ျပန္လမ္းမရွိ

ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္အေၾကာင္း ေရးဆြဲထားတဲ့ ပံုမွန္ကာတြန္းမ်ားတြင္ အျမဲတမ္း ေရွ႕သို႔သာ ေမွ်ာ္ၾကည့္ၾကသည္။ ငါးတစ္ေကာင္ ပင္လယ္ထဲမွ ခုန္တက္လာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သည္။ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ပို၍ပို၍ အေပၚသို႔ မတ္မတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ျဖစ္လာသည္။ သို႔မဟုတ္ လူသားတူမ်ဳိးစိတ္မ်ား မ်ဥ္းတန္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ေနမည္။ တစ္ခုခ်င္းစီမွာ ပို၍ပို၍ ေထာင္မတ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ လူသားအသြင္အျပင္ ျဖစ္သြားမည္။ အျမဲတမ္း ဤသို႔သာ အမွန္တရားျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယူဆခဲ့ၾကသည္။ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္စကားရပ္အရ အခ်ိန္၏ျမားဦးသည္ အေရွ႕သို႔သာ ဦးတည္ေနေပသည္။

သို႔ေသာ္ မၾကာေသးခင္ကအထိ သိပၸံပညာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ၁၉၀၅ ခုႏွစ္က ပထမဆံုးအဆိုျပဳခဲ့ေသာ အဆိုပါ ဇီ၀ေဗဒဥပေဒသကို အမွန္တကယ္ စမ္းသပ္မၾကည့္ဖူးခဲ့ေသးပါ။ ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္သည္ ေျပာင္းျပန္ ျပန္မစီးႏိုင္ဘူးလား။ ဇီ၀ျဖစ္စဥ္ႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ျမစ္ဖ်ားခံလာရာ ဘိုးေဘးဘီဘင္ မ်ဳိးစိတ္မ်ားဆီသို႔ ျပန္လည္ဆင္းသက္သြားမည္ဟု မည္သူမွ် မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ပရိုတိန္းမ်ားသည္ မည္သို႔ပါလဲ။ တူညီေသာအေျခအေနတစ္ရပ္တြင္ ေနာက္ျပန္ေရြ႕ေလ်ာ ဖို႔ရာ နည္းလမ္းမေတြ႕ႏိုင္ဘူးလား။


အေျဖက “မရွိပါ” ဟု ထြက္လာသည္။

ေအာ္ရဂြန္ (Oregon) တကၠသိုလ္ သုေတသနအဖြဲ႕က Glucocorticoid Receptor ဟု ေခၚသည့္ ပရိုတိန္းကို ေနာက္ျပန္ႏိုင္ရန္ အထူးျပဳ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္လူသား၏ ဆဲလ္တည္ေဆာက္မႈပံုစံကို ထုတ္လုပ္လိုက္ေသာ ဘုိးေဘးဘီဘင္တို႔၏ အေျခအေနသို႔ ေျပာင္းျပန္စီးၿပီး ျပန္လွည့္ႏိုင္ေစရန္ျဖစ္သည္။ ေျပာင္းလဲမႈတြင္ အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ရွိေၾကာင္း သူတို႔ ရွာေဖြေတြ႕ရွိရသည္။ တသီးတျခားစီျဖစ္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္း အုပ္စုႏွစ္စုျဖစ္သည္။ ျပႆနာက ကြဲျပားေနေသာ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္စဥ္ ကလပ္စတာအုပ္စုတစ္ခုစီတြင္ ဆဲလ္အေသမ်ားကိုသာ ထုတ္လုပ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သည့္အုပ္စုကို အရင္ေရြးေရြး ရွင္သန္ႏိုင္ျခင္းမရွိေၾကာင္း Nature မဂၢဇင္းသို႔ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ တနည္းအားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ပရိုတိန္းသည္ ဘိုးေဘးမ်ား၏ဇီ၀ျဖစ္စဥ္မ်ားဆီသို႔ ဦးတည္သြားႏိုင္သည့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္သည့္ အေျခတစ္ရပ္ကို သဘာ၀အရ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ျခင္း မရွိဟု ဆိုရမည္။

ဆင့္ကဲျဖစ္စဥ္သည္ အနာဂတ္ဆီသို႔ တံခါးဖြင့္ေပးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါတံခါးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ေနာက္ေက်ာတြင္ ခိုင္ျမဲစြာ ပိတ္ဆို႔သြားၿပီ ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။

◄ ေတဇာ ► ေအာက္တိုဘာ (၁၀) ၂၀၀၉
Source: IHT