ကၽြန္ေတာ့္ကီးဘုတ္မွ ရိုက္မရေသာစာေၾကာင္းမ်ား

ခံစားခ်က္စစ္စစ္မ်ားအား အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေရးခ်လိုက္႐ံုျဖင့္ လွလွပပ ၀ါက်မ်ား ေမာ္နီတာေပၚ ေျပးကပ္။ မဟုတ္ဘူး။ ဟို အသည္းကြဲ ကဗ်ာဆရာ ဆိုသူေရးတာနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ မရေသးဘူး။ ျပန္ျပင္ဦး။ ခဲဖ်က္၊ Correction Pen ။ ကီးဘုတ္က ကၽြံ၀င္ေနတဲ့ Backspace Key အား အားနာနာျဖင့္ ထပ္ႏွိပ္ရ။ ခံစားခ်က္က အမွန္အကန္ပါ။ ကႀကီးက အအထိ ညာတာပါေတး ဆန္ေနတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္ေတာ့မလဲ။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ဆြံအခဲ့သူ။ အမ်ားအသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံထားၿပီးသား ဆြံ႕အနားမၾကား...။ သူ စကားေျပာတတ္ေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ ရွင္းျပပါေသာ္လည္း လက္သင့္မခံႏိုင္စရာ ျဖစ္ရ...။

ၾကားခဲ့ဖူးတာက ဟိုလူႀကီးဆြဲတဲ့ ႏြားက ႏြားအစစ္ထက္ေတာင္ ႏြားနဲ႔ပိုတူသတဲ့။ အခု ငါ့မွာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား လြမ္းေနတာကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္အလြမ္းေလးကိုပင္ ကိုယ္သိမ္ငယ္ရ။ သူ႔လို သဘာ၀ အလြန္က်ေနမွာလည္း စိုးရိမ္ရ။ ေရးၿပီးသား၀ါက်ေလးေတြမွာ ပလီပလာေလသံ ပါေနမွာလည္း ငဲ့ရ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲတဲ့ႏြားဟာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္တူေနမွာ အားနာရ။ ဒီေတာ့ ေရးလက္စ ၀ါက်ေတြ အဆံုးမသတ္တာလည္း မဆန္းဘူး။ ဒီေတာ့ ခေနာ္ခနဲ႔ မ်က္ႏွာေပး ထားတတ္မွ လြမ္းၾကပါ။ ဒါမွသာ သဘာ၀က်မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ “သဘာ၀၏ သဘာ၀မက်ေသာ သဘာ၀” စာတမ္းေလးကိုေတာင္ ေလွာင္ေျပာင္ခံဘ၀ မေရာက္ေစခ်င္လို႔ ရင္ထဲသိမ္းဆည္းထားခဲ့ရ။ အဆန္းထြင္ လြန္းတယ္ဆိုလား..၊ သူတို႔မွတ္ခ်က္မွာ။

§ § § § § § §

ဟုတ္ပ၊ ေလသံကိုက ဘုဆတ္ဆတ္နဲ႔။ ၀ါက်ေတြမွာ “သည္” နဲ႔ခ်ည္း ဆံုးဆံုးေနတာ ရွက္စရာေကာင္းလြန္းလွသည္ ဆိုပဲ။ အခု ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနတာကို ဒီစကားလံုးေတြထဲ အတင္းထိုးထည့္ခ်င္ေနတာ။ သို႔ေသာ္... ဒါမွမဟုတ္ ဒါေပမဲ့။ ကႀကီးမွအအထိပါ၀င္ေသာ အရာတစ္ခုျဖင့္ ေ၀ဒနာအား ဖြင့္လွစ္ျပ၍ မရ။ ဖြင့္လွစ္မျပႏိုင္တာလား ကၽြန္ေတာ့္မွာပဲ ဖြင့္လွစ္ျပႏိုင္စြမ္း မရွိတာလားဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ခြဲမရ။ ေရွ႕မွာ အစစ္ခံေနတဲ့ လူလိမ္တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ ေျဖာင့္ခ်က္ေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ဦးေအာင္ ေျပာပစ္လိုက္ၿပီ။ “ကၽြန္ေတာ္ လိမ္ညာခဲ့ပါတယ္”  လို႔ သူ၀န္ခံေနတာေတြဟာ အမွားေတြခ်ည္းပဲ။ ျမန္ျမန္၀န္ခံရင္ အျပစ္ဒဏ္ ေလွ်ာ့ေပါ့စဥ္းစားေပးမယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္ မဟုတ္လား။ “တကယ္လား...၊ ကၽြန္ေတာ္ မလိမ္ဘူး”

ဒီလိုဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္အျပန္ ကူးတို႔ခ မက်န္ေတာ့တဲ့ ဘုရင့္ေနာင္ပါ။ ေရစီးသန္တာလည္း သန္တာေပါ့။ စစ္ပြဲမွာလည္း ေသမယ့္အတူတူ ဒီျမစ္ထဲမွာပဲ လက္ပစ္ကူးၿပီး ေသလိုက္ေတာ့မယ္။ ရာဇ၀င္မွာ ငါ့ျဖစ္အင္ကို က်က္မွတ္ေနဖို႔ လိုမလို၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ၾက။ ျမစ္ျပင္မွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လႈိင္းထန္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုသာ မိမိသူရဲေဘာေၾကာင္ေၾကာင္း သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ ၀န္ခံရတာဟာ ကေလးေတြ သိမွတ္ဖို႔ မေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ အညွီအေဟာက္ဆန္လွ။ ကၽြန္ေတာ့္ အနီးတစ္၀ိုက္မွာ ဒီလို အေငြ႕အသက္တခ်ဳိ႕ ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို အတိအက်လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္ပဲ။ ေျပာေနရင္း ပုဒ္မခ်ဖို႔ေတာင္ မ၀ံ့မရဲ....။

ခုန္လို႔မမီေတာ့မွ စပ်စ္သီးခ်ဥ္ေၾကာင္းခ်တဲ့ မွတ္ခ်က္နဲ႔ လွ်ာေပၚေရာက္ေတာ့မွ ဒီဒညင္းသီး ေစးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြး ခပ္ေရးေရး ဆက္စပ္ၾကည့္မိေတာ့ ကမၻာႀကီးဟာ သာယာပါလားလို႔ အျမင္မွန္ရသြား။ စားေစခ်င္လို႔ ေကၽြးတာ လွ်ာေပၚေရာက္မွေတာ့ အိမ္ရွင္အေပၚ ရိုင္းျပျပ၊ ေထြးထုတ္ဖို႔လည္း မသင့္ဘူးမဟုတ္လား။ ဟုတ္တယ္။ ငါးပိရည္နဲ႔လည္း လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမဆို အရမ္းႀကိဳက္တာ။ ဒီေလာက္ ပုပ္အက္အက္ႏိုင္မွေတာ့ အေတာ္ေစ်းႀကီးေပး ရမွာပဲေနာ္...။ စိတ္လႈပ္ရွားအံ့ၾသဖြယ္လက္ရာ ... ဆိုေသာ သံၿပိဳင္သီခ်င္းသံ အထီးက်န္စြာ ထြက္ေပၚလာ...။

သည္းခံပါ။ ႐ိုး႐ိုးသားသား ၀န္ခံေၾကးဆို ဒီလိုေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနတာ ဘာအဓိပၸာယ္မွေတာ့ မရွိလွဘူး။ တကယ္ဆို ေဂၚဂင္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ပန္းခ်ီထိုင္ဆြဲေနပံုနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္မတူဘူး။ ဟုတ္တယ္။ လံုး၀ မတူဘူး။ မတူဆို၊ တူတယ္လို႔လည္း ေရးလို႔မျဖစ္ဘူး။ တူတယ္လို႔ေရးမိတာနဲ႔ ပန္းခ်ီကားေပၚကပ္ေနတဲ့ အိမ္ေျမာင္စုတ္ထိုးသံ ျမည္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ မခ်ိမခံသာ သိခဲ့ရ။ ကင္းဗတ္စေပၚ စိတ္တိုင္းက် ေဆးစက္ခ်ႏိုင္ခြင့္မ်ဳိးနဲ႔ မတူဘူး။ ျဖတ္သန္းသြားလာခြင့္ မရွိေသာ လူသြားလမ္းလို၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကီးဘုတ္မွ စာေၾကာင္းအခ်ဳိ႕၊... ႐ိုက္မရ...ဖ်က္မရ... ။

◄ ေတဇာ ► ဇန္န၀ါရီ (၂၆)