အင္မတန္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းသည့္ ဂႏၶ၀င္၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ကို စိတ္မပါဘဲႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိတ္မိွတ္ စူးစိုက္၍ ဖတ္ေနသည္။ အရင္တုန္းက ဆိုလွ်င္ ဤသို႔ေသာ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္မိလိမ့္မည္ မဟုတ္။ လူစိတ္၀င္စားေအာင္ ေတာင္မွ မေရးႏိုင္သည့္ စာေရးဆရာမ်ဳိး၏ စာထဲ ဘာပါမွာလဲ သေဘာထားၿပီး ပစ္ထားလိုက္ ႏိုင္သည္။ ယခုေတာ့ မိမိ စိတ္၀င္စားသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို စိတ္၀င္စားမႈ အနည္းငယ္ ေလ်ာ့က်လာၿပီး စိတ္မ၀င္စားသည့္ အရာမ်ားအေပၚ စိတ္၀င္စားစ ျပဳလာခဲ့သည္။ သည္ေလာက္ေတာင္ ပ်င္းစရာ ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုအစြမ္းနဲ႔မ်ား ခ်ယ္မႈန္းထားသလဲ သိခ်င္လာသည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က စာႀကီး ေပႀကီးမ်ားကို ဖတ္ဖူးတယ္ဟု လူေရွ႕သူေရွ႕ ေျပာႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရး ကလည္း ရွိေနသည္။ စာဖတ္၀ါ ရင့္လာတဲ့အခါ အေပ်ာ္ဖတ္မွ အတည္ဖတ္၊ အပ်င္းေျဖ၀ါသနာမွ အက်င့္စရိုက္ ျဖစ္လာသည္ဟူသည့္ ဆရာႀကီးတစ္ဦး၏စကားကို သေဘာက်မိရာမွ စာအုပ္စာေပကို ဗဟုသုတ အလုိ႔ငွာ သေဘာထား၍ ၀ါသနာပါသေယာင္ အတည္ေပါက္လုပ္ေနမိျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာက လူျဖစ္ရသည့္ဒုကၡ အေၾကာင္းကို “ေအာ္ဂလီ” ဆန္လာသည္အထိ ခ်ယ္မႈန္းထားသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ နာရီ၀က္ခန္႔မွ် အလူးအလဲဖတ္ၿပီးေသာ အခ်ိန္တြင္ တင္းထားတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ား ၿပိဳကြဲသြားခဲ့ ပါၿပီ။ စာကို တိခနဲရပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဦးေႏွာက္ေဆးသည့္ အေနျဖင့္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အေၾကာင္းအရာမ်ား ဖတ္ရန္ အင္တာနက္စာမ်က္မ်ားကို လွန္ေလွာလိုက္မိသည္။§ § § § § § §
ဤတြင္ “အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကျငာစာတမ္း” (The Universal Declaration of Human Rights) ဟူသည့္ Link တစ္ခုကို ခလုတ္တိုက္မိပါသည္။ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ မဖတ္ခ်င္ပါ။ ဆားပံုႏွင့္ တိုးသည့္ ကၽြတ္ေလးတစ္ေကာင္လို ေရွာင္ကြင္းသြားလိုလွသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွ႕တည့္တည့္ ေရာက္ေနသည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ေကြ႕ေရွာင္သြားရ မည္မွာလည္း လိပ္ျပာမလံုသလို ခံစားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနထိ လူသားတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အေလာင္းတစ္ေလာင္း မဟုတ္ေသး။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔အခြင့္အေရးသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ သက္ဆိုင္ေနသည္။ လူႀကီးသူမမ်ားက အေလးထား ျပဳစုထားသည့္ အရာကို တစ္ခါမွ အစအဆံုး မဖတ္ၾကည့္ဖူးေသး။ သည္တစ္ခါေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆားပံုေပၚ တက္ေခြရမည့္ ကၽြတ္တစ္ေကာင္လို ဒုကၡေတြ႕ေတာ့မည္မွန္း မိမိကိုယ္ကိုယ္ သိေနပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မ၀့ံမရဲႏွင့္ပင္ ကုလသမဂၢ၏ အဆိုပါ လူ႔အခြင့္အေရးေၾကျငာခ်က္ အခ်က္ (၃၀) အား ခပ္သြက္သြက္ ဖတ္ၾကည့္မိလိုက္ပါသည္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ အဂၤလိပ္စာ အရည္အေသြးမွာ အဆိုပါအခ်က္ (၃၀) လံုးအား အျပည့္အ၀ နားလည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ လူရာမ၀င္ေသးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မရွင္းသည့္အခ်က္၊ နားမလည္သည့္ အရာမ်ားကို ေခါင္းေျခာက္ခံ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ အေပၚယံရွပ္ဖတ္သြားလိုက္သည္။ ကံႀကီးေလစြဟု စိတ္ကူးျဖင့္ ေလခၽြန္လိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ ကံေကာင္းျခင္းက ၾကာၾကာမခံပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရွိေနရာ ေနရာႏွင့္ ေျခလွမ္းဆယ္လွမ္းခန္႔အကြာတြင္ စာၾကည့္တိုက္ေလးတစ္ခု ရွိေနသည္။ ထိုစာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ လူ႔အခြင့္အေရးလက္စြဲဆုိသည့္ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ေရးထားသည့္ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ ရွိေနမွန္း စိတ္မသက္မသာ သတိရမိသြားသည္။ သည္အေျခအေနေရာက္မွ အၾကမ္းဖ်င္းေလာက္ နားလည္ေအာင္ေတာ့ ဖတ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ သည္ထဲက အခ်က္မ်ားသည္ ေလာေလာဆယ္အေျခအေနတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလြန္ေရးႀကီး ေနမွန္းလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိေပးရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ ခပ္တည္တည္ေနရာယူထားေသာ လူ႔အခြင့္အေရးလက္စြဲဆိုသည့္ စာအုပ္ပံုထဲမွ အေပၚဆံုးတစ္အုပ္ကို လက္ျဖင့္ ဆြဲယူလိုက္ရေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ Website ေပၚရွိ အဂၤလိပ္လိုႏွင့္ စာအုပ္ထဲရွိ ျမန္မာျပန္ကို ဒုကၡႀကီးစြာျဖင့္ တိုက္ဆိုင္ဖတ္႐ႈမိပါေတာ့သည္။
ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္းသလို အပိုဒ္ (၁) တြင္ပင္ မၾကား၀ံ့မနာသာ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖင့္ စတင္တာလႊတ္ထားသည္။ “လူသားတိုင္းသည္ လြတ္လပ္စြာ ေမြးဖြားလာၾကၿပီး တန္းတူညီမွ်မႈ ရွိသည္” ဟု ဆို၏။ လြတ္လပ္မႈဆိုသည့္ ေနရာအေရာက္တြင္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို ကြက္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္မိသည္။ (အျပင္မွာေတာ့ မျမင္ဖူးပါ။ စိတ္ကူးႏွင့္ လွမ္းျမင္လိုက္သည္ကို ဆိုလိုေၾကာင္း နားလည္ေပးပါရန္) “လြတ္လပ္စြာ ေမြးဖြားလာၾကသည္ဆိုတဲ့ အခ်က္က ရွင္းေနတာပဲ။ လြတ္လပ္စြာ ရွင္သန္၊ ေသဆံုးၾကသည္လို႔မွ မဆိုလိုဘဲ” ဟု မိမိကိုယ္ကိုယ္ အေတြးမကပ္ရန္ သတိေပးလိုက္ရသည္။ “ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တန္းတူပဲ” ဟု မိမိထက္ အရပ္တစ္ေပေလာက္ ပိုျမင့္သည့္ အေမရိကန္ႀကီးတစ္ဦးကို ေျပာရမည္မွာ နည္းနည္းေတာ့ ဂြက်သည့္ကိစၥ ျဖစ္ပါသည္။ လူသားတို႔သည္ အေျခခံအရည္ အေသြးအားျဖင့္ တူညီၾကသည္။ ဤအခ်က္သည္ မူအရ မွန္ကန္မႈရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က မူ၀ါဒကို လက္ေတြ႕ရလဒ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားၿပီး ေပါက္ကရေတြးေနမိျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
တကယ္ေတာ့ အဆိုပါ ေၾကျငာစာတမ္းပါ အခ်က္အလက္မ်ားမွာ လူတို႔၏ လြတ္လပ္မႈႏွင့္ တန္းတူညီမွ်ေရးကို အေျခခံထားကာ အေသးစိတ္၊ အတိအက် အခ်က္အလက္မ်ား သတ္မွတ္ ျပဌာန္းထား ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ “လူသားတစ္ေယာက္ ရႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးကို အျခား လူသားတစ္ေယာက္ ကလည္း ရရွိႏိုင္သည္” ဟုူသည့္ အေျခခံတြင္ အားလံုး ငံုမိမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပန္မူကို “ဤေနရာ” တြင္ ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါသည္။ ျပန္ဆက္ရလွ်င္ အပိုဒ္ (၁၄) က အရ “လူတိုင္း မတရားအျပစ္ေပးႏွိပ္စက္မႈမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ အျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ခိုလႈံခြင့္ ေတာင္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္” ဟူသည့္အခ်က္သည္ အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆသျဖင့္ အေသအခ်ာ မွတ္သားထားလိုက္သည္။ အပိုဒ္ (၁၆) ကိုလည္း စိတ္အားထက္သန္စြာျဖင့္ ဖတ္႐ႈမိသည္။ “အရြယ္ေရာက္ၿပီးေသာလူတိုင္း လက္ထပ္ထိမ္းျမား ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ မိသားစုဘ၀ ထူေထာင္ခြင့္ရွိသည္” ဟု ဆိုလိုသည္။ သည္အခ်က္သည္လည္း လူပ်ဳိတို႔အတြက္ အေရးႀကီးသည္။ အပိုဒ္ (၁၈) က သာ၍ပင္ အေရးႀကီးေသးသည္။ “လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ခံယူရပ္တည္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ရွိသည္။ လြတ္လပ္စြာ ဘာသာကူးေျပာင္းပိုင္ခြင့္ရွိသည္” ဟု ဆုိထားသည္။ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ခြင့္ရွိသည္ဆိုလွ်င္ “လြတ္လပ္စြာ မယံုၾကည္ခြင့္” လည္း ရွိရေပမည္။ တစ္ဆက္တည္း အပိုဒ္ (၁၉) သည္လည္း အေရးႀကီးျပန္သည္။ “လူတိုင္း မိမိယူဆခ်က္ကို လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပခြင့္၊ သတင္းရယူခြင့္ရွိသည္” ဟူ၏။ စင္စစ္ အဆိုပါအခြင့္အေရးသည္ Blog စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ ရရွိေနသည္ဟု ဆိုရလိမ့္မည္။ ျပည္တြင္းပံုႏွိပ္မီဒီယာမ်ားတြင္ လြတ္လပ္အေတြး ပံုႏွိပ္ျဖန္႔ေ၀ခြင့္၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ၊ ဘာသာေရးဆိုင္ရာ အယူအဆ ကြဲလြဲခြင့္ “လံုး၀” မရွိ။ သို႔ရာတြင္ Blog မ်ားကိုလည္း ပိတ္ပင္ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေရးေနသည့္ စာသားမ်ားကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ႏွင့္ အျခား လက္တစ္ဆုပ္စာ လူမ်ားမွသာ ဖတ္႐ႈရန္ အေျခအေန ေပးပါသည္။ အမ်ားစုေသာ ျမန္မာလူငယ္မ်ား (လူႀကီးလည္း ပါသည္။ လူငယ္တို႔ကို အဓိက ရည္ညႊန္းလို၍ ျဖစ္ပါသည္) ဖတ္႐ႈႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ စပ္မိ၍ Blogger.com အား ပိတ္ပင္ထားျခင္းအေပၚ စစ္အစိုးရမွ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္စံုတရာေပးသည္ဟု မၾကားမိ။ လူထုထံမွလည္း တရား၀င္ ေမးခြန္းထုတ္သံ မၾကားမိ။ တရုတ္ျပည္တြင္ ညစ္ညမ္း၀က္ဆိုက္မ်ားကို “ယဥ္ေက်းမႈ အေၾကာင္းျပ” ပိတ္ပင္သလုိမ်ဳိး အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခု ခ်ျပထားျခင္းေတာင္ မရွိေတာ့ဘဲ “တစ္ခ်က္လြတ္” ပိတ္ပင္ထားျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ ေမးခြန္းထုတ္သံ မၾကားရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ပါသည္။ “ဘ၀သက္တမ္း” (Lifespan) ႏွစ္ ၇၀ သာသာေလာက္သာ ရွိသည့္ “လူ” ကို ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ခ်မွတ္ႏိုင္သည့္ အံ့ဖြယ္ “အီလက္ထေရာနစ္ အက္ဥပေဒ” ကို ျပည္သူက မည္သို႔ ေမးခြန္းထုတ္ ၀ံ့ပါမည္နည္း။ ကၽြန္ေတာ္အခု ေရးေနသည့္ စာသားမ်ားသည္လည္း လြတ္လပ္မႈ ရွိသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။ အခန္းတံခါး ဂ်က္ခ်ၿပီး အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ေနသည္ႏွင့္သာ တူပါသည္။ အခြင့္အေရးမဲ့ေနသည့္ ကာယကံရွင္ လူထုက အကန္႔အသတ္ျဖင့္သာ ၾကားရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာမွေန၍ ဆင္ဖမ္းမည္ က်ားဖမ္းမည္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေၾကြးေၾကာ္ပိုင္ခြင့္ မရွိပါ။ မည္သူမွ် မၾကားႏိုင္သည့္ တြင္းငယ္ထဲတြင္ အသံက်ယ္က်ယ္ ေအာ္ျမည္ေနသည့္ ဖားတစ္ေကာင္လို မိမိကိုယ္ကိုယ္ မလိုတမာ သတ္မွတ္လိုက္ရသည့္အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္ေတာ့မည္။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရလွ်င္ အဆိုပါစာတမ္းပါ အခ်က္မ်ားအားလံုးမွာ အားလို႔ေရးထားသည့္ စာမ်ားမဟုတ္ဘဲ အမွန္တကယ္ လိုအပ္သည့္ သတ္မွတ္ျပဌာန္း “မူ” မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မူသည္ မူသာျဖစ္သည္။ လက္ေတြ႕ အျဖစ္မဟုတ္ပါ။ မူအတိုင္း လက္ေတြ႕က်င့္သံုးရန္၊ ရရွိခံစားႏိုင္ရန္မွာ ေပးဆပ္စရာမ်ားစြာ ရွိေနပါေသးသည္။ သည္လို “အခြင့္အေရး” မ်ဳိးမ်ား ရွိေၾကာင္းကိုပင္ လံုး၀မသိရွိသည့္ “လူ” မ်ား အမ်ားအျပား ရွိေနပါေသးသည္။ ႏႈိင္းယွဥ္စဥ္းစားျခင္း၊ ေယဘုယ်ခ်ျခင္း အေတြးစဥ္မ်ားကို ဦးေႏွာက္က အလုိအေလ်ာက္ လုပ္ေဆာင္ေနသည္ျဖစ္ရာ အဆိုပါမူမ်ားကို ဖတ္႐ႈေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစား မိလ်က္သား ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခါ ခါးသက္သက္ ခံစားခ်က္မ်ားသာ ထိန္းမႏိုင္ေအာင္ ဖိတ္လွ်ံက်လာသည္။
ဤသည္တို႔မွာ ဦးေႏွာက္ေဆးရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ အေနအထိုင္မတတ္စြာ အင္တာနက္ေပၚသို႔ လမ္းသလားမိေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ အျဖစ္ဆိုးႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆားႏွင့္ ထိမိေသာ ကၽြတ္ကေလး၏ ဇာတ္လမ္းကို ျပန္ဆက္ရလွ်င္ အဆိုပါ စာတမ္းအား အကုန္အစင္ ဖတ္ၿပီးေသာ္ အရည္ေပ်ာ္က်ရသည့္ ဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ ကမၻာ့ဖလားေဘာလံုးပြဲ၏ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားကို ထိုင္ဖတ္ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲေနေသာ ေျချပတ္လက္ျပတ္ ႏိုင္ငံေတာ္မွ ေဘာလံုးသမား တစ္ဦး၏ ခံစားခ်က္မ်ဳိးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ဦးအေနျဖင့္ အင္တာနက္အတြင္း စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာျခင္းသည္ အလြန္အႏၱရာယ္ ႀကီးလွေၾကာင္း သေဘာေပါက္ခဲ့ပါၿပီ။ မေတာ္တဆ ခလုတ္တိုက္မိသည့္ အရာေလးကအစ နာက်င္ေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွန္ ရပါၿပီ။ ကြန္ျပဴတာအား အလ်င္စလို Shut Down ခ်၍ လူ႔အခြင့္အေရးလက္စြဲအား စာၾကည့္တိုက္ အတြင္းသို႔ ေနရာတက် ျပန္ထားလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ ဤစာအုပ္ကို လက္က စြဲေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ သတိႀကီးစြာ ထားရေတာ့မည္။
§ § § § § § §
ကၽြန္ေတာ္က အင္မတန္ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ ေကာင္းသည့္ ဂႏၶ၀င္၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ ေလတခၽြန္ခၽြန္ ဖတ္ေနမိသည္။ အရင္တုန္းကဆိုလွ်င္ ဤသို႔ေသာ အလုပ္မ်ဳိး လုပ္မိလိမ့္မည္မဟုတ္။ ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္ အျမင္မွန္ရခဲ့ပါၿပီ။ လူျဖစ္ရသည့္ဒုကၡအေၾကာင္း ေရးထားသည့္ “ေအာ္ဂလီ” ဆန္စရာ စာအုပ္ကို ဖတ္ေနျခင္းျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ဒုကၡိတႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း အနည္းဆံုး ယာယီ အားျဖင့္ေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ေနေစလိမ့္မည္။ စာမ်က္ႏွာ (၁၃၂) ေရာက္ပါၿပီ...။
◄ ေတဇာ ► ဇန္န၀ါရီ (၁၁) ၂၀၁၀
ဖတ္ေနတဲ့စာအုပ္ ဘာလဲဆိုတာ လြတ္လပ္စြာ သိခ်င္မိပါသည္။
ReplyDeleteSartre ရဲ႕ Nausea ပါဗ်ာ။
ReplyDeleteကုလေတြ၊ နုိင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္ အသင္းၾကီးေတြဆုိတာကုိက(သူတုိ႔ရဲ့ ပဋိဥာဥ္ မေျပာနဲ႔) ကမၻာၾကီးရဲ့ အင္အားၾကီး နုိင္ငံေတြရဲ့ အေထာက္အပံ့ယူေနတာ....။ သူတုိ႔ရဲ့ Authority ဆုိတာ ထည့္ေျပာမေနနဲ႔..။ အားလုံးဟာ On Paper ေတြခ်ည္းပဲ..။
ReplyDeleteခင္ဗ်ား ဘယ္ေတာ့မွာ existentialist တေယာက္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဗ်ာ....။ း)
ကိုယ္ၾကားဖူးတာေတာ့ existentialist တေယာက္ဟာ သူ႕ကိုယ္သူ existentialist ပါလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မခံဘူး ဆုိတယ္။
ReplyDelete(ဟုတ္မဟုတ္ မသိပါ။ မဆိုင္လွေပမယ့္ စိတ္ဝင္စားလို႔ ဝင္ေရးမိျပန္တယ္။)
ျပင္သစ္မွာ ဆာ့ထ္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒ စတင္ေခတ္စားလာခါစတုန္းကေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေအာ့ဇစ္ပါလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၾကသူေတြဟာ အႏုပညာသမား (ဂီတ/ပန္းခ်ီ) ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒႆနဆရာထဲကေတာ့ ဒါမ်ဳိး “တခုတ္တရ” ၾကြား၀ါတာ (ကၽြန္ေတာ္) မၾကားမိပါဘူး။ ၀န္ခံသည္ျဖစ္ေစ၊ ၀န္မခံသည္ျဖစ္ေစ သူ႔ရဲ႕အေတြးအေခၚ/ အေရးအသားမွာ ေပၚေနမွာပဲကိုး။ ကမူးဆိုရင္ ျဖစ္တည္မႈပဓာနဆုိင္ရာ ၀တၳဳေတြ (ဥပမာ- The Outsider) ေရးေပမယ့္ ေအာ့ဇစ္တစ္ေယာက္ပါလို႔ ေသတဲ့အထိ ၀န္မခံခဲ့ပါဘူး။ ယေန႔ထိ လူမ်ားစု ေျပာေနၾကဆဲျဖစ္တဲ့ “ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒ” ဟာ ဆာ့ထ္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒ (Sartrean Existentialism) သာ ျဖစ္လို႔ ဆာ့ထ္အေနနဲ႔ကေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီပါလို႔ ၀န္ခံေနစရာကို မလိုေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ သူ႔ရဲ႕ ဒႆနကိုး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕စာတမ္းေတြမွာ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီေတြဟာ...” လို႔ သံုးႏႈန္းခဲ့တာကို သတိထားမိတယ္။
ReplyDeleteျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီပါလို႔ ၀န္ခံဖို႔က်ေတာ့ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒဆိုတာ ဘာလဲလို႔ က်က်နနသိဖို႔ လိုလာတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ က်က်နနသိလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မဆံုးျဖတ္ခ်င္ေပမဲ့ သိသေလာက္အတိုင္းအတာအထိ လႊမ္းမိုးခံရတယ္ ဆိုတာ အမွန္ပါပဲ။ စာအေရးအသားေနာက္က အေတြးအေခၚေတြမွာ ဖံုးမရဖိမရ သြားေပၚေနတယ္။ ၂၀ ရာစု ျပင္သစ္အေတြးအေခၚတစ္ခုကို ၂၁ ရာစုမွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္က ယံုေနတယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လို႔ အရသာသိပ္ရွိမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ (ဤေ၀ဖန္ခ်က္သည္ပင္ မ်က္ကန္း လူမ်ဳိးေရးအေတြးအေခၚမွာ အေျခခံေနပါတယ္။ ထားပါေတာ့) အခ်ိန္/ေနရာ ကြဲလြဲမႈေတြကို ခဏဖယ္ထားလိုက္ၿပီး ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒရဲ႕ အေျခခံသေဘာတရား တစ္ခ်ဳိ႕ကို သေဘာက်မိတာလို႔ ေျပာရမွာပဲ။
မရီတာေျပာတဲ့ လိုရင္းကိုျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒီပါလို႔ ေၾကြးေၾကာ္သူ “အမ်ားစု” ဟာ ေခတ္စားလာတဲ့ အ၀တ္အစားကို ကိုယ္ေပၚေကာက္စြပ္တတ္တဲ့ အႏုပညာသမားဆိုသူေတြ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေတြးေခၚနားလည္ ထားၾကသူေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပၚျပဴလာသေဘာ ဆန္ပါတယ္။ ဒႆနာသမားတစ္ဦးဆိုရင္ေတာ့ မေၾကြးေၾကာ္လည္း သူ႔အေတြး အေရးေတြမွာ ျဖစ္တည္မႈ၀ါဒရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈ ပါမပါ သိျမင္ႏိုင္တယ္လို႔ပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
(နည္းနည္းေလး စေပးလိုက္တာ အရွည္ႀကီး ေလွ်ာက္ေျပာမိပါတယ္) ;P