လက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အေျခအေနမွာ အႏုတ္ဘက္ျပ ေနသည္။ အလိုမက် ျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ႏွင့္ တေငြ႕ေငြ႕ေပါက္ကြဲေနသည့္ ေဒါသတို႔ျဖင့္ ဆူပြက္ေနသည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္က စာလည္းေရး ေနသည္။ ေဒါသအေၾကာင္းကို ေဒါသထြက္ေနရင္း တန္းလန္း ေရးေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေဒါသကို ရည္ရြက္ခ်က္ရွိရွိ လက္ပိုက္ၾကည့္ရင္း စကားလံုးမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ မီးေလာင္ေနသည္ကို မၿငိမ္းသတ္ဘဲ စိတ္ပါလက္ပါ အပူလႈံေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ ေတာမီးျဖင့္ အခ်မ္းေျဖေနေသာ လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ေလာဘ၊ ေဒါသစသည့္ အရာမ်ားကို “ကိေလသာ” ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ ရန္သူစစ္စစ္ဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ ေဒါသႏွင့္ ၿငိမ္းေအးမႈသည္ အျဖဴႏွင့္ အမည္းလို ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားဟု လက္ခံထားၾကသည္။ ေလာဘေဒါသ ကင္းရွင္းလွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းမည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ေလာဘေဒါသ ဧကန္ကင္းရွင္းေသာလူသား တစ္ဦးတေလမွ် မရွိျခင္းက ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းသည္ဟုပင္ ဆိုရလိမ့္မည္။ ေဒါသကိုေလွ်ာ့ဆိုသည့္ စကားကို တုန္႔ျပန္ရသည္မွာ အေတာ္ လက္ေပါက္ကပ္ လွပါသည္။ မလုပ္ႏိုင္သည့္ အရာတစ္ခုကို အၾကံေပးျခင္းအားျဖင့္ မူရင္းေဒါသကိုပင္ ဆြေပးသလုိ ျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ ေဒါသသည္ ေမာ္ေတာ္ကားဘီး ေလေလွ်ာ့သလို ႐ွဴးခနဲ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္လို႔ရသည့္ အရာမဟုတ္။ ေဒါသသည္ အမုန္းတရား ေလာင္စာျဖင့္ ေတာက္ေလာင္ေနသည္။ ေလအပင့္တြင္ အားေကာင္းလာသည္။ စင္စစ္ ေဒါသသည္ တို႔မီး႐ိႈ႕မီးမဟုတ္၊ “ေတာမီး” သာ ျဖစ္သည္။ ေမြးကင္းစမွစ၍ အလ်င္မျပတ္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ရင္တြင္း ေတာမီး ျဖစ္သည္။ ဖေယာင္းတိုင္မီး မႈတ္သလို ဖူးကနဲမႈတ္လို႔ ၿငိမ္းသြားလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေဒါသကိုေလွ်ာ့ပါဟု ေျပာတတ္ေသာ ပါးစပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေဒါသ ျဖစ္သည္။
မီးေတာက္သည္ တျဖည္းျဖည္း အားေကာင္းလာေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုမိုပူေႏြးစြာ ခံစားလာရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မီးလႈံေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မီးကို မၿငိွမ္းသတ္ခ်င္သျဖင့္ မီးလႈံေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ၾကြားၾကြား၀ါ၀ါ မေျပာလိုပါ။ ေတာမီးကို မၿငိွမ္းခ်င္သျဖင့္ မီးလႈံေနသည္ဟု ေျပာ၍ မျဖစ္ပါ။ ကိုယ့္ထက္ ခြန္အားဗလေကာင္းသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ အႏိုင္က်င့္မႈကို သည္းခံသည္ဟု မသံုးႏႈန္းႏိုင္ သလိုပင္ “ေၾကာက္သည္” ဟူ၍ သံုးပါမွ မွန္ကန္မႈ ရွိပါမည္။ မီးကို မၿငိမ္းသတ္ခ်င္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မီးလႈံေနျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထို႔အတူ မီးကိုေၾကာက္၍လည္း မဟုတ္ပါ။ မီးေလာင္ေနေသာေၾကာင့္သာ မီးလႈံေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ရိုးသားစြာ ဆုိပါမည္။ သဘာ၀ေတာမီးကို ေရေလာင္းျခင္း၊ ဆီေလာင္းျခင္း စသည့္ အလုပ္တစ္ခုခုျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္မစြက္ခ်င္ပါ။ အလိုအေလ်ာက္ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ေတာမီးကို မေနတတ္မထိုင္တတ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရမျဖန္းခ်င္ပါ။ ၿငိမ္းသတ္ဖို႔ အားထုတ္မႈ တစ္စံုတစ္ရာ ျပဳလုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္ေတာ္ အလိုမက် ျဖစ္ေနသည္။ အက်ဳိးတရားအားလံုးတြင္ အေၾကာင္းတရားရွိသည္ ဟူသည့္ နိယာမအရေသာ္ “တည္ရွိမႈ” ကိုသာ တရားခံအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ စြပ္စြဲပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ တည္ရွိမႈ၊ တစ္နည္း “အလိုမက်ျဖစ္ေနရေသာ ကၽြန္ေတာ္” တည္ရွိေနျခင္း အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ အလိုမက် ျဖစ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္ကို ကၽြန္ေတာ္က စိတ္လိုလက္ရ အလိုမက်ျဖစ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ လိုတရေက်နပ္မႈလို ခံစားခ်က္မ်ဳိး လူသားတစ္ေယာက္အတြက္ မရရွိႏုိင္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။ အလိုမက်မႈကို မေရွာင္လႊဲႏိုင္ေတာ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္ အသာတၾကည္ သေဘာတူပါသည္။ အလိုမက်မႈႏွင့္သာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး လုိက္ပါရွင္သန္ရေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို လက္ခံႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ သို႔ရာတြင္ လူသားတစ္ေယာက္က ခံစားသိရွိႏိုင္သည့္ အက်ဳိးတရားအားလံုးတြင္ အဆိုပါ လူက နားလည္လက္ခံႏိုင္သည့္ အေၾကာင္းတရားတစ္ခုခု ဧကန္ရွိသည္ဟုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံႏိုင္ပါ။ ေတာမီးေလာင္ကၽြမ္းရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ ေတာမီးနား မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ေတာမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္ခါတရံ ပူေလာင္ၿပီး တစ္ခါတရံ ေႏြးေထြးသည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုသာ ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။
ယခုမူ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အေျခမွာ အေပါင္းဘက္ျပေနခဲ့ပါၿပီ။ သင့္ေလ်ာ္သည့္ အခ်ိန္တစ္ခုတြင္ ေတာမီးလည္း အလိုအေလ်ာက္ ၿငိမ္းသြားခဲ့ပါၿပီ။ ပူေလာင္ျခင္းႏွင့္ ေႏြးေထြးျခင္းတို႔သည္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းႏွင့္ ေအးစက္ျခင္း ဆီသို႔ စီးခင္းခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေတာမီးကို ေတြ႕ရွိလိုက္ရသူ ဘ၀တူလူသား တစ္ဦးတေလမွ် မရွိခဲ့ျခင္းအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းမိပါသည္။ လူသားတစ္ေယာက္တြင္ ေတာက္ေလာင္သည့္ ကြက္ၾကားမီးကို အျခား လူသားတစ္ေယာက္က ေ၀မွ်ခံစားႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ တစ္ကုိယ္တည္း ေလာင္ကၽြမ္းၾကရမည္သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ သဘာ၀ေတာမီး၏ တရားခံကို ဘယ္ကယ္တင္ရွင္ကမွ်လည္း လက္ထိပ္ခတ္ႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ယခု ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲတြင္ ၾကြင္းက်န္ရစ္ေနခဲ့ေသာ မီးေလာင္ျပင္သည္ လွပ၏၊ အက်ည္းတန္၏ စသည္ျဖင့္ လူသားတစ္ေယာက္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္စံုတရာ ေပးအပ္ရန္ လိုအပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ စင္စစ္ ဤအေတြးမ်ားမွာ ေမာဟ၏အရိပ္တြင္ ေအးစက္တုန္ရီေနသည့္ လူသားတစ္ေယာက္၏ စိတ္အေျခအေနမွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အရင္လိုသာ ေမာဟကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမိပါသည္။
◄ ေတဇာ ► ဇန္န၀ါရီ (၁၀) ၂၀၀၉
ေကာင္းလိုက္တာ။
ReplyDeleteဖတ္ရတာ ဘဝင္ကို က်ေနတာပဲ။
;)
ReplyDeleteေတာမီးကုိ ေတာမီးနဲ႔ပဲ ျပန္ရႈိ ႔ပါေလ။
ReplyDelete...“လူသားတစ္ေယာက္တြင္ ေတာက္ေလာင္သည့္ ကြက္ၾကားမီးကုိ အျခားလူသားတစ္ေယာက္က ေ၀မွ်ခံစားႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ တကုိယ္တည္း ေလာင္ကၽြမ္းၾကရမည္သာျဖစ္သည္” ...
ေထာက္ခံပါသည္။ တဆက္တည္း ေလာင္ကၽြမ္းဖူးသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေလာင္ကၽြမ္းေနသူတစ္ဦးရဲ ႔ အပူကုိေတာ့ ေ၀မွ်ခံစား (ေလ်ာ့ပါးေပးေစႏုိင္) ေပးႏုိင္မယ္လုိ႔ထင္ပါတယ္။
အႏုတ္ေလးနဲ႔စ၊ အေပါင္းေရာက္ၿပီး ေမာဟေလးနဲ႔ အဆုံးသတ္သြားတဲ့ ဒီပုိ႔စ္ေလးမေတာ့ စကားပါးခဲ့တယ္ ။
(((ခ်ဳံေျပာရရင္ ဒီဟာေကာင္းတယ္၊ ဟုိဟာပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာစရာမလုိေအာင္ ေကာင္းတဲ့ ၊ သန္႔ျပန္႔တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးပါ )))
UU@!
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား...။
ReplyDelete