အိမ္ေျမွာင္

အိမ္ေျမွာင္အမ်ားအျပား အခန္းရဲ႕နံရံမွာ ၿဖိဳးၿဖိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္၊ ေျမဆြဲအားကို မထီမဲ့ျမင္ အံတုၿပီး ကပ္ေနၾကတယ္။ ႀကီးငယ္ရြတ္လတ္၊ ျဖဴျဖဴညိဳညိဳ ျပာႏွမ္းႏွမ္း…အရြယ္စံုအေသြးစံု။ ဒီေတာ့.. အိမ္ေျမွာင္အဖြဲ႕အစည္းလို႔ပဲ ဆုိပါရေစေတာ့။ အဲဒီ အိမ္ေျမွာင္အဖြဲ႕အစည္း မွီတင္းေနထိုင္ရာ အခန္းထဲကလူက ညနက္နက္မွာ သူတစ္ေယာက္တည္း ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အထီးက်န္ေနတယ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲ၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေျမွာင္မ်ားလည္း သူနဲ႔အတူေတာ့ ရွိေနေသးတယ္။ ရဲတင္းလွတဲ့ အိမ္ေျမွာင္မ်ားရဲ႕ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သူက သတိျပဳမိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး အိမ္ေျမွာင္အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ရပ္လံုးကို စနစ္ပံုအေနအထားက အကဲခတ္ေန လိုက္မိတယ္။

ဒီေကာင္ေတြဟာ အိမ္ေျမွာင္ေတြကိုး။ သူတို႔ ကမၻာေျမေပၚမွာရွိေၾကာင္း ငါေမ့ေလ်ာ့ေနတာ ၾကာခဲ့ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ငါဟာ သိပ္ေတာ့မစိမ္းလွပါဘူး။ မစိမ္းလွဘူးဆိုေပမဲ့ ရင္းလည္း မရင္းႏွီးဘူး။ တကယ္ေတာ့ “ပိစိေကြး” (ေၾကာင္ကေလး) ရွိစဥ္တုန္းက သူက အိမ္ေျမွာင္ေတြ ခုတ္လာတတ္တာကိုး။ အျမီးျပတ္ေခါင္းျပတ္ ကိုး႐ိုးကားရားနဲ႔ဆိုေတာ့ သိပ္မသတီလွဘူး။ သူတို႔အေနနဲ႔ကလည္း မ်ဳိးႏြယ္စုတစ္ရပ္လံုးရဲ႕ ရန္သူေတာ္ႀကီးရဲ႕ သခင္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကို သိပ္သေဘာက်ၾကလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ အေျခအေနအရ ရန္သူေတြလို တစ္ဖက္စီ ျဖစ္ေနရေပမယ့္ အိမ္ေျမွာင္ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္ကရန္စ ရွိခဲ့တာမ်ဳိးေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ စနစ္တစ္ခုအတြင္း က်ရာေနရာက ေကာ္နဲ႔ကပ္ထားသလို မခြာတမ္းကပ္ျပေနၾကရတဲ့ သတၱ၀ါေတြပါပဲလို႔ ပညာရွိတို႔ေတြးပံုမ်ဳိး ေတြးဖူးတယ္ရွိေအာင္ ေတြးၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ အိမ္ေျမွာင္ေတြကို သူ သေဘာက်မိသားပဲ။ အံမယ္ သင္းတို႔က ႏႈိင္းရသီအုိရီ (Relativity Theory) ကိုေတာင္ မခန္႔တာပဲ။ ေျမဆြဲအားကို မမႈဘဲ နံရံမွာ ကပ္ေနရတယ္လုိ႔…၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္။



အင္း… ဒါလည္းမဟုတ္ေသးဘူး။ ပိုးဖလံေတြကို လုယက္စားေသာက္ရင္း အရွိန္လြန္လို႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚ တဖုတ္ဖုတ္ျပဳတ္က်လာတဲ့ အေကာင္ေတြလည္း နည္းမွမနည္းပဲ။ သတၱိခဲေတြလို႔ပဲေျပာရမယ္။ သူ႔ကိုလည္း မေၾကာက္ဘူး။ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕ ေမွာက္ယက္ႀကီးက်လာတာ တကယ္ဆို ဖုတ္ဖက္ခါၿပီး အတင္းထေျပးသင့္တာေပါ့။ ခုေတာ့ သတိေမ့တဲ့ေကာင္ကေမ့၊ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္လုပ္ၿပီး ခုန္ခ်လိုက္တာကြ၊ ျပဳတ္က်တာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ေပေစာင္းေစာင္းသူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ မမုန္းေပမယ့္ အျမင္ေတာ့ နည္းနည္းကပ္မိတယ္။ လူႀကီးသူမ မေလးစားတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ငါ့ကိုလည္း အိမ္ေျမွာင္ေတာင္ မေလးစားေတာ့ဘူးရယ္လို႔ ၾကိတ္ၿပီး၀မ္းနည္းလိုက္မိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ေျမွာင္ေတြေလးစားတာ ခံရလည္း ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ။ ငါက ေၾကာင္မွမဟုတ္ဘဲ၊ သူတို႔က ဘယ္ေလးစားလိမ့္မလဲ။ သင္းတို႔ဟာ အလကားသတၱ၀ါေတြပဲ၊ ေျမဆြဲအားကို အံတုႏုိင္တဲ့စြမ္းရည္ ရွိေနတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ သင္းတို႔ေတြ လူေတြရဲ႕ ေျခႀကိဳေျခၾကား ေျပးလႊားေနရင္လည္း လမ္းေလွ်ာက္လို႔ ဘယ္အဆင္ေျပလိမ့္မလဲ။ တက္နင္းမိရင္ ေဖာက္ခနဲျမည္ၿပီး ကားရားႀကီးအသက္ထြက္၊ အၿမီးျပတ္ျပန္ေတာ့လည္း မေလာက္ေလးမေလာက္စား အျမီးကေလးကေတာင္ တဆတ္ဆတ္ ခုန္ေနေသးတယ္။ ဒီေတာ့ တန္ရာတန္ရာ နံရံမွာ ခိုကပ္ေနေနရတဲ့ ဘ၀။ ပန္းခ်ီကားေအာက္၊ ျပကၡဒိန္ေအာက္၊ တံခါးၾကား၊ ဒါေတြနဲ႔ပဲ တန္တယ္။ လူေတြၾကားမွာ သင္းတို႔ ေနလို႔မွမရဘဲ။ လူေတာမွ မတိုးဘဲ။ ဒါ့အျပင္ ေၾကာင္နဲ႔လူ မဟာမိတ္ျဖစ္သြားေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ အိမ္ေျမွာင္ေတြထဲမွာ အေတြးအေခၚ မေခလွတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ခုနလို လူသားကေတြးတဲ့အေတြးေတြကို သိပ္မႀကိဳက္လွဘူး။ မႀကိဳက္႐ံုဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ အျပင္းအထန္ ရႈတ္ခ်တယ္လို႔ေတာင္ သံုးႏႈန္းလို႔ရတယ္။ အိမ္ေျမွာင္အဖြဲ႕အစည္းႀကီး အဓြန္႔ရွည္ဖို႔ရာ အဓိကရန္သူေနရာကရပ္တည္ေနတဲ့အထဲမွာ ေၾကာင္ၿပီးရင္ လူေတြက ထိပ္ဆံုးကကိုး။ လူသားေတြဟာ တိုလီမိုလီေတြ လက္ကျမင္းၿပီးလုပ္တတ္သေလာက္ (ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာတိုးတက္ျခင္းဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကို အိမ္ေျမွာင္ေတြက ပယ္ခ်ခဲ့ၾကတယ္) အေတြးအေခၚအရာမွာ အိမ္ေျမွာင္ဖေလာ္ေဆာ္ဖာအသိုင္းအ၀ိုင္းရဲ႕ အျမီးဖ်ားေတာင္မမီဘူးရယ္လို႔ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားဟန္ရွိတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ပ်ဳိတစ္ေကာင္က ငယ္ရြယ္သူပီပီ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆိုတယ္။ သင္းတို႔ဟာ ၾကမ္းျပင္ထက္မွာ အံ့အားသင့္စရာကပ္ေနတာက လြဲလို႔ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ဘာမွ် ထူးျခားမႈမရွိဘူး။ အက်ဳိးတစ္စံုတစ္ရာလည္း မျပဳဘူး။ တကယ္ေတာ့ သင္းတို႔ဟာ ကမၻာေျမကို သူတို႔ဘိုးဘြားပိုင္အမည္ေပါက္ အေမြရထားတယ္ သေဘာထားၾကတာ။ ေျခၾကိဳေျခၾကား သူတို႔အတြက္ ရႈပ္ေနမွာစိုးလို႔ က်ဳပ္တို႔ကို သဘာ၀တရားႀကီးက နံရံေပၚနဲ႔ ေခ်ာင္ၾကိဳေခ်ာင္ၾကား ပို႔ထားတယ္လို႔ အသားလြတ္ ေတြးေနတာပဲၾကည့္ေလ။ ခုလို သူတို႔ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေတြမွာ ခိုကပ္မေနလည္း သစ္ပင္ေပၚမွာ က်ဳပ္တို႔ ေနလို႔ရခဲ့သားပဲ။ အိမ္ကေတာ့ မိုးလံုေလလံုပိုရွိတာ ေပါ့ေလ။ ထားပါ ဒီလိုကိစၥေတြမွာ လူေတြ တလြဲဆံပင္ေကာင္းၿပီးေတာ္တယ္ဆိုတာ ၀န္ခံပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔က အိမ္ေျမွာင္ပီပီ ရိုးသားၾကရမယ္ မဟုတ္လား။ လူသားေတြရဲ႕ အေတြးေတြ၀င္လာတဲ့အိမ္ေျမွာင္ေတြကို ေၾကာင္စာေကၽြးေနက် မဟုတ္လားလို႔ မိမိကိုယ္ကို အေတြးအေခၚထက္ျမက္လွတယ္လို႔ အထင္ေရာက္ ေနဟန္တူတဲ့ မည္းျပာျပာအိမ္ေျမွာင္က အရွည္ႀကီးေျပာခ်လိုက္တယ္။ သူက အိမ္ေျမွာင္ေတြရဲ႕ အေသြးအေရာင္ခြဲျခားမႈ ကာကြယ္ေရးအႀကီးအကဲလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ရာထူးေပးထားတယ္။ ဒီလိုသာဆိုတာပါ သူက ဘာလုပ္ရလို႔လဲ။ ဘယ္အိမ္ေျမွာင္မကမွလည္း သူ႔ကို အေရာင္မည္းတယ္ဆိုၿပီး မိတ္လိုက္ဖို႔ ျငင္းပယ္ဖူးတာ မရွိဘူး။ သူကသာ သိမ္ငယ္သလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ သူကသာ လူ႔အေတြးအေခၚေတြ အိမ္ေျမွာင္ေတြဆီ၀င္လာခဲ့ရင္ သူ႔အတြက္ခက္လွခ်ည္ရဲ႕လို႔ အေတြးေခါင္ေနတာကိုး။ ပုတ္သင္ညိဳေတြဆိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ အေရာင္ခဏခဏ ေျပာင္းေနေတာ့ အေသြးအေရာင္ခြဲျခားဆက္ဆံဖို႔ အေတာ္ခက္မွာ။

ေတာ္ၾကစမ္း၊ တိတ္ၾကစမ္း၊ ပါးစပ္ေပါက္ပိတ္ၾကစမ္း။ အိမ္ေျမွာင္ဘာသာေဗဒနဲ႔ မိုးျခိမ္းသံသလို ဆိုးရြားလွတဲ့ အသံႀကီးၾကားလိုက္ရလို႔ အိမ္ေျမွာင္အားလံုး လန္႔သြားမိတယ္။ အသံႀကီးက ပလံုးပေထြးေပမယ္လို႔ အိမ္ေျမွာင္ေတြအားလံုး နားလည္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါ လူသံနဲ႔ အိမ္ေျမွာင္စကားေျပာေနတာပဲ။ ၾကမ္းျပင္ကို ငံု႔ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေစာေစာက အခန္းထဲကလူက အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး သားေရကြင္းနဲ႔ ခ်ိန္ထား ပါပေကာ။ သားေရကြင္းဟာ လူကေလးငယ္ ေတြပဲ ေဆာ့ၾကတာပါ၊ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ မႀကီးမငယ္ လူဆီ ေရာက္ေနရပါလိမ့္။ သင္းက အိမ္ေျမွာင္စကားနားလည္တာကိုး… ငါတို႔ေျပာေနၾကတာေတြ အကုန္လံုးၾကား သြားၿပီထင္တယ္လို႔ အသက္ႀကီးႀကီးအိမ္ေျမွာင္ညိဳတစ္ေကာင္က မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္နဲ႔ တီးတိုးေျပာတယ္။ အိမ္ေျမွာင္ငယ္ေတြက အိမ္ေျမွာင္ႀကီးကတားလို႔ မေၾကာက္ေပမဲ့ အေလွ်ာ့ေပး လိုက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္း အတင္းလုပ္ထားရင္း ၿငိမ္ကုပ္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔လည္း သားေရပင္ကို ေၾကာက္တာပါပဲ။ သားေရပင္မွန္ရင္ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲေလာက္နဲ႔ ၿပီးတာမွ မဟုတ္တာ။ အျမီးျပတ္လုိျပတ္၊ ေခါင္းျပတ္လုိျပတ္။ အၿမီးကအသစ္ျပန္ေပါက္လို႔ မေထာင္းသာေပမဲ့၊ ေခါင္းက ျပန္မေပါက္တာ ဆိုးတယ္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔မတူဘူး၊ အိမ္ေျမွာင္ေလာကမွာက ေခါင္းမရွိရင္ အိမ္ေျမွာင္ေတာထဲတိုးလို႔မရေတာ့ဘူး။ အျမီးက အိမ္ေျမွာင္ေတြအတြက္ ဘာအေရးလဲ…။ လူေတြကသာ သူတို႔အျမီးမေပါက္တဲ့ကိစၥ ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူတတ္ၾကေသးတာ။ ကိုယ့္မွာ မရွိတဲ့အရာတစ္ခုအတြက္ေတာင္ ဂုဏ္ယူတတ္တယ္ဆိုေတာ့.. တတ္လည္းတတ္ႏိုင္ၾကတဲ့လူေတြ။

ဒီေတာ့လည္း အိမ္ေျမွာင္ေတြက အသာၿငိမ္ေနၾကရတယ္။ အာဏာသည္ သားေရကြင္းမွာ တည္တယ္ မဟုတ္လား။ အိမ္ေျမွာင္ရာ၀င္ခ်င္တဲ့ အိမ္ေျမွာင္ႀကီး တစ္ေကာင္က လူရာပါ၀င္ခ်င္လာဟန္တူတယ္။ အရဲစြန္႔ၿပီး ဘာကိစၥရွိပါသလဲခင္ဗ်ာလို႔ အိမ္ေျမွာင္ဘာသာနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ ျပံဳးၿပံဳးေလးလုပ္ထားေပမယ့္ သူ႔ေမး႐ိုးက စုတ္ခၽြန္းခၽြန္းဆိုေတာ့ လူရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ သေရာ္ျပံဳးျဖစ္ေနပါေလေရာ။ လူေတြအေပၚထားရွိတဲ့ အိမ္ေျမွာင္အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕သေဘာထားအမွန္ကို ရုတ္တရက္ သိရွိထားရလို႔ ေဒါသေျခာင္းေျခာင္း ထြက္ေနတဲ့လူက လွ်ာမရွည္နဲ႔လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ေဟာက္လိုက္တယ္။ အိမ္ေျမွာင္ေတြအားလံုး ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားၾကျပန္တယ္။ ကၽြတ္..ကၽြတ္..ကၽြတ္..လို႔ပဲ အလိုက္အထိုက္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။ အိမ္ေျမွာင္ပါဆိုမွ လွ်ာရွည္မွာေပါ့၊ လူေတြဟာ သားေရပင္အားကိုးနဲ႔သာ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တာ၊ ခပ္တံုးတံုးေတြပါလို႔ အိမ္ေျမွာင္ေတြအားလံုး ေတြးလိုက္မိေတာ့ တစ္ေကာင္မ်က္ႏွာ တစ္ေကာင္ၾကည့္ကာ စုတ္ခၽြန္းခၽြန္း ျပံဳးလိုက္မိၾကတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ကၽြတ္…ကၽြတ္…ကၽြတ္…လို႔ အလိုက္အထိုက္ဆိုလိုက္တာကို လူက စုတ္သပ္တာလို႔ ယူဆသြားေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေဒါသကို မထိန္းသိမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တိတ္စမ္းလို႔ေျပာၿပီး သားေရပင္ကို အိမ္ေျမွာင္အုပ္ရွိရာဆီ ရမ္းသမ္းၿပီး ပစ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အိမ္ေျမွာင္ေတြကေတာ့ ျပကၡဒိန္ေအာက္၊ တုိင္ကပ္နာရီေအာက္နဲ႔ နီးစပ္ရာစြတ္ေျပးၾကတာ ခဏတြင္းခ်င္း နံရံေပၚမွာ ေျပာင္သလင္းခါသြားတယ္။ ကံဆိုးတဲ့အိမ္ေျမွာင္တခ်ဳိ႕က အဲယားကြန္းထဲ ၀င္ေျပးမိလို႔ ခိုက္ခိုက္တုန္ေနၾကရရွာတာကလြဲလို႔ တစ္ေကာင္တေလမွ် ထိခုိက္ဒဏ္ရာမရၾကပါဘူး။ စုတ္ေတာ့လည္း မထိုး၀ံ့ၾကေတာ့ဘူး။ စုတ္ထိုးမိတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ဟာ သားေရကြင္းၾကည့္ေရွာင္ႏိုင္မွျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ သေဘာေပါက္သြားၾကၿပီကိုး။

တကယ္ေတာ့ အိမ္ေျမွာင္ေတြအတြက္ လွ်ာရွည္ဆိုတာ ပိုးဖလံေတြကို ဖမ္းႏိုင္ဖို႔ပဲ။ လူေတြလို စကားေျပာဖို႔ သီခ်င္းဆိုဖို႔မွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔က စုတ္ထိုးတာက လြဲလို႔ လွ်ာကလုပ္တဲ့အသံလည္း ထြက္မွမထြက္ၾကတာ။ လွ်ာရွည္မွဗိုက္၀မယ့္ အိမ္ေျမွာင္တို႔ရဲ႕ဘ၀ပါေပါ့။ ခက္တာက လူေတြအဖို႔လည္း လွ်ာရွည္မွဗိုက္၀တယ္၊ အသံျမည္မွ အလုပ္ျဖစ္တယ္၊ လွ်ာနဲ႔သာ အစာရွာရတယ္ဆိုတာကို အေတြးအေခၚေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ အိမ္ေျမွာင္ေတြေတာင္ မစဥ္းစားႏိုင္ခဲ့ၾကတာပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ အိမ္ေျမွာင္ေတြဟာ “အလုပ္နဲ႔လက္နဲ႔မျပတ္ဘူး” ဆိုတဲ့ လူ႔စကားကို အဟုတ္မွတ္ေနၾကရွာတုန္း။ အလုပ္နဲ႔လွ်ာနဲ႔မျပတ္ဘူးလို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ေတြးေခၚႏိုင္ဖို႔ အိမ္ေျမွာင္ေတြ သင္ယူၾကရဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့ လူေတြ တံုးတဲ့ကိစၥကိုေတာ့ အိမ္ေျမွာင္ေတြက ေဖာ္ေကာင္မလုပ္ၾကရွာပါဘူး။ သူတို႔လွ်ာရွည္တာက စကားေျပာဖို႔မွမဟုတ္တာ။ အသံမျပဳတတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေစးျပစ္ျပစ္လွ်ာေတြမွာ ပိုးဖလံေတြ ကပ္ေနတယ္ေလ…. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ကၽြတ္.. ။

◄ ေတဇာ ► ေအာက္တိုဘာ (၃၁) ၂၀၀၉