Skip to main content

သို႔ - Anonymous မွ - ေတဇာ အေၾကာင္းအရာ - က်ဳပ္ကိစၥ

က်ဳပ္ႏွင့္ စာေပဆိုင္ရာ အယူအဆ

က်ဳပ္က က်ဳပ္ရဲ႕ အေရးအသားတစ္ခုမွာ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ က်ဳပ္ လို႔ သံုးလိုက္တယ္။ ဒါကို ခင္ဗ်ားက မယဥ္ေက်းတဲ့၊ လူမႈေရးနားမလည္တဲ့၊ ရိုင္းစိုင္းတဲ့၊ ေအာက္သက္မေၾကတဲ့၊ ေမာက္မာတဲ့ အသံုးအႏႈန္းအျဖစ္ တတ္သမွ်မွတ္သမွ် နာမ၀ိေသသနေတြသံုးၿပီး `ဆဲ´ ထားတယ္။ အဆင့္အတန္းမရွိတဲ့ စာေပအမ်ိဳးအစား ေရးသားသူ စာရင္းထဲ က်ဳပ္ကိုသြင္းတယ္။ ႐ႈတ္ခ်ပိုင္ခြင့္က ခင္ဗ်ားရဲ႕ အခြင့္အေရးပဲ။ ဒါကို က်ဳပ္က ျပန္လည္ေခ်ပတာမ်ဳိး မလုပ္လိုဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ား ပညာရေအာင္ေတာ့ က်ဳပ္က နည္းနည္းေလး ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ မေျပာျပန္ရင္လည္း မျမည္ဘူး မဟုတ္လား။

ခင္ဗ်ားက ဆရာဦးသုေမာင္ကို ကိုးကားၿပီး က်ဳပ္ကို ဆရာလုပ္ထားတယ္။ ခင္ဗ်ားဆိုလိုရင္းကို က်ဳပ္ မွတ္မိသလိုျပန္ေျပာရရင္ ဆရာဦးသုေမာင္ဟာ အေရးအသားတစ္ခုမွာ ေျပာသူနာမ္စားကိုု က်ဳပ္လို႔ သံုးႏႈန္းမိခဲ့တယ္။ အဲဒီအေရးအသားကို ဖခင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဦးသာဓုကို ေပးဖတ္ခဲ့တယ္။ သူက သူ႔အေရးအသားကို ဦးသာဓုႀကီး ဘယ္လိုမွတ္ခ်က္ခ်မလဲလို႔ ေမးလိုက္ခ်ိန္မွာ ဖခင္ႀကီးဦးသာဓုက ဒီလိုျပန္ေျဖတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားေျပာတယ္။ သားရယ္ မင္းအေရးအသားကို ငါ ဆက္မဖတ္ပါရေစနဲ႔ကြာ။ မင္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ က်ဳပ္လို႔ သံုးထားေတာ့ ဒါကို အေဖ ဘယ္လိုဆက္ဖတ္ႏိုင္ပါ့မလဲတဲ့။ ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဆရာဦးသုေမာင္လည္း ေနာင္တအႀကီးအက်ယ္ ရသြားခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းအေရးအသားေတြမွာ အေရးအသားဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈကိစၥကို အထူးဂရုစိုက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ဂရုစိုက္သလဲဆိုရင္ သူ႔အေရးအသားေတြရဲ႕ ၀ါက်အဆံုးသတ္ေတြမွာ `ပါတယ္´ ေတြ အထပ္ထပ္ပါၿပီး `ပါ´ ေတြထပ္ေနလို႔ အျခားဆရာေတြက ေထာက္ျပတာခံရတဲ့အထိပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဦးသုေမာင္ဟာ သူ႔ပံုစံအတိုင္း ေရးျမဲေရးေနခဲ့ဆဲပဲတဲ့။ ဟုတ္ၿပီ က်ဳပ္အလွည့္။


ခင္ဗ်ားရဲ႕ စာကို က်ဳပ္က စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ဖတ္ခဲ့တယ္။ ဖတ္ေနရင္းတန္းလန္း က်ဳပ္ မျပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား ေျပာတာေတြကို ဆရာဦးသုေမာင္ရဲ႕ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ က်ဳပ္လည္း ဖတ္ဖူးခဲ့လို႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ား အေရးအသားအရ ခင္ဗ်ားဟာ ဆရာဦးသုေမာင္နဲ႔ ေဂၚလီရိုက္ဖက္ ျဖစ္ခဲ့လို႔ပဲ ဒါေတြကို သိေနသလိုလို သေဘာမ်ဳိး သက္ေရာက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားစာက က်ဳပ္အတြက္ေတာ့ ဟာသသက္သက္ပဲ။ ထားပါေတာ့။ လိုရင္းကို သြားရရင္ ခင္ဗ်ားေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာဟာ က်င့္၀တ္ကိစၥ ျဖစ္တယ္။ နည္းနည္းထပ္ခ်ဳံ႕လိုက္ရရင္ ျမန္မာစာေပဆိုင္ရာ က်င့္၀တ္ကိစၥျဖစ္တယ္။ [အဂၤလိပ္စာမွာက ေ၀လမင္းသားလည္း I ပဲ၊ ကေလကေခ်လည္း I ပဲ။ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္လာခဲ့ရင္လည္း I မွာပဲ။ အျခားဘာသာစကားေတြေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူး။ ထားေတာ့]

စာေပ အေရးအသားေတြမွာ က်ဳပ္ကို သံုးသင့္မသံုးသင့္ကိစၥ ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ စာေပအေရးအသားဆိုတဲ့အထဲမွာ ဘယ္လို စာေပအမ်ဳိးအစားေတြ ပါသလဲလို႔ ခြဲျခားၾကည့္ရႈရေတာ့မယ္။ ခင္ဗ်ားနားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ ဆိုပါစို႔ ၀တၳဳဆိုတဲ့ စာေပအမ်ဳိးအစားမ်ဳိး ပါသလား။ အညာေဒသ၊ ေက်းလက္ေနာက္ခံနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဆင္ထားတဲ့ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္မွာ လူမမယ္အရြယ္ သားေလးက သူ႔အေမကို `အေမ က်ဳပ္ ဗိုက္ဆာတယ္ဗ်ာ´ လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေျပာတစ္ခုပါတယ္။ (အဲဒီ စကားေျပာဟာ အဲဒီ၀တၳဳတိုရဲ႕ အသက္ပဲ။ ၀တၳဳရဲ႕ ေနာက္ဆံုး၀ါက်ပဲ) အဲဒီေနရာမွာ `ေမေမ သားသား ဗိုက္ဆာပါတယ္ခင္ဗ်ာ´ လို႔ (ခင္ဗ်ားေျပာသလို) ယဥ္ေက်းစြာ ေရးလိုက္ရင္ အဲဒီ၀တၳဳဟာ ပ်က္သြားၿပီလို႔ က်ဳပ္ယူဆတယ္။ ဒီကိစၥကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လို ေျပာမလဲ။ အဲဒီစာေရးဆရာကိုပါ ခင္ဗ်ား ဆဲမလား။ ဆဲမယ္ဆိုရင္ နည္းနည္းေတာ့ စဥ္းစားဦး။ အဲဒီ၀တၳဳတိုဟာ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)စာေပဆုရ၀တၳဳတိုမ်ား ေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တာ။ စာေရးဆရာ အမည္ကို က်ဳပ္ေမ့ေနၿပီ။ ဒါမ်ဳိးစာေရးဆရာကို ဆဲမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားပဲ ကြဲမွာမို႔လို႔ က်ဳပ္က ေစတနာနဲ႔ သတိေပးတာ။ ၀တၳဳနာမည္က `ႏြားေခ်းေကာက္သူမ်ား´ တဲ့။ `ရသစာေပ´ ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိတဲ့လူေတြ သိပ္ဖတ္ထားသင့္လွတယ္။ လက္လွမ္းမီရင္ ခင္ဗ်ားလည္းျမည္း ၾကည့္သင့္တယ္။

ဒါကို က်ဳပ္က စိတ္ထဲေပၚရာ လက္တမ္း ညႊန္းလိုက္တာပဲ။ အမွန္ေတာ့ ခင္ဗ်ားသာ ျမန္မာ၀တၳဳေတြ နည္းနည္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္ဖူးမယ္ဆိုရင္ `က်ဳပ္´ အသံုးကို လက္ညွိဳးထိုးမလြဲ ျမင္ဖူးခဲ့မွာ အေသအခ်ာပဲ။ လိုရင္းျပန္ဆက္ရရင္ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို စာေပမွာ သံုးသင့္မသံုးသင့္ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ မည္သည့္ စာေပအမ်ဳိးအစားလဲဆိုတာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားဖို႔ လိုတယ္။ တိုတိုနဲ႔လြယ္လြယ္ေျပာရရင္ `ရသစာေပ´ (၀တၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ အက္ေဆးစသည္..) အမ်ဳိးအစားမွာ က်ဳပ္ကို သံုးႏႈန္းႏိုင္တယ္။ သိပ္ယဥ္ေက်းခ်င္လို႔ မသံုးဘူးဆိုလည္း ေနႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔လို ေတာသားဇာတ္ေကာင္ေတြအေၾကာင္း မဖြဲ႕မိေအာင္ ေရွာင္ဖို႔ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္။ ဒီေလာက္ထိ လိုက္မီလား။ ေကာင္းၿပီ၊ ဘယ္လို စာေပအမ်ဳိးအစားမွာ က်ဳပ္အသံုးကို ေရွာင္သင့္သလဲ။ ရသရဲ႕ အျခားေသာတစ္ဘက္ဟာ `သုတ´ ။ အလြယ္ေျပာရရင္ ေဆာင္းပါး၊ မိန္႔ခြန္း၊ က်မ္း၊ စာတမ္းနဲ႔ ေနာက္ဆံုး လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာမ်ဳိးအထိ၊ အခ်က္အလက္ေပးဖို႔သာ အဓိက ရည္ရြယ္တဲ့ သုတစာေပ ေခါင္းစဥ္ေအာက္ထဲ ရွိတာေတြမွာ က်ဳပ္ကို ေျပာသူနာမ္စားအျဖစ္မသံုးဘဲ ေရွာင္သင့္တယ္။ ဒါေတာင္ အမ်ားလက္ခံႏိုင္မယ့္ အျမင္ကို က်ဳပ္ကေျပာေနတာ။ တရားခံ၀က္ျခံထဲကေနၿပီး `ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ဘဲႀကီး ခင္ဗ်ား၊ က်ဳပ္မွာ လံုး၀ အျပစ္မရွိပါဘူး´ လို႔ ေလွ်ာက္လွဲမယ္ဆိုရင္လည္း သိပ္မသင့္လွဘူး။ သို႔ေသာ္ ေတာသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရိုးသားစြာ သံုးမိေကာင္းသံုးမိႏိုင္ေသးတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳရမယ္။ ခင္ဗ်ားတပ္ထားတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ (ဆိုတာရဲ႕) မ်က္မွန္ေအာက္က အျမင္နဲ႔ အဲဒီ ေတာသားကို `ဆဲ´ လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အခါအားေလ်ာ္စြာ မ်က္မွန္ခၽြတ္ၾကည့္တတ္ရတယ္။

ေ၀ါဟာရေတြ၊ စကားလံုးေတြမွာ အေရာင္ပါတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြ ရွိတယ္။ မပါတာေတြရွိတယ္။ အဲဒီအေရာင္ပါတဲ့ အမ်ဳိးအစားကို Emotional Word/Term (ခင္ဗ်ားနားလည္ေအာင္ လြယ္တဲ့စကားလံုးေတြ ေရြးသံုးတယ္) လို႔ ေခၚတယ္။ အေရာင္းျမွင့္တင္ေရးသမားေတြ၊ အခ်စ္၀တၳဳေရးသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမား (ဆိုသူ) ေတြ ပါးစပ္ကမခ်တဲ့ စကားလံုးမ်ဳိးပဲ။ ထားေတာ့။ ရသသမားေတြက အေရာင္ေတြနဲ႔ ျခယ္မႈန္းတယ္။ သုတသမားေတြက အေရာင္မပါတာေတြနဲ႔ တိက်မႈကို ရေအာင္ယူတယ္။ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦးၾကား မွတ္ယူပံု ကြာဟႏိုုင္တဲ့၊ တစ္နည္း ပုဂၢလဒိ႒ာန္ဆန္ (Subjective) တဲ့ နာမ၀ိေသသနလို စကားလံုးမ်ဳိးေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္တတ္တယ္။ ရွင္းရွင္းေလးပဲ။

ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္အသံုး နဲ႔ ဆရာဦးသုေမာင္အေၾကာင္း၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း၊ အမိယုတ္သား ႏႈတ္ၾကမ္းတဲ့အေၾကာင္းေတြကို ဇာခ်ဲ႕ထားေပမဲ့ ပစ္မွတ္ထားၿပီး ေျပာေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ အေရးအသားအေၾကာင္း ဘာတစ္ခုမွ ပါလာတာမေတြ႕ရဘူး။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္စာမွာ တျခား ဘာေျပာစရာ အျပစ္မွ မရွိဘူးလို႔ပဲ က်ဳပ္ ယူဆလိုက္တယ္။ က်ဳပ္အေရးအသားဟာ `သေရာ္စာ´ ျဖစ္တယ္။ ခ်ာတူးလန္ေအာင္ ညံ့ေနလို႔ျဖစ္ေစ၊ စာဖတ္သူက သိကၡာေတာ္ရ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ေနလို႔ျဖစ္ေစ၊ မရယ္, မျပံဳးတာေတာင္မွ သေရာ္စာဟာ သေရာ္စာသာ ျဖစ္တယ္။ အခ်က္အလက္ ေ၀ငွဖို႔ အဓိက ရည္ရြယ္တဲ့ အေရးအသားမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဒီအထိ ခင္ဗ်ားရ, ရဲ႕လား။ မရေသးရင္ ခဏေလာက္နားၿပီး ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစား။ ဆက္မဖတ္နဲ႔ဦး။ ရရင္ ဆက္ေျပာေသးတာေပါ့။ ဟုတ္ၿပီ၊ က်ဳပ္စာဟာ သေရာ္စာ။ သေရာ္စာဟာ ရသ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ရွိတာေတာ့ ခင္ဗ်ား သိေလာက္ပါရဲ႕။ `ဟာသရသ´ ဆိုတာကို မၾကားဖူးရင္ေတာင္ တတိုင္းေမႊးဂ်ာနယ္ေလာက္ ဖတ္ဖူးရင္ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ရသစာေပအမ်ဳိးအစားမွာ က်ဳပ္က က်ဳပ္လို႔ သံုးလိုက္တာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာဆုိင္သလဲ။ ပစ္ရင္ေတာ့ ထိေအာင္ပစ္တာ ေကာင္းတယ္။ (ဦးေန၀င္းကိုု သံေယာင္လိုက္တာမဟုတ္ဘူး) ေ၀ဖန္ေရးအဆင့္မ်ဳိးအထိ ေရာက္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္။ Argument ေဘာင္ထဲ ၀င္ေအာင္ေျပာႏိုင္ရင္ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ အေျခတင္ ျပန္ေဆြးေႏြးမယ္။ အက်ဳိးအပဲ့အခ်က္အလက္ေလးေတြ ရွာၾကံေရးၿပီး အခ်ိန္မျဖဳန္းပါနဲ႔။ ေသာက္ေရးမပါတာေတြကို က်ဳပ္က အဖက္လုပ္ၿပီး ျပန္ေျဖရွင္းေလ့မရွိဘူး။ အခုစာက ခင္ဗ်ားကို ေစတနာထားလို႔ ေရးေနတာ။ ႏို႔မို႔ဆို ခင္ဗ်ား တစ္သက္လံုး မွားေနလိမ့္မယ္။ အခုစာကို ခင္ဗ်ားနားလည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အဆင့္အထိ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ရွင္းလင္းေအာင္ က်ဳပ္ ေလွ်ာ့ေရးထားတာပဲ။ နားလည္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ မိန္႔ခြန္းလိုမ်ဳိး သုတေခါင္းစဥ္ေအာက္က အမ်ဳိးအစားမွာ၊ ျပည္သူေတြအမ်ားႀကီးကို ေျပာရတဲ့အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဗိုလ္ေတဇ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း) ဟာ က်ဳပ္ေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ထပ္ေနေအာင္ သံုးႏႈန္းခဲ့တဲ့ (ျခြင္းခ်က္) ကိစၥကို က်ဳပ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ထည့္မေျပာေတာ့ဘူး။ ႏို႔မို႔ဆို ခင္ဗ်ား ကိုယ့္ အိုင္က်ဳရဲ႕ အေျခအေနကို သေဘာေပါက္ၿပီး သိပ္အားငယ္သြားမွာ စိုးလို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ေတာ္ၿပီ။

အခု က်ဳပ္ေရးေနတာေတြက ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ မဟုတ္သလို၊ အတင္းအဖ်င္း, ရန္ျဖစ္ေနတဲ့ Blog ေတြေပၚက ေပါက္ကရစာမ်ဳိးလဲ မဟုတ္ဘူး။ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို ခင္ဗ်ားကို ျပန္ေခ်ပေနတာ၊ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ေပးစာရဲ႕ ညီအစ္ကို၊ ျပန္စာ စာလို႔ပဲ ေခၚခ်င္ေခၚေတာ့။ ရသထဲမွာ ေရာေမႊထားတဲ့ `အခ်က္အလက္´ (သုတ) ေတြကို ဖယ္ၿပီး ဖတ္ရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ အက်ဳိးမယုတ္ေလာက္ဘူး။ အခုစာမွာ ဘာရသပါသလဲ ဆိုရင္၊ ဒါကို က်ဳပ္ထက္စာရင္ ခင္ဗ်ားက ပိုသိလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား အခု ေဒါသ ထြက္ေနသလား။ နည္းနည္းေလး ထပ္ေျပာျပဦးမယ္။

ရသဆိုတာ `အႏုပညာပစၥည္း´ ရဲ႕ အတြင္းသား (in-itself) ထဲမွာတည္ေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ဖတ္ရႈ(ၾကည့္)ျမင္သူရဲ႕ ရယူခံစားပံုနည္းလမ္းနဲ႔ (Way of Perceiving/receiving) ဦးေႏွာက္အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ခံစားနားလည္သူရဲ႕ ကိေလသာအထူအပါးနဲ႔ အမ်ားႀကီးသက္ဆိုင္တယ္။ မိုးဇက္ရဲ႕ေတးသြားေတြကို ႀကိဳက္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္မွ မရွိဘူး။ ဒီလိုပဲ ဘယ္လူပ်ဳိေဘာ္၀င္စ ေမ်ာက္မွလည္း အင္တာနက္မွာ အျပာဆိုက္ေတြ ရွာမၾကည့္ဘူး။ ဒီလိုခပ္လြယ္လြယ္ ဥပမာေတြ ေဆာင္ေနရတာက အီမန္ႏြယ္ကန္႔ (Kant) အထိ သြားရင္ ခင္ဗ်ားလိုက္မမီေတာ့မွာစိုးလို႔ပဲ။ ဒါကိုနားလည္ၿပီဆိုရင္ က်ဳပ္က အခု က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ က်ဳပ္လို႔ သံုးေနတဲ့အခ်က္နဲ႔ က်ဳပ္ရဲ႕စာကို သုတ/ရသ ေခါင္းစဥ္တစ္ခုခုေအာက္ ေဘာင္ကန္႔ဖို႔ အရည္အခ်င္းမီသြားေလာက္ၿပီ ထင္တယ္။ တကယ္ဆို ရသကိုးပါးထဲမပါတဲ့ ရသအသစ္ေတြကိုေတာင္ အခုစာမွာ ပါခ်င္ပါႏိုင္ေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ `ေသာက္ျမင္ကပ္ရသ´ ရမယ္၊ `မ်က္မုန္းက်ဳိးရသ´ ရႏိုင္တယ္။ တခ်ဳိ႕ `မခ်ိျပံဳးရသ´ ရမယ္။ ခင္ဗ်ားအေနနဲ႔ေတာ့ `ႏွလံုးေသြးရပ္ရသ´ပါ ရသြားႏိုင္တယ္။ တစ္ခုရွိတာက ဒီအေရးအသားမွာ က်ဳပ္က က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ က်ဳပ္လို႔သံုးႏႈန္းေနတာ၊ ေရးဟန္က ကၽြတ္ဆတ္မာေက်ာၿပီး `ပါ´ ေတြ တစ္လံုးမွ မပါတာဟာ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို တိုက္ရိုက္ရည္ရြယ္ (Direct Speech) ေရးေနတာ ျဖစ္လို႔ပဲ။ ဒါကို ခင္ဗ်ားက မေက်နပ္ဘူးဆိုရင္ ရသေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး၊ သုတေတြကိုပဲ ယူလိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ခင္ဗ်ားအက်ဳိးမယုတ္ ေလာက္ဘူးလို႔ပဲ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ဆီ စာပို႔ရင္ ခင္ဗ်ားနာမည္ပါ ထည့္လိုက္ပါ။

စာၾကြင္း။   ။ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ဆီစာပို႔ရင္ Email နဲ႔ပို႔ပါ။ တယ္လီပသီ (Telepathy) သံုးရတာ က်ဳပ္အတြက္ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီစာကို ခင္ဗ်ားဆီ က်ဳပ္ ဘယ္လိုပို႔ရမလဲဆိုတာလည္း လမ္းညႊန္ေစခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ား မဖတ္ရေသးဘူး ဆိုရင္ေပါ့။

ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)

Comments

  1. က်ဳပ္တို႕ရြာမွာျဖင့္ က်ဳပ္လို႕ပဲ သံုးတာပါပဲေတာ္ :P

    ဒါနဲ႕.. စာကို အိပ္မက္ထဲကေန ပို႕တဲ့နည္း သံုးၾကည့္ပါလား :)

    ReplyDelete
  2. ညည္းပဲ ေျပာျပလိုက္ေတာ့ေအ.. ခစ္ခစ္.. :P

    ReplyDelete
  3. အလုိေတာ္
    သူကေစတနာနဲ႔ေျပာတာပါေအ ညည္းကလဲ ...
    ဖတ္လုိ႔ေတာ့ေကာင္းသား
    ပုံလည္းမုိက္တယ္
    အဲ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ရည္းစားနဲ႔ စကားေျပာရင္ နာမ္စား “က်ဳပ္” လုိ႔ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေရြးသုံးပါတယ္။
    ေတာရြာမွာ “က်ဳပ္” ဆုိတဲ့ နာမ္စားသုံးမွ ပုိေလးနက္တာ။
    အညာမွာဆုိရင္ ကုိယ့္ဖခင္၊ ကုိယ့္မိခင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ “ခင္ဗ်ား” “က်ဳပ္” ဆုိတဲ့ နာမ္စားသုံးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ဆုိ “ခင္ဗ်ားႀကီးကလည္းဗ်ာ” ဆုိၿပီးေတာ့ ကုိယ့္မိဘ၊ ဘုိးဘြားေတြကုိ သုံးစဲြေခၚေ၀ၚေသးတာ။ အညာရဲ႔ ယာဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့။




    ( (ဟုိက္) ငါလည္း အေနာ္နမာ့စ္ ပါလားးးးး )

    ReplyDelete
  4. ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ား ရွင္းျပမွ က်ဳပ္လည္းေတာ္ေတာ္သေဘာ ေပါက္သြားတယ္
    က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားစာေတြ လႊတ္ႀကိဳက္တာဗ်။ ခင္ဗ်ားေလ့လာအားနဲ႕ အေရးအသားေတြ လႊတ္ႀကိဳက္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က စိတ္ပညာတို႕ ဒႆနိက တို႕ စိတ္၀င္စားေသးသဗ်။

    ကိုေတဇာႀကီး ေနာက္တာေနာ္။ စိတ္းဆိုးရ၀ူး

    ReplyDelete
  5. က်ဳပ္ေတာ႔ဗ်ာ အဲဒီလို က်ဳပ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ ျမိဳ႕မွာ ေျပာခြင္႔ မရတာကို လႊတ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတာဗ်ိဳ႕။ က်ဳပ္တို႔ ျမိဳ႕မွာက က်ဳပ္ကို က်ေနာ္ ဆိုျပီး ဘာသာေဗဒ မမွန္ပဲ ေျပာေနၾကတာကလား။ က်ဳပ္ေတာ႔ က်ဳပ္ က်ဳပ္ က်ဳပ္ ဆိုျပီးပဲ ကေလာ္တုပ္...အဲေလ..က်ဳပ္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။

    ReplyDelete
  6. ေကာင္းဗ်ာ။ ကၽြတ္စင္ပဲ ။ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ က်ဳပ္ တာထက္စာရင္ ခုလို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ က်ဳပ္ပစ္လိုက္ရမွာပဲ။
    အဲ့ဒီစာကို က်ီးေျခႀကိဳးခ်ည္ၿပီးပို႕လိုက္ဖို႕ အႀကံျပဳတယ္ဗ်ာ။ ခြစာလြတ္ေလာက္ပါရဲ႕။
    ၾကဳပ္က်က္လိဗ်ိဳ႕။
    က်ပ္ေပးတာ မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ။
    =)

    နက္က်ဳတ္

    ReplyDelete
  7. ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားဘေလာ့ကို ေတြ့တာေနာက္ေတာင္ၾကေနျပီ။က်ဴပ္ကလည္း
    ဒီလိုလြပ္လပ္တဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြကို မွ ၾကိုက္တာ ဘာတဲ့ အီမန္ႏြယ္ kant ဟုတ္လား က်ဳပ္ကေတာ့အဲဒီလူၾကီး အေတြးေခၚေတြးေခၚေတြကို သိပ္မုန္းတာပဲ။

    ReplyDelete
  8. ကန္႔လား။ က်ဳပ္ေတာ့ အဲ့လူႀကီး ဘာေျပာသလဲဆိုတာကိုေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာနားမလည္ေသးဘူး။ ခိစ္။ အဲဒီေတာ့လည္း မုန္းရခက္ေနတယ္။ း)

    ReplyDelete
  9. ေအာ္...သိရင္ေတာ့လည္း ခ်စ္ခ်င္ခ်စ္မယ္ဆုိတဲ့သေဘာလား.ေမာင္ေတဇာ..မတူတဲ့သေဘာထားႏွစ္ခုကုိေမးၾကည့္တာပါ
    ခေလးေတြဆုိေတာ့ အမွန္ကုိပုိသိတတ္လုိ႔ ေမးၾကည့္တာပါ

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

ဂမၻီရၾကက္ေျခ

ဤကမၻာေျမကို ေနာက္သို႔လွည့္ခိုင္းၿပီး အရာရာအသစ္ကျပန္စခြင့္ရွိရင္ အရင္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ရွင္သန္အားေမြးလိုက္ခ်င္… ။ (ေက်ာ္ဟိန္း) အ၀တ္အထည္ ကိုယ္တစ္ခုဟူေသာ စကားမွ (ေသးေသးေကြးေကြး) ကိုယ္ခႏၶာတစ္ခုသာ အက်ဳံး၀င္ၿပီး အ၀တ္အစားမွ်ပင္ မကပ္ဘဲ ေမြးဖြားလာခဲ့ရၿပီးသည့္ေနာက္ မိမိ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈစစ္စစ္တစ္ခုအျဖစ္ ဤကမၻာေျမႀကီးတြင္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပစရာဟူ၍ လက္သီးဆုပ္လိုက္သည့္အခါတိုင္း လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္မိေနေသာ ဂမၻီရၾကက္ေျခတစ္ခုသာ သူ႔ တြင္ရွိသည္။ လက္ဖ၀ါးျပင္တြင္ နက္႐ႈိင္းထင္ရွားစြာ ေနရာယူထားေသာ ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခု။ လက္သီးဆုပ္လိုက္ခ်ိန္တိုင္း ထိုအရာအား ဆုပ္ကိုင္ေနမိေၾကာင္း သူ အစဥ္အျမဲ သတိျပဳေနခဲ့မိသည္။ ထိုအရာသည္ သူ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈစစ္စစ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။ သူ၏ ေမြးရာပါ ဥစၥာဓန ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ သူက ေရြးခ်ယ္ ရယူထားခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ အလိုလိုရရွိခဲ့ေသာ စြမ္းအင္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ၎သည္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေရးျခစ္ထားေသာ သာမန္ၾကက္ေျခခတ္တစ္ခုမွ် မဟုတ္ဘဲ စြမ္းအင္တစ္မ်ဳိး ကိန္းေအာင္းေနသည့္ ေမွာ္ဆန္ဆန္အမွတ္အသားတစ္ခုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ ေကာင္းစြာ သိရွိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုစြမ္းအင္သည္ သူကိုယ္တိုင္ ေရေရရာရာ မသိရသည့္ အရပ္တစ္ခ

အ႐ူးေရာဂါႏွင့္ မ႐ူးတ႐ူးျပႆနာ

အဂၤလိပ္စကားတြင္ “ရူး” သည့္အေၾကာင္း ရည္ညႊန္းလိုသည့္အခါ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္ခါျပန္ မစဥ္းစားဘဲ ပါးစပ္သင့္ရာ အလြယ္တကူ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းတတ္သည့္ စကားလံုး ႏွစ္လံုးရွိပါသည္။ Psychotic ႏွင့္ Neurotic တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျမန္မာစကားတြင္မူ ႐ူးသည္၊ စိတ္မႏွံ႔ျဖစ္သည္၊ က်ပ္မျပည့္ျဖစ္သည္၊ ေဂါက္သည္ မွအစ အခုေနာက္ပိုင္းတြင္ လူငယ္ အသံုးအျဖစ္ ဆိုက္ကို၀င္သည္ ဟုပါ ကျပားအသံုးအႏႈန္းမ်ား က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သံုးစြဲလာၾကသည္။ Psychotic ကို “အျပင္းစား စိတ္ေရာဂါ”၊ Neurosis ကို “အႏုစား စိတ္ေရာဂါ” ဟု ေက်ာင္းတုန္းက အလြယ္ မွတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ “ကုမရသည့္ အရူး“ ႏွင့္ “ကု၍ရသည့္ အရူး” ဟုလည္း မွတ္သားဖူးသည္။ စိတ္ပညာအရ “အရူးေရာဂါ” Psychosis ႏွင့္ “မရူးတရူး ျပႆနာ” Neurosis  တို႔၏ ကြဲျပားပံုကို ေလ့လာၾကည့္ပါမည္။ Psychosis (အ႐ူးေရာဂါ) စိတ္ပညာရပ္ ေဘာင္အတြင္း အက်ံဳး၀င္သည့္ ေ၀ါဟာရတစ္ခုျဖစ္ေသာ Psychosis သည္ ပံုမွန္ လူမႈေရး လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကို ဆိုးဆိုးရြားရြား ျဖစ္လာေစသည့္ အရွိတရားႏွင့္ ဆက္သြယ္ခ်က္ ဆံုး႐ႈံးသြားေသာ စိတ္အေျခအေနကို ေခၚညႊန္းသည့္ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါ စကားလံုးကို Ernst Von Reuchtersleben   ဆိုသူက “ရူးသြပ္မႈ”

“တပင္ေရႊထီး၏ အပ္စိုက္စမ္းသပ္မႈ”

“လက္သည္းၾကားတြင္ အပ္စိုက္၍ တူႏွင့္ရိုက္ကာ စမ္းသပ္၏။ ေနာက္မတြန္႔သူကိုသာ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္၏” ငယ္စဥ္ဘ၀က ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဒီလို သင္ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါကို ျမန္မာ့ရာဇ၀င္သူရဲေကာင္း ဘုရင့္ေနာင္...လို႔ ကာလအေတာ္ၾကာကထဲက ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မွားေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္မယ္လုပ္ေတာ့ မေသခ်ာတာနဲ႔ ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း အေျဖမွန္မရခဲ့ဘူး။ ျမန္မာ၀ီကီကိုလည္း ေမ့ေနခဲ့တယ္။ အမွန္က ဒီလိုစမ္းသပ္တဲ့ ျမန္မာဘုရင္ဟာ “တပင္ေရႊထီး” ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ကို ျမန္မာ၀ီကီမွ တစ္ဆင့္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ နန္းတက္ျပီး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာ၊ အသက္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ေရာက္လွ်င္ တပင္ေရႊထီးမွာ နားထြင္းျခင္း၊ေသွ်ာင္ထံုးျခင္း အမႈတို႕ကို ျပဳခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ထိုသို႕ေသာအခ်ိန္တြင္ တပင္ေရႊထီးမွာ ထူးဆန္းေသာ အၾကံတို႕ျဖစ္လာသည္။ အျခားမဟုတ္၊ ရန္သူဟံသာဝတီ မင္း သုရွင္တကာရြတ္ပိ၏ ပိုင္နတ္ေနျပည္ေတာ္အနီးတြင္ရွိသည့္ ေရႊေမာေဓာ ဘုရားရင္ျပင္တြင္ ထိုနားထြင္းျခင္း၊ ေသွ်ာင္ထံုးျခင္း တို႕ကို ျပဳလုပ္လိုျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာမွဴးမတ္တို႕က အလြန္ရန္မ်ားလွသည္ေၾကာင့္ မလိုအပ္ပဲ မစြန္႕စားရန္ ေလွ်ာက္တင္ေသာ္လည္း၊ ေယာက္ဖေတာ္ ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာက ဆႏၵရွိလွ်င္ သြ