ကၽြန္ေတာ္က စာကို ျဖစ္သလို ေရးေလ့ရွိသည္။ ငယ္ငယ္က ပံုဆြဲ ၀ါသနာ ပါခဲ့သည္။ လူပံုဆြဲ၍ ေမ်ာက္ႏွင့္ တူသြားသည့္အခါ ေအာက္က “ေမ်ာက္ပံု” ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္ ထိုးလိုက္ေလ့ ရွိသည္။ ေမ်ာက္ပံုကိုေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ မဆြဲခဲ့စဖူး။ ခက္သည္ဟု ထင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လြယ္သည္ ထင္ရသည့္ လူပံုကိုဆြဲၿပီး ခက္သည့္ ေမ်ာက္ပံုႏွင့္ တူသြားသည့္အခါ ၀မ္းသာအားရ ေမ်ာက္ပံုဟုပင္ နာမည္ ထိုးတတ္ပါသည္။ ယခုလည္း စာတိုေပစမ်ား ေရးသားသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္က ဤနည္းအတိုင္း က်င့္သံုးဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိအေတြးအေခၚသည္ မိမိကိုယ္တိုင္ျပန္၍ နားမလည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ နက္နဲလြန္းေနသည္ဟု ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေရးေနသည္မွာ ေဆာင္းပါးလား၊ အက္ေဆးလား၊ ၀တၳဳလား၊ ကဗ်ာလား ေရးရင္းတန္းလန္းႏွင့္ မေ၀ခြဲတတ္။ ၿပီးသြားမွသာ “ေအာ္ ငါေရးေနတာ ဒါကိုး” ဟူေသာ သိစိတ္ျဖင့္ အထီးအမ ခြဲျခားရသည္။ ဤမွ်ေလာက္ စာေရးျခင္းအရာတြင္ ပါရမီပါခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာကို ျဖစ္သလို ေရးတတ္သူ တစ္ေယာက္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္က စာကို ျဖစ္သလို မေရးတတ္ပါ။ စင္စစ္ ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္လွ်င္ မည္သူကမွ်လည္း စာကို ျဖစ္သလို ေရးႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။ ေရးသလို ျဖစ္သြားရျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ငယ္ငယ္က ပန္းခ်ီဆြဲ ၀ါသနာပါခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္တန္းေတာအုပ္မ်ား ဆြဲမည္ဆိုလွ်င္ စိမ္းစိုေနေစခ်င္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိမ္းေရာင္ ခဲတံကို အသံုးျပဳသည္။ ေရာင္စံုခဲတံ ဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းထဲမွ အစိမ္းေရာင္ကို ေရြးခ်ယ္ထုတ္ယူ လိုက္ျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ မူလ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အခံသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲခဲ့သမွ် ေတာင္တန္းတို႔မွာ ပံုသ႑ာန္အနိမ့္အျမင့္ မည္မွ်ပင္ ကြဲလြဲေစကာမူ အစဥ္အျမဲ စိမ္းစိုေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခဲတစ္စက္မွ် မတို႔ရေသးမီမွာပင္ “စိမ္းျမျမေတာင္တန္း” ဟူသည့္ ပန္းခ်ီကားနာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးထိုးထားခဲ့ပါသည္။ စာေရးျခင္း လုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ေရးျခင္းသည္ အရင္လာသည္။ ေရးလိုက္မွ ျဖစ္သြားရမည့္ အရာတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။ ျဖစ္သြားသလို ေရးလိုက္ရျခင္းသေဘာသည္ အဓိပၸာယ္ မရွိပါ။ အေရာင္ေရြးခ်ယ္မႈ သေဘာသည္ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပန္းခ်ီကား၏ ၿငိဳ႕ငင္ဆြဲေဆာင္အား မပါ၀င္မီ ေရွးဦး ေရြးခ်ယ္မႈသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရးသမွ် စာတို႔မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားမွ ျမစ္ဖ်ားခံလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ပံုေပၚလာသည့္စာမ်ားကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ေရးသား ႏိုင္ပါသည္။
ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္ ပံုဆြဲျခင္းႏွင့္ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္းတုိ႔အား ငယ္ငယ္ကေလာက္ ၀ါသနာ မပါေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါတရံ ဆြဲျဖစ္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆြဲၿပီးသြားေသာ ပန္းခ်ီကားအား နာမည္မထိုးျဖစ္ေတာ့ပါ။ လူပံုႏွင့္ ေမ်ာက္ပံုအား ခြဲျခားေခါင္းစဥ္တပ္ရန္ အသိတရားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံမွ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေတာင္တန္းတို႔သည္ အျမဲတေစ စိမ္းလန္းေနသင့္သည္ဟူေသာ ကေလးဘ၀ေခါင္းမာမႈမ်ဳိးအား ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ ေဆးေရာင္စံု မရွိေတာ့ပါ။ ရွိသမွ်အေရာင္ကေလးႏွင့္သာ ေရာင့္ရဲစြာ ပံုေဖာ္ေနတတ္ပါၿပီ။ ထြက္ေျပးသြားေသာ အဓိပၸာယ္မ်ားေနာက္ စကားလံုး မလံုမေလာက္ႏွင့္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနမိျခင္းႏွင့္သာ တူပါသည္။ ဤစာကို ကၽြန္ေတာ္ေရးသလို ျဖစ္လာသည့္ ျဖစ္သလိုေရးေသာ အေရးအသားတခ်ဳိ႕ဟု သတ္မွတ္ရန္မွလြဲ၍ ေခါင္းစဥ္အေထြအထူး တပ္ႏိုင္စရာ မရွိေတာ့ပါ။
◄ ေတဇာ ► ဇန္န၀ါရီ (၁၉) ၂၀၁၀
ျဖစ္သလို မေရးပဲ ေရးသလို ျဖစ္သြားတဲ့ ေခါင္းစဥ္မရွိတဲ့ စာ လာဖတ္ပါတယ္...း)
ReplyDelete