ခ်ဳိခ်ဥ္

Love also has to be learned.
Fredrich Neitzche.
The Joyful Wisdom IV:335

ပြဲေစ်းတန္းမွာ ဆိုင္စံုတယ္။ ဗူးသီးေၾကာ္ဆိုင္နားမွာ ေကာက္ညွင္းက်ည္ေတာက္သည္ ရွိတယ္။ အဲဒီေဘးမွာ ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္သည္ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဇီးေပါင္းသည္ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီဘက္ကို သိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ဟိုဘက္ ေရခဲမုန္႔သည္ရွိတဲ့ဘက္ကို ႀကိဳက္တယ္။ ေခ်ာ့ကလက္ေရာင္းတဲ့ ကုလားႀကီးရွိတယ္။ သူတို႔ နေဘးမွာ သၾကားလံုးသည္ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီဘက္ကို ႀကိဳက္တယ္။ အိမ္ျပန္ခါနီးရင္ ကၽြန္ေတာ္က သၾကားလံုး ၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ သၾကားလံုးဆိုေပမဲ့ လိေမၼာ္ေရာင္ ခ်ဳိခ်ဥ္ျပားေလးေတြ ၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ လိေမၼာ္ေရာင္ ခ်ဳိခ်ဥ္ျပားေလးေတြက လိေမၼာ္သီးျခမ္းေလးေတြလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တယ္။ သူကေတာ့ ပ႐ုပ္ပါတဲ့ စပ္ျပဴစပ္ျပားေလးေတြ ၀ယ္ေလ့ရွိတယ္။ ခံတြင္းရွင္းတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ပါးစပ္ေမႊးတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေျပာဖူးတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ နင့္ပါးစပ္ေမႊးမေမြး ငါနမ္းၾကည့္ဦးမယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူက ရယ္တယ္။ ေအး၊ တစ္ေန႔ေတာ့… လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဟိုေကာင္က စိတ္ဆိုးတယ္။

ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္သား ပြဲေစ်းတန္းကို အတူေလွ်ာက္ေလ့ရွိတယ္။ ဟိုေကာင္က စတာ။ ဒီေကာင္က အတြင္း၀န္သားဆိုေပတဲ့ အရင္က နယ္မွာေနတာမ်ားေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းႀကိဳက္တယ္။ သူကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခၚရင္ လိုက္လာတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းမႀကိဳက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတြမွာလုပ္တဲ့ ဖန္းဖဲဆိုတာလို မေကာင္းဘူးထင္တယ္။ ဖန္းဖဲေတြမွာက စိတ္၀င္စားစရာရွိတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ေကာင္မေလးေတြက ေက်ာင္း၀တ္စံု မ၀တ္ၾကေတာ့ဘဲ၊ အေရာင္လြင္လြင္ေလးေတြ၀တ္ေတာ့ ၾကည့္လို႔လွတယ္။ ပြဲေစ်းမွာက လူေျဗာက္ေသာက္ရယ္။ ဘာမွ ထူးထူးဆန္းဆန္း မရွိဘူး။ တခ်ဳိ႕လူေတြျဖတ္သြားရင္ ေခၽြးေစာ္နံတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးေတြ ေသာက္တယ္။ ထြီကနဲ တံေတြးေထြးတတ္ ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ အဲဒီလို တံေတြးေထြးရင္ ဒဏ္ေပးတယ္။ ဖန္းဖဲေတြမွာဆိုရင္ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ေရေမႊးနံ႔ရတယ္။ ပြဲေစ်းတန္းကေတာ့ ညစ္ပတ္တယ္။ ဒါေပတဲ့၊ ဟိုေကာင့္ကိုသနားတာနဲ႔ ႏွစ္စဥ္လို ပြဲေစ်းတန္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ပြဲေစ်းရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ အျမဲသြားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ျခံ ေနာက္ဘက္အေပါက္ကထြက္ၿပီး၊ ဦးပညာဒီပေက်ာင္း၀င္းထဲက ျဖတ္လိုက္တာနဲ႔၊ ပြဲေစ်းေရာက္တာပဲ။ ဒါေပတဲ့၊ ဦးပညာဒီပေက်ာင္းမေရာက္ခင္ လွ်ဳိကေလး ရွိတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေရစပ္စပ္ရွိေနတတ္တယ္။ အဲဒီလိုအခါမ်ဳိးမွာ၊ အျပန္က်ရင္ ေမွာင္ေနလို႔ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တြဲၿပီး ျဖတ္ၾကရတယ္။ တစ္ႏွစ္ေတာ့ မိုးသိပ္ေကာင္းတယ္။ ေရက အေတာ္ကေလးမ်ားတယ္။ သူက မသြားခ်င္ဘူး။ လမ္းမႀကီးဘက္က လွည့္သြားရေအာင္။ ေ၀းခ်င္ေ၀းပါေစလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါေပတဲ့၊ လမ္းမႀကီးဘက္ကဆို အေ၀းႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မသြားခ်င္မသြားၾကနဲ႔လို႔ေျပာေတာ့၊ ဟိုေကာင္က နင္မျဖတ္ရဲရင္ ငါကုန္းပိုးပါ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ပြဲေစ်းကို သြားျဖစ္သြားတယ္။ အသြားေရာ၊ အျပန္ပါ ဟိုေကာင္က သူ႔ကို ကုန္းပိုးတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူက ဂါ၀န္နဲ႔ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဆယ္တန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္တုန္းကလည္း မိုးသိပ္ေကာင္းတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ လမ္းမႀကီးဘက္ကေနပဲ သြားၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုေကာင့္ကို မင္းကုန္းပိုးဦးေလကြာလို႔ေျပာေတာ့ သူကရယ္တယ္။ နင္ကုန္းပိုးရင္သြားမယ္လို႔ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ။ ငါ့ဖာသာငါ အသက္ရွင္ေနရတာေတာင္ ပင္ပန္းလွၿပီ။ သူမ်ားကို ကုန္းပိုးဖို႔၊ သူမ်ား၀န္ကိုထမ္းဖို႔ဆိုတာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွမစဥ္းစားဘူးလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက၊ သူက ငိုမဲ့မဲ့လုပ္ၿပီး စိတ္ေကာက္သလိုလုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းမႀကီးဘက္ကေနသြားမယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နဂိုကတည္းက ဟိုေကာင္ သြားခ်င္လို႔သာ သြားရတဲ့လူ။ ဟိုေကာင့္ကိုသနားလို႔။ သြားကို သြားခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ပြဲေစ်းမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္က ခ်ဳိခ်ဥ္ပဲ အျမဲ၀ယ္စားတယ္။ ဘာမွမစားဘူး။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ အမ်ဳိးစံုစားတယ္။ ပြဲေစ်းကို ေတာသားေတြလာတတ္လို႔ ေတာစာေတြရသတဲ့။ တစ္ခါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိတယ္။ မင္းေတာျပန္ေနပါလားလို႔။ ေတာျပန္ရင္၊ ေတာသူရမယ္။ ကၽြန္ကုလား၊ မယားေတာသူလို႔ ဆိုၾကတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ၿမိဳ႕မွာေနရင္ မင္း သူ႔လိုဟာမ်ဳိးနဲ႔ ညားေနမယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဟိုေကာင္က ျပန္ေျပာတယ္။ ငါ့ကိုပဲ ယူပါေစဦးတဲ့။ သူကေတာ့ ရယ္တယ္။ လက္ထဲကစာအုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္မယ္လို႔ ရြယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေနာက္သလိုေျပာင္သလိုနဲ႔ ငါ့ကို ထိရဲထိၾကည့္စမ္း။ နင့္ကို ျပန္႐ိုက္ကို႐ိုက္မွာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ရယ္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ နင္က အစမခံဘူး။ စ တယ္ဆိုတာ ခ်စ္လို႔စတာေပါ့လို႔ေျပာတယ္။ ဟိုေကာင္က မ်က္ႏွာပ်က္သြားတယ္။ ဘာလို႔မွန္းေတာ့မသိဘူး။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ငါ အသက္ရွင္ေနတာဟာ လူေတြကို ခ်စ္ဖို႔၊ မုန္းဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အစခံဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အသက္ရွင္ေနရတာဟာ ငါ့အဖို႔ ႀကိမ္စာသင့္ခံထားရသလိုမ်ဳိးပဲလို႔ ေျပာေတာ့ သူက၊ ငါ ေနာက္ကို မစေတာ့ပါဘူးဟယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဟိတ္၊ ေနဦးေလလို႔ ေနာက္ဘက္ကေခၚသံၾကားေပတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီညက မိုးအေတာ္ႀကီးခ်ဳပ္ေတာ့ ဟိုေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္လာတယ္။ အလကားကြာ။ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း ေတာ္ၾကာေအာင္ ဟိုေျပာဒီေျပာ ေျပာေနရတယ္။ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္လို႔လို႔ ဟိုေကာင္ကေျပာတယ္။ မင္းကို ဘယ္သူက ေခ်ာ့ခိုင္းသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးတယ္။ သူက တို႔အခ်င္းခ်င္းေတြပဲကြာ။ ဘာစိတ္ဆိုးစရာရွိလဲလို႔ ေမးတယ္။ ငါ စိတ္ဆိုးလို႔ မဟုတ္ဘူး ေျပာေတာ့၊ ဒါျဖင့္ မင္းဟာက ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ ထပ္ေမးတယ္။ မသိဘူးလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖခ်လိုက္မိတယ္။ လူေတြဟာ လူေတြပဲ။ အခ်င္းခ်င္းေတြ ဘာေတြညာေတြ မရွိဘူး။ မင္း ခလုတ္တိုက္လဲလို႔ မင္းေျခမနာတာ မင္းနာတာပဲ။ မင္းနာတာကို ငါက စုတ္သပ္ျပေနေပတဲ့ မင္းနာသလို ငါမနာဘူး။ ငါ မနာေပတဲ့ မင္းနာတယ္။ လူဟာ ေ၀မွ်ခံစားလို႔မရဘူး။ ဘယ္ေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြအၾကားမွာပဲ မင္းေရာက္ေနဦးေတာ့၊ မင္းဟာ မင္းပဲ။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ ေရာေထြးမသြားဘူးဆိုၿပီး ဟိုေကာင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပ႐ိုမီးသီးယာ့စ္ကိုယူၿပီး ဖတ္ေနလိုက္မိတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဟိုေကာင္က ထိုင္ရာကထရင္း ငါသြားေတာ့မယ္။ ပရိုမီးသီးယာ့စ္နဲ႔ပဲ မင္းေနခဲ့ေတာ့လို႔ေျပာၿပီး အိမ္ကိုျပန္ေတာ့မယ္လို႔ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ပရိုမီးသီးယာ့စ္လို ငါ့အသဲႏွလံုး နာမသြားေစခ်င္ဘူး။ ေသမသြားခ်င္ဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ ေခါင္းခါၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲက ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ဟိုေကာင့္အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္ျခံ ညာဘက္ေဘးနားက ကပ္လ်က္ျခံပဲ။

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္အေစာႀကီး သူေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေန႔က တနဂၤေႏြေန႔ မနက္။ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းဆိုရင္၊ မနက္ခုႏွစ္နာရီခြဲမွာ ေဖေဖနဲ႔ နံနက္စာ စားရတယ္။ အဲဒီတုန္း သူေရာက္လာတာ။ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။ ဆန္းေဒးေမာနင္း႐ႈိးလားလို႔ ေဖေဖက ၀င္ေမးတယ္။ သူက ဟုတ္တယ္၊ အန္ကယ္လ္။ သူႀကိဳက္တဲ့ ကလစ္ရစ္ခ်ာဒ္ပါတဲ့ကား ကာလတန္မွာ ျပမယ္လို႔ ေတြ႕လို႔၊ လို႔ ေျပာတယ္။ ေဖေဖက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေအ ေကာင္းသားပဲ။ သြားၾကေခ်။ အိမ္ကကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ခိုင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၀က္ေပါင္ေျခာက္ကို ဓားနဲ႔လွီးၿပီး ပါးစပ္ထဲမွာ ထည့္ထားလိုက္တယ္။ မ၀ါးဘဲ ငံုထားတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ အစားရွိရင္ စကားမေျပာရဘူးဆိုတဲ့ တိုင္းၾကီးျပည္ႀကီးသားေတြရဲ႕ ထံုးစံကို ခုတံုးလုပ္ထားလိုက္တာ။ ေဖေဖကပဲ သမီးထိုင္ဦးေလလို႔ ေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ့ေဘးက ကုလားထိုင္မွာ ၀င္ထုိင္တယ္။ နင္ ငါ့ကို စိတ္ဆုိးေနတုန္းလားလို႔ သူက ေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စကားျပန္မေျပာခ်င္လို႔ ပါးစပ္ထဲက အစားရွိေနတယ္ဆိုတာကို သူသိေအာင္ လက္ထဲကဓားနဲ႔ ပါးစပ္ကို အသာညႊန္ျပလိုက္တယ္။ ေဖေဖက၀င္ေမးတယ္။ မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို စိတ္ေကာက္ရတာလဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သံသရာရွည္ေနမွာစိုးလို႔ ပါးစပ္ထဲကအစာကို ျမန္ျမန္၀ါးၿပီး မ်ဳိခ်လိုက္ရင္း၊ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူးလို႔ ေဖေဖ့ကို ျပန္ေျဖလိုက္ရင္း၊ မနက္စာစားေနတာက ထသြားဖို႔ ခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။ ေဖေဖက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း သမီးတို႔ သြားၾကေခ်ေတာ့လို႔ ေျပာၿပီး၊ ေအာင္စာရင္းေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မွာ မဟုတ္ေသးဘူး။ နားနားေနေန ေနၾကေခ်လို႔ လွမ္းေျပာတယ္။ သူက တစ္ခုခုျပန္ေျပာမယ္လို႔ လုပ္တုန္း သူ႔လက္ေမာင္းကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး လာသြားမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ဆြဲေခၚလာလိုက္တယ္။ အဲဒီႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆယ္တန္းေျဖထားၾကတာ။ ဆန္းေဒးေမာနင္း႐ႈိးသြားဖို႔ ဟိုေကာင့္ကို သြားေခၚဦးမယ္လို႔ ေျပာေတာ့ သူက အဲဒါမ်ဳိးေတြ သူကမွ မႀကိဳက္ဘဲ။ နင္နဲ႔၊ ငါနဲ႔ပဲ သြားရေအာင္လို႔ ေျပာတယ္။

ဆယ္တန္းေအာင္ၾကတဲ့ႏွစ္မွာ ပြဲေစ်းကိုသြားေတာ့၊ ပြဲေစ်းမွာ လမ္းေလွ်ာက္ပံုေျပာင္းသြားတာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆို သူက အလယ္ကေလွ်ာက္တယ္။ အဲဒီႏွစ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အလယ္ ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီလို အလယ္က ၾကားညွပ္ေနတာမ်ဳိး မႀကိဳက္ဘူး။ ဟိုအေကာင့္ကို အလယ္မွာထားလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း ေလွ်ာက္ေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အလယ္ကို ျပန္ေရာက္၊ ေရာက္သြားတယ္။ ဟိုအေကာင္ကေတာ့ အရင္ကလုိ ေတာစာေတြ သိပ္မစားေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေတာသည္ေတြဟာ တယ္ၿပီး ႐ိုးၾကပါလားလို႔ ျမင္လာတယ္။ သူကေတာ့ သၾကားလံုးမ်ဳိးစံု သိပ္မ၀ယ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်ဳိခ်ဥ္၀ယ္တုန္းပဲ။ အဲဒီညက ပြဲေစ်းကအျပန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျခံထိပ္က မီးတိုင္ေအာင္မွာရပ္ၿပီး ခဏစကားေျပာေနၾကတယ္။ ဟိုေကာင္က အရင္ျပန္သြားတယ္။ သူက ျပန္ေတာ့မယ္အလုပ္မွာ မဆီမဆိုင္ေမးတယ္။ နင္ဘာလို႔ ခ်ဳိခ်ဥ္ပဲစားတာလဲတဲ့။ ႀကိဳက္လို႔လားတဲ့။ ႀကိဳက္လို႔မဟုတ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖလိုက္တယ္။ ဘာလို႔ သူ႔ဆီက အသံၾကားလိုက္ရၿပီး အံ့ၾသသြားတဲ့မ်က္ႏွာကို မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ခ်ဳိခ်ဥ္ဟာ ဘ၀နဲ႔တူတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ သူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ နားေထာင္ေနတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မေရရာဘူး။ ခ်ဳိသလိုလို၊ ခ်ဥ္သလိုလိုပဲ။ ဘာမွ တိတိက်က်ေျပာလို႔ မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္၊ ငါ ခ်ဳိခ်ဥ္ပဲ၀ယ္စားတာလို႔ ေျပာေတာ့ သူက ျပံဳးေနတယ္။ ငါသြားေတာ့မယ္လို႔ သူကေျပာၿပီး သူတို႔အိမ္ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္သြားတယ္။ ဓာတ္တိုင္မီးေရာင္ေအာက္ကေန အေမွာင္ရိပ္ထဲကို ေလးငါးလွမ္းေလာက္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ရပ္လိုက္ရင္း ေနာက္ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ သူ၀ယ္လာတဲ့ ပ႐ုတ္ပါတဲ့ စပ္ပူစပ္ျပားအထုပ္ကေလးကို လက္ထဲမွာ ေျမွာက္ျပရင္း၊ အထုတ္ထဲက ပ႐ုတ္ျပားေလးတစ္ခု ထုတ္လိုက္ၿပီး၊ ေထာင္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့၊ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီနားဆီမွာ သူရပ္ေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂြတ္ႏိုက္လို႔ေျပာလိုက္မွ ရယ္ရင္း သူ႔အိမ္ဘက္ဆီ ေျပးသြားေတာ့တယ္။

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ အားလံုး လူႀကီးဆန္လာၾကတယ္လို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ဟိုေကာင္က အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းသားျဖစ္သြားေတာ့ ေဘာင္းဘီေတြဘာေတြ ၀တ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းသား ဘ၀က ကၽြတ္လာေတာ့ ပုဆိုးစ၀တ္လာတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာင္း၀တ္စံုမ၀တ္ေတာ့လို႔ ပိုၾကည့္ေကာင္းသလိုပဲ။ ပြဲေစ်းကိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သြားျဖစ္ၾကေသးတယ္။ တတိယႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ေန႔ခင္းပိုင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖက္ကို သူလာတယ္။ ေဆးေက်ာင္းကေန ၀ိဇၨာသိပၸံကို ေ၀းမွမေ၀းဘဲ။ ဘီအိုစီထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။ သူ႔အိမ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ျခံ၊ ဘယ္ဘက္ေဘးက ျခံခ်င္းကပ္လ်က္ကိုး။ တစ္ခါတေလ အိမ္မျပန္ေသးခင္ ၀ိဇၨာခန္းမထိပ္က အုတ္ခံုေပၚမွာ ထိုင္စကားေျပာၾကတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပါေမာကၡႀကီးကို သိပ္သေဘာက်တာပဲတဲ့။ နင္တို႔ဆရာႀကီးက ေဆးတံႀကီးခဲၿပီး ေလာကႀကီးကို ေက်နပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနတတ္တယ္လို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ေအ ငါတို႔ဆရာႀကီးမွာ ျပံဳးစရာအေၾကာင္း ရွိလိမ့္မယ္။ ငါ့မွာေတာ့ မရွိဘူးလို႔ပဲ ေျပာလိုက္မိတယ္။ နင့္မွာ ျပံဳးစရာ မရွိလုိ႔မဟုတ္ဘူး။ နင္က မျပံဳးခ်င္တာပဲလို႔ ေျပာတယ္။ ဟိုေကာင္က တစ္ခါတေလ သူ႔ကို ေဆးေက်ာင္းမွာ သြားေတြ႕တယ္။ ဒါေပတဲ့ အတန္းရွိေနလို႔ဆိုၿပီး ၾကာၾကာ စကားမေျပာဘူးတဲ့။ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ ဟိုေကာင္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဟိုင္ဇြမ္ေခၚသြားၿပီး ဘီယာတုိက္လိုက္တယ္။ အရင္ကေတာ့ ဟိုေကာင္က ဘီယာေတြဘာေတြ မေသာက္တတ္ဘူး။ အရက္ဆိုတာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာတယ္။ အရက္ကို ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ရေအာင္ မင္းက အရက္ရဲ႕အေဖလားလို႔ ေျပာလိုက္မွ ၿငိမ္သြားတယ္။ ေလာကမွာ မေကာင္းဘူး၊ ေကာင္းတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး။ ခ်ဳိခ်ဥ္လိုပဲ ၊ ခ်ဳိတိုတို၊ ခ်ဥ္တင္တင္ခ်ည္းပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ မဟာ၀ိဇၨာစတက္တဲ့ႏွစ္မွာ တစ္ေန႔ေတာ့ ဟိုေကာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေစာင့္ေနတယ္။ ဆယ့္တစ္နာရီ ထိုးေလာက္မွာ။ စကားေျပာခ်င္လို႔တဲ့။ မင္းေျပာခ်င္တဲ့စကားကို အိမ္ေရာက္တဲ့အထိ ေစာင့္လို႔မရဘူးလားလို႔ ေမးေတာ့ မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ၊ ဟိုင္ဇြမ္သြားၿပီး ဘီယာေသာက္ရင္း စကားေျပာရေအာင္ဆိုေတာ့ မင္းဟာက အေစာႀကီးရွိေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုေကာင့္ကို နည္းနည္း အျမင္ကပ္သြားမိတယ္။ ခုဆို တိုက်ဳိမွာ ေန၀င္ေလာက္ၿပီ၊ ဘီယာေသာက္တာဟာ ေန၀င္တာေနထြက္တာနဲ႔ သိပ္မဆိုင္ဘူး ငါ့လူ။ ကာလတရားဟာ လူကို ထိန္းေက်ာင္းမထားဘူး။ လူကသာ ကာလတရားထဲမွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ၀င္လုပ္ေနတာလို႔ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ဟိုေကာင္က မင္းကိုေျပာလိုက္ရင္ ဒီလိုခ်ည္းပဲလို႔ ေျပာၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟိုင္ဇြမ္ပဲ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ျပႆနာက ဒီလို၊ ဟိုေကာင္က သူနဲ႔ေစ့စပ္ေပးဖို႔ေျပာေတာ့ ဟိုေကာင့္အေမအေဖက သူတို႔သားကို ေကာင္မေလးကေကာ မင္းကို ႀကိဳက္ရဲ႕လား။ ႀကိဳက္မွန္းမသိ၊ မႀကိဳက္မွန္းမသိနဲ႔ မိန္းမသြားေတာင္းရင္ အရွက္ေတြ ကြဲကုန္မယ္။ ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေကာ ကင္းရွင္းရဲ႕လားလို႔ ေမးသတဲ့။ ဒီေတာ့ ဟိုေကာင္က သူ႔ကို လက္ထပ္ႏိုင္မလားဆိုတာ ေမးခ်င္သတဲ့။ မင္းနဲ႔ သူနဲ႔ေကာ ႀကိဳက္ေနၾကသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။ ငါေျပာဖူးသားပဲ။ ငါ့ကိုယ္ငါကလြဲလို႔ တျခားလူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ၾကာၾကာ ေလ့လာရဦးမယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့၊ အီမန္ႏြယ္ကန္႔တစ္ေယာက္ ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္မွန္မွန္ထ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ဆိုတာက ငါ့အတြက္ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာျပလိုက္မိတယ္။

မင္းဘာသာေမးၾကည့္ေပါ့လို႔ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း၊ မင္းရွိေနရင္ ငါအားရွိတာေပါ့ဆိုလို႔ ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာဆံုဖို႔ သူ႔ကို ခ်ိန္းလိုက္တယ္။ ေဖေဖက စထရင္းမွာ လက္ဖက္ရည္ပြဲတစ္ခုသြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ ၀ရံတာမွာထိုင္ရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူကေတာ့ ဘာေျပာမယ္ဆိုတာ ရိပ္မိပံု မေပၚဘူး။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာင္ေျပာင္ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။ အခ်ိန္ကုန္လည္း သက္သာေအာင္လို႔ပဲ။ နင့္ကို ဒီေကာင္က ႀကိဳက္ေနတယ္။ နင္ သူ႔ကို ႀကိဳက္သလား။ နင္က သူ႔ကိုႀကိဳက္ရင္ ဒီေကာင့္မိဘေတြ နင့္အေဖ အေမေတြဆီလာၿပီး ေတာင္းၾကမယ္။ ဒီေကာင္လည္း အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ဖို႔ တစ္ႏွစ္ပဲလိုတယ္။ နင္လည္း ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ ႏွစ္ႏွစ္ပဲလိုေတာ့တယ္။ နင့္သေဘာကိုေျပာလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ေၾကာင္သြားတယ္။ ဟိုေကာင္ကေတာ့ မ်က္လႊာအသာခ်ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကားထဲ ဒိုင္လူႀကီးလုိပဲ။ ဒီထက္လည္း ေျပာစရာ မရွိဘူး။ အေတာ္ကေလးၾကာေတာ့ သူကေျပာတယ္။ ငါ့ကို လိုက္ႀကိဳက္ေနတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲဆိုတာ နင္တို႔ သိပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ ဒါမ်ဳိးေတြ မစဥ္းစားခ်င္ေသးဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က မေနႏိုင္ဘူး။ နင္ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိ ဒီေကာင့္ကို ေစာင့္ခိုင္းထားရမလားလို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့၊ အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူးလို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟိုေကာင္က ထိုင္ရာကထၿပီး ငါနားလည္ပါတယ္လို႔ ေျပာၿပီး၊ ငါျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာမွ် မေျပာေတာ့ဘူး။ ဟိုေကာင္ျပန္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ဘာစကားမွ် မေျပာျဖစ္ဘူး။ အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ၿငိမ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္က နင္ ဟိုေကာင့္ကို စိတ္ဆိုးသြားသလားလို႔ ေမးလုိက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနၿပီး ထိုင္ရာကထၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အနား လာတယ္။ မေျပာမဆို သူ႔လက္ထဲကိုင္လာတဲ့ ၀ူးမဲင္းေဒးမဂၢဇင္းကို လိပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ႐ိုက္ရင္း ငါစိတ္ဆိုးတာ နင့္ကိုလို႔ သံုးေလးခါေျပာၿပီး ၀ရံတာဆီကေန ထြက္ေျပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးတစ္ခု ရလိုက္တယ္။ မိန္းမဆိုတာ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာ စိတ္ဆိုးတတ္တဲ့သတၱ၀ါတစ္မ်ဳိး ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတာပဲ။

အဲဒီႏွစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးေယာက္စလံုး ပြဲေစ်းအတူေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ပဲ။ မေလွ်ာက္ျဖစ္တာ ဟိုေကာင္နဲ႔သူနဲ႔ ႀကိဳက္ျဖစ္တာ မႀကိဳက္ျဖစ္တာနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။ ဟိုေကာင္က ဘြဲ႕ရရၿပီးခ်င္း သေဘၤာလိုက္သြားတယ္။ သူေဆးေက်ာင္းက မၿပီးခင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ပညာသင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း စာအဆက္အသြယ္ ရွိေနၾကတယ္။ သူကေတာ့ မွန္မွန္စာေရးတယ္။ တစ္လတစ္ေစာင္ေလာက္ ပံုမွန္ေရးတယ္။ ပြဲေစ်းအခ်ိန္တိုင္း သူတစ္ေယာက္တည္း ပြဲေစ်းေလွ်ာက္တဲ့အေၾကာင္း ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဳိခ်ဥ္၀ယ္ေနက်ဆိုတာကို သတိရလို႔ လိေမၼာ္ေရာင္ ခ်ဳိခ်ဥ္ျပားေလးေတြ တစ္ထုပ္အျမဲသူ၀ယ္တဲ့အေၾကာင္း ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဟိုေကာင္တစ္ေယာက္ မေလးမကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး ေကအလ္မွာ အေျခခ်ေနတယ္လို႔ သိရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေလးငါးႏွစ္ ပညာသင္ဖို႔သြားရာက၊ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ ႏိုင္ငံျခားမွာ ၾကာသြားတယ္။ အေဖကေတာ့ မင္းက စီးပြားရွာတတ္တဲ့လူမ်ဳိးမွ မဟုတ္ဘဲ။ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနရရင္ ေက်နပ္တဲ့လူမ်ဳိးမို႔ မင္းေပ်ာ္ရာမွာသာေနပါလို႔ပဲ ေျပာတယ္။


တစ္ႏွစ္ေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ခ်ိန္ေလာက္မွာ သူ႔ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္မိတယ္။ စကားေျပာလို႔ ၿပီးခါနီးမွာ၊ နင္ အျဖဴမေတြနဲ႔ အသားက်ေနၿပီဆိုရင္လည္း ေျပာ။ ငါ၀ယ္ထားတဲ့ ခ်ဳိခ်ဥ္ေတြ လႊင့္ပစ္လိုက္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သိမ္းေတာ့ ထားပါဦးဟာလို႔ေျပာၿပီး ရယ္လိုက္ခဲ့မိတယ္။ ပြဲေစ်းက ဘယ္ေတာ့လဲလို႔ေမးေတာ့ သူက တန္ေဆာင္မုန္းလကုန္ေလာက္မွာလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီညက လမ္းေထာင့္က ဆိုင္မွာ ခ်ဳိခ်ဥ္တစ္ထုပ္သြား၀ယ္ၿပီး အိပ္ယာေပၚမွာလွဲရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ ခ်ဳိခ်ဥ္တစ္ထုပ္လံုး ကုန္ခါနီးေတာ့ ခ်ဳိခ်ဥ္ဆိုတာ ခ်ဳိသလိုလိုခ်ဥ္သလိုလိုမဟုတ္ဘူး။ ခ်ဳိခ်ဳိ၊ ခ်ဥ္ခ်ဥ္ျဖစ္ေနတာကိုက ခ်ဳိခ်ဥ္ရဲ႕ဂုဏ္ရည္တစ္ရပ္ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ၊ အမွန္တရားဆိုတာ၊ ေထြျပားေနတာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခုရဲ႕ ရွိေနျခင္းဟာ အျခားတစ္ခုရဲ႕ရွိေနျခင္းကို အေထာက္အကူျပဳတာပဲ။ ခ်ဳိတာခ်ည္းပဲရွိေနရင္ ခ်ဳိမွန္းသိၾကမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ လူေတြရဲ႕ ျဖစ္ေနျခင္းဟာလည္း အဲဒီလိုပဲ။ ငါရဲ႕ရွိေနျခင္းဟာ တျခားလူရဲ႕ရွိေနျခင္းကို သိေနလို႔ပဲ။ ေလာကမွာ လူဟာ တစ္ေယာက္တည္းပဲရွိေနရင္ သူ႔ရဲ႕ ထီးထီးက်န္ေနမႈ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ သီးျခားျဖစ္ရွိေနမႈကို သိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါ့ရဲ႕ရွိေနျခင္းဟာ ငါ့ပတ္၀န္းက်င္က တျခားလူေတြေၾကာင့္ ေပၚလြင္လာတာပဲ။ မတူညီမႈေတြ ေပါင္းစပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုက ျဖစ္ရွိေနတယ္ဆိုတာကို အသိအမွတ္ျပဳတာပဲ။ တျခားလူတစ္ေယာက္အတြက္ ထည့္မစဥ္းစားဘူးဆိုတာက တျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရွိေနျခင္းကို လက္ခံထားတာပဲ။ ငါ့အတြက္ တျခားလူေတြ ရွိေနတာပဲ။ တျခားလူေတြထဲမွာ ငါအျမဲလို ဆန္႔က်င္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့သူဟာ၊ အမွန္ေတာ့ ငါ့ရဲ႕ရွိေနျခင္းကို ခိုင္မာေအာင္ အားျဖည့္ေပးေနတာပဲ။ အဲဒီလို အေတြးမ်ဳိးစံုနဲ႔ အဲဒီညက မိုးလင္းခဲ့ရတယ္။

သံုးရက္ေလာက္ၾကေတာ့ အလုပ္ကထြက္လိုက္ၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္လိုက္တယ္။ ဆရာႀကီး အိုေကာ္နယ္ကို သြားေတြ႕ၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူႀကိဳက္တဲ့ ပီႏိုႏြားတစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးရင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုလွ်ံေနတဲ့ အမွန္တရားေတြကို ဒီမွာပဲ ထားခဲ့ပါရေစလို႔ေျပာေတာ့ ဆရာႀကီးက ျပံဳးရင္း အခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ အမွန္တရားေတြကို ထားပစ္ခဲ့ေတာ့မယ္ဆိုတာကိုက အမွန္တရားပဲလို႔ ဆရာႀကီးက ေျပာတယ္။ အိ္မ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေဖက သိပ္၀မ္းသာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်တယ္။ အေဖမ်က္ရည္က်တာ အရင္က မေတြ႕ဖူးဘူး။ မင္းကို ငါျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူးလို႔ မွတ္ထားလိုက္တာ။ အခု ျပန္ေတြ႕ရေသးတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး။ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္ဆိုတာ တျခားလူဘက္ကလည္း ထည့္စဥ္းစား ၾကည့္လို႔ပဲ။ ကိုယ့္ဖက္ကသာ ကိုယ္စဥ္းစားရင္ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မေကာင္းစရာ မရွိဘူး။ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔က သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ နင္ လူလိုေတြးတတ္ၿပီလားလို႔ ေမးတယ္။ နင္ေတာင္ စပယ္ရွယ္လစ္ျဖစ္မွ ငါလည္း လူလို ေတြးတတ္ရေတာ့မွာေပါ့လို႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ သူႀကိဳက္တဲ့ ေဒၚနာကယ္ရင္တို႔၊ အဲင္းကလိုင္းတို႔၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္လာတယ္လို႔ေျပာေတာ့ လူကိုျမင္ရတာပဲ ေက်နပ္ပါၿပီလို႔ေျပာရင္း မ်က္ရည္၀ဲတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ဳိးပဲ နင့္အတြက္သက္သက္ ငါ၀ယ္လာတာ ရွိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေပးမယ္လို႔ေျပာေတာ့ သူကရယ္တယ္။ ဟိုေကာင့္ မိဘေတြကေတာ့ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတာင္ ေရာင္းသြားၾကၿပီ။ ေဖေဖကပဲ ၀ယ္ထားလိုက္တယ္။

ဒီေန႔ညေနေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ပြဲေစ်းသြားၾကတယ္။ လွ်ဳိထဲမွာ ေရစပ္စပ္ကေလးပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေရစပ္စပ္မွာရပ္ရင္း ငါကုန္းပိုးေပးရမလားလို႔ေျပာေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ ေရက ေျခမ်က္ေစ့ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အရင္ေရထဲဆင္းၿပီး သူ႔ကို လက္ကမ္းေပးလိုက္မိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို လွမ္းကိုင္ၿပီး လွ်ဳိကေလးထဲက ျဖတ္လာၾကတယ္။ ပြဲေစ်းက အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေျခအေနေတြ မတူေတာ့ဘူး။ ေတာသည္ေတြ မရွိသေလာက္ပဲ။ ခဏေလးပဲေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ၾကရေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိတယ္။ သူကေတာ့ နင့္သေဘာလို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ထူးထူးျခားျခား ဒီႏွစ္ေစ်းပြဲမွာ သၾကားလံုးဆိုင္ မရွိေတာ့ဘူး။ သၾကားလံုးဆိုင္မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာေတာ့ ငါ ႏွစ္စဥ္၀ယ္ထားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲလို႔ သူကေျပာတယ္။ ငါ ခ်ဳိခ်ဥ္သိပ္မမက္ေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ျပံဳးေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါေျပာတာ။ နင္ လူလို ေတြးတတ္လာၿပီလို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ လွ်ဳိထဲက တက္လာကတည္းက ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္ထားတာကို သူမလႊတ္ဘူး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ လႊတ္တယ္။ ေဖေဖက အသက္ႀကီးလာလို႔ ခုဆို အိမ္ေအာက္ထပ္မွာပဲ ေနတယ္။ ေဖေဖ့ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို အေပၚထပ္က စာၾကည့္ခန္းထဲ လိုက္ခဲ့ပါလားလို႔ ေခၚတယ္။ သူက ဘာမွ်ျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းၿငိမ့္ျပတယ္။ စာၾကည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ သူက စာၾကည့္ခန္းဟာ ဘယ္တုန္းကမွလည္း မရွင္းလင္းဘူး။ ရွင္းလည္း ရွင္းမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ေျပာၿပီး အခန္းအလယ္ေခါင္မွာ ရပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စာၾကည့္စားပြဲဆီသြားၿပီး အံဆြဲကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ သူ႔အတြက္ ၀ယ္လာတာေလးတစ္ခု ထုတ္ယူေနရင္း နင္ မ်က္စိပိတ္ထားလို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ သူက မ်က္လံုးအ၀ိုင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနရာက ျပံဳးၿပီး ပုခံုးတြန္႔လိုက္ရင္း မ်က္စိမွိတ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အနားဆီသြားၿပီး သူ႔ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ရပ္လိုက္တယ္။ သူ႔နားနားကပ္ၿပီး နင့္ပါးစပ္ဟစမ္းလို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျပံဳးေနတဲ့ သူ႔ပါးစပ္ကို ဟလိုက္တယ္။ သူႀကိဳက္တဲ့ ပ႐ုတ္ပါတဲ့ စပ္ပူစပ္ျပားေလးတစ္ခု သူ႔ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္ေတာ့ သူကမ်က္လံုးကို ဖြင့္မလိုလုပ္ရင္း ျပန္ပိတ္ၿပီး၊ စပ္ပူစပ္ျပားကေလးကို ငံုထားတယ္။ သူၾကားရယံုေလာက္ အသံခပ္တိုးတိုးကေလးနဲ႔ နင္ေျပာဖူးတဲ့တစ္ေန႔ဟာ ဒီေန႔ပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။

သူက ေခါင္းေမာ့ရင္း မ်က္လံုးဆက္ပိတ္ထားရင္း ျပံဳးေနရာက ပါးစပ္က ခစ္ကနဲ အသံျမည္ၿပီး ရယ္ေတာ့မလို႔ လုပ္ေပတဲ့၊ အခ်ိန္မရလိုက္ေတာ့ဘူး။

◄ ျမင့္သန္း ►
၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လထုတ္၊ စတိုင္သစ္မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။