လွပေသာ ဧၿပီ နံနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုသည့္ မိန္းကေလးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

Haruki Murakami ၏ On Seeing the 100% Perfect Girl One Beautiful April Morning ကို ဘာသာျပန္ဆိုသည္။

လွပတဲ့ ဧၿပီ နံနက္ခင္းတစ္ခုမွာ တိုက်ဳိၿမိဳ႕၊ ေခတ္မွီရပ္ကြက္ ဟာရုဂ်ဳကုရဲ႕ လမ္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုေပၚမွာ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္မိခဲ့ပါတယ္။

အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူဟာ သိပ္ၾကည့္ေကာင္းလွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ထူးျခားေပၚလြင္ေနတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အ၀တ္အစားေတြက ထူးထူးျခားျခား မရွိဘူး။ သူ႔ဆံပင္ေတြရဲ႕ ေနာက္ဘက္က အိပ္ယာကႏိုးႏုိးခ်င္း ဖြာလန္က်ဲေနတဲ့ ပံုစံအတိုင္းပဲ။ ၿပီးေတာ့သူဟာ ငယ္လည္း မငယ္ေတာ့ဘူး။ သံုးဆယ္ေလာက္နီးနီးကို ရွိၿပီ။ နည္းမွန္ကမ္းမွန္ ေျပာေၾကးဆို `မိန္းကေလး´ လို႔ သံုးဖို႔ေတာင္ မနီးစပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ေတာင္မွ ကိုက္ငါးဆယ္ အကြာအေ၀းကေန သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ျမင္ရတဲ့ ခဏမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္အစံုက တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနၿပီး အာေခါင္က ကႏၱာရတစ္ခုလို ေျခာက္ေသြ႕သြားခဲ့တယ္။

§ § § § § § §

ခင္ဗ်ားမွာလည္း ခင္ဗ်ားစိတ္ႀကိဳက္ မိန္းကေလးမ်ဳိး ရွိခ်င္ရွိႏိုင္တာေပါ့။ ဆိုၾကပါစို႔၊ ေျခက်င္း၀တ္ေသးေသးနဲ႔ မိန္းကေလးမ်ဳိး၊ ဒါမွမဟုတ္ ႀကီးမားတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ က်က္သေရရွိတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အစားအေသာက္ကို အခ်ိန္ယူစားတတ္တဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးကလည္း အေၾကာင္းအေထြအထူး မရွိပါဘဲ ခင္ဗ်ားကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႀကိဳက္အမ်ဳိးအစား ရွိတာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ရံ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စားပြဲက မိန္းကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိမွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိျပဳမိတယ္။ အေၾကာင္းက သူ႔ရဲ႕ ႏွာေခါင္းပံုစံကို သေဘာက်မိလို႔ေလ။

ဒါေပမဲ့ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးဟာ ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ ပံုစံတစ္ခုခုနဲ႔ ထပ္တူက်ေနလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္သူမွေတာ့ အတင္းအၾကပ္ မေတာင္းဆိုႏိုင္တာ အမွန္ပဲ။ ႏွာေခါင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္သေဘာက်ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ႏွာေခါင္းပံုစံကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိပါဘူး။ သူ႔မွာ ႏွာေခါင္းပါရဲ႕လားေတာင္ မေသခ်ာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ မွတ္မိတာက သူဟာ အေခ်ာစားႀကီး မဟုတ္ဘူး။ မထူးဆန္းဘူးလား။

`မေန႔က လမ္းေပၚမွာ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တယ္´ လို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တယ္။

`ေၾသာ္.. ၾကည့္ေကာင္းတယ္ေပါ့´ လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။

`ဟင့္အင္း၊ တကယ္ မေကာင္းပါဘူး´

`ဒါဆို ခင္ဗ်ားစိတ္ႀကိဳက္ ပံုစံမ်ဳိးေပါ့´

`ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဘာမွ ကၽြန္ေတာ္ သတိမရသလိုပဲ။ သူ႔ မ်က္လံုးပံုစံ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔ ရင္သား အရြယ္အစား´

`ဆန္းတယ္ေနာ္´

`ဟုတ္တယ္။ ဆန္းတယ္´

`ကဲ.. ထားပါေတာ့။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္သလဲ။ သူ႔ကို စကားေျပာလိုက္သလား။ သူ႔ေနာက္က လိုက္သြားသလား´ ထိုသူက စိတ္၀င္စားမႈေလ်ာ့သြားၿပီး ေမးလိုက္မယ္။

`ဟင့္အင္း။ လမ္းေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ခဲ့ရံုပဲ´

သူက အေရွ႕ကအေနာက္ကို ေလွ်ာက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္က အေနာက္က အေရွ႕ကို ေလွ်ာက္သြားတယ္။ တကယ္သာယာတဲ့ ဧၿပီနံနက္ခင္းတစ္ခုမွာေပါ့။

သူနဲ႔ စကားေျပာႏိုင္ခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ။ နာရီ၀က္ေလာက္ဆိုရင္ အေတာ္ေျပာႏိုင္သားပဲ။ သူ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေမးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို သူ႔ကိုေျပာျပမယ္။ ဒါကၽြန္ေတာ္ တကယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အရာပဲ။ ၁၉၈၁ ခုႏွစ္ရဲ႕ သာယာလွပတဲ့ ဧၿပီနံနက္ခင္းတစ္ခုရဲ႕ ဟာရာဂ်ဴကုလမ္းတစ္ဘက္မွာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကရတဲ့ ကံၾကမၼာရဲ႕ ေထြျပားမႈအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ရွင္းျပခ်င္တယ္။ ဒါဟာ ကမၻာႀကီးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းတရား ျပည့္လွ်မ္းေနတဲ့ခဏမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းနာရီတစ္လံုးလို ေႏြးေထြးတဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ၾကပ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုပဲ ျဖစ္ရမယ္။

စကားေျပာၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေနရာရာမွာ ေန႔လည္စာ စားၾကမယ္။ ၀ူဒီအလန္ရဲ႕ ႐ုပ္ရွင္ကားကို ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္မယ္။ ဟိုတယ္တစ္ခုရဲ႕ ဘားမွာ ေကာ့ေတးေသာက္ဖို႔ နားခ်င္နားမယ္။ တစ္နည္းတစ္ဖံု ကံေကာင္းမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္ယာထဲမွာေတာင္ အတူအဆံုးသတ္ႏိုင္တာပဲ။

ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ကိစၥေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားတံခါးကို လာေခါက္တယ္။

အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔အၾကားက အကြာအေ၀းဟာ ဆယ့္ငါးကိုက္အထိ က်ဥ္းေျမာင္းလာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ဘယ္လို ခ်ဥ္းကပ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေျပာသင့္သလဲ။

`မဂၤလာနံနက္ခင္းပါခင္ဗ်ား။ စကားနည္းနည္းေျပာဖို႔ နာရီ၀က္ေလာက္ အခ်ိန္ရပါသလား´

ရယ္စရာပဲ။ ဒါမ်ဳိးဆိုရင္ အာမခံအေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ ေလသံေပါက္ေနမွာပဲ။

`တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ။ ဒီနားတစ္၀ိုက္မွာ ညလံုးေပါက္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆိုင္ဘယ္နားမွာရွိသလဲ ေျပာျပႏိုင္မလား´

မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါလည္း ရယ္စရာပါပဲ။ တစ္ခုရွိတာက ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာ္စရာ ဘာအ၀တ္အစားမွ သယ္မလာဘူး။ ဒါမ်ဳိးကို ဘယ္သူ ယံုမွာလဲ။

အမွန္အတုိင္း ရိုးရိုးေလးေျပာလိုက္တာက အလုပ္ျဖစ္မလားမသိဘူး။

`မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ။ ခင္ဗ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပါပဲ´

ဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ေရာ သူက ယံုမွာတဲ့လား။ ယံုတယ္ဆိုခဲ့ရင္ေတာင္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားျပန္ေျပာခ်င္ပါ့မလား။ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ရွင့္အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ရွင္ကေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေယာက္်ားေလး မဟုတ္ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္သြားႏိုင္တာပဲ။ အဲဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးသာ ကၽြန္ေတာ္ၾကံဳရရင္ ကၽြန္ေတာ္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲသြားမလား မသိဘူး။ အဲဒီအျဖစ္က ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ နာလန္ထူေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သံုးဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ရွိေနၿပီ။ အသက္ႀကီးေနတဲ့အခ်က္ကိုလည္း ထည့္တြက္ရဦးမယ္ မဟုတ္လား။

ပန္းဆိုင္ေရွ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သြားၾကမယ္။ ပါးလ်ေႏြးေထြးတဲ့ေလထုက ကၽြန္ေတာ့္ အရည္ျပားကို တို႔ထိေနမယ္။ သဲတလွ်ပ္လွ်ပ္ စိုထိုင္းထိုင္းနဲ႔ပဲ ႏွင္းဆီရနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ရလိုက္မယ္။ သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကိုယ္ မတည္ေဆာက္ႏိုင္ဘူး။ သူက အျဖဴေရာင္ ဆြယ္တာအက်ႌေလးကို ၀တ္ထားၿပီး ညာဘက္လက္မွာ တံဆိပ္ေခါင္းတစ္ခုသာ လပ္ေနတဲ့ အျဖဴေရာင္စာအိတ္ သန္႔သန္႔တစ္ခုကို ကိုင္ထားမယ္။ သူ တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီ စာေရးထားခဲ့ပံုပဲ။ ညလံုးေပါက္ေရးခဲ့တာေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ပံုစံမို႔ အကဲခတ္ၾကည့္ရတာပဲ။ အဲဒီစာအိတ္ထဲမွာ သူ႔မွာရွိတဲ့ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြအားလံုး ပါေနႏိုင္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က အနည္းငယ္ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူက လူအုပ္ၾကားထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။

အခုေတာ့ သူ႔ကို ဘာေျပာခဲ့သင့္သလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီ။ အရွည္ႀကီးေျပာရသလိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ သူသိေအာင္ အဆင္ေျပေျပ ဖြင့္ေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္ႀကီး ၾကာေနႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတဲ့အၾကံေတြက တစ္ခုမွ လက္ေတြ႕မက်ပါဘူး။

ဟုတ္ၿပီ။ `ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက´ နဲ႔ စၿပီး `၀မ္းနည္းစရာ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္လို႔ ခင္ဗ်ား မထင္ဘူးလား´ ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အဆံုးသတ္သင့္တယ္။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ ေကာင္ေလးက ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္နဲ႔ ေကာင္မေလးက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေပါ့။ ေကာင္ေလးက ထူးထူးျခားျခား မေခ်ာသလို ေကာင္မေလးကလည္း အလြန္အကၽြံ မလွပါဘူး။ တျခားလူေတြလိုပဲ သူတို႔က သာမန္ အထီးက်န္ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတို႔ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကမၻာႀကီးရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ သူတို႔အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔ႏွလံုးသားထဲက ယံုၾကည္ေနၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္။ သူတို႔ဟာ မိုးေပၚကအပ္တစ္စင္းနဲ႔ လူ႔ျပည္ကအပ္တစ္စင္းဆံုဖို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအတိုင္းပဲ တကယ္လည္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ေန႔မွာေတာ့ လမ္းတစ္ခုရဲ႕ေထာင့္ခ်ဳိးမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆံုမိခဲ့ၾကတယ္။

`အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလိုက္တာ´ လို႔ ေကာင္ေလးက ေျပာလိုက္တယ္။

`ငါ့ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး နင့္ကို ရွာေနခဲ့တာ။ နင္ေတာ့ ယံုခ်င္မွယံုမယ္။ ဒါေပမဲ့ နင္ဟာ ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပဲ´

`နင္ေရာပဲ။ ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ေကာင္ေလးပဲ၊ အေသးစိတ္အားလံုး ငါစိတ္ကူးထဲက ပံုစံအတိုင္း အတိအက်ပဲ။ အိပ္မက္မက္ေနသလိုပဲေနာ္´ လို႔ ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

သူတို႔ဟာ ပန္းျခံတစ္ခုရဲ႕ ခံုတန္းေပၚမွာ ထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ လက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ၾကတယ္။ တစ္နာရီၿပီး တစ္နာရီ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ ေျပာျပေနခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ဟာ အထီးက်န္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူတို႔ဟာ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိၿပီး၊ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခံခဲ့ၾကရၿပီ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့တစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိရတာ၊ ရွာေဖြေတြ႕ရွိခံရတာဟာ ဘယ္ေလာက္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတဲ့အရာလဲ။ ဒါဟာ မိုးေပၚကအပ္တစ္စင္းနဲ႔ လူ႔ျပည္က အပ္တစ္စင္းပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီလို ထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနစဥ္မွာပဲ သူတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ေသးငယ္ပါးလႊာလွတဲ့ ေငြမွင္ေရာင္ သံသယေလးတစ္စဟာ အေညွာင့္ထြက္လာတယ္။ ဒီေလာက္လြယ္လြယ္နဲ႔ အိပ္မက္ေတြ အမွန္တကယ္ ျဖစ္လာတာဟာ အေသအခ်ာပဲလားဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ စကားစရပ္သြားတဲ့ ခဏမွာပဲ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကို ေျပာလိုက္တယ္။

`တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ငါတို႔ကိုယ္ငါတို႔ စမ္းသပ္ၾကည့္ရေအာင္။ တကယ္လို႔ ငါတို႔ဟာ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ခ်စ္သူေတြသာ အမွန္တကယ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တစ္ေနရာရာမွာ ငါတို႔ မလြဲမေသြ ျပန္ေတြ႕ၾကမွာပဲ။ အဲလို ျပန္ေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါတို႔ဟာ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့လူေတြလို႔ သိၾကမွာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္၊ အဲဒီေနရာမွာ ငါတို႔ လက္ထပ္ၾကတာေပါ့။ နင္ ဘယ္လို ထင္သလဲ´ လို႔ ေကာင္ေလးက ေမးလိုက္တယ္။

`ေကာင္းသားပဲ။ ဒါဟာ ငါတို႔ လုပ္သင့္တဲ့အရာ အတိအက်ပဲ´ လို႔ ေကာင္မေလးက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ဟာ ခြဲခြာခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးက အေရွ႕အရပ္ဆီကို။ ေကာင္ေလးက အေနာက္အရပ္ဆီကိုေပါ့။

တကယ္ေတာ့ သူတို႔ သေဘာတူခဲ့ၾကတဲ့ စမ္းသပ္မႈဟာ လံုးလံုးကို မလိုတဲ့အရာပါပဲ။ သူတို႔ဟာ အဲလို မစြန္႔စားသင့္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ အစစ္အမွန္ပဲ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကလို႔ပါပဲ။ သူတို႔ေတြ႕ခဲ့ၾကတာဟာ မိုးေပၚကအပ္တစ္စင္းနဲ႔ လူ႔ျပည္က အပ္တစ္စင္းဆံုမိခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့လည္း ငယ္ရြယ္သူေတြဆိုေတာ့ အဲဒီလိုသိဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ ေအးစက္ၿပီး မမွိတ္မသုန္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာ လႈိင္းတံပိုးက သူတို႔အေပၚ မညွာမတာ တို႔ထိက်ီစယ္လာခဲ့တယ္။

တစ္ခုေသာ ေဆာင္းရာသီမွာ ေကာင္ေလးေရာ ေကာင္မေလးပါ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ဆိုးဆိုးရြားရြား အေအးမိဖ်ားနာခဲ့ၾကတယ္။ သီတင္းပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသက္လုၿပီးေနာက္ေတာ့ သူတို႔ဟာ အေစာပိုင္းႏွစ္ေတြရဲ႕ မွတ္ဉာဏ္ေတြအားလံုး ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔ ျပန္လည္ႏိုးထလာခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ဦးေခါင္းေတြဟာ ဒီအိတ္ခ်္ေလာရင့္စ္ရဲ႕ ငယ္ငယ္က စုဗူးလိုပဲ ဗလာက်င္းေနခဲ့ၾကၿပီ။

သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုးဟာ ဉာဏ္ရည္ထက္ျမက္ၿပီး ျပတ္သားတဲ့ လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ မဆုတ္မႏွစ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း ေနထိုင္ဖို႔ ေပမီေဒါက္မီလူသားေတြအျဖစ္ အသိပညာနဲ႔ ခံစားမႈေတြ တစ္ဖန္ျပန္လည္ ျပည့္စံုလာခဲ့ၾကပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးစရာက ရထားဘယ္လိုေျပာင္းစီး ရမယ္ဆိုတာ သိတဲ့ စံႏႈန္းျပည့္ ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္ၿပီး စာတိုက္မွာလည္း အျမန္ေခ်ာပို႔ လုပ္ႏိုင္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ဟာ အခ်စ္နဲ႔ေတာင္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ၾကေသးတယ္။ တစ္ခါတရံ ၇၅% ဒါမွမဟုတ္ ၈၅% ျပည့္စံုတဲ့ အခ်စ္ေတြေပါ့။

အခ်ိန္ေတြဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ကူးေျပာင္းသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ မၾကာခင္ ေကာင္ေလးဟာ ၃၂ ႏွစ္ ရွိလာၿပီး ေကာင္မေလးက ၃၀ ရွိလာတယ္။

တစ္ခုေသာ လွပတဲ့ ဧၿပီနံနက္ခင္းမွာ ေန႔တစ္ေန႔ကို အစျပဳဖို႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကို ရွာေဖြရင္း ေကာင္ေလးဟာ  အေနာက္ကေန အေရွ႕ကို လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္။ ေကာင္မေလးက အျမန္ေခ်ာပို႔ စာတစ္ေစာင္ ပို႔ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အေရွ႕က အေနာက္ကို ေလွ်ာက္လာတယ္။ တိုက်ဳိၿမိဳ႕ရဲ႕ ဟာရာဂ်ဴကု ရပ္ကြက္က က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ လမ္းတစ္ခုေပၚမွာပဲေပါ့။ သူတို႔ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ မွတ္ဉာဏ္အပိုင္းအစေတြဟာ ႏွလံုးသားမွာ လွ်ပ္တစ္ျပက္စာေလာက္ေလး ေမွးမွိန္စြာ ျဖာထြက္သြားတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ သိၾကတာေပါ့။

ေကာင္မေလးဟာ ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ မိန္းကေလးပဲ။

ေကာင္ေလးဟာ ငါ့အတြက္ ၁၀၀% ၿပီးစံုတဲ့ ေကာင္ေလးပဲ။

ဒါေပမဲ့ သူတို႔ မွတ္ဉာဏ္ေတြရဲ႕ အေရာင္အ၀ါဟာ အရမ္းေဖ်ာ့ေတာ့ေနၿပီး သူတို႔ အေတြးေတြဟာလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ့္ေလးႏွစ္တုန္းကလို ရွင္းလင္းျပတ္သားမႈ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ စကားတစ္လံုးမွ မဆိုၾကဘဲ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၿပီး လူအုပ္ၾကားထဲ ထာ၀ရ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေတာ့တယ္။

၀မ္းနည္းဖြယ္ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္လို႔ ခင္ဗ်ား မထင္ဘူးလား။

ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒါပါပဲ။ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေျပာျပခဲ့သင့္တဲ့အရာပဲ မဟုတ္လား။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း) 

ေအာက္တိုဘာ (၇) ၂၀၁၀