လမ္းဆံုး (ျမင့္သန္း)

ၿငိမ္းေအးျခင္း၌ ေမွးစက္ ငါ့ဘ၀
ကုသိုလ္ေခၚ သူငယ္ခ်င္း။
ငါသည္ ျမတ္ေသာအက်င့္ကိုက်င့္၍
အမွန္တရား၌ ေန၏။

(ကိုေန၀င္း/ခိုင္ထူး “ျမတ္ေသာအက်င့္”)

လမ္းဆံုးရဲ႕ေနာက္နားဆီမွာ ေအးၿငိမ္းစရာတစ္ေနရာ အျမဲရွိတယ္ဆိုတာ မသိၾကရွာေသးပဲကိုးလို႔ ေတြးေနမိတယ္...။

လမ္းဆံုးရင္ ရြာေတြ႕မယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေတာ့၊ သူက လမ္းဆံုးအထိသြားတယ္။ ရြာက မေတြ႕ေသးဘူး။ လမ္းဆံုးမွာ ဘာရြာမွမရွိဘူး။ လမ္းဆံုးကိုလြန္ၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ လမ္းထြင္ သြားရတယ္။ အဲဒီေတာ့ အိမ္စုစုေတြ႕ရတယ္။ ရြာျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မယ္။ လူတစ္စု သူတို႔ဖာသာ ေနေနၾကတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာမရွိဘူး။ ေရြးခ်ယ္စရာ မရွိဘူးဆိုတာက ေနစရာမရွိဘူး၊ စားစရာမရွိဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀င္မက်လို႔၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္လို႔။ ေအးခ်မ္းဖို႔ဆိုတာ လမ္းဆံုးေရာက္မွ။ လမ္းဆံုးေရာက္မွ ေအးခ်မ္းမွာ။ ဒီေတာ့သူက လမ္းတစ္ခုကို ဆံုးတဲ့အထိေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ လမ္းဆံုးရင္ရြာေတြ႕မယ္။ ရြာေတြ႕ရင္ အဲဒီမွာေနမယ္။ အဲဒီမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အရသာ ခံစားမယ္။ ဒါေပတဲ့ ပထမဆံုးျပႆနာက လမ္းဆံုးမွာ ရြာမရွိဘူး။

လမ္းကိုလြန္သြားေတာ့မွ ရြာလိုလိုဟာမ်ဳိးကို ေတြ႕ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ သူထင္သလို လူတစ္စုေနတဲ့ အရပ္ပဲ။ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတြရယ္လို႔ေတာ့ မသိဘူး။ အိမ္ေတြအနားထိ ေလွ်ာက္သြားေတာ့ သစ္ပင္ေအာက္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ လွဲအိပ္ရင္း မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုၾကည့္ေနတာ သူေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာေနခ်င္လို႔ပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္စလံုးက လွဲေနရာကထလိုက္ၿပီး ျပံဳးျပတယ္။ သူ႔ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာဘူး။ အိမ္တစ္အိမ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပတယ္။ သူကလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္က အသာပဲ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ဒီေတာ့ သူလည္းေခါင္းညိတ္ရင္း အဲဒီအိမ္ဘက္ဆီ ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူက ေလွ်ာက္ေနရင္း ဒီလူေတြ အ မ်ားေနသလား။ နားမ်ားပင္းေနသလားလို႔ ေတြးၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မဟုတ္တန္ဘူး။ ဒီလူေတြၾကည့္ရတာ အေကာင္းႀကီးေတြပဲ ပညာတတ္ပံုလည္းရတယ္။ သူေတြးၾကည့္လို႔မရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ညႊန္လိုက္တဲ့ အိမ္အနားဆီ ေရာက္လာတယ္။

အိမ္တံခါးကို သူေခါက္လိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ထြက္လာၿပီး တံခါးဖြင့္ေပးရင္း ဧည့္ခန္းထဲက ကုလားထိုင္ တစ္ခုမွာထိုင္ဖို႔ လက္နဲ႔ညႊန္တယ္။ ခဏေစာင့္ပါဦးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးနဲ႔ လက္ဟန္ျပတယ္။ သူက သေဘာေပါက္ လိုက္မိတယ္။ အမ်ဳိးသမီးက အခန္းတြင္းဆီျပန္၀င္သြားၿပီး မၾကာခင္ လူေကာင္ႀကီးႀကီး၊ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ သူက ႐ိုေသသမွ်နဲ႔ မတ္တတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ လူႀကီးက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း ပါးစပ္က ထုိင္ပါလို႔ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ျပန္ထုိင္လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လိုရင္းပဲေျပာပါရေစလို႔ ေျပာတယ္။ သူက ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ သူေျပာခ်င္တဲ့ အဓိကလိုရင္းျဖစ္တဲ့ ဒီမွာေနခ်င္လို႔ပါလို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ လူႀကီးကေခ်ာင္းဟန္႔လိုက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ရင္း ေျပာတယ္။

က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီေနရာေလးရဲ႕ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိတဲ့လူပဲ။ ေျပာေရးဆိုခြင့္လို႔ေျပာရာမွာ တကယ့္ကို ဘာသာစကားသံုးၿပီး ေျပာႏိုင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ။ စကားေျပာတယ္ဆိုရာမွာလည္း ခင္ဗ်ားလို အရပ္တစ္ပါးကလာတဲ့လူေတြကို ရွင္းျပဖို႔အတြက္ေလာက္ပဲ။ ဒီကိုေရာက္လာတဲ့ လူေတြကလည္း ခင္ဗ်ားလိုလူေတြပဲ။ ေတာ္႐ံုလူကလည္း ဒီကို မေရာက္လာတတ္ၾကဘူး။ ေရာက္လာၿပီး ေနတဲ့လူေတြကလည္း သေဘာက်သြားၾကလို႔ သူတို႔လာခဲ့တဲ့အရပ္ဆီ မျပန္ၾကေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ဒီေနရာကို ပထမဦးဆံုးေရာက္လာတဲ့လူပဲ။ လမ္းဆံုးရဲ႕ ေနာက္နားဆီမွာေနခ်င္လို႔ ေနရာရွာရင္း ဒီေရာက္လာတာပဲ။ လမ္းဆံုးရဲ႕ေနာက္ကိုေရာက္မွ လမ္းဆံုးတာ။ လမ္းဆံုးဆိုတာမွာရပ္ေနရင္ လမ္းဆံုးရဲ႕အေပၚမွာပဲ ရွိေနမွာကိုး။ ခင္ဗ်ား ဒီမွာေနခ်င္ရင္ ေနႏိုင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလိုလူမ်ဳိးေတြေရာက္လာရင္ ယာယီေနဖို႔ အိမ္တစ္လံုးရွိတယ္။ အဲဒီမွာေနၾကည့္ေပါ့။ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ၾကာလို႔ ခင္ဗ်ားလာခဲ့တဲ့ဆီကို မျပန္ခ်င္ေတာ့ ဘူးဆိုရင္ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္တဲ့ေနရာကေလးမွာ ဒီကလူေတြက ၀ိုင္းၿပီး အိမ္ေလးတစ္လံုးေဆာက္ေပးၾကလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာရဲ႕အဓိကစည္းကမ္းခ်က္ကေတာ့ စကားမေျပာၾကတာပဲ။ လိုအပ္ရင္ က်ဳပ္ကိုေျပာႏိုင္တယ္။ ေျပာဖို႔လိုအပ္ရင္ က်ဳပ္ကပဲေျပာမယ္။

သူက အံ့အားသင့္သြားမိသည္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့လူႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကိုစကားမေျပာၾကတာကိုလည္း သေဘာေပါက္ သြားမိတယ္။ လမ္းဆံုးဆိုတာ ဒီလူႀကီးေျပာသလို မဆံုးမွမဆံုးေသးပဲကိုးလို႔ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ေမးပါရေစခင္ဗ်ာလို႔ သူကေျပာမိတယ္။ လူႀကီးက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ စကားမေျပာရ တာပါလဲခင္ဗ်ာလို႔ သူကေမးလိုက္တယ္။ လူႀကီးက ဘာသာစကားဟာ ျပႆနာအလံုးစံုရဲ႕အစပဲ။ စကားမေျပာ႐ံုတင္ မကဘူး စာမဖတ္ႏိုင္ရင္လည္း ပိုေတာင္ၿငိမ္းခ်မ္းေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားဘာသာ စာေတြဘာေတြ ေရးခ်င္ရင္ေတာ့ ေရးႏိုင္ ပါတယ္။ ဒီမွာ ဘာသာစကားကိုသံုးစြဲၿပီး အျပန္အလွန္ဆက္ဆံရတာမ်ဳိးေတြမရွိေတာ့ ပိုၿပီးရင္းႏွီးၾကတယ္။ ခ်စ္ခင္ၾက တယ္။ ဘာသာစကားဟာ ခင္ဗ်ားအထဲမွာရွိေနသေရြ႕ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕အျပင္ကိုထြက္လာမွ ျပႆနာေပၚ ေတာ့တာ။ ေျပာတဲ့လူရဲ႕ အနက္ရင္းကို တျခားလူကမရရင္ ျပႆနာပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔ ေျပာျပတယ္။ သူက ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိဘူး။ သူကိုယ္တိုင္က စာေရးဆရာကိုး။ ဒီျပႆနာမ်ဳိးနဲ႔ တိုးခဲ့ဖူးၿပီပဲ။ ဒီေတာ့ သူ႔ဘာသာ ေတြးရင္း ျဖည္းျဖည္းေခါင္းညိတ္လိုက္မိတယ္။ လူႀကီးက သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ကိုင္း၊ ခင္ဗ်ားေနၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အိမ္ ကေလးဆီကို သြားၾကစို႔။ က်ဳပ္ကိုတိုင္လည္း ခင္ဗ်ားကို ဒီကေန႔ပဲစကားေျပာမွာ။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ မေျပာေတာ့ဘူး။ တစ္ခုခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ စကားေျပာၿပီးမဆက္ဆံၾကေတာ့ဘူးဆိုတဲ့အတြက္ က်ဳပ္နာမည္ကိုလည္း ခင္ဗ်ား သိစရာမလိုဘူး။ ခင္ဗ်ားနာမည္လည္း က်ဳပ္သိစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဘယ္သူဘယ္၀ါရယ္လို႔ သိစရာမလိုရင္ လူတိုင္းဟာ တန္းတူဆက္ဆံလို႔ရသြားေရာ မဟုတ္လားလို႔ ေျပာျပန္တယ္။

သူက ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ လမ္းဆံုးရဲ႕ေနာက္က တစ္ေနရာမွာေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အိမ္ကေလးမွာေနတာ တစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္သြားေတာ့ အဲဒီကလူေတြက ၀ိုင္းၿပီး သူႀကိဳက္တဲ့စမ္းေခ်ာင္းကေလးနားမွာ အိမ္ကေလးတစ္လံုး ေဆာက္ေပးၾကတယ္။ သူ႔အိမ္ကေလးနဲ႔သူ ဘ၀င္က်ေက်နပ္ၿပီး ေနေနတုန္း တစ္ေန႔ေတာ့ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ ရဲၾကပ္တစ္ ေယာက္နဲ႔ အဲဒီကလူႀကီး သူ႔အိမ္ကိုေရာက္လာတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူေပ်ာက္သြားလို႔ဆိုၿပီး ၿမိဳ႕က သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက လူေပ်ာက္မႈဖြင့္ထားလို႔ပဲ။ သူဒီမွာ ေနေနတယ္ဆိုတာ သတင္းရသြားၾကလို႔ သူတို႔ေတြက ဆက္သြယ္ေပတဲ့ သူ႔ဆီက ဘာမွ အေၾကာင္းျပန္မလာလို႔ စိတ္ပူေနၾကတယ္ဆိုတာပဲ။ ခင္ဗ်ားဘာလို႔ စာမျပန္သလဲလို႔ လူႀကီးကေမးေတာ့ သူက ျပံဳးၿပီးေခါင္းခါျပတယ္။ ရဲၾကပ္ႀကီးက ၿမိဳ႕ကခင္ဗ်ားမိတ္ေဆြေတြ ခင္ဗ်ားကို ဒီမွာ အတင္း ေခၚထားတာလို႔ ထင္ေနၾကတယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ရယ္တယ္။ ရဲၾကပ္ႀကီးက ခင္ဗ်ားကိုလာေတြ႕ ခ်င္ၾကတယ္၊ လာရမလားလို႔ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီးေမးေတာ့ သူက လူႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ လူႀကီးက သေဘာေပါက္တာမို႔ ခင္ဗ်ားသေဘာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ကန္႔ကြက္စရာမရွိဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့သူကျပံဳးၿပီး ရဲၾကပ္ႀကီးကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။

အဲဒီေနာက္ ႏွစ္လၾကာေတာ့ ရဲၾကပ္ႀကီးက ၿမိဳ႕ကလာတဲ့သူ႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကို သူ႔အိမ္ကေလးဆီ ေခၚလာတယ္။ ဒီေနရာေလးအေၾကာင္းကို ရဲၾကပ္ႀကီးက လမ္းမွာ သူတို႔ကိုေျပာျပခဲ့ပံုရတယ္။ လူႀကီးလုပ္တဲ့လူလည္း ပါတယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ေယာက္ကပန္းခ်ီဆရာ၊ တစ္ေယာက္က ကဗ်ာဆရာ၊ တစ္ေယာက္က အ႐ိုးကု ဆရာ၀န္။ သူနဲ႔ေတြ႕တယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာဆရာက မင္းဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ။ မင္းတို႔ငါတို႔မွာ ဘာသာစကားဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလားလို႔ ေျပာတယ္။ သူကေတာ့ ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘူး။ ငါ့လိုေကာင္မွာ ဘာသာစကားမရွိရင္ ဘာမွလုပ္လို႔မရဘူးလို႔ ကဗ်ာဆရာက ေဒါသသံနဲ႔ေျပာတယ္။ သူက ျပံဳးျပလိုက္ရင္း ရင္ဘတ္ကို ပုတ္ျပလိုက္တယ္။ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ ရင္နာတယ္လို႔ေျပာခ်င္တာလားလို႔ ပန္းခ်ီဆရာက ၀င္ေမးတယ္။ သူက ေခါင္းခါျပလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္နားဆီမွာရပ္ေနတဲ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္က ဘာသာစကားက ရင္ထဲမွာရွိေနတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာထင္တယ္လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္က မေသခ်ာမႈရဲ႕ေသခ်ာပံုကို ေျပာခ်င္တာနဲ႔ “ထင္တယ္” ဆိုတာကို ထည့္ေျပာလိုက္တာပဲ။

ရင္ထဲမွာရွိလို႔ ဘာသြားလုပ္ရမွာလဲလို႔ ကဗ်ာဆရာကေျပာတယ္။ ကဗ်ာဆရာရဲ႕မ်က္ႏွာက ရဲေနတယ္။ ေဒါသထြက္ေနပံုရတယ္။ ရင္ထဲမွာ ခံစားရတယ္။ ခံစားခ်က္ကို ဘာသာစကားနဲ႔ေဖာ္ထုတ္မွ ေ၀ဒနာေတြကူးစက္သြား မွာေပါ့လို႔ ေျဖခ်လိုက္တဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ ကဗ်ာဆရာက ေျပာတယ္။ သူကေတာ့ ျပံဳးေနရင္း ေခါင္းခါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ပန္းခ်ီ ဆရာကို လက္ညွိဳးထိုးလိုက္ရင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကို၊ ပတ္၀န္းက်င္က သစ္ပင္ေတာေတာင္နဲ႔ စမ္းေခ်ာင္းကေလးကို ညႊန္ျပေနတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက လြယ္လြယ္ကူကူပဲ သေဘာေပါက္သြားပံုရတယ္။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ဟ။ ငါ့ဘာသာစကားဟာ အသံမွမလိုပဲကိုးလို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ေက်နပ္ပံုမေပၚဘူး။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ ကေတာ့ လူမမာကို အကဲခတ္ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ မင္းတို႔တစ္ေတြ ဒီမွာ စကားမေျပာၾကဘူးဆိုေတာ့ ဘာေတြလုပ္ေနၾကသလဲလို႔ ကဗ်ာဆရာက မေက်နပ္သံနဲ႔ ေမးတယ္။ သူက ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေခ်ာင္းစပ္မွာ ငါးမွ်ားေန တဲ့လူႏွစ္ေယာက္၊ သစ္ပင္ေအာက္မွာ အိပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္၊ စြန္လႊတ္ေနတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ စတဲ့လူေတြကို လက္ညွိဳးနဲ႔ညႊန္ရင္း ျပံဳးျပတယ္။ ဒီေတာ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္က လူမမာကို အေျခအေနေမးတဲ့ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ဘ၀ဟာ ဒီမွာ ေက်နပ္စရာပဲလို႔ေျပာခ်င္တာလားလို႔ ေမးတယ္။ သူ႔အသံထဲမွာ တက္သာဆုတ္သာအသံမ်ဳိး ပါေနတယ္။

သူကျပံဳးၿပီး ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္က ျပန္ျပံဳးျပေနရင္းနဲ႔ သူပါ ေခါင္းတ ညိတ္ညိတ္လုပ္ေနတယ္။ လူနာရဲ႕အေျခအေနဟာ ကုမရေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိသြားတဲ့ပံုမ်ဳိးပဲ။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေက်နပ္ႏိုင္တဲ့ပံုမ်ဳိးနဲ႔။ ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာတို႔ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း မေရမရာျဖစ္ေနတဲ့ ပံုမ်ဳိးပဲ။ ေဆးတို႔လိုက္ရမလား၊ ဒီကိစၥကို ခဏေမးထားရမလားဆိုၿပီး မေရမရာျဖစ္ေနပံုမ်ိဳးပဲ။ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ လိုက္တယ္။ ေက်နပ္သြားသလိုမ်ဳိး မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ငါ့အတြက္ေတာ့ အေရာင္ေတြ၊ လိုင္းေတြဟာ ဘာသာစကားပဲ။ ငါ့ဘာသာစကားက ဆက္သြယ္ႏိုင္ဖို႔ပဲ။ ဟုတ္သားပဲ။ မင္းေျပာသလို စကားလံုးေတြမရွိလည္း၊ အသံေတြမရွိလည္း ေလာကႀကီးဟာ ေနလို႔ေတာ့ျဖစ္ေနသားပဲလို႔ ပန္းခ်ီဆရာကေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ နားထဲ႐ႈပ္သြားပံုရတယ္။ မင္းဟာက ႀကီးက်ယ္လိုက္တာကြာ။ ေလာကႀကီးနဲ႔ခ်ီေျပာရတယ္လို႔မ်ား… လို႔ ျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။ ေဒါသထြက္ေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ ခုဟာက ဒီသတၱ၀ါကိစၥ။ သင္း၊ ဒီမွာပဲ တစ္သက္လံုး ေနေတာ့မွာလား။ စကားမေျပာေတာ့ဘူးလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ သူက ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ျပံဳးေနတယ္။

သူက ျပံဳးျပံဳးႀကီးလုပ္ေနေလ ကဗ်ာဆရာက စိတ္ဆိုးေလပဲ။ စာလံုးေတြမရွိဘူး၊ စကားလံုးေတြမရွိဘူး။ အသံဟာ အေရးမပါေတာ့ဘူးဆိုရင္ ကဗ်ာဆရာ ဘယ္နားသြားေနရမလဲ။ ကဗ်ာဆရာ ဘာလုပ္ရမလဲ။ တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာေရးတာ ေ၀ဒနာကို ျဖန္႔ေ၀ခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေ၀ဒနာေတြကို လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာစကားက ဆက္သြယ္ေပးရမွာ။ ကဗ်ာဆရာအတြက္ ဘာသာစကားဆိုတာက ပန္းခ်ီဆရာလို အေရာင္ေတြ၊ တံုးေတြ၊ လိုင္းေတြနဲ႔ မၿပီးဘူး။ အက်ဳိးနဲ၊ ဒီေကာင့္ကိုလာေတြ႕မိတာဟာ ငါ့ဘ၀အတြက္ေတာ့ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္းပဲ။ ဒါ ငွက္ေပ်ာညႊန္႔ ေရာင္ ဆင္ဒ႐ုမ္းမ်ားလား။ ငု၀ါေရာင္ ဆိုဖိုနီမ်ားလား။ ငါ့မွာျဖင့္ ကဗ်ာေရးတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ မလံုေလာက္ လို႔ သူမ်ားဆီက စာလံုးစကားလံုးေတြကိုေတာင္ ေျပာင္ေျပာင္ႀကီး ကူးထည့္ထားရတာ။ သင္းက်မွ ဘာသာစကားမလို ဘူးတဲ့။ အက်ဳိးနဲ… လို႔ေတြးရင္ လာ၊ ျပန္မယ္လို႔ ပန္းခ်ီဆရာနဲ႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ကို လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ဘာလို႔တုန္း လို႔ အ႐ုိးကုဆရာ၀န္က လွမ္းေမးတယ္။ ဒီတုန္းမွာပဲ ပန္းခ်ီဆရာက ငါေတာင္ သေဘာက်ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာၿပီလို႔ ၾကားျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္။

ကဗ်ာဆရာရဲ႕ေဒါက ႀကီးမားလာတယ္။ သေဘာက်ရင္ မင္းလည္း ဒီမွာေနေပေတာ့လို႔လွမ္းေျပာၿပီး ကိုယ့္ဆရာ၊ သြားၾကစို႔လို႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ကို လွမ္းေျပာတယ္။ ေအ ေအ.. လို႔ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္က ျပန္ေျပာတယ္။ ဘာကို ေအေအမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ၿပီးမွ သူ႔ကိုယ္သူေျပာသလိုလိုနဲ႔ေျပာတယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သားပဲ။ အေသြးကို အသားကို၊ ဘာကိုညာကို ကုလို႔ရတယ္။ အစားထိုးလို႔၊ ေျပာင္းပစ္လို႔ရတယ္။ စာလံုးေတြ၊ စကားလံုးေတြကို အနက္ေျပာင္းပစ္လို႔မရဘူး။ ေျပာင္းပစ္လို႔မရေပတဲ့လည္း အနက္ယူတာ လြဲတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ စာလံုးေတြ စကားလံုးေတြကို မသံုးဘဲေနရင္ ေနမွပဲ။ သံုးေနသေရြ႕ အႏၱရာယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားတာလို႔ ေျပာတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက နားေထာင္ေနရတယ္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ တစ္ေလာကလံုးကို မေက်နပ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ သူကေတာ့ ျပံဳးေနတယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္က သူ႔အနားသြားၿပီး တို႔သြားမယ္။ တို႔ဆီကို မင္း ျပန္လာခ်င္တဲ့အခါ ျပန္လာေေပါ့။ ဒီမွာေပ်ာ္လည္း ဒီမွာပဲေနေပါ့။ လိုတာရွိရင္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္လို႔ေျပာရင္း လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက လည္း သူ႔ပုခံုးကိုကိုင္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ သူရပ္ေနတဲ့ေနရာကပဲ လွမ္းလက္ျပၿပီး ဘာမွမေျပာဘဲ လွည့္ထြက္သြားတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေက်ာေတြကိုပဲ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္းမိတယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔အတြက္ပဲ။ သူတို႔က မေအးခ်မ္းခ်င္ၾကေသးပဲကိုး။ ဘာသာစကားရဲ႕အႏွိပ္အစက္ကို ခံခ်င္ေနၾကေသးတာကိုး။ စကားလံုးေတြ စာလံုးေတြမရွိရင္ အထိုက္အေလ်ာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္ဆိုတာ သေဘာမေပါက္ၾကေသးပဲကိုး။ လမ္းဆံုးရဲ႕ေနာက္နားဆီမွာ ေအးၿငိမ္းစရာတစ္ေနရာ အျမဲရွိတယ္ဆိုတာ မသိၾကရွာေသးပဲကိုးလို႔ ေတြးေနမိတယ္။

သူ႔သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ကေတာ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ကားနဲ႔ ၿမိဳ႕ကိုျပန္လာၾကတယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္က ကားေရွ႕ခန္းမွာ ကားေမာင္းတဲ့လူနံေဘးမွာ ထိုင္တယ္။ ကားကက္စက္ထဲကထြက္ေနတဲ့ စိန္ခ်စ္တီးလက္သံကို နားေထာင္ရင္း မွိန္းေနတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာကေတာ့ ကားလမ္းေဘးကျမင္ကြင္းေတြကို သူသေဘာက်တာေတြ႕ရင္ စိတ္ထဲမွာ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္တယ္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ သူ႔ဆီက ျပန္ထြက္လာကတည္းက ေဒါသထြက္ေနတာ၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အိတ္ထဲက ဗလာစာအုပ္နဲ႔ ေဘာပင္န္ထုတ္ၿပီး သူ႔ေဒါသေတြကို ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေရးေနတာကို မၾကာမၾကာ မသိမသာ လွမ္းအကဲခတ္ေနတယ္။ ၿမိဳ႕ကိုျပန္ေရာက္ၾကလို႔ ကဗ်ာဆရာအိမ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကားေပၚကဆင္းေတာ့မယ္လို႔ လုပ္ေနတဲ့ကဗ်ာဆရာကို ပန္းခ်ီဆရာက မင့္ေဒါသကဗ်ာႀကီး ၿပီးၿပီလားလို႔ လွမ္းေမး လိုက္တယ္။ ကဗ်ာဆရာက သူ႔လက္ထဲက ဗလာစာအုပ္ထဲက စာရြက္တစ္ရြက္ကိုဆုတ္ၿပီး လွမ္းေပးလိုက္တယ္။ ကဗ်ာဆရာဆင္းသြားေတာ့ ပန္းခ်ီဆရာက စာရြက္ကို ဖင္တစ္ျပန္ေခါင္းတစ္ျပန္ ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ စာရြက္ေပၚမွာ ဘာမွ်ေရးမထားဘူး။ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ဆိုင္းသံနားေထာင္ရင္း မွိန္းေနတဲ့ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ကို ျပမယ္လို႔ လုပ္မိတယ္။ အ႐ိုးကုဆရာ၀န္ကေတာ့ ဆိုင္းသံနားေထာင္ရင္း အအုပ္ အခံ ခုနစ္သံအေၾကာင္းေတြးရင္းက “သတၱသတၱန၀ါ စာလီသ” အရ ေလးဆယ့္ကိုးသံမွာ မျပည့္စံုေသးဘူးလို႔ထင္လို႔ ထည့္ထားတယ္ဆိုတဲ့ “နတ္သံ” အေၾကာင္း ဆက္ေတြးေနတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ပန္းခ်ီဆရာက ကဗ်ာဆရာရဲ႕ ေဒါသသံကဗ်ာရွည္ႀကီးကို မျပေတာ့ဘဲ စာရြက္ကို လံုးေထြးၿပီး ကားျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ဘက္ကို အသာလႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ ။

ျမင့္သန္း