အစဥ္အျမဲ ဒီအခန္းထဲမွာပါပဲ။ နာရီလက္တံ ေျပာင္းျပန္အတိုင္းလည္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာၾကက္ ပန္ကာဆီက တ၀ီ၀ီအသံနဲ႔ သီခ်င္းသံ တိုးတိုးဆိတ္ဆိတ္…။ ခါတိုင္းညမ်ားလိုပဲ ဒီညမွာလည္း ေမွာင္ေနတယ္။ Tobacco ပါတဲ့ ရယ္ဒီမိတ္ကြမ္းယာကို ပါးစပ္ထဲအျမဲ ငံုထားတတ္သူက သူ႔မွာ စြဲလန္းျခင္းေတြ ကင္းခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ ေနတယ္။ သူဟာ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာကို ေျမျမွဳပ္ သၿဂဳႋဟ္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ကိုယ္သူ စကၠန္႔မလပ္ သတိေပးေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာသာ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အခါမလပ္ ႀကီးစိုးေနရတယ္။ အခ်စ္ကို ေမ့ျပစ္လိုက္ၿပီလို႔ ေတြးေနရျခင္းကိုယ္ႏႈိက္က အခ်စ္ရဲ႕ ေလးနက္မႈကို တစ္ဖက္လွည့္ျပန္ညႊန္းေနျပန္တယ္။ တကယ္သာ ေမ့သြားခဲ့ၿပီဆိုရင္ ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီလို႔ သတိေပးေနစရာ ဘယ္လိုမွာလဲ။ ခက္တာက သည္အခ်က္ကို မသိမျမင္ဘဲ ဇြတ္တိုးေနရင္လည္းေကာင္းသား။ သူ႔ကိုယ္သူ လွည့္စားျခင္း အလုပ္မွာ သူဟာ အျမဲတမ္း ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ဟာ သူ႔ထက္ပိုလည္ေနတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ တစ္ပတ္ရိုက္လို႔မရဘူး။ ဒီထက္ပိုခက္တာက သူကိုယ္တိုင္ဟာ သူ႔ထက္ပိုလည္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကိုလည္း သူက ျပန္သိျမင္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ပါးနပ္ေနျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ဆီမွာ နာက်င္မႈေ၀ဒနာ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ အဲဒီလို အပ္ကြက္ျဖစ္ေနတဲ့ စက္၀န္းထဲက ညစဥ္ညတိုင္း သူရုန္းမထြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။သူက သူ႔ရဲ႕ ဧကစာက်င့္စဥ္ကို တစ္ကမၻာလံုးၾကားေအာင္ လွည့္လည္ေျပာျပခ်င္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ တကိုယ္ေတာ္ခရီးကို အေပါင္းအသင္းမ်ားကို ေလ့လာဖို႔ ဖိတ္ေခၚခ်င္တယ္။ သူဟာ ေလာကဓံကို ကဗ်ာဆန္ဆန္ တုန္႔ျပန္ခဲ့ေၾကာင္း သူ႔ကဗ်ာထဲမွာ ထည့္ေရးျပခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ကဗ်ာကို တစ္စက္စက္မွင္စို ေဖာင္တိန္ေလးနဲ႔ ေရးေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူး။ နံရံေပၚမွာ ေမာင္းခ်ဓားနဲ႔ ထြင္းၿပီးေရးေနျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကဗ်ာဆန္ဆန္တုန္႔ျပန္မႈအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ ကဗ်ာဟာ မေသမသပ္ ဓားထြင္းရာေတြသာ ျဖစ္တယ္။ Graffiti ဆန္ဆန္ အက်င့္ပ်က္မႈတစ္ခုသာ ျဖစ္တယ္။ သူက ေလာကဓံနဲ႔ လက္ရည္တူၿပိဳင္ဘက္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္လို႔ ပရိသတ္ထင္မွတ္လာေအာင္ နာက်င္မႈကို ဖုံးကြယ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႔ရဲ႕ နာက်င္မႈပမာဏဟာ ရွိသင့္တာထက္ ပိုမို ေလးနက္စူးရွလာခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ပရိသတ္ေတြဟာ သူနဲ႔ ေလာကဓံရဲ႕ ပ၀ါမကူေရမရွဴ စိန္ေခၚပြဲကို လာၾကည့္ၾကသူေတြမွ မဟုတ္တာ။ သူတို႔အားလံုးလည္း ကဗ်ာဆရာေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီလို သေဘာေပါက္နားလည္ေနရတာဟာ သူ႔ကို ပိုၿပီး နာက်င္မႈျဖစ္ေစတယ္။ သူ အဲေလာက္ နားလည္မေနခ်င္ဘူး။ တနည္းအားျဖင့္ သူ ဘာမွမသိေသးဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ကေလးကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ နားမလည္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူ႔အတြက္ အမ်ားႀကီးေနသာထိုင္သာ ရွိခဲ့လိမ့္မယ္။ သူ႔ကိုနားမလည္တဲ့ စိတၱဇနာမ္ေတြကို၊ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ကို သူကခ်ည္းပဲ နားလည္ေပးေနတာဟာ ဘာေၾကာင့္လဲ သူနားမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
သူက အသုဘယပ္ေတာင္ေပၚက ၀င္လာေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲ၊ ျပန္သြားေတာ့လည္း အေဖာ္မပါ ဆိုတဲ့ စာသားကို ဖတ္ေနမိတယ္။ အမွန္ေတာ့ ခုလို ပူေနအိုက္ေနခ်ိန္မွာ အမ်ားသူငါလို အဲဒီယပ္ေတာင္နဲ႔ ယပ္ခပ္ေနခဲ့ရင္ သူေအးခ်မ္းမွာပဲ။ ခုေတာ့ သူက တစ္ေယာက္ထဲထိုင္ၿပီး အထီးက်န္ျခင္းအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။ အထီးက်န္ျခင္းရဲ႕အရသာကို တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ေ၀မွ်ခံစားလို႔ရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔လည္း အေတြးေခါင္လိုက္ေသးတယ္။ အဖ်ားတစ္ဘက္မွာ မီးစြဲေနတဲ့ အုန္းဆံႀကိဳးတစ္ပင္လို သူ႔ဘ၀ဟာ တျဖည္းျဖည္း တိုတိုလာတယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူဘာမွ် တတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ခက္ေနတာက အဲဒီအုန္းဆံႀကိဳးက သံုးလြန္တင္မွႀကိဳးဆိုၿပီး ႀကိဳးေလာကမွာ ကဗ်ည္းတင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ အုန္းဆံႀကိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္လြန္ႀကိဳးျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းအျဖစ္ထက္ ပိုႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အဲဒီႀကိဳးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ မွန္စာလို ေဒါသတရားေတြ ၀င္၀င္လာေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ခႏၶာကို မီးေလာင္ကၽြမ္းခဲ့တာ သံုးပံုတစ္ပံုေလာက္အေရာက္မွ သူဟာ မီးေလာင္ေနေၾကာင္း သတိထားမိေတာ့တယ္။ သူဟာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းမျဖစ္မွာ ေၾကာင့္က်ေနတဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပဲ။ ဒီထက္ ဘာမွမပိုခဲ့ဘူး။
မ်က္ႏွာၾကက္က ပန္ကာလည္သံဟာ ပိုၿပီး ဆူညံလာတယ္လို႔ သူက ဆက္ေရးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္ဖ်က္ လိုက္တယ္။ တကယ္က ပန္ကာသံက ပိုၿပီး က်ယ္လာတာမဟုတ္ဘဲ သူ႔အာရံုကသာ ပိုၿပီးထက္ျမက္လာတာကိုး။ သူကသာ ပိုၿပီး နားစိုက္ေထာင္လိုက္မိတာကိုး။ အဲဒီလို ဖ်ပ္ခနဲသတိေတြေၾကာင့္ သူဟာ အႏုပညာေျမာက္တဲ့ (အႏုပညာေျမာက္တယ္လို႔ လူေတြ သတ္မွတ္ၾကတဲ့) အရာရာတစ္ခုခု ဘယ္တုန္းကမွ် မဖန္တီးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို ဆက္ေတြးမိေတာ့ သူ၀မ္းနည္းလာတယ္။ ၀မ္းနည္းလာတယ္ဆိုတဲ့ ၀ါက်ကိုလည္း သူက ထပ္ဖ်က္လိုက္ရျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဉာဏ္ပညာထက္ျမက္မႈေၾကာင့္ သူရဲ႕ အႏုပညာေျမာက္လက္ရာေတြကို အတားအဆီးျဖစ္ေစခဲ့ၿပီး ၀မ္းနည္းေနရပါတယ္လို႔ သူက လူေတြကို လွည့္စားခ်င္ေသးတာကိုး။ သူကိုယ္တိုင္က ဒီအခ်က္ကို ရိပ္မိေနျပန္ေတာ့ သူ႔စာကို ဖ်က္ပစ္လိုက္တယ္။ သူဟာ တကယ္ေတာ့ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနတဲ့ ေခြးပဲလို႔ သူကိုယ္တိုင္က မခိုးမခန္႔ေျပာလိုက္တယ္။ သူေဒါသထြက္လာတယ္။ သူ႔၀မ္းနည္းမႈဟာ ေဒါသအျဖစ္ အေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ အလြန္အကၽြံ မုန္းတီးလာမိတယ္။ သူဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ေတာ့မွ အႏိုင္မယူႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ရဲ႕ ေစာ္ကားမႈကို သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ခံခဲ့ရတယ္။ မီးဟာ အုန္းဆံႀကိဳးရဲ႕ အဆံုးထိ အကုန္ေလာင္ကၽြမ္းမသြားေသးခင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူကုိယ္တိုင္ကို သူ သတ္ပစ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕။
သူကိုင္တိုင္က မခိုးမခန္႔ျပံဳးၿပီး Suicidal Attempt အေၾကာင္း ဒီထက္ပိုဖတ္ထားသင့္တယ္လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အလြန္အမင္း စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ပစ္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ မုန္းတီးေနမွန္း သူကိုယ္တိုင္က သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ခိုင္မာတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခုကို ခုတံုးလုပ္ခ်င္တယ္။ ခိုင္မာတဲ့ ဆင္ေျခစနစ္ေတြနဲ႔ အဆံုးစီရင္မႈကို တည္ေဆာက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကိုယ္တိုင္က သူ႔ရဲ႕ဆင္ေျခစနစ္ေတြကို အလြယ္တကူ ရိုက္ခ်ဳိးဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္ကို သူသတ္ပစ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔ရန္သူကို သူ ဇာတ္မသိမ္းပစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ ေသဆံုးမယ့္အခ်ိန္ကိုပဲ ေစာင့္ရေတာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကိုယ္တိုင္ေသဆံုးမယ့္အခ်ိန္မွာ သူလည္း အသက္ရွင္လ်က္ရွိေနေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
သူက တစ္စံုတစ္ခုကို ေရးမွတ္ေနတယ္။ အုန္းဆံႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း မီးစြဲေလာင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာၾကက္ေပၚက ပန္ကာဟာ နာရီလက္တံေျပာင္းျပန္အတိုင္း အ၀ီ၀ီလည္ပတ္ေနတယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ မခိုးမခန္႔ ျပံဳးၾကည့္လိုက္တယ္။ ခါတိုင္းညမ်ားလုိပဲ ဒီညဟာလည္း ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာလာတယ္။ အဲဒီလို တစ္ကိုယ္ေတာ္ ညေပါင္းမ်ားစြာထဲမွာ သံုးလြန္းတင္ခ်င္တဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ မီးစြဲေလာင္ေနခဲ့တယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိလိမ့္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း သူကိုယ္တိုင္က သူ႔ကိုဆရာႀကီးလုပ္ ရွင္းျပေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အထီးက်န္ေနတဲ့ သူကိုယ္တိုင္နဲ႔ သူဟာ တစ္ၿပိဳင္နက္ မခိုးမခန္႔အျပံဳးခ်င္း ဆံုမိသြားၾကေတာ့တယ္။
ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၀၉
မခုိးမခန္႔ ျပဳံးျပရင္း...သူ႔အျပဳံးထဲမွာ မၾကာခင္ မုိးလင္းေတာ့မွာပါကြာလုိ႔...
ReplyDeleteတီးတုိးေျပာလုိက္မိေလသလား...