ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ဉာဏ္မ်ားမွာ နတ္ဆိုး၏ ပတၱာအိတ္ထဲမွ ဒဂၤါးျပားမ်ား သဖြယ္သာျဖစ္၏။ ဖြင့္လိုက္စဥ္၀ယ္ သစ္ရြက္ေသမ်ားမွတစ္ပါး မည္သည့္အရာကိုမွ် ရွာမေတြ႕ခဲ့...။ စာ (၅၂)လူသားမ်ဳိးႏြယ္ကို ခ်စ္ခင္မႈမရွိဘူးလားဟု ခဏမွ် ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဒါဟာ သူတို႔ရဲ႕ တနဂၤေႏြေန႔ပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဟာမွ မဟုတ္တာ။ (စာ- ၈၁)
ကၽြန္ေတာ္က တစ္ကိုယ္တည္း၊ လူအမ်ားစုမွာ အိမ္ျပန္ကုန္ၿပီး ျဖစ္၏။ ညေနခင္းသတင္းစာ ဖတ္ျခင္းႏွင့္ ၀ိုင္ယာလက္ နားေထာင္ေနၾက ေပလိမ့္မည္။ လိုက္ကာခ်ခ်ိန္နီးလာၿပီျဖစ္ေသာ ဤတနဂၤေႏြေန႔သည္ သူတို႔အား ျပာမႈန္တို႔၏ အရသာကိုသာ ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး သူတို႔အေတြးမ်ားမွာ တနလၤာေန႔ဆီသုိ႔ ဦးတည္ၿပီးေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မူ တနဂၤေႏြတနလၤာ ဘာဆိုဘာမွ်မရွိ။ အစီအစဥ္မက်မႈအတြင္း အခ်င္းခ်င္း တြန္းထိုးေရြ႕ေလ်ာေနေသာ ေန႔မ်ားသာ ရွိ၏။ ထို႔ေနာက္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို တစ္စံုတစ္ခုကို လက္ခနဲ ေတြးမိလိုက္၏။
မည္သည့္အရာမွ် မေျပာင္းလဲခဲ့ပါ။ သို႔တုိင္ အရာအားလံုးသည္ မတူကြဲျပားသည့္ နည္းလမ္းအားျဖင့္ တည္ရွိေနၾကသည္သာ ျဖစ္၏။ ဤသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ဆိုမျပႏိုင္ပါ။ ၎သည္ “ေအာ္ဂလီ” ဆန္ဆန္ အရာျဖစ္သည္။ သို႔တိုင္ ထိုႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္လည္းျဖစ္၏။ ေနာက္ဆံုး၀ယ္ စြန္႔စားမႈတစ္ခုသည္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဆိုက္ေရာက္ေနခဲ့ပါၿပီ။ “ကၽြန္ေတာ္ဟူ၍ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာရွိေနပါသည္” ဟု ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့ပါၿပီ။ အဆိုပါ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေမွာင္ထုတြင္းသို႔ ထုိးေဖာက္တိုး၀င္ေနၿပီး ၀တၳဳတစ္ပုဒ္အတြင္းမွ သူရဲေကာင္းပမာ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပါသည္။ (စာ-၈၂)
ရိပ္သာလမ္းထက္သို႔ တစ္ခါျပန္ေရာက္ရွိလာခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳမိစဥ္၀ယ္ ခါးသီးသည့္ ေနာင္တမွတစ္ပါး အျခားမည့္သည့္အရာမွ် မက်န္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျပာလိုက္သည္။ “စြန္႔စားခန္း ခံစားခ်က္ထက္ ငါတန္ဖိုးထားတဲ့အရာ ဒီကမၻာမွာ ရွိေကာင္းမွရွိေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ေရာက္ခ်င္တဲ့အခါ ေရာက္လာတယ္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ သူမရွိေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ ငါက ေျခာက္ေသြ႕လြန္းစြာ ခံစားရတယ္။ ဒီလို တိုေတာင္းၿပီး မထင္မွတ္တဲ့ အလည္အပတ္ကို ငါ့ဘ၀ဟာ ဆံုး႐ႈံးမႈတစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ျပဖို႔မ်ား ေပးခဲ့တာလား”
ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ေက်ာရွိ ၿမိဳ႕အတြင္းမွ လမ္းမီးတိုင္မ်ား၏ ေအးစက္စက္အလင္းႏွင့္ ေတာက္ပေနေသာ ေျဖာင့္စင္းႀကီးမားသည့္ လမ္းမမ်ား၊ အထုအထည္ႏွင့္ ေလာကီထုပၸတ္လူတို႔ဇာတ္မ်ားသည္ ေသဆံုးခါနီးပါၿပီ။ ဤသည္မွာ တနဂၤေႏြ၏ အဆံုးသတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ (စာ-၈၄)
ဤသို႔ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္မႈမရွိသည့္ ကိန္းႀကီးခန္းႀကီး ၀ါက်ကို ကၽြန္ေတာ္ မေန႔က မည္သို႔ေရးသား ႏိုင္ခဲ့ပါသနည္း။
“ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဒါေပမဲ့ စစ္သားတပ္ဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ခ်ီတက္ေရာက္ရွိလာသလို ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္”
အဆင္တန္ဆာ ဘာသာစကားႏွင့္ ေျပာစရာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မလိုအပ္ပါ။ တစ္စံုတရာေသာ အေျခအေနကို နားလည္သေဘာေပါက္ရန္သာ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေပကို ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ေဖာင္တိန္ကို စကားလံုးမေရြးဘဲ ဆက္လက္ေရြ႕လ်ားေနေစရပါမည္။ (စာ- ၈၅)
အတိတ္ဆိုသည္မွာ ပစၥည္းဥစၥာပိုင္ဆိုင္သူတစ္ေယာက္၏ ဇိမ္ခံပစၥည္းသာျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ့္ အတိတ္ကိုေရာ ဘယ္ေနရာတြင္ ထားရမည္နည္း။ ခင္ဗ်ား၏ အတိတ္ကို အိတ္ကပ္ထဲ ထည့္ထားလို႔မရႏိုင္ေပ။ ခင္ဗ်ားတြင္ ၎ကို ထည့္ထားစရာ အိမ္တစ္လံုး ရွိရေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခႏၶာကိုယ္မွတစ္ပါး မည္သည့္အရာမွ် ပိုင္ဆိုင္မႈမရွိပါ။ တစ္ကိုယ္ရည္တစ္ကာယ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုမွတစ္ပါး အျခားမရွိ…. မွတ္ဉာဏ္မ်ားကို မရပ္တန္႔ႏိုင္ခဲ့။ ၎တို႔သည္ သူ႔ကို ေဖာက္ထြင္းျဖတ္သန္းေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ေစာဒက မတက္သင့္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ အစဥ္ အလိုရွိခဲ့သည့္ အရာအားလံုးမွာ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ (စာ- ၉၇)
ဘာသာျပန္သူ ◄ ေတဇာ ► ဇန္န၀ါရီ (၃) ၂၀၁၀
Comments
Post a Comment