“ေျပးသူ လိုက္သူ အခြင့္အေရး ဆတူရွိေအာင္ က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ တလင္းျပင္မွာ ကစားရေအာင္” လို႔ေတာင္ မေတာင္းဆိုႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေမြးထဲက ဒီေခ်ာင္ထဲမွာပဲ။ ကမၻာႀကီးထဲ တစ္ဘ၀စာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်။ အက်ဥ္းေထာင္ထဲက အခ်ဳပ္၊ အခ်ဳပ္ထဲက ေလွာင္အိမ္၊ ေလွာင္အိမ္ထဲက ေထာင္ေခ်ာက္၊ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက ကန္႔သတ္ခ်က္ စည္း၀ိုင္းထဲမွာ ႏြံနစ္ ... ။ ႏြံထဲမွာတင္ ေလျဖတ္ထားသလို လႈပ္မရ ေအာ္မရ။ တိုင္မရ တည္မရ။ အဆံုးမရွိ...။ဒါနဲ႔... ေနပါဦး...။ ဒီဦးေႏွာက္က ေတြးတာ ဒီ့ထက္မပိုေတာ့ဘူးလား။ ငါေတြးတာေတြထက္ ပိုေအာင္ ငါမေတြးႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။ ငါမေတြးမိတဲ့အေတြးမ်ဳိး ငါဘာလုိ႔ တစ္ခါမွ မေတြးမိတာလဲ။ ဒီဦးေႏွာက္ရဲ႕အေတြးက ငါဘာလို႔ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ရတာလဲ။ ဘယ္သူမွမေတြးမိေသးတဲ့ အေတြးသစ္တစ္ခုခု ငါဘာလို႔ မေတြးႏိုင္ရတာလဲ။ ဘယ္သူမွ မေတြးမိေသးတဲ့ အသစ္စက္စက္ အေတြးလႈိင္းတစ္ခု ေတြးႏိုင္ခဲ့တဲ့အႀကိမ္တိုင္း ငါေတြးၿပီးသားျဖစ္ေနလို႔ ငါ့မွာ စိတ္ဓာတ္က်ရ။ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အထူးျပဳလုပ္ခ်က္ (Special Effect) မဟုတ္တာ တစ္ခုခု ငတ္မြတ္လြန္း။
§ § § § § § §
ဒီလို ႐ုပ္ပိုင္းစိတ္ပိုင္း တစ္ေရြးသားမွ လႈပ္မရေအာင္ လြတ္လပ္ေနတဲ့ လူ...။ အခြင့္အေရး ဆတူရွိေၾကာင္း မလိမ္ပါနဲ႔ ဘုရားသခင္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တံစို႔ထုိးလူးလြန္႔ေနရတာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပါ။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ဘ၀က လာမဟပ္ေသးဘူး။ သူကံေကာင္းတာလား ကၽြန္ေတာ္ကံေကာင္းတာလား ဆိုတာလည္း ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ေမးၾကည့္မွ သိမယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က တီေကာင္ရဲ႕ အဆိုးျမင္၀ါဒီဆန္မႈကို တံငါသည္က ဂ႐ုဏာသက္စြာနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လူးလြန္႔ခြင့္ေပးလိုက္တယ္...။ ဘ၀ႀကီး အငမ္းမရ လာဟပ္တဲ့အထိ...။
ေထာင္ဆိုေထာင္ေပါ့... ဘာအက်ဥ္းစခန္းလဲ...။ ေခ်ာင္ဆိုေခ်ာင္ေပါ့... ဘာဘ၀လဲ။ အသာတၾကည္ မာန္ဖီလို႔မွ ေနာက္မဆုတ္ရင္ အသက္စြန္႔ ခုခံကိုက္ခဲရလိမ့္မယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး ေခြး၀ဲစားတစ္ေကာင္လို မိန္႔ခြန္းေခၽြၾကည့္...။ ေနာက္ကၾကည့္ေတာ့ အျမီးဖ်ား ေျမနဲ႔ထိေနၿပီ။ လာပါ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ကစားၾကရေအာင္။ စေနၿဂိဳဟ္ မပါေၾကး၊ ၾကာသပေတးၿဂိဳဟ္အထိ ႀကိဳက္သလိုေျပး...။ မစ္ကီးေ၀းေက်ာ္ရင္ အေသေနာ္...။ အပ္ဖ်ားေပၚမွာ ေျပးၾကလႊားၾက၊ ေပ်ာ္ၾကေမာ္ၾက။ ကံဆိုးတဲ့သူက ဘုရင္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္လို႔...။ တစ္သက္တာ အပ္တစ္ေထာက္စာ ခ်ယ္လွယ္ခြင့္။ စကၠန္႔သံ သက္တန္႔။ ညီေလး တစ္နာရီျပည့္ၿပီ၊ ထေတာ့ေနာ္။ ေနာက္လူေစာင့္ေနလို႔...။ တီဗီဂိမ္းဆုိင္မွ အားမလိုအားမရထျပန္လာရသည့္ ခ်ာတိတ္။
ရွင္လည္းပဲ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ေျမႀကီး။ ရွင္လည္း ရဲရဲပဲေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ ရွင္မွေတာ့ ရဲၿပီေပါ့။ ေျပာစရာမလိုတဲ့စကားေတြ အံႀကိတ္ေျပာလိုေျပာမိ။ ရွင္လည္း အတူတူပါပဲ။ ခိုင္ခံ့ေသာေမး႐ိုးႏွင့္ မိန္းမလ်ာက မူသံပါပါေျပာ။ ေသမထူးေနမထူးထက္ပိုၿပီး သမား႐ိုးက်ျဖစ္ေအာင္ ေနခ်င္တယ္ေျပာမွ လူထူးလူဆန္းႀကီးကို ျဖစ္လို႔။ ေသရင္ကိုယ့္ေနာက္ပါမွာ ဒါပဲရွိတယ္တဲ့။ လက္ဆြဲအိတ္ထဲ အလွဴခံျဖတ္ပိုင္းေလးထည့္၊ ဒုစ႐ိုက္ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေထာက္ခံစာထည့္၊ လူ႔ျပည္တြင္ေနထိုင္ေၾကာင္း ေထာက္ခံစာထည့္၊ သံသရာလုပ္သား မွတ္ပံုတင္ထည့္၊ ရွိစုမဲ့စု ကုသလေလးေတြ တယုတယထည့္။ ဟဲလို.. အဲလိုင္းကပါ...။ ေလဆိပ္ကို တစ္နာရီေစာၿပီး ေရာက္ေအာင္ ဆင္းေပးပါ... ဂြပ္...။
ေဟာင္ရတာ ေမာေတာ့လည္း ေဟာင္လိုက္ရလို႔ကို မေက်နပ္ဘူး။ ဘယ္ေက်နပ္မလဲ၊ ေဟာင္ေအာင္လုပ္ေနလို႔ ေဟာင္လုိက္ရတာကို သိေနတာကိုး...။ ဒါေပမဲ့ ေခ်ာင္ထဲမွာ ေဟာင္သံေတြ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ဆူညံေနျမဲ။ အစြယ္ေဖြးေဖြးမ်ား ေတာက္ပျမဲ။ ဇဗၺဴဒိပ္တံဆိပ္အပ္ တစ္ေထာက္စာ ဘုရင္မ်ား ရာဇဣေျႏၵႀကီးစြာ အမ်က္ေတာ္ ရွျမဲ။ သတၱ၀ါတစ္စု တရား႐ံုးတင္မစစ္ေဆးဘဲ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးလံုး အသားလြတ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ဆဲ က်ခံေနရျမဲ။ ဘ၀သည္ အငမ္းမရ လာဟပ္စျမဲ။ အဲဒီထဲ “ငါ” (ေပါင္းမ်ားစြာ) လည္း လူးလြန္႔ ပါျမဲပါဆဲ။
◄ ေတဇာ ► ဇန္န၀ါရီ (၂၃) ၂၀၁၀
စာေတြ လာဖတ္သြားတယ္ ညီေလးေရ ...း)
ReplyDelete“ေျပးသူ လုိက္သူ အခြင့္အေရးဆတူ ရွိေအာင္ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔တလင္းျပင္မွာ ကစားရေအာင္...”
ReplyDeleteကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမွန္တကယ္ စိန္ေခၚခြင့္ ရွိခဲ႔ၾကသလား..။ ဘက္တူရင္ လူမေရြးစတမ္း ဆုိျပီး ဟစ္ေၾကြးခြင့္ ရွိခဲ႔သလား..။
(ကာလာေျပာင္း)
“အခြင့္အေရးဆတူရွိေၾကာင္း မလိမ္ပါနဲ႔ ဘုရားသခင္”..။
မလိမ္ပါနဲ႔..။ မလိမ္ပါနဲ႔..။ ဘာသာစကားကုိ ခုတုံးလုပ္ျပီး တရားမခ်ပါနဲ႔..။ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ယုံၾကည္တာေတြ ရွိသလုိ မယုံၾကည္နုိင္တာလည္း ရွိေသးတယ္..။ ခင္ဗ်ားက ဥေပကၡာဆန္ဆန္၊ တခါ တခါ္ ပိႆာေလးနဲ႔ ေဘးပစ္သမား..
(ထပ္ခ်ိန္း)
ခင္ဗ်ား မႏွင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မွာပါ..။ တာရွည္တာေမာၾကီး မေနပါဘူး.။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ရဦးမွာပါ..။ အားပါးတရ ျပန္မယ္။။
ေဟာင္သံေတြ ေအာင္ျမင္တဲ႔ အထိ ေဟာင္မယ္...။ (မည္းမည္း ျမင္ရာကုိ လုိက္ေဟာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူး..ရန္သူ အတိအက်ကုိ ေဟာင္တာပါ)
ေခ်ာင္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူ “ငါ” ေပါင္း မ်ားစြာ.....
ေရွ႕ဆက္ဖုိ႔ တခုပဲ လုိမယ္....