ေန႔ေတြဟာ အသားေသ ေနတယ္။ မနက္ျဖန္ ဟာလည္း မေန႔ကလိုပဲ ဒီေန႔ဆန္ဆန္ ေန႔တစ္ေန႔ပဲဆိုတဲ့ အသိနဲ႔သာ ေန႔တိုင္း ျဖတ္သန္းေန ရတယ္။ ေန၀င္ေနထြက္ ျဖစ္စဥ္ကို မ်က္မုန္းက်ဳိး လာတယ္။ ေလ၀င္ေလထြက္ကို ႐ႈမွတ္ေနရတာကို မုန္းတီးလာတယ္။ ေန႔ေတြဟာ ေဟာင္းႏြမ္းလြန္း ေနတယ္။ သမား႐ိုးက် ဆန္ေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ေဟာင္းလဲဆို တီဗီကလာတဲ့ သိပၸံနယ္လြန္ ဇာတ္ကားေတြေတာင္ ေဟာင္းႏြမ္းလွၿပီ။ ေဆးအျပာေရာင္ မေျခာက္တေျခာက္ ဒီအခန္းဟာလည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေဟာင္းႏြမ္းေနတယ္။ အခန္းဆိုတာ ၾကမ္းျပင္နဲ႔ မ်က္ႏွာၾကက္ပါ ထည့္တြက္ရင္ ဒိုင္ေမးရွင္း ေျခာက္ခုလံုး ပိတ္ဆို႔ေနတဲ့ အရာပဲ။ ခုေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာစာမွာပါ ပိတ္ဆို႔ေနခဲ့ၿပီ။ ဒီလို အသားေသ ေန႔ေတြမွာ မိမိကိုယ္ကိုယ္ သစ္သစ္လြင္လြင္ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ေတြးေခၚရတာဟာ တစ္ခါတစ္ခါ လက္၀င္လြန္းလွတယ္။ အျဖဴအမည္း ဇာတ္လမ္းထဲက အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ၀တ္ထားတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္တစ္ဦးလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတယ္။ ကဲ... ဘယ္လိုလူလဲ...။╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩
အဲဒီလူဟာ ကလန္ကဆန္ႏိုင္တဲ့ သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ အဲဒီလူဟာ ရထားတစ္စင္းျဖစ္တယ္။ အဲဒီလူဟာ ဓားတရမ္းရမ္း ၀င့္ေနတဲ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္တစ္႐ုပ္သာ ျဖစ္တယ္။ အႏုပညာေၾကးမရတဲ့ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ဇာတ္လမ္းစစ္စစ္မွာ ဆက္လက္ပါ၀င္ဖို႔ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးခြန္းထုတ္ေနသူျဖစ္တယ္။ အကန္႔အသတ္မဲ့ ေျခဆန္႔ခ်င္ေနတဲ့ ရထားတစ္စင္း ျဖစ္တယ္။ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြကို မုန္းတီးေနသူျဖစ္တယ္။ အရပ္ဆန္ဆန္ေျပာရရင္ မေသသင့္ေသးေၾကာင္း သက္ေသထူႏိုင္မယ့္ အေၾကာင္းရင္း တစ္ခုကိုေတာင္ ေခၽြးပ်ံေအာင္ ရွာေဖြေနရသူ တစ္ဦးျဖစ္တယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သစ္ပင္တစ္ပင္လို႔ ရွာေဖြေတြ႕ရွိသြားတဲ့ သစ္ပင္တစ္ပင္ဟာ လူျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ လက္ခေမာင္းခတ္ၿပီး အသက္ရွင္ခ်င္လာလိမ့္မယ္။ သူရွိေနေၾကာင္း သူသိသြားၿပီကိုး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သစ္ပင္တစ္ပင္လို႔ ထင္ျမင္လာေနမိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ ေသမင္းရဲ႕ေခ်ာ့ျမဴမႈကို နားေယာင္ဖို႔ သိပ္ကိုလြယ္ကူ သြားတယ္။ ခပ္တည္တည္ ေသပစ္လိုက္ဖို႔ ကိစၥကို သေဘာတရားအရ မမႈေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ဇီ၀ေဗဒ၊ သို႔မဟုတ္ ႐ုကၡေဗဒ သဘာ၀ကေတာ့ ဆက္လက္ ရွင္သန္ေနဦးမွာပဲ။ အဲဒီအခါမွာ သေဘာတရားနဲ႔ သဘာ၀အၾကားမွာ ပဋိပကၡ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ ထိုႏွစ္ခုအၾကားက စစ္တလင္းျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီပဋိပကၡျဖစ္စဥ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႐ိုက္ေနတဲ့ အျဖဴအမဲ႐ုပ္ရွင္ရဲ႕ ဇာတ္ညႊန္းပဲ။
ေန႔ေတြဟာ ဖလင္ကြက္ေတြလို တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ပ်င္းစရာ ေကာင္းလြန္းလွတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းမွာ ဟန္ပါပါ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတယ္။ “ဒီေန႔” ေတြဟာ အကယ္ဒမီ ႐ိုက္ခ်က္ေတြ ခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ ပီျပင္လြန္းေနတယ္။ ဒီဇာတ္ညႊန္းမွာ ေတာ္လွန္ေရးသမားတစ္ေယာက္၊ သို႔မဟုတ္ ဟာသသ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အိုင္တင္မ်ဳိးနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ရင္ မွားသြားလိမ့္မယ္။ မိမိဇာတ္ညႊန္းအတိုင္း သ႐ုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ကမၻာမေက်မဆိုလည္း အကယ္ဒမီရမယ္။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတိေပးေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ က်ရာဇာတ္႐ုပ္ဟာ အေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္။
ရထားဟာ သံလမ္းကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ခရီးမႏွင္ႏိုင္ဘူး။ သံလမ္းေပၚက ေက်ာ္လြန္ ေျခဆန္႔မိတဲ့ ရထားတစ္စင္းဟာလည္း ဟန္က်ပန္က် သံလမ္းေပၚ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သံလမ္းကို ေက်ာ္သြားတဲ့ ရထားဟာ လမ္းေခ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းသာ ရရွိလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲ သ႐ုပ္ေဆာင္တစ္ဦးဟာ ဇာတ္ညႊန္းကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘူး။ ဇာတ္ညႊန္းအတိုင္း ကမွသာ ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္။ မိမိကိုဆြဲေနတဲ့ ႀကိဳးကို ဓားနဲ႔ခုတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ဟာ ပံုလ်က္သား ေသဆံုးရလိမ့္မယ္။ ရထားတစ္စင္းလို၊ အျဖဴအမဲဇာတ္လမ္းထဲက အေရာင္ေတာက္ေတာက္ သ႐ုပ္ေဆာင္လို၊ ဓားသမား ႐ုပ္ေသး႐ုပ္လို ကၽြန္ေတာ္က အသားေသေနတဲ့ သံလမ္းေပၚမွာ ႀကိဳးဆြဲရာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတယ္။ ေန၀င္ေနထြက္ကို ဒရြတ္တိုက္ လုိက္ပါေနရတယ္။ ဒီဇာတ္လမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာတခ်ဳိ႕ ရွိေသးတယ္။ ဒီအခ်က္နဲ႔သာ အသက္ကယ္ ေနရတယ္။
အခုေလာက္ဆိုရင္ ကမၻာေျမရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ ေန၀င္ၿပီး၊ တစ္ေနရာမွာ ေနထြက္ေနေလာက္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔ေတြဟာ အသားေသေနတယ္လို႔ ေျပာတာဟာ မမွားေလာက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အခု လိုရင္းမေရာက္တဲ့စာတခ်ဳိ႕ ေရးေနမိတယ္ဆိုရင္လည္း မမွားဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ႐ႈတ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ လိုရင္းကို နည္းနည္းေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးၾကည့္မယ္။
လမ္းေခ်ာ္ႏိုင္ေျခ အလြန္မ်ားတဲ့ ရာသီဥတုမွာ ရထားတစ္စင္း အရွိန္ျပင္းျပင္း ခုတ္ေမာင္းေနတယ္။
အျဖဴအမည္းဇာတ္လမ္းထဲမွာ အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ၀တ္ထားတဲ့ ဇာတ္ေဆာင္တစ္ဦး အူေၾကာင္ေၾကာင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနတယ္။
႐ုပ္ေသး႐ုပ္ရဲ႕ ဓားဟာ ႀကိဳးကို ျဖတ္မိေတာ့ မလိုလို မၾကာခဏ ျဖစ္ေနတယ္။
ဒါေတြအားလံုးဟာ ေဟာင္းႏြမ္းေန႔မ်ားထဲမွာ ဆက္လက္ေမ်ာပါေနရျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္တဲ့ လတ္ဆတ္ေသာ အေတြးစ တခ်ဳိ႕သာ ျဖစ္ပါတယ္။
Comments
Post a Comment