လေရာင္လမ္း

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကဟု သတ္မွတ္မည္ဆိုလွ်င္ သတ္မွတ္၍ရေကာင္းေသာ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု အတြင္းက ပင္လယ္ကမ္းစပ္ ေက်းရြာေလး တစ္ခုတြင္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ေကာင္ေလးကို ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သည့္ ပန္းပဲဆရာတစ္ဦးထံ ေငြေၾကးအနည္းငယ္အတြက္ မိဘမ်ားက ေရာင္းစားခဲ့ေလသည္။ အေၾကာင္းမလွခဲ့သူ တစ္ေယာက္အတြက္ ကံမေကာင္းျခင္းဆုသည္ အပိုေဆာင္းသည့္ အေနျဖင့္ ကပ္ပါလာခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ ပန္းပဲဆရာသည္ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လူတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ ေၾကးရတက္တစ္ဦး၏ ေမာက္မာမႈႏွင့္ ခြန္အားဗလျပည့္စံုေသာ ပန္းပဲဆရာတစ္ဦး၏ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္မႈတို႔ကို တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ပိုင္ဆိုင္ထားသူတစ္ဦး ျဖစ္ေလသည္။

ပန္းပဲဆရာကိုယ္တိုင္ ပံုသြင္းထုလုပ္ထားသည့္ သံေျခက်င္းတစ္ခုသည္ ထြက္ေျပးႏိုင္ေလာက္သည္ဟု ယူဆရသည့္ အခ်ိန္ကာလကတည္းက ေကာင္ေလး၏ ႏုနယ္ေသာ ေျခက်င္း၀တ္တြင္ စြဲျမဲေလးလံစြာ ေနရာယူ ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။ သံေျခက်င္း၏ တခၽြင္ခၽြင္ျမည္သံႏွင့္အတူ ဗာဟီရကိစၥအားလံုး တစ္ဦးတည္း လုပ္ေဆာင္ရန္ တာ၀န္ရွိသည့္ေကာင္ေလးမွာ ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ပင္ အခ်ိန္မီၿပီးစီးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္မီၿပီးစီးျခင္းႏွင့္ မၿပီးစီးျခင္းသည္ ၾကာပြတ္အခ်က္ေရ အနည္းအမ်ားသာ ကြာပါသည္။ ပန္းပဲဆရာ၏ ၾကာပြတ္မွာ ေကာင္ေလး၏ အေသြးအသားကို ေန႔စဥ္စားသံုးရသျဖင့္ ေျပာင္လက္ၿပီး အျမဲတမ္း ေသြးဆာေနဟန္ရွိေပသည္။ အက်ႌဗလာက်င္းေနေသာ ေကာင္ေလး၏ ေက်ာျပင္တြင္ က်ာပြတ္ရာမ်ား အထပ္ထပ္ရွိေနခဲ့သည္။

နာက်င္ျခင္းႏွင့္လြတ္ကင္းေသာ ေန႔ရက္မ်ားသည္ သူ႔အတြက္ မဟုတ္ခဲ့။ ပိုင္ဆိုင္မႈတစ္စံုတစ္ရာသည္ သူ႔အတြက္ မဟုတ္ခဲ့။ ထမင္းၾကမ္းခဲႏွင့္ အာလူးအနည္းငယ္သည္သာ ေကာင္ေလး၏ ေန႔စဥ္ စားသံုးရသည့္ အဟာရျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ဆယ္ေပါင္တူသည္ ၾကက္ေတာင္ေမႊးေလးတစ္ခုပမာ ေကာင္ေလး၏ လက္ထဲတြင္ ေပါ့ပါးေနၿပီျဖစ္သည္။ သူက ငယ္ရြယ္သူပီသစြာ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္သည္။ ၾကမ္းတမ္းလွေသာ အလုပ္မ်ားကို အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရန္ သဘာ၀တရား၏ ၾကင္နာေသာ လက္ေဆာင္ဟုပင္ အေကာင္းဘက္မွ ေတြးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဆင္းရဲပင္ပန္းျခင္းမ်ားသည္ အလြန္အမင္းခါးသီးသည့္တိုင္ သူ၏ဘ၀သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကဟု သတ္မွတ္၍ရေကာင္းေသာ ထိုကာလတြင္ ေငြ၀ယ္ကၽြန္စနစ္သည္ လူအမ်ား လက္ခံက်င့္သံုးေသာ စနစ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေပသည္။ ဥပေဒအရ သူသည္ တရား၀င္ကၽြန္စစ္စစ္ တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ပန္းပဲဆရာအတြက္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေပးဆပ္ၿပီး ကၽြန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေရးသည္သာ သူ႔ဘ၀၏ တာ၀န္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထမင္းၾကမ္းခဲႏွင့္ အာလူးသည္သာ သူ၏ နတ္သုဒၶါျဖစ္သည္။ ေကာက္ရိုးခင္း တဲငယ္ေလးသည္သာ သူ၏ အိမ္ယာျဖစ္ေပမည္။ ရက္စက္လွေသာ သူ၏ ကံၾကမၼာကို ရက္စက္သည္ဟူေသာ စကားလံုးျဖင့္ ေကာင္ေလး စဥ္းစားတတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ဆင္းရဲၾကမ္းတမ္းျခင္းသည္သာ သူ၏ဘ၀ျဖစ္ၿပီး ဤကိစၥ၏ လက္သည္ႏွင့္ လြတ္ေျမာက္မႈဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္ ေကာင္ေလး၏ အသိဉာဏ္ထဲတြင္ ရွိမေနခဲ့ပါ။

ညသည္ ပင္လယ္ျပင္မွလႈိင္းပုတ္သံမွတစ္ပါး တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္။ ေကာင္ေလးသည္ ပင္လယ္ကမ္းစပ္တြင္ထိုင္ၿပီး လမင္းႀကီးကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဤသို႔ေသာအခ်ိန္သည္သာ သူ၏ လြတ္ေျမာက္ရာနိဗၺာန္ဘံု ျဖစ္ေလသည္။ မိဘႏွစ္ပါး၏ ပံုရိပ္တို႔မွာ သူ၏အာရံုအတြင္း မႈန္၀ါးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ အိပ္မက္ဆန္ဆန္ အရိပ္မ်ားပမာသာ ရွိေတာ့သည္။ ျပင္းထန္ေသာ က်ာပြတ္ရိုက္ခ်က္၏ ဒဏ္ရာမွ ေသြးစက္တို႔ကို သူက သုတ္လိုက္သည္။ ဤရက္စက္မႈမ်ားကို က်င့္သားရရန္ သူသည္ အလြန္ငယ္ရြယ္လွ ပါေသးသည္။ သူ႔မ်က္၀န္းဆီမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်ေနသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္သာ အနားတြင္ရွိခဲ့ပါလွ်င္ ေကာင္ေလး၏မ်က္၀န္းဆီမွ စီးက်ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို လေရာင္ေအာက္တြင္ ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ျဖတ္ေျပးသြားေသာ ေလျပည္ေလညင္းမွတစ္ပါး တျခားေသာ သက္ရွိဟူ၍ လံုး၀ ရွိမေနခဲ့ပါ။ တစ္ကမၻာလံုးသည္ အိမ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္ၿပီး ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္တည္းသာ အျခားကမၻာတစ္ခုတြင္ အထီးက်န္ ေရာက္ရွိေနသကဲ့သို႔ရွိ၏။ ပင္လယ္ျပင္၏ စည္းခ်က္က်လႈိင္းပုတ္သံသည္ တစ္စတစ္စေ၀၀ါးသြားသည္။ ေကာင္ေလး၏ ေလးလံေသာေျခရာမ်ားမွာ သဲေသာင္ျပင္တြင္ နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္း က်န္ရစ္၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူက သူ၏ခဏတာ နိဗၺာန္ဘံုအားေက်ာခိုင္းၿပီး ေလးလံေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူ၏တဲငယ္ေလးဆီသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အျခားေန႔မ်ားကဲ့သို႔ မၾကာခင္ သူ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ပါသည္။

သီတင္းပတ္အေတာ္ၾကာ ထုလုပ္ထားခဲ့ေသာ ထုထည္ႀကီးမားသည့္ ဓားႀကီးကို ပန္းပဲဆရာက အ၀တ္ျဖင့္ ပတ္ေနသည္။ ဤ၍ဤမွ် လက္ရာေျမာက္လွေသာ ဓားတစ္လက္ျဖစ္ရန္ တူခ်က္ေပါင္းမည္မွ် ထုခဲ့ရမွန္း ေကာင္ေလး မမွတ္မိေတာ့။ ဤသို႔ေသာ ဓားေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာကို ပန္းပဲဆရာ၏ လမ္းညႊန္ခ်က္ျဖင့္ သူ ထုလုပ္ခဲ့ဖူးၿပီျဖစ္၏။ ယေန႔တြင္ ပန္းပဲဆရာသည္ အနည္းငယ္ မ်က္ႏွာေပ်ာ့ေျပာင္းေနဟန္ရွိသည္။ သူက ဂရုတစိုက္ျဖင့္ လက္ရာေျမာက္လွသည့္ဓားကို အ၀တ္ျဖင့္ပတ္လိုက္သည္။ ဒီဓားကို ၿမိဳ႕က ေဖာက္သည္ဆီ မင္းသြားပို႔ေပးရမယ္ဟု သူက ေကာင္ေလးကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာလုိက္သည္။ ေကာင္ေလးသည္ ပန္းပဲဆရာႏွင့္အတူ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ႏွစ္ႀကိမ္သံုးႀကိမ္ခန္႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ယခုမူ သူတစ္ေယာက္တည္း သြားရေပမည္။

သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ သက္သာသည့္အလုပ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ႀကီးမားေလးလံေသာဓားႀကီးကို ထမ္းဤ သံေျခက်င္း၀တ္ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္သြားရမည့္ခရီးမွာ အလြန္ ပင္ပန္းပါ လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ဆႏၵသည္ ပန္းပဲဆရာအတြက္ အေရးမႀကီးပါ။ စင္စစ္ သူ႔တြင္ ဆႏၵဟူသည့္အရာ ရွိေၾကာင္းကိုပင္ ပန္းပဲဆရာအေနျဖင့္ သိလိမ့္မည္မဟုတ္သလို လက္ခံလိမ့္မည္လည္း မဟုတ္ပါ။ နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ႏွင့္အတူ ေကာင္ေလးသည္ တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ ခရီးစတင္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ေနေရာင္ျခည္သည္ တစ္စတစ ပိုမိုပူျပင္းလာသည္။ သံေျခခ်င္း၏ ဆည္းခ်က္က်ျမည္သံက အဆက္မျပတ္ထြက္ ေပၚေနဆဲျဖစ္ေလသည္။ ေခၽြးတို႔ျဖင့္ စိုရႊဲလာသည့္တိုင္ ေကာင္ေလးသည္ မရပ္မနား ခရီးဆက္ေနဆဲျဖစ္ေလသည္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္တြင္ ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ သူ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဓားမွာယူထားေသာ ေဖာက္သည္၏ အိမ္သို႔ သူက ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ၿမိဳက္ရွာေတြ႕ ခဲ့ေလသည္။

အေစခံတစ္ဦးက တံခါးလာဖြင့္ေပးၿပီး အထဲသို႔ ၀င္သြားရန္ ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ သူက ဓားႀကီးကို ဂရုတစိုက္ ကိုင္ေဆာင္ၿပီး အိမ္တြင္းသို႔ ၀င္ခဲ့လိုက္သည္။ အိမ္အတြင္း၀ယ္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ထိုင္ေစာင့္ေနပါသည္။ အဘိုးအိုက ေကာင္ေလးကို ျပံဳးျပၿပီး ထိုင္ရန္ ညႊန္ျပလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အ၀တ္စကိုျဖည္ၿပီး ဓားႀကီးကို ဂရုတစိုက္ အကဲခတ္ေနသည္။ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ပင္ အဘိုးအိုက ဓားႀကီးကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ရႈေနသည္။ ႏွစ္လိုဖြယ္ရာျပံဳးၿပီး ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ေက်နပ္ေနဟန္ရွိ၏။ ေကာင္ေလးက အဖိုးအို၏ အျပံဳးကို ခ်စ္ခင္စြာ ၿငိမ္သက္ၾကည့္ရႈေနေလသည္။ သူ၏ဘ၀တြင္ အျပံဳးကို လြန္စြာျမင္ေတြ႕ရခဲခဲ့သည္။ ပန္းပဲဆရာမွာ သူ႔ေရွ႕တြင္ မည္သည့္အခါမွ် မျပံဳးခဲ့ဖူး။ အျခားရြာသူရြာသားမ်ားလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို မျပံဳးျပသလို သူ႔ေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ မျပံဳးၾကသျဖင့္ သူ႔အတြက္ အျပံဳးသည္ ထူးဆန္းႏွစ္လိုဖြယ္ အရာတစ္ခု ျဖစ္ေနေပသည္။ ေကာင္ေလးက အဘိုးအို၏ အျပံဳးကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း သူကိုယ္တိုင္ပင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ျပံဳးမိရက္သား ျဖစ္ေနေၾကာင္း သူ သတိမထားမိေပ။

ထို႔ေနာက္တြင္ အဘိုးအိုက သတိ၀င္လာဟန္ျဖင့္ ေကာင္ေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး အျပံဳးခ်င္း ဆံုမိသြားၾကသည္။ ေမာလာမွာပဲ ေဖ်ာ္ရည္တစ္ခုခုေသာက္ရင္း ေအးေအးေဆးေဆးနားပါဦးဟု အဘိုးအိုက သိမ္ေမြ႕စြာ ေျပာလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးကလည္း ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ အဘိုးအိုက ေကာင္ေလးကို အခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ေကာင္ေလးမတ္တပ္ရပ္လိုက္ခ်ိန္ေရာက္မွ ေျခေထာက္မွ သံေျခက်င္း၏ျမည္သံေၾကာင့္ အဘိုးအိုက ေျခက်င္းကို သတိထားမိလိုက္သည္။

ေၾသာ္… သူငယ္ေလးရဲ႕သခင္က ေျခက်င္းခတ္ထားသတဲ့လားဟု အဘိုးအိုက စိတ္မေကာင္းစြာ ေရရြတ္လိုက္၏။ အခန္းထဲတြင္ လွပေသာ အရြယ္စံုအေသြးစံုဓားမ်ား အမ်ားအျပားရွိေနသည္။ ေကာင္ေလး၏အာရံုက ဓားမ်ားကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ရႈေနခ်ိန္တြင္ အဘိုးအိုကမူ ေကာင္ေလးကိုသာ စိတ္၀င္တစား အကဲခတ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အဘိုးအိုက ေကာင္ေလးအေၾကာင္းကို စံုစမ္းလိုက္သည္။ သူ၏ၾကမ္းတမ္းလွသည့္ ဘ၀အေၾကာင္းကို ေကာင္ေလးက မျခြင္းမခ်န္ေျပာျပသည္။ အဘိုးအိုသည္ ဂရုဏာျပည့္လႊမ္းေသာ မ်က္၀န္းအစံုႏွင့္ ေကာင္ေလး၏ဇာတ္လမ္းအား စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနေလသည္။

ေကာင္ေလးေျပာစရာစကား ကုန္ဆံုးသြားေသာအခါ တစ္ေနရာရာကို ထြက္ေျပးသြားဖို႔ မစဥ္းစားမိဘူးလားကြဲ႕ဟု အဘိုးအိုက ရုတ္တရက္ေမးလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့စြာ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ခါျပလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပးစရာ ေျမမွမရွိတာ၊ ဘယ္ေနရာကိုေျပးေျပး ကၽြန္ေတာ္ျပန္အဖမ္းခံရမွာပဲ၊ ပန္းပဲဆရာဆီ ျပန္ပို႔ၾကမွာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ရြာလံုးက လိုက္ဖမ္းၾကမွာဟု ေကာင္ေလးက စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ ျပန္ေျပာလိုက္၏။ အဘိုးအိုက သက္ျပင္းခ်လိုက္ေလသည္။ အဘိုးကေလးကို ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ေျပာျပမယ္ဟု အဘိုးအိုက အစခ်ီလုိက္သည္။

တစ္ခါတုန္းက ကေလးလိုပဲ ပင္လယ္ကမ္းစပ္က ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ကၽြန္သူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔သခင္ရဲ႕ ရက္ရက္စက္စက္ႏွိပ္စက္မႈေတြကို မခံႏိုင္တဲ့အဆံုး သူဟာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္ဟု အဘိုးအိုက ေျပာလိုက္သည္။ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးကို ဘယ္လိုျဖတ္ေျပးမလဲအဘိုးရယ္ဟု ေကာင္ေလးက စိတ္ပ်က္စြာ ၾကားျဖတ္ေမးလိုက္၏။ လေရာင္လမ္းကေပါ့ကြယ္။ လျပည့္ညေတြမွာ လမင္းႀကီးရဲ႕ ေရာင္စဥ္ဟာ ပင္လယ္ျပင္ေပၚကို ျဖာက်ေနၿပီး ေငြမွင္ေရာင္လမ္းေလးလို ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ အဲဒီ လေရာင္လမ္းေပၚက ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တာေပါ့ဟု အဘိုးအိုက ေျပာေလသည္။ေငြမွင္ေရာင္ခင္းထားတဲ့လမ္းလို ျဖစ္ေနေပမဲ့ အဲဒီအေပၚ တက္ေလွ်ာက္ရင္ ေရထဲနစ္သြားမွာပဲ မဟုတ္လားဟု ေကာင္ေလးက မဆိုင္းမတြ ဆင္ေျခေပးလိုက္၏။ ဟုတ္တယ္၊ နစ္သြားမယ္…၊ ယံုၾကည္မႈမရွိဘူးဆိုရင္ေပါ့။ ဘယ္သူေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ေရထဲနစ္သြားမွာပဲ။ လေရာင္လမ္းေပၚမွာ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔သာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြား ရမယ္။ ယံုၾကည္ခ်က္ရွိေနသေရြ႕ နစ္မသြားဘူး။ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပင္လယ္ထဲနစ္သြား လိမ့္မယ္ဟု အဘိုးအိုက ေလးနက္စြာ ေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။

အျပန္လမ္း၀ယ္ ေကာင္ေလး၏စိတ္တို႔က ေထြျပားေနသည္။ ထိုအဘိုးအိုသည္ ႐ူးသြပ္ေနသူျဖစ္ေပမည္။ သို႔မဟုတ္ သူ႔ကို ယုတၱိမတန္ေသာ ပံုျပင္မ်ားေျပာျပၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေစခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔တြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟူ၍ လံုး၀ရွိမေနပါ။ ထိုစဥ္မွာပင္ လမ္းမေပၚတြင္ စုရံုးေနေသာ လူအုပ္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိတ္၀င္စားစိတ္ျဖင့္ ေကာင္ေလးက လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္သည္။ လူအုပ္၏အလယ္တြင္ ၀က္၀ံႀကီးတစ္ေကာင္ ရွိေနပါသည္။ ၀က္၀ံႀကီးနံေဘးတြင္ ၾကာပြတ္ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ရုပ္ၾကမ္းၾကမ္း မ်က္လွည့္ဆရာတစ္ေယာက္ ရွိသည္။ သူက ကၽြမ္းထိုးစမ္းဟု ၀က္၀ံႀကီးကို ေငါက္ငမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တစ္ဆက္တည္း ၾကာပြတ္ျဖင့္ပါ ေက်ာျပင္ကို မညွာမတာ ရိုက္ႏွက္လိုက္ေလသည္။

၀က္၀ံႀကီးက သူ၏ ႀကီးမားေလးလံေသာ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးႏွင့္ပင္ ေလးေလးပင္ပင္ ကၽြမ္းထိုးလိုက္သည္။ လူအမ်ားက သေဘာက်စြာ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾကသည္။ ဟိုမွသည္မွ အေၾကြေစ့အခ်ဳိ႕လည္း မ်က္လွည့္ဆရာ၏ ခြက္ထဲသို႔ က်လာသည္။ ကဲ.. ေနာက္တစ္ေခါက္ဟု ၾကာပြတ္သံတရႊမ္းရႊမ္းေပးရင္း မ်က္လွည့္ဆရာက ေအာ္ေငါက္လုိက္ျပန္သည္။ ဤတြင္ ၀က္၀ံႀကီး၏ ေျခေထာက္မွ သံေျခက်င္းႀကီးကို ေကာင္ေလး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။

လူအုပ္ႀကီး၏ေရွ႕ဆံုးမွ ေကာင္ေလးသည္ ၀က္၀ံႀကီးႏွင့္ အနီးကပ္ေနရာကို ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ၀က္၀ံႀကီးက ေကာင္ေလးကို ေငးၾကည့္ေနေလ၏။ သူ၏ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ရစ္၀ဲေနသည္ကို ေကာင္ေလး ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ သူကိုယ္တိုင္သည္လည္း မ်က္၀န္းထဲတြင္ မ်က္ရည္မ်ားျပည့္လွ်ံေနၿပီျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ ၀က္၀ံႀကီးသည္ ဘ၀တူေတြသာ ျဖစ္၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ သံေျခက်င္းတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းခံရေသာ ၾကာပြတ္ တို႔ကိုအစာေကၽြးသည့္ အရာ၀တၳဳမ်ား ပမာသာျဖစ္ၾက၏။ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ပင္ ဘ၀တူ တိရိစၧာန္ႏွင့္လူသားႏွစ္ဦးတို႔သည္ နားလည္မႈႀကီးမားေသာ မ်က္၀န္းကိုယ္စီျဖင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး စိုက္ၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေကာင္ေလးသည္ လူအုပ္ၾကားထဲမွ တိုးေ၀ွ႕ထြက္ခြာၿပီး ရြာသို႔အျပန္လမ္းဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ေလေတာ့သည္။

ပန္းပဲဆရာသည္ တင္းမာခက္ထန္ေသာ မ်က္၀န္းအစံုျဖင့္ ျခံေရွ႕တြင္ ေစာင့္ေနေလသည္။ သူက ဘာမွ်မေျပာဘဲ ေကာင္ေလး၏ပါးကို ျဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ ရိုက္ခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ၾကာပြတ္ျဖင့္ပါ အဆက္မျပတ္ ရိုက္ႏွက္ေလေတာ့သည္။ ညေနေစာင္းတဲ့အထိ ေနရေအာင္ ဒီခရီးကဘယ္ေလာက္ေ၀းလို႔လဲဟု သူက ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ရင္း ေမာပန္းသည္အထိ ၾကာပြတ္ျဖင့္ ရိုက္ႏွက္ေနေလသည္။ အေမွာင္၀င္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ သူ၏ တဲငယ္ေလးအတြင္း၀ယ္ ေကာင္ေလးသည္ နာက်င္ပူေဆြးစြာ ငိုေၾကြးေနေလ၏။ ညသည္ တစ္စတစ္စ နက္ရႈိင္းလာေလၿပီ။ သူက ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ့ၾကည့္လိုက္၏။ ပင္လယ္ျပင္ထက္ရွိ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ လမင္းႀကီးသည္ ၀ိုင္းစက္၍ ထိန္ထိန္သာေနသည္။ ဤေန႔သည္ လျပည့္ေန႔ပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေကာင္ေလးက အဘိုးအို၏ စကားကို သတိရလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤသည္မွာ တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သာျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ေတြးလိုက္မိစဥ္တြင္ သူ၏မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာျပန္သည္။

ထိုစဥ္မွာပင္ ဆူဆူညံညံအသံမ်ား ၾကားလိုက္ရသည္။ မည္းနက္နက္အရိပ္ႀကီးတစ္ခုသည္ သူရွိရာဘက္သို႔ ေျပးလာေနသည္။ သူက ေၾကာက္လန္႔တၾကား လွမ္းၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ပင္ အရိပ္မည္းႀကီးက သူႏွင့္ လက္တစ္ကမ္းအကြာသို႔ ေရာက္ရွိလာ၏။ ၿမိဳ႕တြင္ေတြ႕ခဲ့ေသာ ၀က္၀ံႀကီးျဖစ္ေပသည္။ ၀က္၀ံႀကီးက သူ႔အနားသို႔လာၿပီး သူ႔ကို ဆြဲေခၚေနေလ၏။ ေနာက္ဘက္တြင္ ရြာသားအခ်ဳိ႕ကို ဦးေဆာင္လာေသာ မ်က္လွည့္ဆရာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၀က္၀ံႀကီး၏ ေျခေထာက္တြင္ သံေျခက်င္းမွာ ျပတ္ထြက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေကာင္ေလး၏ အာရံုက ရုတ္တရက္ပင္ ခိုင္မာေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်လိုက္သည္။ အနီးရွိ ရဲဒင္းကိုယူၿပီး သန္မာျပင္းထန္ေသာ အားျဖင့္ သူ၏ေျခက်င္း၀တ္ရွိ သံႀကိဳးကို ခုတ္ဖ်က္လိုက္သည္။

သံႀကိဳးျပတ္သြားၿပီးေနာက္ မဆိုင္းမတြပင္ သူႏွင့္၀က္၀ံႀကီးသည္ တစ္ဟုန္ထိုး ထြက္ေျပးခဲ့ၾကေလသည္။ ရြာသားမ်ားသည္ ဟုိမွသည္မွ ထြက္ေပၚလာၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကို ၀ိုင္း၀န္းဖမ္းဆီးၾကေလသည္။ ဓားမ်ားလံွမ်ား ကိုယ္စီကိုင္ေဆာင္ထားၾက၏။ သူတို႔၏ ေနာက္ေက်ာတြင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးသာ က်န္ရွိေတာ့သည္။ ရြာသားမ်ားသည္ သူတို႔ကို အသက္ေသသည္အထိ ဒဏ္ခတ္ၾကေပေတာ့မည္။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ေကာင္ေလး၏အာရံုအတြင္း၀ယ္ အဘိုးအို၏ စကားမ်ား ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာေလသည္။ သူက ပင္လယ္ျပင္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။

လျပည့္ည၏ လေရာင္သည္ တည္ၿငိမ္ေသာ ပင္လယ္ေရျပင္ထက္တြင္ ျဖာက်ေနသည္။ ေငြမွင္ေရာင္ခင္းက်င္းထားေသာ လေရာင္လမ္းသည္ ပင္လယ္ျပင္ကိုျဖတ္၍ အဆံုးကို မျမင္ရေသာေနရာတစ္ခုဆီသို႔ ဦးတည္ေနေလသည္။ ေကာင္ေလးသည္ ခိုင္မာျပတ္သားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို လ်င္ျမန္စြာခ်လိုက္၏။ သူက ၀က္၀ံႀကီး၏ လက္ကို ဆြဲယူၿပီး ပင္လယ္ျပင္ထက္ရွိ ေငြမွင္ေရာင္လေရာင္လမ္းေပၚသို႔ ရဲ၀့ံစြာ ေျပးထြက္ခဲ့ေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ လြတ္ေျမာက္ရာျဖစ္ေသာ လေရာင္လမ္းသည္ ေျဖာင့္ျဖဴးၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့၏။ ထို လေရာင္လမ္းသည္ပင္ သူ၏ တစ္ခုတည္းေသာ လြတ္ေျမာက္ရာ ျဖစ္ေပသည္။ လေရာင္လမ္းကို သူယံုၾကည္ခ်က္ရွိခဲ့ေလၿပီ။ လေရာင္လမ္း၏ ခရီးဆံုးကို မျမင္ေတြ႕ရေသာ္လည္း သူ႔တြင္ ယံုၾကည္မႈရွိခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ ရြာသားတို႔သည္ အံ့ၾသမွင္သက္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ပင္လယ္ျပင္ေပၚ ျဖတ္ေျပးသြားေသာ ေကာင္ေလးႏွင့္ ၀က္၀ံႀကီးတို႔ကို တိတ္ဆိတ္စြာ ေငးၾကည့္ေနၾကေလသည္။ မၾကာခင္တြင္ပင္ သူတို႔၏ျမင္ကြင္းတြင္ ဘ၀တူ လူႏွင့္တိရိစၧာန္ႏွစ္ဦးတို႔မွာ မႈန္၀ါးေ၀းကြာသြားခဲ့ေတာ့သည္။

ထိုေန႔မွစ၍ လျပည့္ည၏ လေရာင္လမ္းဒ႑ာရီပံုျပင္ေဟာင္းတစ္ပုဒ္သည္ ထိုရြာေလးတြင္ တသသေျပာရေသာ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့ေလ၏။ ေကာင္ေလးႏွင့္၀က္၀ံႀကီးကို လိုက္ဖမ္းသည့္အထဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ရြာသားတို႔သည္ သူတို႔၏ ေျမးမ်ားကို အိပ္ယာ၀င္ပံုျပင္အျဖစ္ေျပာျပေလ့ ရွိၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း သူတို႔၏ ေျမးမ်ားကို လေရာင္လမ္းဒ႑ာရီအား အဆက္ဆက္ေျပာျပျပန္သည္။ ေခတ္အဆက္ဆက္တြင္ လေရာင္လမ္းသည္ ျဖစ္ရပ္မွန္မွ ဒ႑ာရီသဖြယ္ ျပန္လည္ေရြ႕ေလ်ာသြားခဲ့ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္က မည္သည့္ေခတ္တြင္မဆို ယံုၾကည္ခ်က္မရွိသူအတြက္ လေရာင္လမ္းသည္ ဒ႑ာရီပံုျပင္တစ္ပုဒ္အျဖစ္သာ တည္ရွိေနမည္ျဖစ္ၿပီး “ယံုၾကည္ခ်က္ရွိသူ” အတြက္မူ စစ္မွန္ေသာ ထြက္ေျမာက္ရာလမ္းပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ Moonpath ဟူသည့္၀တၳဳတစ္ပုဒ္၏ ဇာတ္လမ္းေက်ာ႐ိုးအား မွီျငမ္းေရးသားပါသည္။

◄ ေတဇာ ► ေအာက္တိုဘာ (၁၅) ၂၀၀၉