ႏွင္း႐ိုင္းမ်ားေနာက္

ယခင္က...
ႏွင္းဖြဲမ်ားၾကား ပစၥဳပၸန္ဆန္ေအာင္ ႀကိဳးစား
ယခု...
ႏွင္း႐ိုင္းမ်ားၾကား အတိတ္ဆန္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရၿပီ
... အနာဂတ္အတြက္... ။      ။

~ေတဇာ~

တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းမ်ား မ်က္ႏွာကို အငမ္းမရ လာေရာက္ ႐ိုတ္ခတ္သည္။ အျပင္တြင္ ႏွင္းမ်ား ပိန္းပိတ္ ေနေလၿပီ။ ယားတက္လာေသာ လည္ေခ်ာင္းထက္က ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အလ်င္အျမန္ အခန္းတြင္းသို႔ ျပန္၀င္လိုက္ရသည္။ အျပင္က ညဦးယံသည္ ထုႏွင့္ထည္ႏွင့္ က်ေနေသာ ႏွင္းမႈန္မ်ားၾကား၀ယ္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ည၏ ကိုယ္ပိုင္အရည္ေသြး အခ်ဳိ႕ကို ႏွင္းက ၀ါးမ်ဳိခဲ့ျပီ ျဖစ္၏။ သည္လို ႏွင္း႐ိုင္းမ်ား မင္းမူေနေသာညမ်ဳိး အရင္တုန္းက မၾကံဳစဖူး။ သြပ္မိုးေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္ ႏွင္းေပါက္က်သံအခ်ဳိ႕ႏွင့္ သံစဥ္ညီေနသည့္ ရန္ကုန္ ဒီဇင္ဘာညခ်မ္း အခ်ဳိ႕ႏွင့္သာ အျမဲတမ္းရင္းႏွီးခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ ယခုႏွင္းသည္ ယခင္ႏွင္းမဟုတ္၊ ထို႔အတူ ယခုသူသည္လည္း ယခင္သူမဟုတ္ေတာ့။ ယခင္သူႏွင့္ ယခင္ေဆာင္းႏွင္းမ်ားအေၾကာင္း ယခုသူက ေအးစက္စက္ ေတြးေနမိသည္။

စာေမးပြဲ သံုးဘာသာက်ေၾကာင္း ထည့္သြင္းေဖာ္ျပထားသည့္ Report Card ကို မိဘထံသို႔ ျပန္ျပရမည့္ ကိစၥသည္ ယခင္သူ၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အတြက္ ေသေရးရွင္ေရး အေရးႀကီးေနခဲ့ဖူးသည္။ နံနက္ခင္း ေက်ာင္းသြားရာလမ္းတြင္ ႏွင္းထုက ကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္၏ ျမင္ကြင္းကို ပိတ္ကာတားဆီးေနခဲ့သည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္က ေရွ႕မွျမင္ကြင္းကို လက္ညွိဳးထိုးျပၿပီး ဟိုးမွာ ဘာျမင္ရလဲဟု သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို ေမးလိုက္၏။ ဘာျမင္ရမွာလဲ ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြပဲ ျမင္ရတာေပါ့ဟု သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျပန္ ေျဖလိုက္သည္။ အင္း အဲဒီ မျမင္ရတဲ့ ႏွင္းထုေတြ ပိတ္ေနရာေနရာမွာလည္း လူေတြ ရွိတယ္။ သူ႔တို႔ကလည္း တို႔အခုရွိေနတဲ့ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ႏွင္းေတြပဲ ျမင္ရမယ္။ အဲဒီလို ဘာမွန္းမသိ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ႏွင္းျဖဴျဖဴေတြဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဘာမွန္းမသိရလို႔ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ အခုေရာက္ေနရာ ေနရာကေနၿပီး ေရွ႕ဆီက မသဲကြဲတဲ့ႏွင္းထုကို ၾကည့္ရတာဟာ အနာဂတ္ကို ၾကည့္ရတာနဲ႔ တူတယ္။ ဒါေပမဲ့ တို႔ အခု ဒီမွာရွိေနတာပဲ။ တို႔ရွိေနတဲ့ေနရာကေတာ့ ျမင္ေနရသားပဲ။ ဟိုးအေရွ႕ကို မျမင္ႏိုင္ေပမဲ့ အခုေရာက္ေနတဲ့ေနရာကိုေတာ့ သဲသဲကြဲကြဲျမင္ရတာပဲ။ အဲဒီလို သဲသဲကြဲကြဲ ျမင္ေနရတာက်ေတာ့ ေၾကာက္စရာမေကာင္းေတာ့ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ အနာဂတ္ကို လွမ္းၾကည့္ေနရတာဟာ အသည္းငယ္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနာဂတ္ကို ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ က်ေတာ့ ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့ သလုိပဲ။ အားလံုးကို ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္ေနရၿပီကိုး။ အဲဒီေတာ့ မေၾကာက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ႏွင္းေတြကို အၾကည့္လႊဲၿပီး သဲသဲကြဲကြဲျမင္ေနရတဲ့ အခုေနရာကိုပဲ ၾကည့္မွ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေသာ စကားမ်ားေျပာတတ္ေသာကေလးငယ္ကို လူႀကီးအခ်ဳိ႕က အံၾသသေဘာက် ၾကၿပီး၊  အခ်ဳိ႕က ေမးေငါ့ၾကသည္။ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္း အခ်ဳိ႕က အထင္ႀကီးၾကၿပီး အခ်ဳိ႕က အျမင္ကပ္ၾကသည္။ ထိုသူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထိုေန႔နံနက္ခင္းက သူေျပာခဲ့သည့္ စကားမ်ားကို တေလးတစား နားေထာင္ေနခဲ့ပါသည္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီးေနာက္ ထိုေန႔နံနက္ခင္းက သူေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို  အခုထိမွတ္မိေနေသးေၾကာင္း သူ႔ကို ျပန္ေျပာျပခဲ့သည္။ အနာဂတ္ႏွင္းမႈန္မ်ားသည္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ဆိုလွ်င္ အတိတ္ႏွင္းမႈန္မ်ားက်ေတာ့ လြမ္းဆြတ္မႈကို ျဖစ္ေပၚေစသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ အတိတ္၏ ေ၀၀ါးေသာႏွင္းမႈန္မ်ားကို ယခုအခ်ိန္၀ယ္ သူ လြမ္းဆြတ္ေနမိၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႔ကို သူ အၾကည့္မလႊဲဖယ္ႏိုင္ပါ။ စိတ္လိုလက္ရ လြမ္းေနခ်င္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပစၥဳပၸန္မွ သဲကြဲရွင္းလင္းလွသည့္ ႏွင္းမ်ားမွာ သူ႔အျမင္တြင္ ႏွင္း႐ိုင္းမ်ားသာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ႏွင္း႐ိုင္းမ်ားႏွင့္ညသည္ အထီးက်န္မႈကို ပိုမိုပီျပင္ေအာင္ သ႐ုပ္ေဖာ္သည့္ႏွယ္ ခ်မ္းစီးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ယခုႏွင္းမ်ားကို မသက္မသာျဖစ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ ယခင္ႏွင္းမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ ႀကိတ္၍ လြမ္းဆြတ္ေနမိသည္။ သူသည္ အရြယ္ေရာက္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ကေလးဘ၀က သူကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားအတိုင္း မလြမ္းခ်င္ရင္ အခုႏွင္းေတြပဲၾကည့္ေပါ့ဟု တစ္စံုတစ္ေယာက္က အၾကံေပးခဲ့ေသာ္ သူက ေခါင္းခါမိပါလိမ့္မည္။ ကာလေဒသ ကြဲျပားရာရပ္၀န္းတစ္ခုဆီမွ ျဖဴေဖြးသန္႔စင္သည့္ ဒီဇင္ဘာနံနက္ခင္းမ်ားကို သူက ေနာက္ျပန္ငဲ့၍ စိတ္လိုလက္ရ  လြမ္းေနမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔မဟုတ္ခဲ့လွ်င္ ယခုက်ဆင္းေနသည့္ ရက္စက္ရိုင္းစိုင္းေသာ ႏွင္းမ်ားအလယ္တြင္ သူကိုယ္တိုင္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေတာ့မည္ဆိုသည္ကို သူသိေနခဲ့သည္။ သူ႔ဘ၀တြင္ ဒီဇင္ဘာႏွင္းဖြဲမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသည္။

◄ ေတဇာ ► ဇန္န၀ါရီ (၇) ၂၀၁၀