ရင္ အျမဲတမ္း အသက္မ႐ွဴဘဲ လူေသေကာင္ႀကီးလိုပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ေရခဲလူကို ခ်စ္တယ္။ ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ ပါးေပၚက်သြားလို႔ သူႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္မကို သူ႔လက္ေမာင္းေတြနဲ႔ ေပြ႕ဖက္လိုက္တယ္။
`ကၽြန္မ အိပ္မက္ဆိုးေတြ မက္ေနတယ္´ လို႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္တယ္။
`အိပ္မက္ပဲဟာကိုကြယ္။ အိပ္မက္ေတြဟာ အတိတ္ကပဲ လာတတ္တယ္။ အနာဂတ္က မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းကို အိပ္မက္ေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္မထားဘူး။ အိပ္မက္ေတြကိုသာ မင္းက ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာ။ ကိုယ္ေျပာတာ နားလည္ရဲ႕လား…´
`ဟုတ္ကဲ့´ လုိ႔ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္ေပမဲ့ အမွန္လို႔ေတာ့ မထင္ပါဘူး။
ခရီးစဥ္ကုိဖ်က္သိမ္းဖို႔ ဆင္ေျခေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ကၽြန္မ ရွာမေတြ႕ႏိုင္တာနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ ကၽြန္မဟာ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို ပ်ံသန္းမယ့္ ေလယာဥ္ေပၚကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေလယာဥ္မယ္ေတြကလည္း အကုန္ ေမးထူးေခၚေျပာ မရွိၾကဘူး။ ျပတင္းေပါက္ကေန ကၽြန္မ အျပင္ကို ၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့ ေရခဲလႊာေတြနဲ႔ ဖံုးသြားခဲ့ၿပီ။ ခင္ပြန္းကေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္ရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနတယ္။ အပန္းေျဖခရီးမွာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ဘာတစ္ခုမွမရွိဘူးလို႔ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနတဲ့ အရာမို႔လို႔ အလိုက္သင့္ ေရြ႕လ်ားလုပ္ေဆာင္ေနရံုမွ်ပဲ။
ေလယာဥ္ဆင္းသက္လို႔ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကို ေျခခ်လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ အလိုလိုေရြ႕လ်ားေနတယ္လို႔ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ အဲဒါဟာ စကၠန္႔၀က္ခန္႔ မ်က္စိတစ္မွိတ္စာ ေလာက္ေလးပဲ ၾကာၿပီး သူ႔ အသြင္အျပင္က မေျပာင္းလဲေပမယ့္ အဲလိုျဖစ္သြားတာကို ကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေရခဲလူရဲ႕ အတြင္းထဲက တစ္စံုတစ္ရာဟာ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းထန္စြာ လႈပ္ရွားေနခဲ့ၿပီ။ သူက ရပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီး သူ႔သြားေတြေပၚေအာင္ ျပံဳးလိုက္တယ္။
`ဒါ မင္းလည္ပတ္ခ်င္တဲ့ ေနရာလား´ လို႔ သူက ကၽြန္မကို ေမးတယ္။
`ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေနရာပဲ´ လို႔ ကၽြန္မ ေျဖလိုက္တယ္။
ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သလို မဟုတ္ဘဲ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းဟာ အထီးက်န္ ေနရာပဲ။ ေနထိုင္သူ မရွိသေလာက္ နီးနီးပဲ။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလး တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာလဲ ဟိုတယ္ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ေသးေသးလးပဲေပါ့။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းဟာ လည္ပတ္စရာ ေနရာတစ္ခုမဟုတ္ဘူး။ ပင္ဂြင္းငွက္ တစ္ေကာင္တစ္ၿမီးမွ မရွိဘူး။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းအာရံုဦးကိုေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။ သစ္ပင္ပန္းမန္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ ဘာမွကို မရွိဘူး။ ကၽြန္မ ေရာက္သမွ် ေနရာတိုင္းမွာ ေရခဲတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္မ ျမင္ႏိုင္သမွ် ေနရာတိုင္းဟာ ေရခဲေတြသာ အဆံုးမရွိ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ တစျပင္ႀကီးပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ခင္ပြန္းသည္ကေတာ့ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ထက္ထက္သန္သန္ ေလွ်ာက္လွမ္းေနတယ္။ ေလွ်ာက္လို႔ကို မ၀ေသးသလိုပဲ။ သူက အဲဒီအရပ္သံုးဘာသာစကားကို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ သင္ယူတတ္ေျမာက္သြားၿပီး ၿမိဳ႕သားေတြကို ေရခဲဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ေလသံနဲ႔ စကားေျပာတယ္။ မ်က္ႏွာမွာ အေလးအနက္ဟန္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ စကားေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေတြ ဘာအေၾကာင္း ေျပာေနသလဲ ကၽြန္မကေတာ့ တစ္လံုးမွ နားမလည္ဘူး။ ခင္ပြန္းသည္ဟာ ကၽြန္မကို သစၥာေဖာက္ၿပီး ကၽြန္မကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေနရေအာင္ ပစ္ထားလိုက္ၿပီလို႔ ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။
ေရခဲထုႀကီး ၀န္းရံထားတဲ့ အဲဒီ စကားလံုးမဲ့ကမၻာမွာ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ ခြန္အားေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ တစ္စစ၊ တစ္စစစ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မဟာ မေက်မလည္ခံစားဖို႔ေတာင္ စြမ္းအားမရွိျဖစ္သြားခဲ့ရၿပီ။ ဘယ္လိုေျပာမလဲဆိုရင္ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ အတိုင္းအတာဟာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သလိုပဲ။ ကၽြန္မ ဘယ္ကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာကို မွန္းဆလို႔မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မဟာ အခ်ိန္ကာလကို မွန္းဆလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အတၱကို သိတဲ့အာရံုေတြအားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္မွာ စခဲ့ၿပီး ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဆံုးမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ အသိျပန္၀င္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ တစ္ေယာက္ထဲပိတ္မိေနၿပီး၊ ထာ၀ရေဆာင္းရာသီကပဲ အရာအားလံုးကို အေရာင္ခ်ယ္ထားတဲ့ ေရခဲကမၻာတစ္ခုမွာ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီ။
ကၽြန္မရဲ႕ အာရံုေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေပမဲ့ အဲဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး သိေနေသးတယ္။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းက ကၽြန္မ ခင္ပြန္းဟာ အရင္တုန္းကတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အရင္တုန္းကလိုပဲ သူက ကၽြန္မကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ၾကင္ၾကင္နာနာ စကားဆိုပါတယ္။ သူ ကၽြန္မကို ေျပာတဲ့စကားေတြဟာ သူ တကယ္ဆိုလိုတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူဟာ တစ္ခါတုန္းက ႏွင္းေလွ်ာစီးအပန္းေျဖစခန္းမွာ ကၽြန္မေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေရခဲလူသားဆိုသူ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္မ သိေနခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမဲ့လည္း ဒါေတြကို တစ္ေယာက္ေယာက္ သတိျပဳမိသြားေအာင္ ကၽြန္မ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းက လူတိုင္းဟာ သူ႔ကို သေဘာက်ၾကတယ္။ ကၽြန္မေျပာတဲ့ စကားတစ္လံုးကိုမွ သူတို႔ နားမလည္ၾကဘူး။ ကၽြန္မတို႔ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္မ တိတ္ဆိတ္စြာ ထိုင္ၿပီး လာမယ့္လေတြအထိ ၾကည္လင္သြားမယ့္ပံု မရတဲ့ မီးခိုးေရာင္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနစဥ္မွာ သူတို႔ကေတာ့ ႏွင္းေငြ႕ေတြ ႐ွဴထုတ္ၿပီး သူတို႔ဘာသာစကားနဲ႔ ဟာသေတြေျပာ၊ ျငင္းခုန္ သီခ်င္းဆိုေနၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ကို ဒီကို သယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံဟာလည္း အေတာ္ၾကာထဲက ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားၿပီး ေလယာဥ္ေျပးလမ္းေတာင္ မာေက်ာတဲ့ ေရခဲလႊာႀကီးနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့တာ ကၽြန္မ ႏွလံုးသားလိုပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။
`ေဆာင္းရာသီေရာက္ၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမယ့္ ေဆာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ကိုယ္တို႔ ေလယာဥ္ေတြ၊ သေဘၤာေတြ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အားလံုး ေအးခဲေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ေဆာင္းဦးအထိ ကိုယ္တို႔ ဒီမွာ ေနရမယ့္ပံုပဲ´ လို႔ ခင္ပြန္းက ကၽြန္မကို ေျပာတယ္။
ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကိုေရာက္လို႔ သံုးလအၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီဆိုတာ ကၽြန္မ သိခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမြးဖြားရမယ့္ ကေလးငယ္ဟာ ေရခဲလူအေသးစားေလးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သိေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ သားအိမ္ဟာ ေအးခဲေနၿပီး တစ္၀က္တစ္ျပတ္ အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ႏွင္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ေအးစိမ့္ေနတာကို ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ကၽြန္မကေလးဟာ သူ႔အေဖလိုပဲျဖစ္မွာပဲ။ ေရခဲပန္းဆြဲ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ႏွင္းဖံုးတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ရွိလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မိသားစုအသစ္စက္စက္ကေလးဟာ ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းကေန ေျခတစ္ဖ၀ါးမွ ခြာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သိနားလည္ႏိုင္မႈျပင္ပက ေလးလံလွတဲ့ အဆံုးမဲ့ အတိတ္ဟာ သူ႔အတြင္းထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ကို သိမ္းထုပ္ထားလိုက္ၿပီ။ ဒါကို ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ခါခ်ပစ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ ကၽြန္မဆီမွာ အသည္းႏွလံုး မရွိေတာ့သေလာက္ နီးနီးပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ ေႏြးေထြးမႈေတြဟာ အေ၀းကို ထြက္ေျပးသြားခဲ့ပါၿပီ။ အျမဲတည္ရွိခဲ့တဲ့ အဲဒီ ေႏြးေထြးမႈကို တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကၽြန္မ ေမ့ေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကမၻာက မည္သည့္လူထက္မဆို ပိုအထီးက်န္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ပဲ။ ကၽြန္မ ငိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရခဲလူဟာ ကၽြန္မပါးျပင္ကို နမ္း႐ႈိက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြကို ေရခဲအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေစပါလိမ့္မယ္။ သူက ေအးခဲသြားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေလးေတြကိုု လက္နဲ႔ယူၿပီး သူ႔လွ်ာေပၚ တင္ျပပါလိမ့္မယ္။ `ကိုယ္မင္းကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုတာ ေတြ႕လား´ လို႔ သူက ေျပာမယ္။ သူ အမွန္ကို ေျပာေနတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ဆီကမွလာတာ မဟုတ္တဲ့ ေလက တိုက္ခတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ စကားလံုးျဖဴျဖဴေတြကို ဖ်က္ခ် ဖ်က္ခ်ကာ အတိတ္ဆီသို႔သာ ေဆာင္ယူသြားေစပါေတာ့တယ္။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
စက္တင္ဘာ (၂၅) ၂၀၁၀
Haruki Murakami ၏ Ice Man ကို ဘာသာျပန္ဆိုသည္။
ေ၀မွ်ေပးေသာ မပန္ဒိုရာ အား ေက်းဇူးတင္ပါသည္။
(ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းအတြက္ လက္မွတ္၀ယ္ထားၿပီးၿပီ။) အဲလိုျဖစ္ေနတာ မွားတာမ်ားလား။ ဇတ္လမ္းကေတာ့ ဖတ္ရတာ အေတာ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။ အစအဆံုး ဆြဲေခၚသြားတာကိုး
ReplyDeleteမူရင္းလည္း ေကာင္း၏။
ReplyDeleteဘာသာျပန္လည္း ထိမိ၏။
ဘာသာျပန္ဖို႕ မွ်ေ၀ေပးသူကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိ၏။
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဘာသာျပန္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ လက္ျမန္ေျချမန္ရွိလွပါေပတယ္။ လက္ရာကလည္း ေခ်ာမြတ္ပါေပတယ္။ း)
ReplyDeleteကၽြန္ေတာ္လည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ၈-၉ ႏွစ္ေလာက္က ျပည္တြင္းကမဂၢဇင္းမွာ Ice Man ကုိ ဘာသာျပန္ဖူးသဗ်။ Murakami ၀တၳဳေတြ ျမန္မာပရိသတ္ေတြ မ်ားမ်ား ဖတ္ရေလ ေကာင္းေလပဲဗ်။ အေနာက္တိုင္းသားေတြကေတာင္ အတုယူလိုက္ေရးရတဲ့ စာေရးဆရာ အာရွသားကလည္း murakami ပဲေလ။
ReplyDeletebest regards,
Nyi Thit