စုဗွားရွင္း, ျမန္မာဗွားရွင္း (Suu Version, Myanmar Version)

ေနရူးရဲ႕ `ကိုယ္ေရးအထုပၸတၱိ´ (An Autobiography) စာအုပ္ကို တစ္ေန႔ တစ္ခန္းဖတ္ျဖစ္တယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္ဆန္ ေရးထားတယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ေပမဲ့ ဂႏၵီႀကီး (Gandhiji) အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ `တာ၀န္အရ အာဏာဖီဆန္ေရး´ (Civil Disobedience)၊ `မပူးေပါင္းေရး´ (Non- cooperation) နဲ႔ ေခါင္ခ်ဳပ္အျဖစ္ `အၾကမ္းမဖက္ေရး´ (Non-violence) ၀ါဒကိုေတာ့ တစ္အုပ္လံုး လက္ညွိဳးထိုးမလြဲ ျမင္ေနရတယ္။ ေနရူးဟာ ကိန္းဘရစ္ဂ်္ (Cambridge) ထြက္ျဖစ္တယ္။ ဒီစာအုပ္ကို သူ ေထာင္က်ေနစဥ္မွာ ေရးခဲ့တယ္။ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ေထာင္အလီလီက်ၿပီး စုစုေပါင္း (၁၇) ႏွစ္ ေထာင္ထဲမွာ ေနခဲ့ရတယ္။ အဲဒါေတြက သိပ္အေရးမႀကီးလွဘူး။ သူတို႔ဆရာတပည့္ (ဂႏၵီႀကီး/ေနရူး) ရဲ႕ Non-violence ၀ါဒက `အလြန္´ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ေနာက္မွာ လက္ရွိ သက္ရွိထင္ရွား ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ `စု´ ကပ္လိုက္ေနလို႔ပဲ။ အခ်ိန္ကိုက္ေလးျဖစ္ေနလို႔ အဲဒီအေၾကာင္းကို နည္းနည္းေလး ေရးခ်င္ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ လုပ္ရကိုင္ရ ခက္ခဲေနပါေစ၊ ဒီအေျခအေနအတြက္ ဒီနည္း [အၾကမ္းမဖက္ေရးနည္း] (Non-violence) ဟာ မမွန္ေတာ့ဘူးလို႔ ဂႏၵီႀကီးက ဘယ္ေတာ့မွ သံသယမရွိခဲ့ဘူး။ `မွန္ကန္ေသာ´ နည္းလမ္း ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ကို အဆိုပါနည္းလမ္းဟာ မည္သည့္အေျခအေနႏွင့္မဆို အံ၀င္ခြင္က်ရမယ္၊ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိရမယ္၊ အလုပ္ျဖစ္ရမယ္လို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။ အေျခအေနေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သူ ထည့္မတြက္ဘူး။ ဟိုေကြ႕မွာ ဟိုတက္နဲ႔ေလွာ္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးမ်ဳိး ဂႏၵီႀကီးမွာ မရွိဘူး။ နည္းလမ္းကို ပဓာန ပင္တိုင္အျဖစ္ ဆုပ္ကိုင္ထားတယ္။ `တက္´ကိုသာ အဓိကထားတယ္။ ေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းရိုးက ေကြ႕သြားလား၊ မေကြ႕ဘူးလား သူ မေတြးဘူး။ ခန္႔မွန္းမရႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ေတာ့ျဖင့္ အၾကမ္းမဖက္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔၊ တာ၀န္အရ အာဏာဖီဆန္ေရး လုပ္ငန္းစဥ္ကို စြန္႔လႊတ္စရာ မလိုဘူးတဲ့။ (ဆရာတာ့ `ေလ´ နည္းနည္းပါသြားတယ္ :P )

ဒီေနရာမွာ အၾကမ္းမဖက္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ တာ၀န္အရ အာဏာဖီဆန္ေရးဟာ သူေတာ္စင္ေတြ၊ မဟာဂရုဏာရွင္ေတြနဲ႔သာ သက္ဆိုင္တဲ့ ဘာသာေရးယံုၾကည္မႈ တစ္ရပ္မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ဂႏၵီႀကီးက ေထာက္ျပတယ္။ သာမန္လူေတြ က်င့္ၾကံႏိုင္တဲ့ `နည္းလမ္း´ (Method) တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ဘာသာေရးေပါင္းစံု ေရာျပြန္းေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း (အိႏၵိယ) မွာ လူအားလံုးကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ဖို႔၊ တစ္နည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ မေျပာဘဲ သာမန္လူထုရဲ႕ ႏွလံုးထဲသားထဲထိ ေရာက္သြားေအာင္ ဘာသာေဗဒကို အရပ္သားအဆင့္ထိေလွ်ာ့ခ်ၿပီး အားလံုးခံစားႏိုင္တဲ့ `နည္းလမ္း´ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေရြးခ်ယ္သံုးႏႈန္းသြားတာ သတိျပဳမိတယ္။ Doctrine of Sword လို႔လည္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ သံုးစြဲေသးတယ္။ (သာမန္ျပည္သူ၊ အမ်ားအတြက္ရည္ရြယ္လို႔) ရသပါးပါးေလး ထည့္ေပးထားတာ သိပ္လွတယ္။ (အေရာင္ပါတဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးသြားတယ္) သူရဲေဘာင္ေၾကာင္ျခင္းနဲ႔ အၾကမ္းဖက္ျခင္းၾကား တစ္ခုခုသာ ေရြးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူက အၾကမ္းဖက္ျခင္းကိုပဲ အၾကံေပးမွာတဲ့။ ဆိုလိုတာက အၾကမ္းမဖက္ေရးနည္းလမ္းဟာ သူရဲေဘာေၾကာင္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ဂႏၵီႀကီး အထူးျပဳ ေျပာခဲ့တယ္။ အၾကမ္းမဖက္ေရးနည္းလမ္းဟာ စြမ္းအင္ထက္ျမက္မႈရွိတယ္လို႔ သူက အထပ္ထပ္ညႊန္းခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း သူညႊန္းတဲ့အတိုင္း ဟုတ္ခဲ့တယ္။

တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ (ဟုတ္ဟုတ္, မဟုတ္ဟုတ္ ေရြးေကာက္ပြဲပဲ ထားပါေတာ့) `မဲမထည့္ဖို႔´ ဆိုတာ အၾကမ္းမဖက္ေရးနည္းလမ္းနဲ႔ တာ၀န္အရအာဏာဖီဆန္ျခင္း အသြင္ကြဲ တစ္မ်ဳိးပဲ။ (တကယ္ဆို အာဏာဖီဆန္္တဲ့အဆင့္ထိေတာင္ မေရာက္ပါဘူး။ အေနသာႀကီးပါ) `စု´ နဲ႔ ဘဘႀကီး ဦး၀င္းတင္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာဗွားရွင္း ပဲ။ ျမန္မာေတြရဲ႕ ျမန္မာဗွားရွင္း ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဟာပဲ။ ကုလားႀကီးေတြ တကယ့္ကို အလုပ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ နည္းလမ္းပဲ။ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီနည္းအလုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဂႏၵီႀကီးက ယံုခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနည္းဆံုးေတာ့ `ဘာမွမလုပ္တာကို လုပ္ရတာ´ [မဲရံုမသြားတာ] မသက္သာေပဘူးလား။ နားနားေနေန ေနဖို႔ပဲလိုတာပါ။ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ေရာက္လာေတာ့ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ေပါ့။ ဒါပဲရွိတယ္။ (အျဖဴအမဲခြဲတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး :P) ကုလားႀကီးႀကိဳက္လား၊ ဘာဘူႀကီးႀကိဳက္လား၊ ပန္ခ်ာပီႀကိဳက္လား၊ ကပၸလီေလးႀကိဳက္လား၊ ေမ်ာက္၀ံႀကိဳက္လား၊ အဲလို ပံုမလာတာေတြခ်ည္း လင္လုပ္ဖို႔ တန္းစီေရြးခိုင္းသလိုပဲ။ သမီး,ငယ္ေသးတယ္လို႔ပဲ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းရမွာပဲ။ (အေမႊးထူတာေတြမွ ေႏြးေထြးတယ္ ထင္ရင္ေတာ့ သေဘာေပါ့ကြယ္ :P) အဲဒီအထဲမွာေတာင္ ေမ်ာက္၀ံက အလားအလာအေကာင္းဆံုးဆိုပဲ။ ထားပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲလိုပဲ ထင္တယ္။ [အရပ္သား အသိဉာဏ္ေလာက္နဲ႔ ဖြဲ႕စည္းပံုကို ဖတ္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေတာင္ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္မယ္ဆိုတဲ့ ပါတီ (ဆိုတာေတြ) အားလံုး `ေသာက္ခ်ဥ္´ လို႔ပဲ ယူဆတယ္]

ေနရူးစာအုပ္ဖတ္ၿပီး Current Affairs နဲ႔ ဆက္စပ္ေတြးမိသြားလို႔ ဒီစာကို `ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္´ ေရးပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာက ခပ္ေပါေပါႏိုင္လို႔ (ဒါေပမဲ့ အေရးလည္းႀကီးတယ္) ခပ္ေပါေပါစကားေျပနဲ႔ပဲ ေရးပါတယ္။ ေအာက္က စာပိုဒ္ေလးကို ဖတ္သင့္တယ္ ထင္လို႔ ထုတ္ႏုတ္ၿပီး ျပန္ Share ပါတယ္။

Many years later, just before the 1930 Civil Disobedience movement began, Gandhiji, much to our satisfaction, made this point clear. He stated that the movement should not be abandoned because of the occurrence of sporadic acts of violence. `If the non-violent method of struggle could not function because of such almost inevitable happenings, then it was obvious that it was not an ideal method for all occasions, and this he was not prepared to admit. For him the method, being the right method, should suit all circumstances and should be able to function, at any rate in a restricted way, even in a hostile atmosphere.´ Whether this interpretation, which widened the scope of non-violent action, represented an evolution in his own mind or not I do not know.   (Jawaharlal Nehru, An Autobiography, Page: 91)

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ေအာက္တိုဘာ (၁၂) ၂၀၁၀