မုန္တိုင္းစဲစ ေလညင္းအား ခံစားျခင္း

သာယာေသာ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ နာလန္ထစ လူတစ္ေယာက္သည္...

လႈိင္းေလကင္းစင္သည့္ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ေလညင္းခံရင္း မုန္တိုင္းအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အေတြးဆန္႔ ေနမိသည္။ မုန္တိုင္းဟူသည္မွာ ၾကမ္းတမ္းၿပီး အင္အားႀကီးမားသည္။ ၀ုန္းဒိုင္းက်ဲၿပီး ဖ႐ိုဖရဲဆန္သည္။ အညွာအတာ ကင္းမဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး အသက္ကိုပါ အလြယ္တကူ ႏုတ္ယူသြားႏိုင္သည္။ ဤသို႔ မုန္တိုင္း၏ စြမ္းရည္မ်ားအားလံုး ေလာကဓံတြင္ ရွိေနသည္။ ေလာကဓံႏွင့္ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္သည့္ အရာတစ္ခုကို ျပပါဆိုလွ်င္  မုန္တုိင္းကိုပင္ “သူေပါ့” ဟူ၍ ကေလးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ လက္ညွိဳးထိုးျပ မိေပမည္။

ထို႔ေၾကာင့္ မုန္တိုင္းကို ကဗ်ာမ်ား စာမ်ားထဲတြင္ ေလာကဓံ၏ နိမိတ္ပံုတစ္ခုအျဖစ္ ဖြဲ႕ဆိုၾကျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ခပ္ငယ္ငယ္က ႐ုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ ၾကည့္ခဲ့ရဖူးသည့္ “ေလျပင္းမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ေသာ္လည္း မတတ္သာ” ဆိုသည့္ သီခ်င္းသံႏွင့္အတူ လဲက်သြားေသာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားကို သဲ့သဲ့မွ် သတိရမိသည္။ အေတာင္ပံေတြက မီးထေတာက္ေလာက္ေအာင္ မုန္တိုင္းအတြင္း အားခဲပ်ံသန္းေနေသာ ငွက္တစ္ေကာင္ အေၾကာင္း သီခ်င္းစာသားအခ်ဳိ႕ ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္။ အျပင္တြင္ျမင္ဖူးသည့္ မင္းသားတစ္လက္လို “နာဂစ္” ဆိုသည့္ နာမည္တစ္ခုကလည္း မွတ္ဉာဏ္တြင္ အရိပ္ထင္ေနသည္။ မုန္တိုင္းတို႔သည္ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ အသြင္ကြဲအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ အျပင္းအထန္ တိုက္ခတ္ေနသည္။ လူတို႔၏ အသက္ကို အစဥ္ ျခိမ္းေျခာက္ေနသည္။ မုန္တိုင္းသည္ အခ်ိန္းအခ်က္မရွိဘဲ မထင္မွတ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေရွာင္တခင္ ၀င္ေရာက္လာႏိုင္သည္။

လူတစ္ေယာက္အေပၚ ထိုးႏွက္ခ်က္ စကားလံုးမ်ားသည္လည္း မိုးသက္ေလျပင္းမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ မိုးသီးမိုးေပါက္မ်ားပမာ တဖြဲဖြဲရြာက်ေနေသာ စကားလံုးမ်ား၊ ေလျပင္းမုန္တိုင္းပမာ တိုးေ၀ွ႔တိုက္ခတ္ ေနေသာ စကားလံုးမ်ား၊ စင္စစ္ စကားလံုးမုန္တိုင္းတို႔မွာ တကယ့္မုန္တိုင္းထက္ပင္ ပိုမို ေၾကာက္စရာေကာင္း ေနေသးသည္။ အျခားလူမ်ား၏ စကားလံုး မုန္တိုင္းမ်ားေအာက္တြင္ လမ္းဆံုးသြားသည့္ ဘ၀မ်ား မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနသည္။ တံေတြးပင္လယ္တြင္ ပက္လက္ကူးေနရသည့္ ဘ၀မ်ား ရွိေနသည္။ အယူ၀ါဒဆိုင္ရာ ဆိုင္ကလုန္းမ်ားသည္ အဆက္မျပတ္ တိုက္ခတ္ေနသည္။ စကားလံုးမုန္တိုင္းတို႔သည္ လူမေရြး နယ္မေရြးဘဲ  လူသားတုိ႔အား အျမဲမျပတ္ စိန္ေခၚေနသည္။ မုန္တိုင္းသည္ ေလာကဓံဆန္သည္ဆိုလွ်င္ စကားလံုးတို႔သည္လည္း မုန္တိုင္း၏ အသြင္ကြဲတစ္မ်ဳိး  ဟုပင္ ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းထဲတြင္ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံမ်ား ဆူညံလာသည္။ ဤသို႔ တျဖည္းျဖည္း လႈိင္းထန္လာေသာ အေတြးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မီ ရပ္တန္႔လုိက္ပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္၏ လက္ရွိ တည္ေနရာအရပ္မွာ မုန္တိုင္းထဲတြင္ ရွိေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ၾကည္လင္သာယာေနသည့္ ရပ္၀န္းတစ္ခုတြင္သာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိုးေလကင္းရွင္းၿပီး ညင္သာေသာ ေလညင္းေလးမွ်သာ တိုက္ခတ္ေနသည္။ ျမင္ေနရသည့္ ျမင္ကြင္း၏ သာယာလွပမႈသည္ ကၽြန္ေတာ့္၏ စိတ္ကို ၾကည္လင္လန္းဆန္းေစသည္။ တကယ္ေတာ့ ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးတြင္ ဘာေၾကာင့္ စိတ္ဒုကၡေရာက္ခံ၍ မုန္တိုင္းအေၾကာင္း  ေတြးေနစရာ လိုပါသလဲ။ လတ္ဆတ္သည့္ ေလကို တ၀ႀကီး႐ွဴၿပီး အျပင္တြင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနမိသည္။ ယခုကဲ့သို႔ နာလန္ထစ အေျခအေနတြင္ ေလေကာင္းေလသန္႔ ႐ွဴ႐ႈိက္ေပးရန္ လိုအပ္သည္။ ေအးျမေသာ ေလညင္းတြင္ ႏွင္းဖြဲတို႔၏ ရနံ႔ ကပ္ပါေနသည္။ အခ်ိန္နာရီအခ်ဳိ႕ကို ေမ့ပစ္ကာ မုန္တိုင္းစဲသည့္ ခဏတာအား စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ရပ္တန္႔ ခံစားေနမိသည္။

မုန္တိုင္းအေၾကာင္း နားလည္ခဲ့သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ သည္အခ်ိန္ သည္ေနရာမ်ဳိးကို ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထား ပါသည္။ မုန္တိုင္းသည္ ႀကိဳတင္အသိေပးျခင္းမရွိဘဲ အခ်ိန္မေရြး ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာ ႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါသည္။ မုန္တိုင္းမ်ားရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ရွိလာဦးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိ၍သာ ေလေျပညင္းတို႔၏ ႏူးညံ့မႈကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားနားလည္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ေပမည္။ ထိုသို႔ေတြးမိစဥ္တြင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ သာယာေသာ ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ မုန္တိုင္းအေၾကာင္း မေတြးသင့္ရျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ရွာေဖြေတြ႕ရွိ ခဲ့ပါၿပီ။ ၎မွာ  ယခု႐ွဴ႐ႈိက္ေနသည့္ ေလေျပညင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘ၀၏ လႈိင္းႀကီးေလထန္ ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားၾကားမွ ခဏတာ ေၾကာ္ျငာ၀င္ေသာ ႏူးညံ့မႈေလးတစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေန႔က ထိုေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ရွိေနခဲ့ပါသည္။

§ § § § § § §

ဒီေန႔တြင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ရသည္။ ေဘာလံုးအသင္း နည္းျပမ်ားသည္ အသင္းရွိ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ကစားသမားေလးမ်ားအား သတင္းစာမ်ားက အလြန္အကၽြံ ခ်ီးက်ဴးေရးသားျခင္းကို မႏွစ္သက္ျခင္းသေဘာသည္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ “ထြန္းေတာက္လာမည့္ ၾကယ္တစ္ပြင့္” ဟူသည့္ အေရးအသားမ်ားသည္ လူငယ္ေျခတက္တို႔အား ဖိအား ျဖစ္ေစသည္။ မိမိအေပၚတြင္ ထားရွိသည့္ အျခားလူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးမားေလေလ၊ ဖိအားႀကီးမားေလေလ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေမွ်ာ္အျမင္ရွိသည့္ နည္းျပမ်ားက အသင္းရွိ တက္သစ္စ လူငယ္ေလးမ်ားကို လွ်ဳိ႕၀ွက္ထားရန္ အလိုရွိၾကသည္။ မလိုလားအပ္သည့္ ဖိအားမ်ား မက်ေရာက္ေစရန္  ကာကြယ္ေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဂုဏ္ထူးေျခာက္ဘာသာရမည္ဟု မိဘက ခန္႔မွန္းထားျခင္းခံရသည့္ ေက်ာင္းသားတုိ႔၏ ဖိအားမ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ လိမၼာေရးျခား ရွိလွသည္ဟု သတ္မွတ္ခံရသည့္ ကုပ္ကျမင္းတို႔၏ အံု႔ပံုး ခံစားခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္ပါသည္။ အျခားလူတို႔၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေမာင္းႏွင္ရျခင္းအလုပ္သည္ ပင္ပန္းလြန္းလွသည္။ ခ်ဳိသာေသာ စကားလံုးမ်ားသည္လည္း လူတစ္ေယာက္အား ပညာသားပါပါျဖင့္ ေခ်ာင္းဆိုးရင္ၾကပ္ေရာဂါ ရေစႏိုင္သည္သာ ျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ယာထဲတြင္ အားကစားစာေစာင္ ဖတ္ရင္း ဤသို႔ အေတြးဆန္႔ေနမိျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ေလာေလာဆယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္သည္မွာ သည္တစ္ခုသာ ရွိသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ားေနသည္။ နာလန္ထစတြင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေလညင္းခံလိုက္၍ ျပန္ျဖစ္ရသည္ဟု ဆရာ၀န္က ေျပာသည္။ ေလာကတြင္ ႐ွဴ႐ႈိက္မိသည့္ ေလကအစ လူတစ္ေယာက္ကို အႏၱရာယ္ေပးႏိုင္သည္။ တစ္တခါတရံ ေလာကဓံသည္ ေလေျပေလညင္းဆန္ဆန္ ဟန္ေဆာင္၀င္ေရာက္ လာတတ္သည္။ ကႏြဲ႕ကလ်ႏွင့္ အစီအစဥ္တက် ဒုကၡေပးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ လူတစ္ေယာက္၏ အသက္ကို ညင္ညင္သာသာ ဖဲ့ေခၽြ ႏိုင္သည္။ ဤသို႔ ေလာကဓံ၏ စြမ္းရည္မ်ားအားလံုး ကၽြန္ေတာ္မေန႔က႐ွဴ႐ႈိက္ခဲ့သည့္ ေလညင္းတြင္ ရွိေနသည္။ ေလာကဓံႏွင့္ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္သည့္ အရာတစ္ခုကို ျပပါဆိုလွ်င္  ထိုေလညင္းကိုပင္ “သူေပါ့” ဟူ၍ ကေလးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ္ ယခု လက္ညွိဳးထိုးျပ မိေပေတာ့မည္။ လူမမာတစ္ေယာက္၏ အေတြးမ်ားကိုသာ အိပ္ယာထဲမွေန၍ ကၽြန္ေတာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ဆက္ေတြးေနမိသည္။ ႐ွဴ႐ႈိက္မိသမွ် ေလတိုင္းသည္ ေလာကဓံ ဆန္သည္။

◄ ေတဇာ ► ဇန္န၀ါရီ (၁၆) ၂၀၁၀