ေခတ္ပညာတတ္ ေမ်ာက္ငယ္တစ္ေကာင္၏ အႏုပညာစုတ္ခ်က္ (၁)

အေရးအသားသစ္အဖြင့္

ေခတ္ပညာတတ္ ေမ်ာက္ငယ္တစ္ေကာင္၏ ကိုယ္ပိုင္အယူအဆႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား အေပၚတြင္ အေျခခံ တည္ေဆာက္ထားေသာ ကိုယ္တိုင္သက္ေသျပ ေနာက္ဆံုးေပၚရနံ႔၊ သေရာ္ခ်က္ဆိုင္ရာ အႏုပညာ။

-ေခတ္ပညာတတ္ ေမ်ာက္ငယ္တစ္ေကာင္-

Of one well-educated young monkey, established by the base of genuine opinions and philosophies, self-evidence and newest genre, satirical ART.

-One well-educated young monkey-

ျမင္ျမင္ခ်င္း ေမ်ာက္ျမင္ကပ္ေစေသာနည္းကား  ၾကြားပါ။

(ေမ်ာက္စကားပံု)

ေမ်ာက္ဆက္ကြာဟမႈ ျပႆနာႏွင့္ အႏုပညာေမ်ာက္မႈ

အႏုပညာဆိုတာ ဘာလဲ?

ဒီလို ခမ္းနားလွတဲ့ ေမးခြန္းကို က်ဳပ္က ေျဖခ်င္ေနခဲ့တာ ၾကာလွၿပီ။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘယ္သူမွ လာမေမးၾကဘူး။ ဒါမ်ဳိး တစ္ခါမွ အ`ဗ်ဴး´မခံရဖူးဘူး။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္ေလ။ က်ဳပ္လို ေမ်ာက္ေပါက္စတစ္ေကာင္ကို ဘယ္သူက အဘက္လုပ္ၿပီး ဒါမ်ဳိး တေရးတယူ လာေမးမွာတဲ့လဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္က ေခတ္ပညာတတ္ ေမ်ာက္ငယ္တစ္ေကာင္ပါ။ အဟုတ္။ ေမ်ာက္အခြင့္ေရးတို႔ဘာတို႔ သိုးသိုးသဲ့သဲ့ ၾကားဖူးထားတယ္။ သိုးသိုးသဲ့သဲ့လို႔ ဆိုရတာက က်ဳပ္တို႔ေတာမွာက ဒါမ်ဳိးေျပာမိရင္ ေျပာတဲ့အေကာင္ကို ေမ်ာက္မင္းႀကီးနဲ႔ အေပါင္းပါတစ္စုက သစ္ပင္မွာ ႀကိဳးခ်ည္ထားလိုက္ေရာ။ ဒီေတာ့လည္း ေျပာခ်င္တဲ့, သိတဲ့၊ ေမ်ာက္ေတြက က်ယ္က်ယ္မေျပာ၀ံ့ၾကေတာ့ဘူး။ ေမ်ာက္ပ႑ိတေတြပီပီ `ႏႈတ္ဆိတ္ေနဖို႔ အခြင့္အေရးကို ဘယ္ေတာ့ လက္မလြတ္ေစနဲ႔´ ဆိုတဲ့ အေနာက္ဘက္က ေမ်ာက္ျဖဴႀကီးတစ္ေကာင္ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ကို လက္ကိုင္ထားၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔လို ေမ်ာက္ေပါက္စေတြခမ်ာ ေမ်ာက္အခြင့္အေရးအေၾကာင္း သိုးသိုးသဲ့သဲ့ပဲ ၾကားခဲ့ၾကရရွာတယ္။ ေမ်ာက္ပိန္းေလးေတြပဲ ဆိုပါေတာ့။ ထူးၿပီး မနာလွေတာ့ပါဘူး။ က်ဳပ္လား။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘယ္ရမလဲ။ က်ဳပ္တို႔ေမ်ာက္ငယ္ေတြရဲ႕ မူ၀ါဒမွာကိုက `မ်က္ႏွာေျပာင္ရမယ္၊ အာေခ်ာင္ရမယ္´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္က ပါၿပီးသား။ ဒီေတာ့လည္း မူ၀ါဒကို မေသြဖီရေလေအာင္ အာေခ်ာင္တဲ့ က်င့္စဥ္ကို အဆင့္ဆင့္ျမင့္ျမင့္ တတ္ကၽြမ္းတယ္။ မယံုဘူးလား။ အခုပဲၾကည့္ေလ က်ဳပ္စေျပာခဲ့တာ အႏုပညာအေၾကာင္း။ အခုေရာက္ေနတာက ေမ်ာက္အခြင့္အေရးအေၾကာင္း။ ဒီလို ကၽြမ္းက်င္စြာ အာေခ်ာင္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္တာမွတ္လို႔။ ပါရမီကလည္း လိုေသးတယ္။

အဟမ္း။ ေခ်ာင္လက္စနဲ႔ ဆက္ေခ်ာင္ရရင္ေတာ့ ေမ်ာက္ဆက္ကြာဟမႈအေၾကာင္း ပိစိေလး ေျပာခ်င္တယ္။ ေမ်ာက္ႀကီး၀န္ပိုေတြ အမ်ားစုက က်ဳပ္တို႔ကို ဘယ္လာ ၾကည္မွာလဲ။ (အနည္းစုက ၾကည္တယ္ဆိုတာ Understood ေနာ္) မ်က္စိစပါးေမႊးစူးတယ္။ ေမ်ာက္မူးလဲေလးေတြ၊ ဆိုးသြမ္းေမ်ာက္ငယ္ေတြ၊ လမ္းေဘးေမ်ာက္ေတြ (သူတို႔က သစ္ကိုင္းေပၚမွာဗ်)၊ ေမ်ာက္ရိုင္းေလးေတြ (သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ေမ်ာက္ႀကီးေမ်ာက္ေကာင္းလို႔ ေျပာတာပဲ) လို႔ သတ္မွတ္ၾကတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ က်ဳပ္ (တစ္ေကာင္ထဲ) အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီအတြက္ ေမ်ာက္ႀကီးေတြကို ေဗြမယူရက္ပါဘူး။ အေစာက ေျပာခဲ့သလိုေပါ့။ က်ဳပ္က ေခတ္ပညာတတ္ေမ်ာက္ကေလးပါဆို။ ေမ်ာက္ဆက္ကြာဟမႈဆိုတာကို အနည္းအက်ဥ္း ဖတ္ဖူးထားတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဒါဟာ သဘာ၀ပဲလို႔ ေမ်ာက္ႀကီးေတြအေပၚ နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ နားလည္မေပးႏိုင္တာေတာ့ က်ဳပ္က ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူတို႔ကသာ ဒီလိုျဖစ္ေနတာပါ။ က်ဳပ္တို႔ ေမ်ာက္ငယ္ေတြရဲ႕ မူ၀ါဒေတြဆိုတာလည္း ေခတ္သစ္ ေမ်ာက္ယဥ္ေက်းမႈပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ က်ဳပ္အျမင္မွာေတာ့ သဘာ၀က်တဲ့ မူ၀ါဒေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါကို စီနီယာေမ်ာက္ႀကီးေတြက နားလည္မေပးႏိုင္တာပါ။ ဆိုပါစို႔။ `ေတာင္ဆင္းျမန္ရမယ္၊ အေျပးသန္ရမယ္ဗ်ာ´။ ဘယ္ေလာက္လန္းသလဲ။ က်ဳပ္ဆို အေျပးသန္လြန္းလို႔ ခုဆို ဟိမ၀ႏၱာေတာထဲထိ ေရာက္ေနၿပီ … ခိြခိြ။ ေတာင္ဆင္းတဲ့ကိစၥကေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို ေမ်ာက္ငယ္ေတြရဲ႕ဗန္းစကားမွာ Figurative အသံုးေလး ရွိတာမို႔ ရိုင္းေနမွာစိုးလို႔ အက်ယ္ ရွင္းမျပေတာ့ဘူး။ ေတြ႕လား။ က်ဳပ္က ေမ်ာက္ငယ္ေပမဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနားလည္တဲ့ ေမ်ာက္ကေလးပါဆို။

ေနာက္တစ္ခ်က္က`အေပးအကမ္းနည္းရမယ္၊ အေတာင္းအရမ္းရဲရမယ္ဗ်ာ´ ဒါကေတာ့ ေမ်ာက္သဘာ၀ပဲကိုးဗ်။ ေမ်ာက္ႀကီးေတြလည္း ၀န္မခံရင္သာေနရမယ္၊ အမူအက်င့္ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးပါပဲ။ က်ဳပ္ (တစ္ေကာင္ထဲ) အျမင္အရ သူတို႔က ပိုေတာင္ဆိုးလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အေနနဲ႔က ဒါနဥၥမဂၤလာဆိုတာေတြ ဘာေတြ ရြတ္ရြတ္ေနတတ္ေတာ့ ဘယ္လာ ၀န္ခံလိမ့္မတုံး။ ဂုဏဂုဏ္ရွိသြားေတာ့လည္း အိေျႏၵဆယ္ရေသးတာကလား။ က်ဳပ္တို႔ ေမ်ာက္ငယ္ေတြဆိုတာက ဒါကို နားလည္ေပးႏိုင္ရမွာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘာတဲ့။ `အရွက္နည္းရမယ္၊ လက္ရဲရမယ္´။ ဒါလည္း ဘယ္မွာ တရားလြန္လို႔လဲ။ ေမ်ာက္ပဲဗ်ာ၊ လက္ေဆာ့ေျခေဆာ့ေတာ့ ရွိမွာပဲေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လို ေမ်ာက္ငယ္ေတြကေတာ့ ပိုဆိုးသေပါ့။ က်ဳပ္ အေမႊးက သိပ္မထူလို႔ (အမွန္က ပါးကိုပါးတာဗ်။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အဲလိုမေျပာရက္လို႔ ခြိခြိ) အရွက္နည္းတယ္လို႔ စြပ္စြဲတာေတာ့ က်ဳပ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ထားပါေတာ့ ေမ်ာက္ဆက္ကြာဟမႈအေၾကာင္း ဒီေလာက္ အာေခ်ာင္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ သူတို႔က ေမ်ာက္ႀကီးေတြဆိုေတာ့ သိပ္ကလန္ကဆန္လုပ္ဖို႔လည္း မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား၊ ေဒါသက ႀကီးပါဘိသနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔ ေမ်ာက္ဆက္ရဲ႕ သေဘာသဘာ၀ အႏွစ္ခ်ဳပ္ေလးလို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ က်ဳပ္သိပ္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေလးကလည္း ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာတဲ့ အႏုပညာဆိုတဲ့အရာ။ ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္၊ က်ဳပ္ကို သိပ္ေသာက္ညင္ကပ္ေနၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ အားနာပါရဲ႕။ အားနာပါနာ ဆက္ဖတ္မေနပါေတာ့နဲ႔။ က်ဳပ္လည္း သိတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ အာပလာေတြလို႔ ထင္ရင္ေျပာတာပါ။ အဆင္ေျပေသးတယ္ရင္ေတာ့ ဆက္ၾကဦးစို႔။

အဟမ္း ဒီလိုဗ်။ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ေခတ္ေမ်ာက္ငယ္တစ္ေကာင္အေနနဲ႔ ျမင္တာကေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ တျခားမဟုတ္ဘူး။ အနာျပင္ညဳပဲ။ ႏိုးႏိုး မဟုတ္ဘူး။ စပိန္လို ေျပာလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာလိုပဲ။ မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာေျပာင္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အတည္ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အႏုပညာဆိုတာ အနာေတြကို ျပင္ျပင္ၿပီး ညဳေနတာပဲ။ တကယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို က်ဳပ္ အက်ယ္တ၀ံ့ ေရးပါဦးမယ္။ ခုေတာ့ လြယ္လြယ္ ေမ်ာက္ပိန္းနားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ဒီလိုဗ်ာ။ အနာဆိုတာက အဓိကအားျဖင့္ေတာ့ အေရျပားမွာေပါက္တတ္တဲ့ ၀ဲ,ေပါ့။ ၀ဲ,ဆိုတာမ်ဳိးက သိပ္ကုပ္လို႔ ေကာင္းတာကလား။ အႏုပညာေမ်ာက္ခ်င္သပဆိုရင္ ၀ဲေပါက္ရင္ ေယာင္လို႔မွ ေဆးသြားမလိမ္းနဲ႔ဗ်ဳိ႕။ ကုပ္ေပေတာ့ပဲ။ အဲဒီ ၀ဲကုပ္ရတဲ့ အရသာေလးကို စိတ္ကူးနဲ႔ ျပင္ဆင္ၿပီး ပါးစပ္က (ေမ်ာက္အ,ဆိုလည္း စိတ္မပူနဲ႔။ လက္သည္းနဲ႔ပဲကုပ္ကုပ္၊ ေျခမနဲ႔ပဲထိုးထိုး ပါေဖွာမန္႔ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ ၀င္ႏိုင္ေသးတယ္.. ဘာမွမပူနဲ႔ ခြက္ခြက္) ထုတ္ထုတ္ၿပီး ညဳရတာ အႏုပညာေပါ့ဗ်ာ။ အျခား ေမ်ာက္ပ႑ိတေတြ၊ ေမ်ာက္က၀ိေတြ၊ ပညာရွင္ေမ်ာက္ေတြကေတာ့ ဘယ္လိုယူဆၾကသလဲ မသိဘူး၊ က်ဳပ္ကေတာ့ အဲလိုပဲ ခံယူတယ္။ ကိုယ့္အယူအဆနဲ႔ ကိုယ္ေပါ့… (အလဲ့.. က်ဳပ္ေတာင္ တယ္ဟုတ္လာပါ့လား) ။ ေမ်ာက္၀န္ဆံ့ေအာင္ေတာ့ ဒီလို ခံယူခ်က္ေလးတစ္ခုခုေတာ့ ဗန္းျပသေဘာမ်ဳိး ရွိမွဗ်ဳိ႕။ မရွိရင္ ဒီတိုင္းေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္မွမေနဘူး။ ေမ်ာက္တကာ တံေတြးခြက္ထဲေတာ့ ပက္လက္ ေမ်ာႏိုင္တယ္။ ထားေတာ့၊ ဒါက ေမ်ာက္ဒႆနိကနဲ႔ ဆိုင္သြားၿပီ။

အႏုပညာအေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ က်ဳပ္က ေရခံေျမခံေကာင္းခဲ့တယ္ေလ။ သိတယ္မဟုတ္လား။ ပ်ံက်ရပ္ကြက္က ျခံဳႀကိဳျခံဳၾကားမွာ ေမြးခဲ့တာဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ထဲက ဖံုေတာ သဲေတာထဲ ေလးဖက္သြားလာခဲ့ရတာ။ ဒီေတာ့လည္း ညစ္ပတ္တယ္။ ေျမာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကား ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတဲ့ ေမ်ာက္ဆိုေတာ့ ၀ဲထူတာေပါ့ဗ်ာ။ ကုပ္ပါၿပီလား။ ၂၄ နာရီလံုးလံုး ကုပ္ေနတာ။ အိပ္မက္ထဲလဲ ကုပ္တယ္။ ၀ဲကုပ္ရတဲ့ အရသာကို နားလည္ခံစားတတ္ၿပီဆိုရင္ ေနာက္တစ္ဆင့္က အဲဒါေလးကို ျပင္ၿပီး ညဳရတာပဲ။ ညဳတာကလည္း ညဳနည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့။ အသံေကာင္းတဲ့ေမ်ာက္က သီခ်င္းဆိုတာေပါ့။ ငါ တအားယားေနလို႔ပါတို႔ ဘာတို႔ ေလွ်ာက္ဆိုတာေပါ့။ မွန္ထဲကပံုကို သိပ္လန္းပါလားလို႔ ထင္တဲ့ ေမ်ာက္ေတြက သရုပ္ေဆာင္လုပ္ေပါ့။ ယားတဲ့ေ၀ဒနာကို မ်က္ႏွာမွာေပၚလာေအာင္၊ အမူအရာနဲ႔ေဖာ္ျပၿပီး ေမ်ာက္ပရိသတ္ႀကီးကို အယားေတြကူးစက္ေစဖို႔ ႀကိဳးစားတာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လို ေခတ္ပညာတတ္ ေမ်ာက္ေတြကေတာ့ စာေလးေပေလး ေရးတာေပါ့။ ေျပာတတ္ဘူးဗ်၊ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ အႏုပညာရွင္ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ ထိုက္တန္ပါ့မလားဆိုတာ။ ဟိုအဆိုေတာ္ ေမ်ာက္မေလးေျပာသလို ဒါကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာမလဲ ေပါ့ေနာ္..၊ ပရိသတ္ႀကီးက ဆံုးျဖတ္ပါလိမ့္မယ္ရွန္ ေပါ့.. ခြိခြိ။ စပ္မိတာေလးတစ္ခုေျပာရရင္၊ သင္းတို႔ေျပာတဲ့ ပရိသတ္ႀကီးက ဘာလို႔ `ႀကီး´ သြားသလဲဆိုတာကိုလည္း က်ဳပ္နားမလည္ျပန္ဘူးဗ်။ ပရိသတ္ေလာက္သံုးရင္ ေတာ္ၿပီမဟုတ္ဘူးလား။ ဒီလို `ဖားထား´ မွ `စားအား´ ရွိမွာေၾကာင့္လား… ခိခိ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဖားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပရိသတ္ႀကီးကို ေလးစားတယ္လို႔ပဲ အျမဲသံုးပါတယ္။ စားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္ၾကားရသေလာက္ သူတို႔ကခ်ည္း ပရိသတ္ႀကီးကို အျမဲေပးဆပ္ေနၾကရရွာတာပါပဲ.. ခိခိ။ ေျပာသားပဲ ကၽြန္ေတာ္ကိုက အာေခ်ာင္ပါတယ္လို႔။ ထားေတာ့ ဒါက ေမ်ာက္က်င့္၀တ္ကိစၥ။

က်ဳပ္ အႏုပညာသမား ဟုတ္မဟုတ္ဆိုတာကေန ေမ်ာက္က်င့္၀တ္ကိစၥ ေရာက္သြားတယ္။ လိုရင္းဆက္သြားရရင္ဗ်ာ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားထဲ ပါပါေနတဲ့ ဟိုေမ်ာက္အူ၀ဲေလးေတြ၊ ဘာတဲ့ ဟဲဗီးၿဖိဳးတို႔ စုေမတို႔ဆိုတဲ့ ေမ်ာက္ေပါက္စနေလးေတြကိုေတာင္ အႏုပညာရွင္လို႔ ေခၚႏိုင္သပဆိုရင္ က်ဳပ္ဘြဲ႕ရတာက သူတို႔ တစ္သက္ေလာက္ေတာ့ ရွိေနၿပီဗ်.. (ေျပာရင္း တခြက္ခြက္နဲ႔ ရယ္ပါတယ္) ။ အက်ယ္ေနာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ့ ေနာ့။ အခုကေတာ့ ေမ်ာက္ပိန္းနားလည္ အလြယ္ေျပာၾကပါစို႔။ ေမ်ာက္ပိန္းဆိုလို႔လည္း စိတ္ဆိုးမေနနဲ႔ဦးဗ်။ အေနာက္တိုင္းက ဒႆနဆရာႀကီး ဘာထရန္ေမ်ာက္ဆဲဆိုတာ အလြန္နက္နဲတဲ့ ပညာရပ္ေတြကို ေမ်ာက္ပိန္းနားလည္ေအာင္ ဖြင့္ဆိုရာမွာ အလြန္ေတာ္ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း သူ႔စာေလးေတြ နည္းနည္း ဖတ္ၾကည့္မိပါတယ္..ဘယ့္ႏွယ္။ က်ဳပ္က ေမ်ာက္ပိန္းအဆင့္ေတာင္ မေရာက္ေသးမွန္း သိရေတာ့တာကိုး။ ကဲ.. ထားပါေတာ့၊ ဒါကလည္း သီးျခားကိစၥ။ ေနာက္မွပဲ ကမၻာ့ေမ်ာက္ပိန္းထုႀကီးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေမ်ာက္ျမင္ကပ္ခံတာေပါ့။

လက္ကလည္း ေညာင္းလွၿပီ။ စာေရးတယ္ဆိုတာ အဲဒါပဲဗ်။ ရပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ဒီတိုင္းရပ္လိုက္လို႔လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။ နိဂံုးလိုလို အပိတ္လိုလိုဟာေလးလည္း ေရးေပးရေသးတယ္၊ သိပ္ခက္တဲ့ အႏုပညာတစ္ရပ္ပဲ ခိခိ။ ေအးပါ ဟုတ္ပါတယ္။ ရုပ္ျမင္သံၾကားထဲ ပါဖို႔က ပိုခက္ပါတယ္..၊ ထားပါေတာ့။ သင္းေလးကတစ္ေမွာင့္။ (စိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ေခၚ ဟဲဗွီးၿဖိဳးအား လွမ္းေျပာလိုက္သည္) ေဆာရီးဗ်ာ။ ခုနေျပာေနတာ ဘာလဲ။ ေၾသာ္.. အင္း အနာျပင္ညဳ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဆိုလိုရင္းက ဒီလိုဗ်ာ။ အႏုပညာဆိုတာ ေမ်ာက္ပိန္းနားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ေတာ့ အနာျပင္ညဳပဲဗ်ာ။ အနာဆိုတာက ရွင္းပါတယ္။ လြယ္တာေျပာရရင္ေတာ့ အေရျပားက အနာေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမ်ာက္၀ဲစားမို႔လို႔ ၀ဲကို ညႊန္းခဲ့တာပဲ။ တစ္ခ်ဳိ႕ေမ်ာက္ေတြက်ေတာ့လည္း အနာထဲမွာမွ ေပြးတို႔၊ စုပ္ခြက္နာတို႔၊ အနာ့ပဆုပ္တို႔လို တစ္သက္လံုးမေပ်ာက္တဲ့ အနာႀကီးမ်ဳိးေတြ ရွိတတ္တယ္ဗ်။ ၀ဋ္နာကံနာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ၀ဋ္နာကံနာရွိတဲ့ ေမ်ာက္ေတြထဲကမွ အနာကို ျပင္ဆင္မြမ္းမံၿပီး၊ အျခားေမ်ာက္ေတြ သိေအာင္,ၾကားေအာင္ အညဳ (တင္ျပပံု) ေကာင္းတဲ့ ေမ်ာက္ေတြဟာ `ပါရမီရွင္´ ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာၾကတာေပါ့။ အေနာက္ဘက္ ေမ်ာက္အုပ္ထဲမွာဆို ကာဖ္ကာ၊ ဗွင္ဂိုး တို႔ဆိုတာ ထိပ္တန္းေမ်ာက္နာႀကီးေတြေပါ့။

အဲ… ေမ့ေတာ့မလို႔ ၾကည့္စမ္း။ ေနာက္ဆံုး အေရးႀကီးတဲ့တစ္ခု က်န္တာကေတာ့ `ကံစြပ္မႈ´ ဆိုတာပဲဗ်။ ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးတယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕အနက္နဲ႔ ကြက္တိပဲ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ `စန္း´ ဆိုလား၊ ဘာမွန္းမသိတဲ့ စကားလံုးတစ္လံုးကို သံုးၾကေလရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေမ်ာက္ပိန္းအဆင့္ေတာင္ မေရာက္ေသးေတာ့ အဲဒီစကားလံုး ဘာကိုဆိုလိုမွန္း နားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ထားေတာ့ ဒါလည္းသီးျခားကိစၥ။ [အဲဒီအေၾကာင္း အေသးစိတ္ကို `ပိန္းဥစားေသာ ေမ်ာက္ပိန္ပိန္မ်ား´ နာမည္နဲ႔ က်မ္းတစ္ဆူေလာက္ ျပဳစုခ်င္ပါတယ္၊ ထုတ္ေ၀သူရွိရင္ေပါ့ေလ] ကၽြန္ေတာ့္စကားလံုး အတိုင္းေျပာရရင္ ကံစြပ္မႈဆိုတာက အႏုပညာမွာ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ပဲ။ ၀ဋ္နာကံနာလည္း ရွိတယ္၊ အျပင္, အညဳ လည္း ေကာင္းတယ္ဆိုတာေတာင္ ေမ်ာက္အမ်ားစု လက္ခံတဲ့ အႏုပညာေမ်ာက္မႈ ျဖစ္လာဖို႔ဆိုတာ ကံစြပ္မႈကလည္း လိုအပ္ေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေမ်ာက္မွမသိလိုက္ဘဲ ဇာတ္သိမ္းသြားၾကရွာတဲ့ အျပင္, အညဳေကာင္း ေမ်ာက္နာႀကီးေတြမွ တစ္ေထြးႀကီးပဲကိုး။ ကာဖကာဆိုလည္း သူေသၿပီးမွ သူ႔စာအုပ္ေတြကို ပံုႏွိပ္ေပးမယ့္ သူငယ္ခ်င္း (မက္က္စ္ ဘေရာ့ဒ္) တစ္ေယာက္ရွိေနတာ၊ နာဇီေတြလက္ထဲက သူ႔စာေပေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ကယ္ဆယ္ခဲ့ရတာ ဘယ္ေလာက္ `ကံစြပ္´ တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ ထိုက္တန္သလဲ။ ဗွင္ဂိုးလည္း ဘာထူးသလဲ `ေသပန္းပြင့္´ (Posthumous) တာပဲ မဟုတ္ဘူးလားလို႔။ (ငိုမိေတာ့မွာ..ခြစ္) ကံစြပ္မႈ မရွိရင္လည္း ဘာအႏုပညာေမ်ာက္မႈမွ မရွိႏိုင္ျပန္ဘူး…ဟူးးး။

ဒီလို အရွည္ႀကီး ေျပာေနရတာကလည္း က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ မာစတာဘရိန္း ေမ်ာက္ဂိုက္ဖမ္းၿပီး ၾကြားခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူးဗ်ဳိ႕။ က်ဳပ္က မနာလိုတိုရွည္ျဖစ္ၿပီး မလိုတမာေတြ ေျပာေနတယ္လို႔ တခ်ဳိ႕ ဦးေႏွာက္ခပ္ေသးေသး ေမ်ာက္ေတြက စြပ္စြဲၾကဦးမွာဗ်… ခြိခြိ။ ကဲ.. က်ဳပ္နိဂံုးႀကီးလည္း အေတာ္ရွည္ေနၿပီ။ ဒီလို…။ က်ဳပ္မွာက ကေလးဆန္ဆန္ အစြဲအလမ္းေလး တစ္ခုရွိတယ္ဗ်။ ေမ်ာက္အေမႀကီးကားတိုက္ ဆီက ကမၻာေက်ာ္ ေမ်ာက္ႀကီး အိုဟင္နရီရဲ႕ Twisted Ending ေလးေတြ ခင္ဗ်ားလည္း ဖတ္ဖူးပါေရာ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုးတန္းတုန္းက The Last Leaf ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္မွာ ငိုလိုက္ရတာဗ်ာ.. ခြစ္ခြစ္ (ရွက္ရယ္,ရယ္သည္)။ က်ဳပ္က အဲဒါမ်ဳိး လွည့္ကြက္ေလးေတြ သိပ္သေဘာက်တာ။ ဒါေပါ့ စိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳတိုမွာလို မဟုတ္ဘဲ သေရာ္စာလို အေရးအသားမွာ ဟာခနဲဟင္ခနဲ အကြက္ထပ္ခင္းဖို႔ဆိုတာ သိပ္သိပ္ခက္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမ်ာက္ၾကံရင္ နားဖာကေလာ္တံလည္း ေယာက္ခ်ဳိဇြန္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ဘယ္လို ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို `ဘ၀င္ျမင့္ယံုမွားလြန္´ ျဖစ္ေနတဲ့ ေမ်ာက္ရူးေလးတစ္ေကာင္လို႔ ယူဆလိုက္ၿပီေပါ့။ ဒါဆိုလည္း စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ပရိသတ္ႀကီး.. အဲ ပရိသတ္ေလးေတြကို ေလးစားပါတယ္။ အလို…။ ဒီ၀ါက်အထိ ခင္ဗ်ားလိုက္ဖတ္ေနတုန္းလား.. ဘုရား… ဘုရား။ လမ္းခုလတ္မွာ က်ဳပ္ သတိေပးခဲ့တယ္ေနာ္…။ အဆင္ေျပမွ လိုက္လာပါလို႔။ အခုခင္ဗ်ား သက္ေသျပေနပံုက က်ဳပ္ အေရးအသားဟာ....??? ဗ်ာ...။ လံုး၀ ဆြဲေဆာင္မႈမ,ရွိလို႔ကို အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ လိုက္ဖတ္တာ၊ (ပရိသတ္ေလးက ေျပာတာဆိုေတာ့ ဒါလည္း ယုတၱိရွိတာပါပဲ ခိ) ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမ်ာက္ရူးပဲ… ဟုတ္စ။ အင္း.. ခင္ဗ်ားေျပာတာ ဟုတ္မွာပါ..။ အဆံုးမွာေတာ့ `ကံစြပ္´ ၾကဖို႔သာ အဓိကပဲကိုးးး.. ခြိခြိခြိ။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ေအာက္တိုဘာ (၁၄) ၂၀၁၀