♥ AD 1965 ကေပၚတဲ့ တေစ ၦမီးရထားစက္ေခါင္း

ကဗ်ာဆရာ “ပိုင္” ရဲ႕ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလထုတ္ “စတိုင္သစ္” မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကို ျပန္လည္တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ အေတြးေလးေတြ ပါ၀င္ေနလို႔ စဥ္းစဥ္းစားစားေလး ဖတ္သင့္တဲ့ ကဗ်ာေကာင္းတစ္ပုဒ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးခ်က္ေလး မၾကာခင္ ေရးျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္...။
◘ ေတဇာ ◘

♥ AD 1965 ကေပၚတဲ့ တေစ ၦမီးရထားစက္ေခါင္း

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မီးခိုးတအူအူထြက္ေနတဲ့ မီးရထားေပၚ
ခုန္တက္လုိက္ၿပီးမွ
ထိုင္ခံုအမွတ္က “၀” ျဖစ္ေနတဲ့လူ။
ကုိယ္သြားရမယ့္ၿမိဳ႕ကို ေမ့က်န္ရစ္တဲ့လူ။
ကိုယ့္ရဲ႕ ဘိုင္အိုဂရပ္ဖီကို ေမ့က်န္ရစ္တဲ့လူ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္
ကလြဲၿပီး တစ္ျခားဘာမွ ပါမလာခဲ့ဘူး။
ဒါေပမဲ့ မီးရထားက ထြက္ခဲ့ၿပီ။
အဲဒီမီးရထားကလည္း
ကၽြန္ေတာ္စီးမယ့္မီးရထား ဟုတ္မဟုတ္ သံသယ
ျဖစ္လာမိ။
မီးရထားက သူ႔အမည္ကိုေအာ္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၿပီ။
မီးရထားေမာင္းသမားဟာ ေသနတ္တစ္လက္ကို တိုက္ခၽြတ္ေနၿပီး
မီးရထားစီးသမားအခ်ဳိ႕ဟာ ဖဲကစားေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကုတ္အကၤ် ီနဲ႔ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့
သူတို႔ကို၊ ေနာက္ေက်ာဘက္ကပဲ ျမင္ေနရ။
ကၽြန္ေတာ့္ လက္ပတ္နာရီကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ရပ္တန္႔လို႔။
မီးရထားကေကာ …
မီးရထားအျပင္ဘက္မွာ မီးရထားကလြဲ ဘာမွမရွိပါလား
ေကာင္းကင္၊ ေျမျပင္၊ ႐ႈခင္းၿမိဳ႕၊ ဘူတာ႐ံု
ရာသီဥတု ဘာတစ္ခုမွ မရွိပါလား။
ဘုရားသခင္… ဒီမီးရထားႀကီးမွာ
အခ်ိန္၊ ေနရာဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ႀကီးေတာင္
မရွိေတာ့ဘူးလား
ဒါေတြတစ္ခုမွမရွိဘဲ ဒီမီးရထားႀကီးက သြားေနတယ္
လို႔ေကာ ေျပာႏိုင္ပါ့မလား။
မီးရထားကိုယ္တိုင္က ဒီေျခာက္ကပ္ကပ္ကမၻာႀကီးထဲက
လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ေအာ္ဟစ္႐ုန္းထြက္ေနပံု။
ဒါေပမဲ့ မီးရထားေမာင္းသမားက ေသနတ္ကို
ေအးတိေအးစက္ တိုက္ခၽြတ္ေနဆဲ။
မီးရထားကို ထပ္ေလ့လာလိုက္ေတာ့
ဘုရားေရ… အတြဲေတြလည္း တစ္ခုမွပါမလာခဲ့။
လတ္စသတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မီးရထားေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့
မီးရထားစက္ေခါင္းႀကီးတစ္ခုရဲ႕ လွည့္ျဖားမႈကို ခံလိုက္ရသူ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေရးတႀကီးေလသံနဲ႔
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ စက္ေခါင္းႀကီးတစ္ခုထဲ ထြက္လာမိၿပီဗ်”
လို႔ ေအာ္ေျပာေပမဲ့
မီးရထားေမာင္းသမားက
ေသနတ္ကိုပ တိုက္ခၽြတ္ေနဆဲ
မီးရထားစီးသမားမ်ားကလည္း ဖဲကစားေနဆဲ။
သူတို႔ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဒါေတြလုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလို႔မရဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မီးရထားအျပင္ဘက္က
သတ္မွတ္ခ်က္မဲ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ကမၻာႀကီးထဲ
ခုန္ခ်လိုက္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီစက္ေခါင္းႀကီးကိုပဲ
ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ေလ့လာမိခဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားသခင္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္တလိုက္မိတာ
ဖဲ၀ိုင္းေၾကာင့္ပဲ။
ဖဲ၀ိုင္းဟာ ႏွစ္ေယာက္တစ္ပြဲ ကစားရၿပီး
ႏိုင္တဲ့လူက ႐ႈံးတဲ့လူကိုစားပစ္လုိက္တဲ့ စနစ္ႀကီးပါလား။
ဖဲ၀ိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ထဲက်န္တဲ့လူဟာ
ဖဲထုပ္ႀကီးကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
၀ံပုေလြမ်က္ႏွာႀကီး။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူကမ္းေပးတဲ့ ေနာက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ကို ယူဖို႔ျငင္းဆန္ေနဆဲမွာ
မီးရထားေမာင္းသမားကလည္း သူ႔ေသနတ္ႀကီးနဲ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ိန္လိုက္တယ္၊ “၀ံပုေလြ”။
ဒီလိုပါ
ဘ၀ဆိုတာ ေကာက္က်စ္တဲ့မီးရထားစက္ေခါင္းႀကီးထဲ
ဉာဏ္မ်ားတဲ့ ဖဲသမားနဲ႔
လက္ေျဖာင့္တဲ့ ေသနတ္သမားၾကား
ေရာက္ရွိေနရတဲ့ အေျခအေနတစ္ရပ္ပဲ မဟုတ္လားမိတ္ေဆြ ။ ။

◄ ပိုင္ ►
စတိုင္သစ္၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၄