ပစၥကၡ သံစဥ္ (၁)

ဒီေန႔ ေဒ၀ါလီေန႔ဟု သိရသည္။ ခါတိုင္း တိတ္ဆိတ္ေနက် ညမ်ားသည္ ခုေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျပန္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ မိုးျခိမ္းသံလို တ၀ုန္း၀ုန္း မီးပန္းမ်ားမွ ေပါက္ကြဲသံ၊ စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ ႐ွဴးဒိုင္းမ်ား၏ အသံတို႔ျဖင့္ ေရွ႕တန္း စစ္မ်က္ႏွာ တစ္ေနရာကို ေရာက္ေနရသည့္ အလား…။ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးမ်ား ကေတာ့ ဆီမီးထြန္းၾကသည္။ အုတ္ခံုတန္းမ်ားေပၚတြင္ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေလးမ်ား ျမင္ရသျဖင့္ ျမန္မာသတင္းကၽြတ္ မီးထြန္းပြဲေတာ္ကို အမွတ္ရ မိလိုက္သည္။

ဆင္ႏြဲသည့္ပံုစံက ဆင္တူယိုးမွားျဖစ္ေသာ္လည္း အေျခခံအယူအဆခ်င္းက ကြာျခားသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ တာ၀တႎသာမွ ဆင္းသက္တာလား၊ ရာမမင္းသား၏ ေအာင္ပြဲခံအယုဒၶယျပန္ ဇာတ္လမ္းလား… အမွန္ကို ခြဲျခားမရ။ တစ္ခုမွန္ရင္ေတာ့ တစ္ခုက မွားေနမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဟိႏၵဴကေတာ့ အေတာ္ေလးေစာေနတယ္ဟု အေဖက ရွင္းျပ ေနေသးသည္။ ဘယ္ဟာအမွန္လည္း အေျဖမရွာခ်င္သလို အေျဖရွာစရာ ကိစၥတစ္ခုလည္း ဟုတ္မည္မထင္ပါ။ အဓိကက မီး႐ွဴးမီးပန္း ကိုယ့္ကို လာမမွန္ေအာင္ သတိထား ေရွာင္တိမ္းႏိုင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။


တကယ္ေတာ့ မီး႐ွဴးမီးပန္းမ်ားက မိုးေပၚေထာင္ေဖာက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ေပါက္ကြဲေစတတ္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို Phobia ရွိေသာ အေဖက တစ္လမ္းေက်ာ္သို႔ ညစာအျဖစ္ Chicken Choungmein သြားစားရသည္ကို မဟာစြန္႔စားခန္းႀကီးတစ္ရပ္သဖြယ္ ေက်ာ္ျဖတ္ေနသည္။ သူသည္ တစ္ခ်ိန္က သာယာ၀တီေထာင္တြင္ ထန္းလ်က္ဗူးကို ဗံုးလုပ္ၿပီး ေဖာက္ခဲ့ဖူးသည့္ Chemical Engineer တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ ဟူေသာအေတြး ၀င္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ အလိုလို ျပံဳးမိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။ တကယ္ေတာ့ အေဖသည္ Psychological Engineer တစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေပမည္။ ထို ထန္းလ်က္ဗံုးေပါက္ကြဲမႈအတြင္း မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ဒဏ္ရာမရခဲ့ေသာ္လည္း ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ား ထိတ္လန္႔တၾကား ျဖစ္ခဲ့ရသည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ သူလည္း Psychological Terrorism အတြက္ တိုက္ထဲသို႔သာ ျမန္းခဲ့ရ ျပန္ေလသည္။ ခုေတာ့ သူက ေကာင္းကင္တြင္ သူ႔အလိုလိုေပါက္ေနသည့္ မီးပန္းမ်ားကို သတိႀကီးစြာျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ဒီေန႔ ကံဆိုးပါသည္။ စားေနက် လမ္းေဘးေခါက္ဆြဲ ဆိုင္ကေလးက ပိတ္ထားသည္။ သရက္သီး ေဖ်ာ္ရည္ကေလးေသာက္၊ အာလူးေၾကာ္အထုပ္ႀကီး တစ္ေယာက္တစ္ထုပ္ဆီ ၀ယ္ၿပီး ျပန္လာရသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ကြန္ျပဴတာမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနသည့္ အခန္းတစ္ခန္း၊ စာၾကည့္တိုက္အေသးစားေလးတစ္ခုႏွင့္ ညအသစ္တစ္ခုသာ သူ႔ကို ေစာင့္ႀကိဳေနပါသည္။

အရင္ဦးဆံုး HBO ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ သူႀကိဳက္သည့္ ခပ္မဲမဲမင္းသားတစ္ေယာက္၏ ရုပ္ရွင္ လာေနသည္။ ၀ီလ္စမစ္က နယူးေယာက္ၿမိဳ႕တြင္ လူသားဟူ၍ သူတစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒ႑ာရီျဖစ္သည္ (I’m Legend) ဟု ေၾကြးေက်ာ္ေနသည္။ တစ္ကိုယ္တည္းသာ က်န္ေတာ့သည့္ လူတစ္ေယာက္၏ အထီးက်န္စိတၱဇျဖစ္စဥ္မွတစ္ပါး က်န္သည့္ Video Effects မ်ားသည္ စိတ္၀င္စားစရာ မရွိပါ။ သူကေတာ့ ကမၻာ့လူဦးေရ အထူထပ္ဆံုး ဆယ္ၿမိဳ႕ထဲတြင္ပါ၀င္သည့္ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕တြင္ တစ္ကိုယ္တည္း အထီးက်န္ေနသည္ မဟုတ္လား။ ႐ုပ္ရွင္ထဲကလို သမင္မ်ား၊ က်ားမ်ားႏွင့္ မိစၦာမ်ား ရွိမေနေသာ္လည္း သူသည္လည္း လူေတြၾကားတြင္ပင္ တစ္ကိုယ္ထီး ရပ္တည္ေနရသူသာ ျဖစ္ေလသည္။

ညဥ့္က တစ္စစ နက္လာသည္။ မီး႐ွဴးမီးပန္းတို႔၏ ေပါက္ကြဲသံက မရပ္နားေသး။ အဆက္မျပတ္ တရစပ္ ဆူညံေနဆဲပင္။ ယမ္းေပါက္ကြဲသံက ေသနတ္သံႏွင့္မျခား က်ယ္ေလာင္ျပင္းထန္သည္။ ဤသို႔ေသာ မီးပန္းမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေဖာက္ၾကည့္လွ်င္ မည္သို႔ ျဖစ္မည္လဲ ေတြးမိလိုက္ေသးသည္။ သြားၾကားထိုးတံေလာက္ ေျဗာက္အိုးကေလး ေဖာက္ရန္အတြက္ပင္ အၾကမ္းဖက္သမားတစ္ဦးသဖြယ္ စြန္႔စားေနရသည့္ အရပ္မွာ သိပ္မနိပ္လွဟု သူက ေျဗာင္က်က် ေတြးလိုက္သည္။ လြမ္းစရာရွိလွ်င္ နာစရာႏွင့္ေျဖဆိုသည့္ သူသံုးခဲလွသည့္ ျမန္မာအဆိုတစ္ခုကို ၾကံၾကံဖန္ဖန္ သတိရလိုက္ေသးသည္။ ျမန္မာျပည္ကို လႊမ္းခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနလွ်င္ “သူ႐ူးမ်ားႏွင့္ ေ၀းရာ” (Far From the Madding Crowd) ဟူသည့္ ဂႏၶ၀င္၀တၳဳကို ကိုယ္တိုင္မဖတ္ဖူးပါဘဲႏွင့္ လိုသလိုဆြဲၿပီး သူက စိတ္ေျဖေလ့ရွိသည္။ သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ ဟန္ေတာ့ က်ေနသည္။

ကုလသမဂၢအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ “ဦးသန္႔” ၏ နာမည္ကို ကင္ပြန္းတပ္ထားေသာ အဆိုပါ စာၾကည့္တိုက္ ပိစိေကြးကေလးကို သူ အခု နည္းနည္း အျမင္ကပ္ေနမိသည္။ ျမန္မာမဂၢဇင္းအေဟာင္း အနည္းငယ္ႏွင့္ အမ်ားစုမွာ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ေရးသားထားေသာ စာအုပ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၊ ဖတ္မရလိုက္ႏွင့္ ေခၽြးျပန္ေနရသည္။ ၾကာေတာ့ စိတ္ဓာတ္ပါ က်လာသည္။

ဤသို႔လွ်င္ ကိုယ့္အဆင့္ကို ကိုယ္နားလည္ရျခင္းသည္ အမွန္ပင္ ခါးသီးပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာစကားတြင္ သံုးႏႈန္းေလ့ရွိသည့္ “ႏြားေျခရာခြက္ထဲက ဖားကေလး” ဟူသည္ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္အသံုးအႏႈန္း ျဖစ္သည့္တိုင္ ဖားကေလးကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေအးခ်မ္းေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ ခုေတာ့ ပင္လယ္ထဲေရာက္သည့္ ဖားငယ္ပမာ သူက ႏွစ္ခ်ဳိ႕ပင္လယ္လိပ္ႀကီးေတြကို ေၾကာက္ရ၊ ေ၀လငါးေတြ ငါးမန္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ရႏွင့္ သိပ္သက္ေတာင့္သက္သာမရွိလွ။ ေရျပင္က်ယ္တြင္ပင္ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္ တတ္ႏိုင္သမွ် ရွင္ေအာင္ ေမြးရေပေတာ့မည္။ ငယ္စဥ္ဘ၀ ရြာမွာေနစဥ္က သံၿပိဳင္ေပ်ာ္ျမဴးေအာ္ဟစ္ေနသည့္ မိုးဦးက်ဖားတို႔၏ အသံကို သတိရလိုက္မိသည္။ ခုေတာ့ ထိုစာၾကည့္တုိက္ ပိစိေကြးကို သူက သတိႀကီးစြာထားၿပီး ဆက္ဆံသည္။ သူ႔ကို စိတ္ညစ္ေအာင္ လုပ္သည့္သူမ်ားကို သူက ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေပါင္းသင္းႏိုင္ဟု သႏၷိဌာန္ခ်ထားသည္။

◄ ေတဇာ ► ေအာက္တိုဘာ (၁၈) ၂၀၀၉