“ျမန္မာစာေရးသားရာ၀ယ္...”
ျမန္မာစာေရးသားရာတြင္ ၀ါက်တစ္ခု၏အဆံုး၌ “သည္” ႏွင့္ဆံုးျခင္းဟာ သင့္ေတာ္သလား၊ “တယ္” ႏွင့္ဆံုးတာ ပိုေကာင္းသလား ဆိုေသာကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခြဲမရ။ အၾကမ္းျဖင့္အားျဖင့္ “တယ္”ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ စကားေျပာဟန္ အေရးအသားမ်ားတြင္ အသံုးမ်ားၿပီး “သည္” ကို ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္၊ စာသံေပသံေရးသားဟန္ မ်ားတြင္ သံုးသင့္သည္ဟု ဆိုရမည္လားမသိ။ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းသံုးသဒၵါသင္ခန္းစာတြင္မ်ားတြင္လည္း “သည္ႏွင့္တယ္ အသံုးျပဳရာ၀ယ္…”၊ “တယ္ႏွင့္သည္ အသံုးျပဳနည္းအလီလီ…”၊ “တယ္, သည္ အရည္က်ဳိေသာက္နည္း” စသည္ျဖင့္ မသင္ခဲ့ရသည္မွာလည္း အားလံုးအသိပင္…။ ဒီေတာ့ စာစေရးရန္ ႀကိဳးစားေသာအခါ ထို တယ္/သည္ ျပႆနာသည္ ပထမဆံုးဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ၾကံဳေတြ႕ရသည့္ ျပႆနာဟု ဆိုရလွ်င္ မွားမယ္မထင္။ ဆရာသမားမ်ားကလည္း စာအေရးအသားတစ္ခုမွာ ပါရွိတဲ့ ၀ါက်ေတြမွာ တယ္ႏွင့္ ဆံုးမည္ဆိုလွ်င္ တယ္ခ်ည္းသက္သက္၊ သည္ႏွင့္ဆံုးမယ္ဆိုလွ်င္ သည္ခ်ည္းသက္သက္သာ ေရးသားမွ စာေခ်ာႏိုင္ၿပီး တယ္ႏွင့္သည္တို႔ကို သံုးခ်င္သလိုသံုးထားလွ်င္….၊ ေရာေၾကာ္ျဖစ္ေနရင္ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း လမ္းညႊန္ခဲ့ေပရာ အဆိုပါ သည္ႏွင့္တယ္ျပႆနာသည္ ေတာ္ရံုျပႆနာတစ္ရပ္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ေဖာက္ထြက္စဥ္းစား၊ ေဇာက္ထိုးေတြးေခၚ၊ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရႈျမင္၊ အလ်ားလုိက္ဆင္ျခင္တတ္ပါသည္ဆုိေသာ မည္သည့္ပညာရွင္ကမွလည္း ထို တယ္ႏွင့္သည္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ မႀကိဳးစားၾက။ ထိုမွ်ေလာက္ ဒုကၡေပးေနေသာ ဤ “သည္၊ တယ္” ျပႆနာရပ္ႀကီး အဆံုးသတ္သြားေစရန္ ႏွစ္လံုးစလံုးကို ကတံုးတံုးၿပီး ေျမျမွဳပ္ပစ္လိုက္လွ်င္ မည္သို႔ျဖစ္လာမည္နည္းဆိုေသာ ေမးခြန္းကိုမူ အိုင္ဒီယာေအာက္လွေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းမထုတ္ခဲ့မိ။ မည္သူမွ်လည္း ထုတ္ခဲ့မိဟန္ မတူေသး…။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးရန္အၾကံအစည္ႀကီးကိုသာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ရေပေတာ့တကား…။
♥ ဤမွ်သာ……… ♥
“အေ၀ဖန္ခံႏိုင္ေသာ သတၱိ”
အေ၀ဖန္ခံႏိုင္ရမယ္လို႔ ဆရာႀကီးေရးထားခဲ့တဲ့အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့သေဘာမက်ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး ရွဴးရွဴးရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ ေ၀ဖန္တာမွမခံႏိုင္ရင္ မင္း စာလည္းမေရးနဲ႔၊ သီခ်င္းလည္းမဆိုနဲ႔ .. အို အႏုပညာအလုပ္...၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ထမင္းေတာင္မစားေတာ့နဲ႔..။ မင္း ထမင္းစားရင္… ပလပ္ပလပ္ ျမည္ပံုနဲ႔ လူေတြ ေ၀ဖန္ၾကမွာပဲ…နားလည္လား….လို႔ ေဒါသတႀကီး တုန္႔ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူဆက္ေျပာတာက…. မင္းလိုမေလာက္ေလးမေလာက္စားနဲ႔ ငါေရးတာကို သေဘာမက်ရေအာင္… မင္းက ဘယ္ေလာက္မ်ား ေတာ္ေနလို႔လဲ…၊ ဘာေတြမ်ား ေရးၿပီးခဲ့လို႔လဲ…၊ စနစ္တက် ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ႏိုင္တဲ့ အသိပညာႀကီး ျပည္သူလူထုထဲ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ ငါႀကိဳးစားေနတာ… ေ၀ဖန္ေရးရဲ႕အေရးႀကီးပံုကို မင္းနားမလည္တာ ငါေတာ့ သနားလွတယ္… ၊ ေအးေလ ဘယ္နားလည္မွာလဲ… မင္းကအေတြးအေခၚေတြေဘးေခ်ာ္…၊ အေတြးအျမင္ေတြ ေဘးစင္ေနတဲ့ေကာင္ကိုး…။ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ကို ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေျပာရင္ ႏႈတ္သီးျဖတ္ရိုက္ခံရမယ္ဟု ပိုးစိုးပက္စက္ ဆံုးမပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့….. ကၽြန္ေတာ္အျမင္မွန္ရပါၿပီဆရာႀကီးခင္ဗ်ား………..။
♥ ဤမွ်သာ……… ♥
ျမန္မာစာေရးသားရာတြင္ ၀ါက်တစ္ခု၏အဆံုး၌ “သည္” ႏွင့္ဆံုးျခင္းဟာ သင့္ေတာ္သလား၊ “တယ္” ႏွင့္ဆံုးတာ ပိုေကာင္းသလား ဆိုေသာကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခြဲမရ။ အၾကမ္းျဖင့္အားျဖင့္ “တယ္”ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး၊ စကားေျပာဟန္ အေရးအသားမ်ားတြင္ အသံုးမ်ားၿပီး “သည္” ကို ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္၊ စာသံေပသံေရးသားဟန္ မ်ားတြင္ သံုးသင့္သည္ဟု ဆိုရမည္လားမသိ။ ငယ္စဥ္က ေက်ာင္းသံုးသဒၵါသင္ခန္းစာတြင္မ်ားတြင္လည္း “သည္ႏွင့္တယ္ အသံုးျပဳရာ၀ယ္…”၊ “တယ္ႏွင့္သည္ အသံုးျပဳနည္းအလီလီ…”၊ “တယ္, သည္ အရည္က်ဳိေသာက္နည္း” စသည္ျဖင့္ မသင္ခဲ့ရသည္မွာလည္း အားလံုးအသိပင္…။ ဒီေတာ့ စာစေရးရန္ ႀကိဳးစားေသာအခါ ထို တယ္/သည္ ျပႆနာသည္ ပထမဆံုးဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ၾကံဳေတြ႕ရသည့္ ျပႆနာဟု ဆိုရလွ်င္ မွားမယ္မထင္။ ဆရာသမားမ်ားကလည္း စာအေရးအသားတစ္ခုမွာ ပါရွိတဲ့ ၀ါက်ေတြမွာ တယ္ႏွင့္ ဆံုးမည္ဆိုလွ်င္ တယ္ခ်ည္းသက္သက္၊ သည္ႏွင့္ဆံုးမယ္ဆိုလွ်င္ သည္ခ်ည္းသက္သက္သာ ေရးသားမွ စာေခ်ာႏိုင္ၿပီး တယ္ႏွင့္သည္တို႔ကို သံုးခ်င္သလိုသံုးထားလွ်င္….၊ ေရာေၾကာ္ျဖစ္ေနရင္ မသင့္ေတာ္ေၾကာင္း လမ္းညႊန္ခဲ့ေပရာ အဆိုပါ သည္ႏွင့္တယ္ျပႆနာသည္ ေတာ္ရံုျပႆနာတစ္ရပ္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ေဖာက္ထြက္စဥ္းစား၊ ေဇာက္ထိုးေတြးေခၚ၊ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရႈျမင္၊ အလ်ားလုိက္ဆင္ျခင္တတ္ပါသည္ဆုိေသာ မည္သည့္ပညာရွင္ကမွလည္း ထို တယ္ႏွင့္သည္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္ မႀကိဳးစားၾက။ ထိုမွ်ေလာက္ ဒုကၡေပးေနေသာ ဤ “သည္၊ တယ္” ျပႆနာရပ္ႀကီး အဆံုးသတ္သြားေစရန္ ႏွစ္လံုးစလံုးကို ကတံုးတံုးၿပီး ေျမျမွဳပ္ပစ္လိုက္လွ်င္ မည္သို႔ျဖစ္လာမည္နည္းဆိုေသာ ေမးခြန္းကိုမူ အိုင္ဒီယာေအာက္လွေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းမထုတ္ခဲ့မိ။ မည္သူမွ်လည္း ထုတ္ခဲ့မိဟန္ မတူေသး…။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးရန္အၾကံအစည္ႀကီးကိုသာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ရေပေတာ့တကား…။
♥ ဤမွ်သာ……… ♥
“အေ၀ဖန္ခံႏိုင္ေသာ သတၱိ”
အေ၀ဖန္ခံႏိုင္ရမယ္လို႔ ဆရာႀကီးေရးထားခဲ့တဲ့အခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့သေဘာမက်ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီး ရွဴးရွဴးရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ ေ၀ဖန္တာမွမခံႏိုင္ရင္ မင္း စာလည္းမေရးနဲ႔၊ သီခ်င္းလည္းမဆိုနဲ႔ .. အို အႏုပညာအလုပ္...၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ထမင္းေတာင္မစားေတာ့နဲ႔..။ မင္း ထမင္းစားရင္… ပလပ္ပလပ္ ျမည္ပံုနဲ႔ လူေတြ ေ၀ဖန္ၾကမွာပဲ…နားလည္လား….လို႔ ေဒါသတႀကီး တုန္႔ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူဆက္ေျပာတာက…. မင္းလိုမေလာက္ေလးမေလာက္စားနဲ႔ ငါေရးတာကို သေဘာမက်ရေအာင္… မင္းက ဘယ္ေလာက္မ်ား ေတာ္ေနလို႔လဲ…၊ ဘာေတြမ်ား ေရးၿပီးခဲ့လို႔လဲ…၊ စနစ္တက် ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္ႏိုင္တဲ့ အသိပညာႀကီး ျပည္သူလူထုထဲ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေအာင္ ငါႀကိဳးစားေနတာ… ေ၀ဖန္ေရးရဲ႕အေရးႀကီးပံုကို မင္းနားမလည္တာ ငါေတာ့ သနားလွတယ္… ၊ ေအးေလ ဘယ္နားလည္မွာလဲ… မင္းကအေတြးအေခၚေတြေဘးေခ်ာ္…၊ အေတြးအျမင္ေတြ ေဘးစင္ေနတဲ့ေကာင္ကိုး…။ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ကို ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေျပာရင္ ႏႈတ္သီးျဖတ္ရိုက္ခံရမယ္ဟု ပိုးစိုးပက္စက္ ဆံုးမပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့….. ကၽြန္ေတာ္အျမင္မွန္ရပါၿပီဆရာႀကီးခင္ဗ်ား………..။
♥ ဤမွ်သာ……… ♥
....................................................................................................
................................................
................................................
“ကၽြႏ္ုပ္ေတြ႕ရွိခဲ့ေသာ Critical Thinking သီအိုရီအား ေ၀ဖန္ရႈတ္ခ်ျခင္းမ်ား မျပဳရ”
◄ ၾဆာေတ ►
....................................................................................................
................................................
◄ ၾဆာေတ ►
....................................................................................................
................................................
Comments
Post a Comment